2019.09.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.233.2019.2.PK
z 2 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 czerwca 2019 r. (data wpływu 26 czerwca maja 2019 r.), uzupełnionym pismem z 26 sierpnia 2019 r. (data wpływu 26 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w przedmiocie określenia miejsca świadczenia usług informatycznych oraz ich fakturowania – jest:

prawidłowe w zakresie korekty faktury, określenia miejsca świadczenia usług na rzecz podatników z Unii, braku wykazania kwoty podatku VAT na fakturach dokumentujących świadczenie usług poza terytorium kraju oraz w zakresie braku zastosowania procedury MOSS,
nieprawidłowe w zakresie określenia miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów spoza Unii których Spółka nie może zidentyfikować pod kątem definicji podatnika.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w przedmiocie określenia miejsca świadczenia usług informatycznych oraz ich fakturowania. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 26 sierpnia będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 19 sierpnia 2019 r. znak: 0111-KDIB3-3.4013.233.2019.1.PK.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) została wpisana do rejestru przedsiębiorstw w KRS dnia […]. Od tego momentu rozpoczęła prowadzenie ksiąg handlowych zgodnie z ustawą o rachunkowości. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług dokonującym dostaw towarów i świadczący usługi co do zasady opodatkowanych stawką podstawową tego podatku. W roku 2018 Spółka dokonała zgłoszenia do procedury MOSS natomiast od 01-01-2019 zgodnie z ustawą z dnia 22 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2433) w której dokonano implementacji art. 1 dyrektywy Rady 2017/24551, która wprowadziła z dniem 1 stycznia 2019 r. m.in. uproszczenie w rozliczaniu podatku VAT z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych (dalej: „usługi TNE”) na rzecz konsumentów (podmiotów niebędących podatnikami dla celów VAT), zlokalizowanych w Unii Europejskiej (UE). Uproszczenie to zakłada rozliczenie VAT z tytułu usług TNE w kraju siedziby usługodawcy, a nie jak dotychczas - zgodnie z zasadą ogólną - w państwie członkowskim UE, w którym zlokalizowany jest nabywca. Uproszczenie ma zastosowanie, gdy spełnione są łącznie następujące przesłanki, tj.: 1. usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby - stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, TYLKO na terytorium Polski; 2. usługi TNE są świadczone na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terytorium państwa członkowskiego UE, innym niż terytorium Polski; 3. całkowita wartość usług TNE, świadczonych na rzecz podmiotów, o których mowa w pkt 2, pomniejszona o kwotę podatku, NIE PRZEKROCZYŁA w trakcie roku podatkowego ani w poprzednim roku podatkowym kwoty 42 000 zł. Dokonała wyrejestrowania się z procedury szczególnej rozliczania VAT w systemie MOSS - tzw. procedury unijnej.

W ramach działalności Spółka świadczy usługi informatyczne. Jako przedmiot przeważającej działalności przedsiębiorcy w KRS wskazano 62.02.Z działalność związaną z doradztwem w zakresie informatyki, co pokrywa się z faktycznym obszarem jej działania. Założycielami spółki są dwaj młodzi mężczyźni pasjonaci informatyki. Spółka ma charakter startupu lecz jest finansowana w całości z wypracowanego zysku. Podstawowym obszarem jej ekspansji jest działalność poprzez sieć na terenie całego świata. Potencjalni odbiorcy świadczonych usług pozyskiwani są za pośrednictwem wyspecjalizowanych platform jak i bezpośrednio. Początkowo wykonawcami usług byli twórcy Spółki lecz w wyniku dynamicznego rozwoju usługi świadczą podwykonawcy pozyskiwani bezpośrednio w formie współpracy na podstawie umów cywilnoprawnych jak i za pomocą kontaktów pozyskanych w Internecie na zasadzie umów biznesowych podmiotów zarówno krajowych jak i zagranicznych.

Spółka pozyskuje klientów głównie z zagranicy, lecz zdarza się jej też świadczyć usługi dla podmiotów krajowych. Aby dotrzeć do szerokiego grona potencjalnych odbiorców usług informatycznych za granicą, Spółka współpracuje z platformami dla freelancerów i agencji. Platformy te, pośredniczą między klientem docelowym i agencją/freelancerem w całym procesie sprzedaży, ale również w procesie wystawiania faktur. Za świadczone w ten sposób pośrednictwo pobierają prowizję od Spółki, która dokumentowana jest wystawianymi przez platformę fakturami. Platformy te pobierają również opłatę od klienta docelowego usług świadczonych przez Spółkę: wystawiają w imieniu Spółki fakturę, obciążają kartę płatniczą klienta docelowego i przekazują tą kwotę na platformowe konto Spółki.

Współpraca z wyspecjalizowanymi platformami pośredniczącymi w świadczeniu usług wpływa znacząco na osiągany przez Spółkę wynik finansowy, lecz wymaga od Spółki zaakceptowania regulaminów obowiązujących na tego typu platformach, co generuje parę kłopotów: 1. Spółka nie ma wpływu na dane które zostały umieszczone na jej fakturze sprzedażowej (mowa o danych odbiorcy, tj. Klienta docelowego). Tylko odbiorca (tj. klient docelowy) ma wpływ na swoje dane wystawiane w imieniu Spółki poprzez platformę, co niejednokrotnie prowadzi do sytuacji, w której dane na wystawionej w imieniu Spółki fakturze są niekompletne. 2. Platforma posiada swój system numerowania faktur, przez co Spółka nie ma żadnego wpływu na kolejność i formę numeracji faktur, które w jej imieniu są wystawiane poprzez platformę.

