Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.339.2019.2.KBR
z 2 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2019 r. (data wpływu – 25 czerwca 2019 r.) uzupełnionego pismem z dnia 24 lipca 2019 r. (data wpływu 31 lipca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 22 lipca 2019 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.339.2019.1.KBR (doręczone w dniu 23 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania dostawy poszczególnych towarów różnymi stawkami VAT właściwymi dla danego składnika kulinarnego - jest prawidłowe,
  

• sposobu oznaczenia dostawy na paragonie/fakturze - jest nieprawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy poszczególnych towarów różnymi stawkami VAT właściwymi dla danego składnika kulinarnego oraz sposobu oznaczenia przedmiotowej dostawy na paragonie/fakturze.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie związanym z gastronomią. W oparciu o wieloletnie doświadczenie w nauce komponowania posiłków oraz we współpracy z kucharzami oferuje dostawę tzw. receipe boxów. Oferta polega na możliwości zamówienia przez klientów dostawy raz w tygodniu przesyłki składającej się z produktów spożywczych przygotowanych (poporcjowanych i odmierzonych) na określoną liczbę osób oraz przepisów na te dania. Przesyłki mogą być wykonywane w określonym przez Wnioskodawcę dniu lub w dniu wybranym przez klienta, ale klient nie wybiera dań/przepisów (chociaż w przyszłości może zostać wprowadzony wybór dań, co nie zmieni jednak charakteru usługi). Obecnie jest to stały zestaw 3 dań, zmieniający się co tydzień. Wnioskodawca przygotowuje we współpracy z kucharzami autorskie dania i przepisy na nie. Wnioskodawca wiedząc ile ma na dany dzień zamówień (klienci zamawiają usługę przez internet) kupuje produkty spożywcze w ilości odpowiadającej złożonym przez klientów na dany dzień zamówieniom. Wnioskodawca następnie porcjuje, odmierza i ponownie pakuje w zakupione przez siebie opakowania, produkty w ilości precyzyjnie odpowiadającej przepisom kulinarnym. Oznacza to odmierzenie określonej ilości produktów, zabezpieczenie chłodnicze odpowiednich produktów, spakowanie i podpisanie produktów oraz spakowanie wszystkiego w specjalne pudełko, które otrzyma klient. Do każdej wysyłki dołączane są karty przepisów na każde z dań. Karty zawierają opisy przygotowania dań oraz zdjęcia najważniejszych punktów ich przygotowania, a także zdjęcie gotowego dania. Z uwagi na przeznaczenie do samodzielnego przygotowania (co jest istotą pomysłu), produkty nie są wstępnie obrabiane, mieszane czy gotowane. Działania Wnioskodawcy ograniczają się wyłącznie do zamówienia odpowiedniej ilości produktów, podziału na odpowiednie porcje, zapakowania w sposób umożliwiający zachowanie świeżości oraz dostawę pod wskazany przez klienta adres w uzgodnionym terminie. Wnioskodawca, ze względu na złożony charakter świadczenia, oraz wątpliwości dotyczące prawidłowej klasyfikacji statystycznej dotyczącej czynności realizowanej przez Wnioskodawcę, wystąpił do Urzędu Statystycznego w Łodzi z wnioskiem o określenie ich miejsca w klasyfikacji PKWiU 2015 oraz PKWiU 2008. W odpowiedzi udzielonej 19 marca 2019 r. przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi usługi świadczone przez Wnioskodawcę zostały umiejscowione: - w grupowaniu PKWiU 47.00 „Sprzedaż detaliczna, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi”, zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. - w grupowaniu PKWiU 47.00 „Sprzedaż detaliczna, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi”, zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. W opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawca powziął wątpliwości, odnośnie prawidłowości ustalenia stawek podatku od towarów i usług dla dokonywanej dostawy oraz sposobu jej dokumentowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy dostawa produktów oferowanych przez Wnioskodawcę podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla dostawy poszczególnych produktów?
2. Czy paragon/faktura dokumentujące dostawę mogą wskazywać jedną pozycję „zestaw kulinarny” jeśli wszystkie produkty wchodzące w skład tego zestawu objęte są taką samą stawką podatku VAT a Wnioskodawca posiada zestawienie towarów wchodzących każdorazowo w skład zestawu?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. W ocenie Wnioskodawcy, dostawa produktów wraz z przepisem na przygotowanie określonej potrawy stanowi dostawę towarów, które będą opodatkowane stawką właściwą dla nich.
2. Paragon lub faktura dokumentujące dostawę zestawu będącego przedmiotem powinny wykazywać dostawę zamówionego towaru - tj. zestaw, a nie poszczególnych, wchodzących w jego skład produktów.
   
