Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.75.2019.2.MD
z 2 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 19 czerwca 2019 r. (data wpływu – 25 czerwca 2019 r.), uzupełnionym 7 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych cesji praw z umowy deweloperskiej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych cesji praw z umowy deweloperskiej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym w piśmie z 24 lipca 2019 r. znak: 0111-KDIB4.4015.78.2019.1.MD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 7 sierpnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2018 r. Wnioskodawczyni sprzedała mieszkanie. Kwotę 130.000 zł przekazała jako darowiznę córce, która jest mężatką. Przekazanie darowizny nastąpiło z konta bankowego. Córka całą kwotę + 4 tysiące wpłaciła do dewelopera jako zaliczkę na poczet wybudowania mieszkania i zawarła wspólnie z mężem umowę z deweloperem. Córka wpłaciła kwotę 134.000 zł. Sytuacja rodzinna (Wnioskodawczyni ma jeszcze dwóch synów) spowodowała, że została podjęta decyzja, iż prawa do nabycia nieruchomości powinny przysługiwać Wnioskodawczyni, a resztę kwoty Wnioskodawczyni wpłaci do dewelopera z posiadanych oszczędności i wybudowane mieszkanie stanie się jej własnością.

Wnioskodawczyni zgłosiła się do Urzędu Skarbowego celem wycofania się z darowizny. Wnioskodawczyni uzyskała informację, że jest to niemożliwe. Wobec tego, córka w okresie 6 miesięcy, tj. w sierpniu 2018 r., złożyła druk SD-Z2 o otrzymanej darowiźnie, która zgodnie z obowiązującymi przepisami nie podlega opodatkowaniu, więc nie zapłaciła żadnego podatku.

Wobec powyższego, 16 lipca 2018 r. został zawarty akt notarialny przeniesienia praw i obowiązków z umowy deweloperskiej. Nie jest to ani umowa sprzedaży, ani darowizny – jest to umowa przeniesienia praw i obowiązków.

W akcie tym córka i zięć oświadczają, że nieodpłatnie przenoszą na Wnioskodawczynię wszystkie prawa i obowiązki wynikające z zawartej przez nich wcześniej, tj. 2 marca 2018 r., umowy deweloperskiej, a spółka (deweloper, a dokładnie przedstawiciel działający w imieniu i na rzecz spółki) wyraziła na to zgodę. Od tego momentu Wnioskodawczyni stała się stroną umowy jako nabywca i przejęła wszelkie zobowiązania wynikające z tej umowy.

W akcie notarialnym jest zapis, że córka i zięć oświadczają, że z wpłaconej przez nich na poczet ceny 134.000 zł, kwota 130.000 zł pochodzi z darowizny dokonanej przez Wnioskodawczynię na poczet córki. Ponadto, wszyscy (tj. Wnioskodawczyni, jej córka oraz zięć) oświadczyli, że rozliczenie wszelkich zobowiązań pieniężnych, w tym zapłaconej przez córkę i zięcia kwoty 134.000 zł deweloperowi, dokonają między sobą bez udziału dewelopera, a kwota 134.000 zł u dewelopera winna zostać przeksięgowana na rachunek powierniczy na poczet zapłaty ceny przez Wnioskodawczynię. Pozostałe raty Wnioskodawczyni wpłacała do dewelopera ze swoich oszczędności.

Kwota 4 tysięcy stanowi nadwyżkę w stosunku do kwoty otrzymanej przez córkę od Wnioskodawczyni, tę kwotę Wnioskodawczyni może potraktować jako darowiznę od córki i zięcia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przeksięgowana na Wnioskodawczynię kwota 134.000 zł powinna być opodatkowana?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna ona zapłacić podatek od różnicy darowizny od Wnioskodawczyni, a kwotą przekazaną Wnioskodawczyni na rachunek powierniczy, tj. od kwoty 4.000 zł. Jedynie tę kwotę Wnioskodawczyni może potraktować jako darowiznę od córki i zięcia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2018 r., poz. 644), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

W myśl natomiast art. 1 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci.

Zgodnie z art. 5 ww. ustawy, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Mając powyższe przepisy na uwadze, stwierdzić należy, że ustawa o podatku od spadków i darowizn ściśle określa granice przedmiotu opodatkowania, tj. nabycie według określonych tytułów, wyczerpująco wymieniając tytuły, na podstawie których nabycie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Powyższy katalog czynności ujęty w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn ma charakter zamknięty. Zatem, opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega tylko nabycie i to takie, które zostało w nim wymienione w sposób wyraźny.

Instytucję przelewu (cesji) regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność.

Art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba, że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei w myśl art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że jeżeli Wnioskodawczyni zawarła z córką i zięciem umowę nieodpłatnej cesji praw wynikających z umowy deweloperskiej i czynność ta nie była dokonana w formie umowy darowizny (nie przybrała postaci darowizny; przy czym zaznaczyć należy, że darowizna zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego nie musi zawsze przybrać formy pisemnej), to nie podlega ona regulacjom ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jak bowiem wyżej wskazano opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega tylko takie nabycie, które zostało w sposób wyraźny wymienione w art. 1 cyt. ustawy. Umowa cesji, która – jak wynika z treści wniosku – nie przybrała formy darowizny nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem – zarówno w części, w której odpowiada wysokości przekazanej wcześniej przez Wnioskodawczynię na rzecz córki darowizny, jak i w części obejmującej 4.000 zł ponad tę kwotę.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.