Aby dywersyfikować źródła pozyskiwania zleceń Spółka tworzy również treści o charakterze informacyjnym i publikuje je na portalach internetowych tematycznie powiązanych z obszarem działalności gospodarczej Spółki, jak i na swojej firmowej stronie internetowej. W tym celu zawiera zlecenia z podmiotami z innych krajów (Rumunia, Serbia, Słowenia) którzy są odpowiedzialni za ten obszar działania. Wynagrodzenie za te usługi wypłacane jest w na podstawie faktury/rachunku na których dostawcy usług nie uwzględniają podatku VAT. Warto również zaznaczyć, że Spółka nie zmusza swoich zleceniobiorców do relokacji i pracy z wynajmowanej przez Spółkę powierzchni biurowej, przez co większość podwykonawców pracuje zdalnie i nie ma na co dzień kontaktu w realnym świecie z pozostałymi zleceniobiorcami, z którymi współpracuje nad projektami dla Spółki.

W uzupełnieniu do Wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

Spółka upoważniła Platformy, z którymi współpracuje, do wystawiania faktur w jej imieniu - jest to określone w regulaminie przy zakładaniu konta.
świadczone przez Spółkę usługi, są usługami elektronicznymi (świadczone drogą elektroniczną) w rozumieniu art. 2 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług:
1. ogólnie dostawy produktów w formie cyfrowej, łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami lub nowszymi wersjami;
2. usługi generowane automatycznie przez komputer i przesyłane poprzez Internet lub sieć elektroniczną w odpowiedzi na określone dane wprowadzone przez usługobiorcę;
podmioty, które podają adres w kraju poza UE - na rzecz których Spółka świadczy usługi - usługi te są świadczone na rzecz ich siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności, miejsca zamieszkania albo stałego miejsca pobytu, które znajduje się poza Unią Europejską.

Ponadto na pytanie Organu „Czy podmioty z krajów Unii innych niż Polska, dla których Spółka świadczy usługi są obowiązane do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze w kraju w którym jest miejsce świadczenia usługi (dotyczy pytania nr 2 zadanego we wniosku)” Wnioskodawca stwierdził, że nie posiada wiedzy w tym zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy faktury wystawiane przez platformę pośredniczącą w imieniu „Spółki” wymagają każdorazowo korekty celem wypełnia warunku określonego w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy od towarów i usług (dalej-VAT) o konieczności posiadania przez fakturę kolejnego numeru nadanego w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę?
Czy przypadku sprzedaż usług informatycznych (opisanych w stanie faktycznym) na rzecz kontrahenta mającego siedzibę prowadzania działalności gospodarczej w UE (posiadającego wpis do rejestru spółek w swoim kraju) lecz nie posiadającego numeru VAT UE miejscem świadczenia usług jest zgodnie z art. 28b kraj siedziby nabywcy usług a podatek VAT rozlicza nabywca (reverse charge)?
Czy w przypadku sprzedaży usług informatycznych (opisanych w stanie faktycznym) na rzecz kontrahenta podającego adres w kraju poza UE (którego spółka nie potrafi jednoznacznie zidentyfikować pod kontem definicji podatnika zawartej w art. 28a ustawy VAT) miejscem świadczenia usług jest zgodnie z art. 28k kraj siedziby/miejsca zamieszkania nabywcy usług. Faktura na wyżej wymienione usługi nie będzie zawierała podatku VAT nie będzie też miała zastosowania procedura szczególnej MOSS?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; eksport towarów; import towarów na terytorium kraju; wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a). Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Biorąc pod uwagę powyżej przywołaną definicję świadczenia usług należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie, a w konsekwencji od tego będzie zależał sposób dokumentowanie usługi fakturą oraz wykazania w deklaracji VAT.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”: 1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to: a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6, b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej; 2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych. Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy.

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 i 2 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Ww. przepisy wiążą miejsce świadczenia usług z siedzibą usługobiorcy, który winien być podatnikiem tj. podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy to z tym miejscem.

Stosownie do art. 28c ust. 1-3 ustawy miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1,2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Gdy usługi są świadczone na rzecz podmiotów nie będących podatnikami miejsce świadczenia usług zostało powiązane z miejscem z które usługi te są świadczone.

Od powyższych zasad ogólnych przewidziano wyjątki dla niektórych usług. W myśl art. 28k ust. 1 ustawy miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Przepis ten nie ma zastosowania, w przypadku gdy łącznie są spełnione następujące warunki: 1) usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby - stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium jednego państwa członkowskiego; 2) usługi, o których mowa w ust. 1, są świadczone na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1; 3) całkowita wartość usług, o których mowa w ust. 1, świadczonych na rzecz podmiotów, o których mowa w pkt 2, pomniejszona o kwotę podatku, nie przekroczyła w trakcie roku podatkowego ani w poprzednim roku podatkowym kwoty 10 000 euro lub jej równowartości wyrażonej w walucie krajowej państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1, przy czym w przypadku usługodawcy posiadającego siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby - stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium kraju wyrażona w złotych równowartość kwoty w euro wynosi 42 000 zł. Jeżeli w trakcie roku podatkowego kwota 42 000 zł. zostanie przekroczona, przepis ust. 1 stosuje się począwszy od usługi, w związku ze świadczeniem której przekroczono tę kwotę.

