Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.372.2019.1.MT
z 30 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późń. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2019 r. (data wpływu 3 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 1 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą z zakresu działalności prawniczej o kodzie PKD 69.10.Z. Dnia 23 maja 2018 r. mocą uchwały Okręgowej Rady Adwokackiej Wnioskodawca został wpisany na listę adwokatów Izby Adwokackiej. Wnioskodawca wykonuje zawód we własnej kancelarii adwokackiej, która stale współpracuje na podstawie umowy cywilnoprawnej z inną kancelarią prawną będącą spółką komandytową mającą ugruntowaną pozycję rynkową. Prowadzenie przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej odbywa się zgodnie z ustawą z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (tj. Dz.U. 2018 r. poz. 1184 ze zm.) i polega na świadczeniu pomocy prawnej oraz innych usług na rzecz innej kancelarii prawnej, pozostających w związku z jej działalnością doradczą na rzecz jej klientów. Świadczenie pomocy prawnej polega m.in. na reprezentowaniu interesów klientów kancelarii w postępowaniach przed organami, sądami oraz innymi ciałami orzekającymi, udzielaniu porad prawnych, przygotowaniu projektów umów, sporządzaniu opinii prawnych oraz innych dokumentów prawnych. Doradztwo dotyczy w szczególności prawa farmaceutycznego i medycznego i jest udzielane na rzecz klientów działających w sektorze farmaceutycznym i ochrony zdrowia.

Zdarzenia podatkowe Wnioskodawca dokumentuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca uzyskuje dochody opodatkowane podatkiem liniowym wg stawki 19%.

W celu zwiększenia jakości świadczonych usług prawniczych oraz poprawienia swojej konkurencyjności na rynku prawniczym, a także w celu wypełnienia adwokackiego obowiązku dokształcania (art. 80 Prawa o adwokaturze; § 8 Kodeksu Etyki Adwokackiej), Wnioskodawca podjął decyzję o podniesieniu swoich kwalifikacji zawodowych poprzez uzyskanie stopnia naukowego doktora nauk prawnych. Rozprawę doktorską Wnioskodawca przygotowuje z wolnej stopy, (tzn. bez studiów doktoranckich) z obszaru prawa farmaceutycznego z elementami filozofii prawa.

11 kwietnia 2019 r. Wnioskodawca złożył wniosek do Instytutu Nauk o Państwie i Prawie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu o wszczęcie przewodu doktorskiego. Instytut ten posiada uprawnienia do nadania stopnia doktora. W kwietniu 2019 r. podjęto uchwałę o wszczęciu przewodu doktorskiego.

23 maja 2019 r. Wnioskodawca zawarł z Uniwersytetem umowę, na mocy której przyjął na siebie m.in. obowiązek pokrycia kosztów wypłaty wynagrodzeń promotorom, recenzentom oraz autorom opinii wystawianych w toku przewodu doktorskiego (zgodnie z rozporządzeniem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 14 września 2011 r. w sprawie wysokości i warunków wypłacania wynagrodzenia promotorowi oraz za recenzje i opinie w przewodzie doktorskim; Dz.U. Nr 206 poz. 1219 ze zm.). Wnioskodawca zobowiązał się ponadto do zapłaty opłaty ryczałtowej, obejmującej w szczególności koszty podróży służbowych i noclegów promotora, recenzentów oraz zużycia materiałów i obsługi administracyjnej. Kwota została przez Wnioskodawcę zapłacona w pełnej wysokości przelewem bankowym 12 czerwca 2019 r. na podstawie faktury wystawionej dnia 29 maja 2019 r. Umowa przewiduje możliwość dalszych dopłat Wnioskodawcy w razie zmiany przepisów stanowiących podstawę opracowania kalkulacji.

Wszelkie wydatki związane z uzyskaniem stopnia naukowego doktora nauk prawnych - w szczególności pokrycia kosztów wypłaty wynagrodzeń dla promotorów, recenzentów oraz autorów opinii wystawianych w toku przewodu doktorskiego, a także pokrycia kosztów podróży służbowych i noclegów promotora, recenzentów oraz zużycia materiałów i obsługi administracyjnej – Wnioskodawca chce zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (prawniczej) - wykonywania zawodu adwokata.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wszelkie wydatki związane z uzyskaniem stopnia naukowego doktora nauk prawnych - w szczególności pokrycie kosztów wypłaty wynagrodzeń dla promotorów, recenzentów oraz autorów opinii wystawianych w toku przewodu doktorskiego, a także pokrycie kosztów podróży służbowych i noclegów promotora, recenzentów oraz zużycia materiałów i obsługi administracyjnej - stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (prawniczej) - wykonywania zawodu adwokata?

Zdaniem Wnioskodawcy wszelkie wydatki, które poniósł i może ponieść w związku z uzyskaniem stopnia naukowego doktora nauk prawnych - w szczególności pokrycie kosztów wypłaty wynagrodzeń dla promotorów, recenzentów oraz autorów opinii wystawianych w toku przewodu doktorskiego, a także pokrycie kosztów podróży służbowych i noclegów promotora, recenzentów oraz zużycia materiałów i obsługi administracyjnej - stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (prawniczej) - wykonywania zawodu adwokata.