   

Uzasadnienie:

Ad 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy. Jednocześnie zgodnie z art. 98 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej: - dalej: „dyrektywa 2006/112/WE”, stawki obniżone mogą być przez państwa członkowskie stosowane do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III. W poz. 1 tego załącznika zostały wymienione m.in. środki spożywcze (łącznie z napojami, ale z wyłączeniem napojów alkoholowych) przeznaczone do spożycia przez ludzi i zwierzęta, natomiast w poz. 12a zostały wymienione usługi restauracyjne i cateringowe, z możliwością wykluczenia dostawy napojów (alkoholowych lub bezalkoholowych).

Z powyższego wynika, że przepisy dyrektywy 2006/112/WE zezwalają państwom członkowskim (pozostawiając to do ich uznania) na stosowanie stawki obniżonej względem posiłków i dań zarówno gdy są one kwalifikowane jako dostawa towarów, jak i świadczenie usług (szczegółowe wskazówki w zakresie kwalifikacji czynności - w związku ze sprzedażą posiłków i dań przez placówki gastronomiczne - jako dostawa towaru lub świadczenie usług zostały zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - dalej: „TSUE”, z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 oraz w wyroku TSUE z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09). Zauważyć jednocześnie należy, że ustawa o VAT dla potrzeb określenia właściwej stawki podatku w określonych w ustawie sytuacjach odwołuje się do klasyfikacji statystycznych.

Zgodnie z art. 5a ustawy o VAT towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Jak wskazano wyżej, dyrektywa 2006/112/WE zezwala na stosowanie stawki obniżonej względem posiłków i dań zarówno, gdy czynności, których są one przedmiotem, są kwalifikowane jako dostawa towarów, jak i świadczenie usług. Tym samym niezależnie od kwalifikacji danej czynności jako dostawy towarów lub świadczenia usług przesądzający dla potrzeb stosowania właściwej stawki podatku jest - w przypadku, gdy przepisy regulujące zakres stosowania stawek podatku od towarów i usług odwołują się do klasyfikacji statystycznych - sposób sklasyfikowania danego towaru lub usługi.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - dalej: „PKWiU”, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi. Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku, co do zasady, wynosi 22% (jednak w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%).

Na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy o VAT dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy o VAT, stawka podatku, co do zasady, wynosi 7%, (jednak na podstawie art. 146aa pkt 2 ustawy o VAT stawka ta wynosi aktualnie 8%), natomiast dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 5% (art. 41 ust. 2a ustawy o VAT).

W poz. 7 załącznika do rozporządzenia w sprawie stawek VAT wymieniono usługi związane z wyżywieniem (PKWiU ex 56), z wyłączeniem sprzedaży:

1. napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2%,
2. napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5%,
3. napojów, przy przygotowywaniu których jest wykorzystywany napar z kawy lub herbaty, niezależnie od udziału procentowego tego naparu w przygotowywanym napoju,
4. napojów bezalkoholowych gazowanych,
5. wód mineralnych,
6. innych towarów w stanie nieprzetworzonym opodatkowanych stawką, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy.
   
   
   

Mając na uwadze, że przy obu wyżej wskazanych pozycjach załączników (do ustawy i rozporządzenia) powołano symbole klasyfikacji statystycznej należy zauważyć, że określenie zakresu towarów i usług objętego tymi pozycjami powinno odbywać się przy zastosowaniu PKWiU. W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z pkt 5.1.5 zasad metodycznych PKWiU, każdy produkt (wyrób, usługa), powinien być zaliczony wyłącznie do jednego rodzaju działalności gospodarczej, określonego w Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) - dalej „PKD 2007” wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, że dla określenia prawidłowej stawki podatku jaka ma zastosowanie przy sprzedaży posiłków i dań przez placówki gastronomiczne, należy dokonać prawidłowego zaklasyfikowania tej czynności wg PKWiU.