Podatnicy, do których ma zastosowanie przepis ust. 2, mogą wskazać jako miejsce świadczenia usług miejsce, o którym mowa w art. 28k ust 1 ustawy. Podatnicy posiadający siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby - stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium kraju wskazują miejsce świadczenia usług przez złożenie naczelnikowi urzędu skarbowego pisemnego zawiadomienia o takim wyborze do 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tego wyboru. W takim przypadku, podatnik nie może zmienić miejsca świadczenia usług wcześniej niż po upływie 2 kolejnych lat, licząc od dnia wykonania pierwszej usługi, dla której miejsce świadczenia zostało określone zgodnie art. 28k ust 1 ustawy.

Przez usługi elektroniczne - stosownie do art. 2 pkt 26 ustawy - rozumie się usługi świadczone za pomocą środków komunikacji elektronicznej, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011. Na podstawie art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1, z późn. zm.), do „usług świadczonych drogą elektroniczną”, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie - ze względu na ich charakter - jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

Stosownie do ust. 2 ww. artykułu, ust. 1 obejmuje w szczególności: 1. ogólnie dostawy produktów w formie cyfrowej, łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami lub nowszymi wersjami; 2. usługi umożliwiające lub wspomagające obecność przedsiębiorstw lub osób w sieci elektronicznej, takich jak witryna lub strona internetowa; 3. usługi generowane automatycznie przez komputer i przesyłane poprzez Internet lub sieć elektroniczną w odpowiedzi na określone dane wprowadzone przez usługobiorcę; 4. odpłatne przekazywanie prawa do wystawiania na aukcji towarów lub usług za pośrednictwem witryny internetowej działającej jako rynek online, na którym potencjalni kupujący przedstawiają swoje oferty przy wykorzystaniu automatycznych procedur oraz na którym strony są informowane o dokonaniu sprzedaży za pomocą poczty elektronicznej generowanej automatycznie przez komputer; 5. pakiety usług internetowych oferujące dostęp do informacji, w których element telekomunikacyjny ma charakter pomocniczy i drugorzędny (to znaczy pakiety wykraczające poza oferowanie samego dostępu do Internetu i obejmujące inne elementy, takie jak strony, które umożliwiają dostęp do aktualnych wiadomości, informacji meteorologicznych lub turystycznych, gier, umożliwiają hosting witryn internetowych, dostęp do grup dyskusyjnych; itp.); 6. usługi wyszczególnione w załączniku I.

Załącznik I wymienia następujące usługi: 1. Punkt 1 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE: 1. tworzenie i hosting witryn internetowych; 2. automatyczna konserwacja oprogramowania, zdalnie i online; 3. zdalne zarządzanie systemami; 4. hurtownie danych online, umożliwiające elektroniczne przechowywanie i wyszukiwanie konkretnych danych; 5. dostarczanie online przestrzeni na dysku na żądanie. 2. Punkt 2 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:

1. uzyskiwanie dostępu online i pobieranie oprogramowania (w szczególności programy w zakresie zamówień publicznych/księgowości, programy antywirusowe) oraz jego uaktualnień;

2. programowanie blokujące pojawianie się banerów reklamowych; 3. sterowniki do pobierania, takie jak programy ustawiające interfejsy komputera i urządzeń peryferyjnych (np. drukarek);