Zgodnie z definicją kosztów, określoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.): „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”. W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wyczerpująco wymienia wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, nie znajduje się wyłączenie z kosztów wydatków związanych z uzyskaniem stopnia naukowego, a więc z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i kształceniem osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest zatem od łącznego spełnienia przesłanek, a mianowicie: 1) koszty te muszą być faktycznie poniesione; oraz 2) ich poniesienie, musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów (lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów).

W przypadku Wnioskodawcy obie przesłanki zostały w pełni spełnione. Koszt został faktycznie poniesiony przez Wnioskodawcę z chwilą dokonania przelewu bankowego na rachunek bankowy wskazany przez Uniwersytet. Co więcej, koszt został poniesiony w celu osiągnięcia przez Wnioskodawcę przychodów oraz zabezpieczenia i zachowania ich źródła.

Po tzw. „otwarciu zawodów prawniczych” na rynku usług prawnych istnieje wzmożona konkurencja przy jednoczesnym istnieniu zakazu reklamy usług adwokackich (art. 80 Prawa o Adwokaturze, § 23 Kodeksu Etyki Adwokatów), którego naruszenie może pociągnąć za sobą karę dyscyplinarną, włącznie z zawieszeniem adwokata w czynnościach zawodowych lub jego wydaleniem z adwokatury (art. 81 ust. 1 pkt 4 i 6 Prawa o Adwokaturze). Ograniczenie reklamy nie dotyczy przy tym licznego grona tzw. doradców prawnych (osób bez ukończonej aplikacji), które chodź działają na tym samym rynku prawniczym, to mogą swobodnie się reklamować. W istniejących warunkach rynkowych konieczne jest wobec tego rozwijanie specjalizacji i uzyskiwanie dodatkowych kompetencji. Pozwala to na spełnianie wysokich wymagań klientów i świadczenie im usług o wyższym standardzie i jakości, co w konsekwencji umożliwia adwokatowi wyróżnić się na rynku prawniczym w granicach dopuszczonych przez prawo. Jednocześnie podnoszenie kwalifikacji zawodowych czyni zadość obowiązkowi doskonalenia zawodowego, który jest nałożony na wszystkich adwokatów, a jego niedopełnienie jest również sankcjonowane dyscyplinarnie w sposób jak opisano powyżej, a więc w sposób zagrażający nawet dalszemu prowadzeniu działalności gospodarczej.

Uzyskanie stopnia naukowego doktora nauk prawnych pozwoli Wnioskodawcy na zwiększenie jego atrakcyjności zawodowej zarówno w stosunku do kancelarii, z którą pozostaje w stałej współpracy, jak i jej klientów. Umożliwi to Wnioskodawcy także zdobycie nowych klientów oraz utrzymanie obecnych. W konsekwencji pozwoli to na zabezpieczenie oraz podwyższenie wynagrodzenia Wnioskodawcy otrzymywanego comiesięcznie od kancelarii, z którą stale współpracuje. Co więcej, przygotowanie rozprawy doktorskiej na temat związany z prawem farmaceutycznym, a więc prawem regulującym ten sektor gospodarki, w którym działają klienci kancelarii, stanowi kolejny argument za poniesieniem przez Wnioskodawcę kosztu w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia i zachowania ich źródła.

Należy również zauważyć, że koszty uzyskania przychodów ustawodawca zawsze wiążę z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodów z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a zatem koszty podatkowe są ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów. Oznacza to, że art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi być interpretowany w ścisłym powiązaniu z art. 10 ww. ustawy, określającym źródła przychodów, w tym pozarolniczą działalność gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W przypadku Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów pomniejszają przychody z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (prawniczej) - wykonywania zawodu adwokata.

Reasumując, z powyższych przyczyn poniesione przez Wnioskodawcę wszelkie wydatki na uzyskanie stopnia naukowego doktora nauk prawnych stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16.10.2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 u.p.d.o.f. nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Pogląd przeciwny zgodnie, z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f.) jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 22 ust. 1 ustawy celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.

Wydatki na dokształcanie nie zostały wymienione w katalogu zawartym w art. 23 ww. ustawy, a zatem w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Dla stwierdzenia, czy wydatki poniesione na uzyskanie stopnia naukowego doktora nauk prawnych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej istotne jest ustalenie:

• czy taki wydatek związany jest ze zdobywaniem wiedzy i umiejętności, które są potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej i mają związek z tą działalnością,
  

• czy też wydatek ten służy tylko podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia nie związanego z działalnością gospodarczą, a więc który co do zasady ma charakter osobisty.
  