Przechodząc do analizy zakresu przedmiotowego objętego ww. pozycjami załączników należy zauważyć, że działalność wykonywana przez Wnioskodawcę, zgodnie z odpowiedzią Urzędu Statystycznego w Łodzi, mieści się w grupowaniu 47.00.

W związku z powyższym, towary oferowane przez Wnioskodawcę nie stanowią ani gotowego dania, ani nie są usługą związaną w wyżywieniem. Zgodnie z odpowiedzią Urzędu Statystycznego Wnioskodawca dokonuje sprzedaży detalicznej sklasyfikowanej w grupowaniu 47.00 PKWiU, w konsekwencji, do dostawy towarów znajdzie zastosowanie każdorazowo stawka właściwa dla poszczególnych towarów wchodzących w skład przedmiotu dostawy, przy uwzględnieniu dopuszczalności zastosowania obniżonych stawek (8 i 5%) podatku dla poszczególnych towarów, będących przedmiotem dostawy.

Ad 2

Odnosząc się do kwestii udokumentowania dokonywanej przez Wnioskodawcę dostawy zamówionego przez klienta zestawu wskazać należy, że zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy o VAT faktura powinna zawierać nazwę (rodzaj) towaru lub usługi (ust. 7), miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług (pkt 8), cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto) (pkt 9). W art. 2 ust. 6 zamieszczona została definicja towarów - termin ten na gruncie ustawy o VAT będzie oznaczał rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Ustawy podatkowe nie zawierają określenia czym jest rzecz, podlega to regulacji prawa prywatnego. Zgodnie z art. 45 i n. Kodeksu Cywilnego rzeczą będzie zarówno ruchomość, jak i nieruchomości. Jako towar będzie można zakwalifikować nie tylko same rzeczy, lecz także ich części składowe i przynależności. Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 k.c.). Przynależnościami są rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z innej rzeczy (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi (art. 51 § 1 k.c.).

Rzeczy w obrocie mogą występować jako zbiór rzeczy, czyli samodzielne rzeczy, które razem tworzą pewną całość. Co do zasady, wartość zbioru ze względu na jego gospodarcze znacznie będzie znacznie przewyższała zsumowaną wartość poszczególnych rzeczy wchodzących w jego skład. Większość doktryny przyjmuje, że przedmiotem stosunków zobowiązaniowych może być cały zbiór rzeczy (W.J. Katner [w:] System Prawa Prywatnego, t. 1, Prawo cywilne - część ogólna, red. M. Safjan, Warszawa 2012, s. 1317; Ignatowicz J., Stefaniuk K., Prawo rzeczowe, Warszawa 2009, s. 20.). Na podstawie powyższego, jak i treści oferty Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że przedmiotem umowy pomiędzy Wnioskodawcą a konsumentem będzie zbiór rzeczy, jako ściśle powiązanych ze sobą, bowiem Wnioskodawca nie zobowiązuje się dostarczyć konkretnych składników jako odrębnych i samodzielnych produktów, ale jako pewną całość umożliwiającą osiągnięcie konkretnego efektu.

Istotą zakupu wszystkich składników przez konsumenta nie jest nabycie poszczególnych elementów, ale otrzymanie konkretnego zestawu, chodzi bowiem o specjalnie skomponowane składniki, których proporcje zostały określone przez specjalistów tworzą całość połączoną funkcjonalnie.