4. automatyczna instalacja online filtrów na witrynach internetowych; 5. automatyczna instalacja online zabezpieczeń typu firewall. 3. Punkt 3 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE: 1. uzyskiwanie dostępu i pobieranie motywów pulpitów; 2. uzyskiwanie dostępu i pobieranie obrazów, fotografii i wygaszaczy ekranu; 3. zawartość książek w formie cyfrowej i innych publikacji elektronicznych; 4. prenumerata gazet i czasopism online; 5. dzienniki logowania i statystyki odwiedzania stron internetowych; 6. wiadomości, informacje o sytuacji na drogach oraz prognozy pogody online; 7. informacje generowane automatycznie online przez oprogramowanie po wprowadzeniu przez klienta określonych danych, takich jak dane prawne lub finansowe (w szczególności stale uaktualniane kursy giełdowe); 8. dostarczanie przestrzeni reklamowej, szczególnie banerów reklamowych na stronach lub witrynach internetowych; 9. korzystanie z wyszukiwarek i katalogów internetowych. 4. Punkt 4 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE: 1. uzyskiwanie dostępu i pobieranie muzyki na komputery i telefony komórkowe; 2. uzyskiwanie dostępu i pobieranie sygnałów dźwiękowych, urywków nagrań, dzwonków i innych dźwięków; 3. uzyskiwanie dostępu do filmów i ich pobieranie; 4. pobieranie gier na komputery i telefony komórkowe; 5. uzyskiwanie dostępu do automatycznych gier online, które wymagają użycia Internetu lub innych podobnych sieci elektronicznych, gdy gracze są od siebie oddaleni. 5. Punkt 5 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE: 1. automatyczne nauczanie na odległość, którego funkcjonowanie wymaga użycia Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, wymagające niewielkiego bądź niewymagające żadnego udziału człowieka, łącznie z klasami wirtualnymi, z wyjątkiem sytuacji, gdzie Internet lub podobna sieć elektroniczna wykorzystywana jest jako proste narzędzie służące komunikowaniu się nauczyciela z uczniem; 2. ćwiczenia wypełniane przez ucznia on-line i sprawdzane automatycznie, bez udziału człowieka. Natomiast art. 7 ust. 3 rozporządzenia zawiera katalog usług, które nie są zaliczane do „usług świadczonych drogą elektroniczną”: usługi nadawcze radiowe i telewizyjne; usługi telekomunikacyjne; towary, w przypadku których zamawianie i obsługa zamówienia odbywa się elektronicznie; płyty CD-ROM, dyskietki i podobne nośniki fizyczne; materiały drukowane, takie jak książki, biuletyny, gazety i czasopisma; płyty CD i kasety magnetofonowe; kasety wideo i płyty DVD; gry na płytach CD-ROM; usługi świadczone przez specjalistów, takich jak prawnicy i doradcy finansowi, którzy udzielają swym klientom porad za pomocą poczty elektronicznej; usługi edukacyjne, w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (tzn. przez zdalne połączenie); usługi fizyczne off-line naprawy sprzętu komputerowego; hurtownie danych off-line; usługi reklamowe, w szczególności w gazetach, na plakatach i w telewizji; usługi centrum wsparcia telefonicznego; usługi edukacyjne obejmujące wyłącznie kursy korespondencyjnie, takie jak kursy za pośrednictwem poczty; konwencjonalne usługi aukcyjne, przy których niezbędny jest bezpośredni udział, niezależnie od sposobu składania ofert; usługi telefoniczne z elementem wideo, znane też pod nazwą usług wideofonicznych; dostęp do Internetu i stron World Wide Web; usługi telefoniczne świadczone przez Internet.

Z powyższego wynika, że warunkiem koniecznym uznania usługi za usługę elektroniczną jest to, aby była ona świadczona za pomocą Internetu lub podobnej sieci elektronicznej. Warunek ten jednak nie jest wystarczający do uznania usługi za usługę elektroniczną w rozumieniu powołanych przepisów. Istotne jest wystąpienie następujących cech świadczonych usług: realizacja za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, świadczenie jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki, ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe. Dopiero łączne spełnienie powyższych warunków pozwala na zaklasyfikowanie usługi jako usługi elektronicznej. Ponadto usługi te nie mogą być objęte wyłączeniami zawartymi w art. 7 ust. 3 ww. rozporządzenia.

Jak stanowi art. 2 pkt 5a ustawy o podatku od towarów i usług, przez państwo członkowskie konsumpcji rozumie się państwo członkowskie, w odniesieniu do którego zgodnie z art. 28k przyjmuje się, że na jego terytorium ma miejsce świadczenie usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych. Stosownie do art. 13 ww. rozporządzenia Rady nr 282/2011, „zwykłe miejsce pobytu” osoby fizycznej, będącej podatnikiem lub nie, o którym mowa w dyrektywie 2006/112/WE, oznacza miejsce, w którym ta osoba fizyczna zazwyczaj mieszka ze względu na powiązania osobiste i zawodowe. W przypadku gdy powiązania zawodowe istnieją w państwie innym niż państwo, w którym istnieją powiązania osobiste - lub gdy nie istnieją powiązania zawodowe - zwykłe miejsce pobytu określają powiązania osobiste wykazujące ścisłe związki danej osoby fizycznej z miejscem, w którym zamieszkuje.

Natomiast w preambule do Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) Nr 1042/13 z dnia 7 października 2013 r., zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług, w pkt 7 wskazano, że jeżeli osoba niebędąca podatnikiem ma siedziby w więcej niż jednym państwie lub ma stałe miejsce zamieszkania w innym państwie niż państwo, w którym ma zwykłe miejsce pobytu, pierwszeństwo nadaje się miejscu, które w najlepszy sposób zapewnia opodatkowanie w miejscu faktycznego wykorzystania usług. Aby uniknąć konfliktów dotyczących jurysdykcji państw członkowskich, należy określić miejsce faktycznego wykorzystania usług.