  
  

Zatem, za uzasadnione racjonalnie i gospodarczo koszty, których poniesienie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów ze źródła jakim jest działalność gospodarcza, uznać należy takie wydatki na kształcenie, które pozwolą podatnikowi nabyć umiejętności i wiedzę niezbędną w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą z zakresu działalności prawniczej. Wnioskodawca został wpisany na listę adwokatów Izby Adwokackiej. Prowadzenie przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej polega na świadczeniu pomocy prawnej oraz innych usług na rzecz innej kancelarii prawnej, pozostających w związku z jej działalnością doradczą na rzecz jej klientów. Świadczenie pomocy prawnej polega m.in. na reprezentowaniu interesów klientów kancelarii w postępowaniach przed organami, sądami oraz innymi ciałami orzekającymi, udzielaniu porad prawnych, przygotowaniu projektów umów, sporządzaniu opinii prawnych oraz innych dokumentów prawnych. Doradztwo dotyczy w szczególności prawa farmaceutycznego i medycznego i jest udzielane na rzecz klientów działających w sektorze farmaceutycznym i ochrony zdrowia.

W celu zwiększenia jakości świadczonych usług prawniczych oraz poprawienia swojej konkurencyjności na rynku prawniczym, a także w celu wypełnienia adwokackiego obowiązku dokształcania Wnioskodawca podjął decyzję o podniesieniu swoich kwalifikacji zawodowych poprzez uzyskanie stopnia naukowego doktora nauk prawnych. Rozprawę doktorską Wnioskodawca przygotowuje z wolnej stopy, (tzn. bez studiów doktoranckich) z obszaru prawa farmaceutycznego z elementami filozofii prawa. Wnioskodawca zawarł z Uniwersytetem umowę, na mocy której przyjął na siebie m.in. obowiązek pokrycia kosztów wypłaty wynagrodzeń promotorom, recenzentom oraz autorom opinii wystawianych w toku przewodu doktorskiego. Wnioskodawca zobowiązał się ponadto do zapłaty opłaty ryczałtowej, obejmującej w szczególności koszty podróży służbowych i noclegów promotora, recenzentów oraz zużycia materiałów i obsługi administracyjnej. Kwota została przez Wnioskodawcę zapłacona w pełnej wysokości przelewem bankowym 12 czerwca 2019 r. na podstawie faktury wystawionej dnia 29 maja 2019 r. Wszelkie wydatki związane z uzyskaniem stopnia naukowego doktora nauk prawnych - w szczególności pokrycia kosztów wypłaty wynagrodzeń dla promotorów, recenzentów oraz autorów opinii wystawianych w toku przewodu doktorskiego, a także pokrycia kosztów podróży służbowych i noclegów promotora, recenzentów oraz zużycia materiałów i obsługi administracyjnej – Wnioskodawca chce zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (prawniczej) - wykonywania zawodu adwokata.

Jeżeli zatem program podjętych studiów doktoranckich jest bezpośrednio związany z zakresem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a zdobyta wiedza będzie mogła mieć odzwierciedlenie w powstaniu lub wzroście przychodów (np. poprzez wpływ na zakres oraz jakość świadczonych przez Wnioskodawcę usług), nie ma żadnych przeszkód prawnych dla zaliczenia wydatków związanych z uzyskaniem stopnia naukowego doktora nauk prawnych do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wydatki te, jako przydatne do prawidłowego wykonywania działalności gospodarczej, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów (choć trudno je przypisać konkretnym przychodom) − jednak pod koniecznym warunkiem ich należytego udokumentowania, w sposób właściwy dla rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wskazane we wniosku wydatki do poniesienia których Wnioskodawca zobowiązał się na podstawie umowy zawartej z Uniwersytetem, jak również koszty zużycia materiałów i obsługi administracyjnej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej i być ujęte we właściwych księgach podatkowych, pod warunkiem ich należytego udokumentowania stosownego dla danego rodzaju ksiąg prowadzonych przez podatnika.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o treść wniosku. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania, właściwy organ podatkowy uzna, że przedstawione we wniosku okoliczności różnią się jednak od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Należy również nadmienić, że jeżeli podatnik nie wykaże ww. związku przyczynowo-skutkowego lub nie przedstawi rzeczowych argumentów wskazujących na celowość wydatków poniesionych na ww. studia doktoranckie − z punktu widzenia osiągania przychodów albo ich zachowania lub zabezpieczenia − to wydatki te nie będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. To na podatniku spoczywa ciężar udokumentowania i wykazania związku pomiędzy ponoszonymi wydatkami i osiąganymi przychodami, a także okoliczności, że poniesienie wydatków ma lub może mieć wpływ na wysokość osiąganych przychodów, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Nadto, Organ wydając interpretacje indywidualne opiera swoje rozstrzygnięcie wyłącznie na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, przyjmując argumenty podnoszone przez Wnioskodawcę bez ich weryfikowania. Zatem nie można wykluczyć, że właściwy organ podatkowy prowadząc w przyszłości ewentualne postępowanie podatkowe, po przeanalizowaniu całokształtu zebranego materiału dowodowego, będzie mógł poczynić ustalenia prowadzące go do odmiennych wniosków niż te zawarte w niniejszej interpretacji. Tak więc należy pamiętać, iż zasadność zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.