Wyeliminowanie jednego z elementów, lub zmiana proporcji sprawiłoby, że cel zakupu produktu przez konsumenta nie zostałby osiągnięty. Ideą sprzedawania tzw. receipe boxów jest dostarczenie klientowi kompletnego zestawu składników, które posłużą do samodzielnego przygotowania posiłku. Z tego powodu, każda część sprzedawanego produktu jest ściśle związana z opracowanym przepisem i jako pojedynczy element nie miałaby znaczenia dla klienta. Konsument nie będzie oddzielnie korzystał z dostarczanych składników. Nawet najmniejsza zmiana elementów będzie prowadziła do zmiany efektu finalnego do jakiego dąży konsument. Dodać należy, że cena jaką zobowiązany uiszcza za towar nie jest ceną zsumowaną wartością składników, ale dotyczy ona towaru jakim jest recipe box. A zatem należy uznać, że dostarczanym towarem będzie recipe box, a nie poszczególne składniki, dlatego na fakturze jako dostarczony towar powinien zostać wskazany recipe box. Takie rozwiązanie będzie dotyczyło wyłącznie produktów, których składniki będą opodatkowane jednakową stawką. Sam wymiar należnego podatku nie ulegnie zmianie w przypadku stosowania takiej metody. Określenie produktu będzie miało w omawianie sytuacji jedynie wymiar materialno-techniczny, bowiem celem zastosowania takiego oznaczenia towaru nie jest optymalizacja podatkowa, lecz przejrzystość dokumentu. Ze swej natury recipe box wymaga precyzyjnego określenia składników, czasem w bardzo małych ilościach, co często będzie prowadziło do operowania niezwykle niskimi kwotami prowadząc do powstania należności podatkowej w wysokości nie wymiernej w polskiej walucie (tj. kwoty poniżej 0,01 zł). Zdaniem Wnioskodawcy uwzględnienie całości składników, które będą opodatkowane taką samą stawką, jako jednego towaru jest zgodne z art. 106e ust. 1 pkt 13 i 14 stanowiącym, że faktura zawiera sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku oraz kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.

Analizując art. 106e można stwierdzić, że jeżeli poszczególne części przedmiotu sprzedaży będą opodatkowane taką samą stawką podatku podatnik nie musi wykazywać podatku od poszczególnych składników, a zatem podział sprzedawanego towaru na jego poszczególne elementy będzie zbędny w przypadku opodatkowania tą samą stawką. Dodać należy, że Wnioskodawca będzie dokumentował poszczególne składniki przez dokument WZ. Odnosząc się do kwestii nazwy towaru zamieszczanej na paragonach fiskalnych w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż zamieszanie na paragonie wszystkich składników zamiast nazwy określonego zestawu "recipe box" (lub innego analogicznego określenia) mogłoby prowadzić do dezinformacji konsumenta, który dokonuje zakupu konkretnego produktu, a nie poszczególnych składników. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących z dnia 14 marca 2013 r. paragon fiskalny zawiera co najmniej nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację (§ 8 ust. 1 pkt 6).

W interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 12 września 2013 r. (nr PT7/033/1/589/MHL/13/RD-94492) w sprawie oznaczania na paragonie fiskalnym nazwy towaru lub usługi zwrócono uwagę, że nazwa towaru lub usługi to wyraz lub połączenie wyrazowe odnoszące się do towarów lub usług będących w ofercie podatnika, a § 8 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 rozporządzenia zobowiązuje podatnika do wyznaczenia takiej nazwy towaru lub usługi, która pozwoli na oznaczenie przedmiotu transakcji w sposób niebudzący wątpliwości, co do rodzaju towaru lub usługi. Jednocześnie należy podkreślić, iż przepis ten nie obliguje do stosowania nazw szczegółowych dotyczących pojedynczych przedmiotów danego rodzaju lub poszczególnych cech danego towaru lub usługi (np. barwa, pojemność, rozmiar). Również treść interpretacji wskazuje, iż ewidencjonowaniu przy zastosowaniu kasy rejestrującej podlega dany towar (lub usługa), którym, w przypadku sprzedaży kwiatów w kwiaciarni, jest pewien produkt finalny, składający się z wielu komponentów, nie ma konieczności i uzasadnienia wyliczania wszystkich jego elementów składowych. Podobna sytuacja wystąpi w przypadku usług świadczonych przez restauracje, lub inne punkty gastronomiczne. Określenie nazwy świadczonej przez punkty gastronomiczne usługi może opierać się na nazewnictwie określonym w karcie dań (cenniku). Zamieszczenie na paragonie nazwy poszczególnych składników, a nie sprzedawanego produktu nie będzie dla konsumenta jednoznacznie wskazywało na zakupiony towar, bowiem poszczególne odrębne składniki nie są cechą identyfikacyjną produktu, ale ich suma. Stąd na paragonach wystawianych przez Wnioskodawcę jako nazwa może być wskazany konkretny „recipe box”, a nie jego składniki. Za tym przemawia fakt iż zakupując towar u Wnioskodawcy konsument dokonuje zakup danego „recipe boxu”, stąd w przypadku reklamacji nie będzie on reklamował poszczególnych składników, a produkt, jakim jest „recipe box”. Stąd należy przyjąć, że stosowanie jako oznaczenia towaru nazwy danego „recipe boxu” będzie właściwe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• opodatkowania dostawy poszczególnych towarów różnymi stawkami VAT właściwymi dla danego składnika kulinarnego - jest prawidłowe,
  