Zatem, dla określenia miejsca świadczenia usług elektronicznych wykonywanych na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem istotne jest ustalenie miejsca faktycznej konsumpcji tej usługi, czyli ustalenie kto z tej usługi faktycznie korzysta i gdzie usługa ta jest faktycznie świadczona. Przepisy Rozdziału 6a ustawy o podatku od towarów i usług regulują kwestię procedury szczególnej dotyczącej usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych świadczonych przez podmioty mające siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Unii Europejskiej, ale nie posiadające takiej siedziby w państwie członkowskim konsumpcji, na rzecz osób niebędących podatnikami, o których mowa w art. 28a. W myśl art. 130a ustawy, ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o: 1. VAT - rozumie się przez to podatek i podatek od wartości dodanej; 2. podatnikach - rozumie się przez to osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, które posiadają siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Unii Europejskiej; 3. procedurze szczególnej rozliczania VAT - rozumie się przez to rozliczenie VAT należnego z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych państwu członkowskiemu konsumpcji, w którym podatnik nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Według art. 130b ust. 1 ustawy, podatnik świadczący usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne, dla których miejscem świadczenia jest miejsce określone zgodnie z art. 28k, na rzecz osób niebędących podatnikami, o których mowa w art. 28a, mających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie członkowskim konsumpcji, może złożyć zgłoszenie informujące o zamiarze skorzystania z procedury szczególnej rozliczania VAT w państwie członkowskim, w którym posiada: 1. siedzibę działalności gospodarczej albo 2. stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Unii Europejskiej, albo 3. stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i które wybiera w celu złożenia zgłoszenia, jeżeli nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Unii Europejskiej, ale posiada więcej niż jedno stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Unii Europejskiej.

Wskazać należy, że aby usługodawcy nie byli zmuszeni rejestrować się w każdym państwie członkowskim, w którym świadczą usługi telekomunikacyjne, nadawcze lub elektroniczne, wprowadzone zostało fakultatywne rozwiązanie upraszczające, tzw. mały punkt kompleksowej obsługi (ang. Mini One Stop Shop - MOSS), w którym możliwe jest elektroniczne złożenie kwartalnej deklaracji VAT, jak również wpłacenie należnego właściwym państwom członkowskim UE podatku VAT z tytułu świadczenia tych usług. Wpłacony podatek zostaje przekazany przez krajową administrację do państw członkowskich konsumpcji, tj. tam gdzie zlokalizowani są odbiorcy tych usług. Celem stosowania szczególnej procedury MOSS jest uwolnienie podatnika z obowiązku rejestracji dla celów VAT w tym państwie członkowskim, w którym świadczy on usługi na rzecz ostatecznych konsumentów (nie-podatników), i umożliwienie podatnikowi zapłacenia należnego VAT w tym państwie konsumpcji za pośrednictwem krajowego organu podatkowego. Jednocześnie podkreślić należy, że procedura szczególna nie ma zastosowania do usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych świadczonych w państwie członkowskim, w którym podatnik posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego „Spółka” świadczy usługi na rzecz klientów z UE jaki i spoza terytorium UE. Kontrahenci spółki to podatnicy w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT oraz podmioty których weryfikacja pod kontem tego przepisu nie jest możliwa, nie posiadają na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Dla celów wniosku interpretacyjnego pomijamy kontrahentów krajowych, zaś zagraniczni kontrahenci spółki nie są zobowiązani do rozliczenia podatków dochodowych czy od wartości dodanej na terenie Polski. Dla tych klientów spółka świadczy usługi elektroniczne (usługi świadczone drogą elektroniczną), w szczególności ogólne dostawy produktów w formie cyfrowej, łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami lub nowszymi wersjami.

Analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że miejscem świadczenia, a zarazem opodatkowania, usług elektronicznych realizowanych przez Spółkę na rzecz osób niebędących podatnikami i niemających miejsca zamieszkania na terenie RP, będzie w zależność od miejsca konsumpcji: - dla konsumentów z UE zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28k ust 2 ustawy do limitu określonego w ustawie - miejsce, siedziby spółki czyli RP. - dla konsumentów z krajów trzecich (poza UE) zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28k ust 1 ustawy - miejsce, w którym osoby te mają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Zatem te usługi świadczone przez Spółkę nie podlegają opodatkowaniu w kraju. Jednocześnie nadmienić należy, że w przypadku usług elektronicznych, których miejscem świadczenia (określonym zgodnie z powołanymi wyżej przepisami prawa) będzie terytorium państwa trzeciego Spółka nie będzie miała możliwości zastosowania procedury uproszczonej MOSS.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy. I tak, zgodnie z art. 106a ustawy - przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do: 1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów; 2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium: państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika, państwa trzeciego.

Faktura powinna zawierać m.in. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie” (art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy). Stosownie do art. 106e ust. 5 pkt 1 i 2 ustawy faktura może nie zawierać: 1. w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14; 2. w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. b - danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14; Faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji, a ustawodawca określił w jakich okolicznościach należy ją wystawić. Przede wszystkim wystawiane przez podatników podatku od towarów i usług faktury muszą dokumentować wykonanie przez nich czynności, tj. dostawy towarów lub świadczenia usług. Faktury które dokumentują dostawy lub usługi na rzecz podmiotów z Unii Europejskiej zobowiązanych do rozliczenia podatku winna zawierać wyrazy „odwrotne obciążenie”. W przypadku dokumentowania fakturą usługi, której miejsce świadczenia znajduje się poza granicami kraju faktura może nie zawierać takich danych jak: stawkę podatku; sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku; kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku. Zgodnie z art. 106j w przypadku gdy po wystawieniu faktury: 1) udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1, 2) udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1, 3) dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań, 4) dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, 5) podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury - podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktura korygująca powinna zawierać: 1) wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”; 2) numer kolejny oraz datę jej wystawienia; 3) dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca: a) określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6, b) nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą; 4) przyczynę korekty; 5) jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej; 6) w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy stwierdzić, że:

faktury wystawiane przez platformę pośredniczącą w imieniu „Spółki” wymagają każdorazowo korekty celem wypełnia warunku określonego w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o konieczności posiadania przez fakturę kolejnego numeru nadanego w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę wskazuje na to art. 106j ust. 1 pkt 5 nakazujący korektę w przypadku kiedy stwierdzono pomyłkę w jakiejkolwiek innej pozycji faktury;
sprzedaż usług informatycznych (opisanych w stanie faktycznym) na rzecz kontrahenta mającego siedzibę prowadzania działalności gospodarczej w UE (posiadającego wpis do rejestru spółek w swoim kraju) lecz nie posiadającego numeru VAT UE nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce. Miejscem świadczenia usług jest zgodnie z art. 28b kraj siedziby nabywcy usług a podatek VAT rozlicza nabywca (reverse charge). Wynika to z definicja podatnika znajdującej się w art. 28a ustawy o VAT, (ustanowionej na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”) określającej jego podmiotowość jako: a) podmiot, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6, b) osoba prawna niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej; 2. podatnik, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług. W myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych. Ustawodawca nie uzależniając tego od zgłoszenia dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych;
przy sprzedaży usług informatycznych (opisanych w stanie faktycznym) na rzecz kontrahenta podającego adres w kraju poza UE (którego spółka nie potrafi jednoznacznie zidentyfikować pod kontem definicji podatnika zawartej w art. 28a ustawy VAT) miejscem świadczenia usług jest zgodnie z art. 28k kraj siedziby/miejsca zamieszkania nabywcy usług. Faktura na wyżej wymienione usługi nie będzie zawierała podatku VAT nie będzie też miała zastosowania procedura szczególnej MOSS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego jest:

prawidłowe w zakresie korekty faktury, określenia miejsca świadczenia usług na rzecz podatników z Unii, braku wykazania kwoty podatku VAT na fakturach dokumentujących świadczenie usług poza terytorium kraju oraz w zakresie braku zastosowania procedury MOSS,
nieprawidłowe w zakresie określenia miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów spoza Unii których Spółka nie może zidentyfikować pod kątem definicji podatnika.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy).

Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów (rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 ustawy), o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 8 ust. 2a ustawy).

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy. Za świadczenie usług uznaje się równie odsprzedaż zakupionych usług.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L 347.1 ze zm.; dalej: Dyrektywa) - „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Zgodnie z ogólnymi zasadami opodatkowania podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy o VAT).

W przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Od powyższych zasad ogólnych przewidziano wyjątki dla niektórych usług. W myśl art. 28k ust. 1 i ustawy miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Przepis ust. 1 nie ma zastosowania, w przypadku gdy łącznie są spełnione następujące warunki:

usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby - stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium jednego państwa członkowskiego;
usługi, o których mowa w ust. 1, są świadczone na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1;
całkowita wartość usług, o których mowa w ust. 1, świadczonych na rzecz podmiotów, o których mowa w pkt 2, pomniejszona o kwotę podatku, nie przekroczyła w trakcie roku podatkowego ani w poprzednim roku podatkowym kwoty 10 000 euro lub jej równowartości wyrażonej w walucie krajowej państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1, przy czym w przypadku usługodawcy posiadającego siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby - stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium kraju wyrażona w złotych równowartość kwoty w euro wynosi 42 000 zł.

Zgodnie z art. 2 pkt 25a), 25b) i 26 ustawy przez usługi:

telekomunikacyjne rozumie się usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesję praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych, z uwzględnieniem art. 6a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej "rozporządzeniem 282/2011";
nadawcze rozumie się usługi nadawcze, o których mowa w art. 6b rozporządzenia 282/2011;
elektroniczne rozumie się usługi świadczone za pomocą środków komunikacji elektronicznej, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011;

Dla określenie miejsca świadczenie usług bez znaczenia jest status usługodawcy, ważne jest natomiast kto jest usługobiorcą. W sytuacji gdy jest nim podatnik, to co do zasady, miejscem świadczenia usług będzie jego siedziba/stałe miejsce prowadzenia działalności. Natomiast gdy usługobiorcą jest podmiot niebędący podatnikiem to co do zasady, miejscem świadczenia usług będzie siedziba/stałe miejsce prowadzenia działalności usługodawcy. Wyjątek tej zasady dotyczy m.in. usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych świadczonych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami.

Na podstawie art. 106a. pkt 1 i 2 ustawy przepisy niniejszego rozdziału [Rozdział 1, Faktury] stosuje się do:

sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 106e ust. 1 pkt 2, 11 i 13 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
stawkę podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.

Przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie (art. 2 pkt 31 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Podkreślenia wymaga, że w systemie podatku od towarów i usług faktury są dokumentami sformalizowanymi potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktury winny zatem odzwierciedlać faktycznie dokonane transakcje pomiędzy prawidłowo oznaczonymi podmiotami gospodarczymi. Obligatoryjne elementy jakie musi zawierać faktura ustawodawca wymienił w cyt. wyżej art. 106e ustawy. Nie ma przeszkód aby na fakturze zawarte były również inne niż wymienione w art. 106e ustawy informacje/dane, (np. wynikające ze specyfiki działalności podatnika lub uzgodnione pomiędzy stronami transakcji), pod warunkiem jednak, że nie zakłóca to czytelności faktury.

Obowiązujące regulacje przewidują również szczególną formę wystawiania faktur, jaką jest możliwość wystawiania faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług przez osobę trzecią, w imieniu dostawcy lub świadczącego usługi. Aby jednak osoba trzeci była upoważniony do wystawiania faktur musi spełnić warunek wskazany w powołanym poniżej przepisie.

Na podstawie art. 106d ust. 2 ustawy faktury może wystawiać w imieniu i na rzecz podatnika również upoważniona przez niego osoba trzecia, w szczególności jego przedstawiciel podatkowy, o którym mowa w art. 18a.

Jak wynika z przywołanego przepisu, ustawodawca dopuszcza możliwość wystawiania faktur przez podmiot trzeci w imieniu i na rzecz sprzedawcy, pod warunkiem jednak, że dysponuje on stosownym upoważnieniem.

Jak stanowi art. 106g ust. 1 ustawy, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

W praktyce zdarzają się również sytuacje, gdy po wystawieniu faktury następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy. W takiej sytuacji, ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania tej faktury przez wystawienie faktury korygującej.

Według art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury – podatnik wystawia fakturę korygującą.

Zgodnie z art. 106j ust. 2 ustawy, faktura korygująca powinna zawierać:

wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
przyczynę korekty;
jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.

Fakturę korygującą wystawia się więc m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku, bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Tym samym istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych tak, aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Faktury korygujące wystawia się w celu prawidłowego udokumentowania rzeczywistej sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Zauważyć należy, że prawo wystawienia faktury korygującej przysługuje sprzedawcy i dotyczy sytuacji, gdy sprzedaż została udokumentowana fakturą.

Jak wynika z wniosku, w ramach działalności Spółka świadczy usługi informatyczne. Podstawowym obszarem jej ekspansji jest działalność poprzez sieć na terenie całego świata. Potencjalni odbiorcy świadczonych usług pozyskiwani są za pośrednictwem wyspecjalizowanych platform jak i bezpośrednio. Platformy te, na podstawie udzielonego upoważnienia, wystawiają w imieniu Spółki fakturę na rzecz klientów za świadczone przez Spółkę usługi. Platforma posiada swój system numerowania faktur, przez co Spółka nie ma żadnego wpływu na kolejność i formę numeracji faktur, które w jej imieniu są wystawiane poprzez platformę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii korygowania ww. faktur w sytuacji gdy nie spełniają one wymogu określonego w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wynika z art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy, fakturę korygującą wystawia się nie tylko w sytuacji korekty ceny, stawki czy kwoty podatku ale również w sytuacji korekty innej pozycji faktury, w tym numeru faktury.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wystawione przez Platformy w imieniu Spółki faktury, które nie posiadają kolejnego numeru, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę winny być skorygowane.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Jak wskazała Spółka w uzupełnieniu, świadczone przez nią usługi, są usługami elektronicznym w rozumieniu art. 2 pkt 26 ustawy. W sytuacji gdy są one świadczone na rzecz podatnika, czyli na rzecz podmiotu który wykonuje działalność gospodarczą albo na rzecz osoby prawnej (nie prowadzącej działalności gospodarczej), która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej – to miejscem świadczenia tych usług, co do zasady, będzie kraj w którym usługobiorca posiada siedzibę albo stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej gdy są one świadczone dla tego miejsca. Natomiast fakt czy usługobiorca mający status podatnika posiada czy też nie numeru VAT UE nie wpływa na określenie miejsca świadczenia usług.

Dlatego też, miejsce świadczenia usług informatycznych (opisanych w stanie faktycznym) na rzecz kontrahenta mającego siedzibę prowadzania działalności gospodarczej w Unii lecz nie posiadającego numeru VAT UE, określane jest na zasadach ogólnych przewidzianych w art. 28b ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

W przypadku świadczenia usług elektronicznych na rzecz podmiotów z krajów spoza Unii to należy zauważyć, że niezależnie od tego czy usługi są świadczone na rzecz podatników czy też na rzecz podmiotów nie będących podatnikami miejsce świadczenia usług będzie poza terytorium kraju. Przy czym w sytuacji świadczenia usług na rzecz podatników miejsce świadczenia usług jest określane na zasadach ogólnych przewidzianych w art. 28b ustawy. Natomiast w sytuacji gdy usługi elektroniczne są świadczone na rzecz podmiotów nie posiadających status podatnika miejsce świadczenia usług jest określane na zasadach szczególnych przewidzianych w art. 28k ust. 1 ustawy.

Przy czym co istotne, w kontekście zadanego pytania, przepisy ustawy nie przewidują możliwości określenia miejsca świadczenia usług elektronicznych na zasadach określonych w art. 28k ust. 1 ustawy w sytuacji gdy usługodawca nie może określić statusu usługobiorcy.