• sposobu oznaczenia dostawy na paragonie/fakturze - jest nieprawidłowe.
  
  

Ad 1

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez pojęcie sprzedaży – stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia odwołują się do grupowań PKWiU przy ustaleniu preferencyjnych stawek podatkowych.

Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT.

Zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach.

Podstawowa stawka podatku – na mocy art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy stawka podatku wynosi 5% (art. 41 ust. 2a ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie związanym z gastronomią. W oparciu o wieloletnie doświadczenie w nauce komponowania posiłków oraz we współpracy z kucharzami oferuje dostawę tzw. receipe boxów. Oferta polega na możliwości zamówienia przez klientów dostawy raz w tygodniu przesyłki składającej się z produktów spożywczych przygotowanych (poporcjowanych i odmierzonych) na określoną liczbę osób oraz przepisów na te dania. Przesyłki mogą być wykonywane w określonym przez Wnioskodawcę dniu lub w dniu wybranym przez klienta, ale klient nie wybiera dań/przepisów (chociaż w przyszłości może zostać wprowadzony wybór dań, co nie zmieni jednak charakteru usługi). Obecnie jest to stały zestaw 3 dań, zmieniający się co tydzień. Wnioskodawca przygotowuje we współpracy z kucharzami autorskie dania i przepisy na nie. Wnioskodawca wiedząc ile ma na dany dzień zamówień (klienci zamawiają usługę przez internet) kupuje produkty spożywcze w ilości odpowiadającej złożonym przez klientów na dany dzień zamówieniom. Wnioskodawca następnie porcjuje, odmierza i ponownie pakuje w zakupione przez siebie opakowania, produkty w ilości precyzyjnie odpowiadającej przepisom kulinarnym. Oznacza to odmierzenie określonej ilości produktów, zabezpieczenie chłodnicze odpowiednich produktów, spakowanie i podpisanie produktów oraz spakowanie wszystkiego w specjalne pudełko, które otrzyma klient. Do każdej wysyłki dołączane są karty przepisów na każde z dań. Karty zawierają opisy przygotowania dań oraz zdjęcia najważniejszych punktów ich przygotowania, a także zdjęcie gotowego dania. Z uwagi na przeznaczenie do samodzielnego przygotowania (co jest istotą pomysłu), produkty nie są wstępnie obrabiane, mieszane czy gotowane. Działania Wnioskodawcy ograniczają się wyłącznie do zamówienia odpowiedniej ilości produktów, podziału na odpowiednie porcje, zapakowanie w sposób umożliwiający zachowanie świeżości oraz dostawę pod wskazany przez klienta adres w uzgodnionym terminie. Wnioskodawca, ze względu na złożony charakter świadczenia, oraz wątpliwości dotyczące prawidłowej klasyfikacji statystycznej dotyczącej czynności realizowanej przez Wnioskodawcę, wystąpił do Urzędu Statystycznego w Łodzi z wnioskiem o określenie ich miejsca w klasyfikacji PKWiU 2015 oraz PKWiU 2008. W odpowiedzi udzielonej 19 marca 2019 r. przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi usługi świadczone przez Wnioskodawcę zostały umiejscowione: - w grupowaniu PKWiU 47.00 „Sprzedaż detaliczna, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi”, zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. - w grupowaniu PKWiU 47.00 „Sprzedaż detaliczna, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi”, zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowości ustalenia stawek podatku od towarów i usług dla dokonywanej dostawy oraz sposobu jej dokumentowania.

Odnosząc się do powyższego należy mieć na uwadze, że co do zasady na gruncie ustawy każde świadczenie jest traktowane jako odrębne i niezależne. Jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, to nie powinna ona być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Jeżeli zatem dwa lub więcej niż dwa świadczenia dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia stanowią jednolite świadczenie dla celów stosowania przepisów ustawy (wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04).

Z punktu widzenia charakterystycznych cech dokonywanej przez Wnioskodawcę transakcji polegającej na sprzedaży przepisu kulinarnego wraz ze składnikami spożywczymi należy stwierdzić, że ww. świadczenia nie są ze sobą tak ściśle powiązane, żeby ich rozdzielenie miało sztuczny charakter – są to świadczenia obiektywnie podzielne i niezależne od siebie. Przedmiotowe świadczenia nie stanowią zatem pod względem ekonomicznym i gospodarczym jednej, kompleksowej całości.

Warto też zauważyć, że ustalenie jednej, stałej ceny brutto za dany zestaw nie przesądza w tym przypadku o traktowaniu ww. transakcji jako kompleksowego świadczenia składającego się z kilku czynności tworzących w aspekcie gospodarczym jedną całość. Tym samym świadczenia wchodzące w skład zestawu oferowanego przez Wnioskodawcę bez względu na fakt ustalenia jednej ceny mają wciąż charakter samoistny i mogą być zrealizowane niezależnie od siebie.

Dodać również trzeba, że fakt dostarczenia klientowi poszczególnych składników spożywczych w odmierzonej ilości (potrzebnej do przygotowania konkretnego posiłku) nie powoduje, że składniki te stają się jednym produktem (jedną rzeczą). Nie ma bowiem między nimi takiego ścisłego związku gospodarczego, żeby je traktować jako jednolite świadczenie opodatkowane według takich samych zasad, jakie obowiązują dla dostawy składnika mającego charakter dominujący (w przedmiotowej sprawie żaden ze składników spożywczych nie ma charakteru dominującego, każdy z nich jest tak samo istotny w ramach oferowanego zestawu i żaden z nich nie będzie służył „lepszemu” skorzystaniu z innego).

Rozstrzygając zatem kwestię sposobu opodatkowania podatkiem VAT dokonywanej na rzecz Klienta dostawy towarów w postaci produktów spożywczych oraz karty przepisu należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w analizowanej sprawie nie mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, lecz z zespołem odrębnych świadczeń (tj. opracowaniem przepisu kulinarnego i dostawą poszczególnych składników spożywczych wymaganych do sporządzenia potrawy według opracowanego przepisu) podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT według stawek podatku właściwych dla każdego świadczenia. Połączenie tych świadczeń w jeden „produkt” (bez zmiany istoty i właściwości tworzących go świadczeń) nie powoduje powstania nowego „produktu” i nie przesądza o prawie do zastosowania jednej stawki podatku. Każdy z ww. elementów zestawu stanowi odrębne świadczenie, które może być przedmiotem dostawy bez uszczerbku dla pozostałych elementów zestawu.

Podsumowując, poszczególne składniki wchodzące w skład danego zestawu będą opodatkowane oddzielnie, według stawki właściwej dla poszczególnego składnika.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem;
    

(…).

Jak wynika z przywołanych powyżej przepisów, fakturę wystawia podatnik dokonujący sprzedaży towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej transakcji. Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa.

Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Jak wskazano powyżej, przedmiotem świadczeń realizowanych przez Wnioskodawcę nie będzie jedna kompleksowa usługa a dostawa poszczególnych produktów spożywczych przygotowanych (poporcjowanych i odmierzonych) oraz przepisów na te dania. W związku z powyższym należy wskazać, że umieszczenie na fakturze w jednej pozycji nazwy „recipe box” może sugerować, że przedmiotem sprzedaży było jedno kompleksowe świadczenie a nie jak w analizowanym przypadku, co potwierdza Wnioskodawca w stanowisku odnośnie pytania nr 1 – dostawą produktów spożywczych oraz przepisu na danie.

Zatem w sytuacji, gdy mamy do czynienia z dostawą poszczególnych produktów spożywczych odmierzonych i porcjowanych wraz z przepisem kulinarnym, należy ją udokumentować wystawieniem faktury, w której w części zasadniczej przeznaczonej na wskazanie nazwy towaru lub usługi – zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy – winna znaleźć się nazwa produktów oraz usług które są przedmiotem dostawy, tj. wszystkie elementy oraz ich wartość, które składają się na cenę całego świadczenia.

Wskazać także należy, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby w części informacyjnej faktury – jeśli jest taka wola i uzgodnienie stron umowy – zawrzeć nazwę nabywanego „recipe boxu” w celu uniknięcia dezinformacji klienta odnośnie nabywanego produktu.

Podsumowując, w analizowanej sprawie nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku gdy poszczególne składniki przedmiotu sprzedaży będą opodatkowane taką samą stawką podatku, podatnik nie musi wykazywać na wystawianej fakturze poszczególnych elementów składających się na przedmiot dostawy i podział sprzedawanego towaru na poszczególne elementy będzie zbędny.

Jednocześnie należy wskazać, że obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, że – podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Zasady prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r. poz. 816), zwanym dalej rozporządzeniem.

Według § 2 pkt 1 lit. b) rozporządzenia, przez dokument fiskalny rozumie się wystawiany przy użyciu kasy, zawierający w szczególności logo fiskalne i numer unikatowy - w przypadku kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii - paragon fiskalny, paragon fiskalny anulowany, fakturę, fakturę anulowaną, raport fiskalny dobowy, raport fiskalny okresowy, w tym miesięczny, i raport fiskalny rozliczeniowy.

Zgodnie z § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny wystawia się w sposób czytelny, umożliwiający nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej sprzedaży. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy towaru lub usługi pozwalającej na jednoznaczną ich identyfikację, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Nazwy pozwalające na „jednoznaczne” identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i świadczonych usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Należy jednak zaznaczyć, że Podatnik powinien zastosować oznaczenia nazw towarów lub usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy towaru lub usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku oraz użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem lub usługą. Oznacza to, że podatnik stosujący nazewnictwo spełniające wymóg „jednoznaczności”, o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia powinien posługiwać się określeniami odzwierciedlającymi rzeczywisty obrót gospodarczy.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy zaznaczyć, że w analizowanym przypadku nie mamy do czynienia z jednym kompleksowym świadczenia a z dostawą poszczególnych produktów spożywczych wraz z przepisem kulinarnym, co potwierdza Wnioskodawca prezentując własne z stanowisko w sprawie w zakresie objętym pytaniem nr 1. W konsekwencji pomimo zaistnienia sytuacji w której wszystkie elementy sprzedaży byłyby opodatkowane jedną stawką podatku VAT, nie może on na paragonie fiskalnym umieścić jednej nazwy „recipe box”, gdyż analogicznie jak w przypadku wystawienia faktury doprowadziłoby to do sprzeczności – Wnioskodawca dokonuje dostawy poszczególnych towarów wchodzących w skład przedmiotu dostawy, w związku z czym wystawiając paragon fiskalny powinien konsekwentnie posługiwać się określeniami adekwatnymi do przedmiotu dostawy. Taki sposób ewidencjonowania umożliwia właściwą identyfikację sprzedawanego towaru, jakim są poszczególne składniki spożywcze wraz z przepisem kulinarnym.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji ogólnej z dnia 12 września 2013 r. znak PT7/033/1/589/MHL/13/RD-94492 należy wskazać, że co prawda nie wynika z niej obowiązek stosowania nazw szczegółowych dotyczących pojedynczych przedmiotów danego rodzaju, jednak nazwy na paragonie powinny odzwierciedlać prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego. Stąd też, z uwagi na fakt że przedmiotem sprzedaży nie jest kompleksowe świadczenie, a dostawa poszczególnych towarów, zatem Wnioskodawca powinien uwzględnić tę okoliczność wystawiając paragon fiskalny i posługiwać się nazwami produktów, które w istocie są przedmiotem dostawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.