Należy tutaj podkreślić, że w interesie podatnika jest takie kształtowanie swoich relacji gospodarczych z kontrahentami (w tym uzyskanie danych o ich statusie) aby móc się rozliczyć z podatków zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Zatem fakt braku pełnych informacji o swych kontrahentach nie zwalnia Wnioskodawcy z prawidłowego stosowania przepisów, niezależnie od tego że w przedmiotowej sytuacji (gdy usługi elektroniczne są świadczone dla podmiotów spoza Unii), nie ma to wpływu na rozliczenie podatku VAT w kraju albowiem niezależnie od statusu usługobiorcy usługa ta nie będzie opodatkowana w Polsce.

Stosownie do art. 106e ust. 5 pkt 1 i 2 ustawy faktura może nie zawierać:

w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14;
w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. b - danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14;

W przypadku dokumentowania fakturą usługi, której miejsce świadczenia znajduje się poza granicami kraju faktura może nie zawierać takich danych jak:

stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.

Skoro zatem miejsce świadczenia świadczonych przez Spółkę usług znajduje się poza terytorium kraju, faktury dokumentujące tą sprzedaż nie zawierają kwoty podatku.

Odnośnie zaś zastosowania procedury MOSS (procedurze szczególnej rozliczania VAT) w przedmiotowej sytuacji to należy zauważyć, że na podstawie art. 130b ust. 1 ustawy podatnik świadczący usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne, dla których miejscem świadczenia jest miejsce określone zgodnie z art. 28k ust. 1, na rzecz osób niebędących podatnikami, o których mowa w art. 28a, mających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie członkowskim konsumpcji, może złożyć zgłoszenie informujące o zamiarze skorzystania z procedury szczególnej rozliczania VAT w państwie członkowskim, w którym posiada:

siedzibę działalności gospodarczej albo
stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Unii Europejskiej, albo
stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i które wybiera w celu złożenia zgłoszenia, jeżeli nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Unii Europejskiej, ale posiada więcej niż jedno stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Unii Europejskie.

Aby usługodawcy nie byli zmuszeni rejestrować się w każdym państwie członkowskim, w którym świadczą usługi telekomunikacyjne, nadawcze lub elektroniczne, wprowadzone zostało fakultatywne rozwiązanie upraszczające, tzw. mały punkt kompleksowej obsługi (ang. Mini One Stop Shop - MOSS), w którym możliwe jest elektroniczne złożenie kwartalnej deklaracji VAT, jak również wpłacenie należnego właściwym państwom członkowskim UE podatku VAT z tytułu świadczenia tych usług. Wpłacony podatek zostaje przekazany przez krajową administrację do państw członkowskich konsumpcji, tj. tam gdzie zlokalizowani są odbiorcy tych usług. Celem stosowania szczególnej procedury MOSS jest uwolnienie podatnika z obowiązku rejestracji dla celów VAT w tym państwie członkowskim, w którym świadczy on usługi na rzecz ostatecznych konsumentów (niepodatników), i umożliwienie podatnikowi zapłacenia należnego VAT w tym państwie konsumpcji za pośrednictwem krajowego organu podatkowego.

Jednocześnie podkreślić należy, że procedura szczególna nie ma zastosowania do usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych świadczonych na rzecz podmiotów nie mających siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu w państwie członkowskim.

Dlatego też w sytuacji świadczenia przez Wnioskodawcę usług elektronicznych na rzecz podmiotów z państw trzecich nie znajdzie zastosowania procedura MOSS.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3, oceniane całościowo, jest nieprawidłowe.

Podsumowując:

wystawione przez Platformy w imieniu Spółki faktury, które nie posiadają kolejnego numeru, który w sposób jednoznaczny, identyfikuje fakturę winny być skorygowane,
miejsce świadczenia usług informatycznych (opisanych w stanie faktycznym) na rzecz kontrahenta mającego siedzibę prowadzania działalności gospodarczej w Unii lecz nie posiadającego numeru VAT UE, określane jest na zasadach ogólnych przewidzianych w art. 28b ustawy,
w przypadku sprzedaży usług informatycznych (elektronicznych) na rzecz kontrahenta podającego adres w kraju poza UE (którego Spółka nie potrafi jednoznacznie zidentyfikować pod kontem definicji podatnika zawartej w art. 28a ustawy VAT) miejscem świadczenia usługi nie może być określane zgodnie z art. 28k. Faktura na wyżej wymienione usługi nie będzie zawierała podatku VAT. Nie będzie też miała zastosowania procedura szczególnej MOSS.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest:

prawidłowe w zakresie korekty faktury, określenia miejsca świadczenia usług na rzecz podatników z Unii, braku wykazania kwoty podatku VAT na fakturach dokumentujących świadczenie usług poza terytorium kraju oraz w zakresie braku zastosowania procedury MOSS,
nieprawidłowe w zakresie określenia miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów spoza Unii których Spółka nie może zidentyfikować pod kątem definicji podatnika.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Zainteresowanego. Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone, w tym m.in. kwestia kto ma wystawiać faktury korygujące, o których mowa w pytaniu nr 1.

Informuje się, że w części pytania nr 2 w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia (reverse charge) wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin