Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.257.2019.3.BK
z 9 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2019 r. (data wpływu 3 lipca 2019 r.), uzupełnionym w dniach 5 i 8 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 5 i 8 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest inwalidą z niedowładem połowicznym lewostronnym kończyn – stan po urazie czaszkowym z wypadku w 1985 r. (zaświadczenie od lekarza specjalisty – neurologa).

Wnioskodawca posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności przyznanym przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane w dniu 18 czerwca 2004 r. ma charakter trwały i jest przyznane na stałe.

W 2018 r. Wnioskodawca zakupił skuter trójkołowy elektryczny marki E. Skuter ten osiąga prędkość do 25 km. Zakupiony skuter umożliwia Wnioskodawcy przemieszczanie się poza domem. Wnioskodawca podkreśla, że nie może jeździć na rowerze, gdyż jego noga jest niesprawna. Choroba Wnioskodawcy jest postępująca, ponieważ zanikają mięśnie lewej strony. Zaznacza również, że nie z Jego winy jest niepełnosprawny, był bowiem pasażerem autobusu, który brał udział w wypadku. Zakupiony skuter bardzo ułatwia Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych.

Według instrukcji skuter przeznaczony jest dla osób starszych. Nie ma informacji, że jest skuterem inwalidzkim. Z informacji uzyskanych od firmy sprzedającej wynika, że jest przeznaczony również dla osób, które mają problem z poruszaniem się. Koszt skutera to 4.950 zł (Wnioskodawca posiada fakturę zakupu). Przedmiotowy wydatek został w 100% sfinansowany przez Wnioskodawcę. Zakup skutera nie został sfinansowany (dofinansowany) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub zwrócony w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zakup skutera trójkołowego elektrycznego Wnioskodawca może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej jako wydatek nielimitowany?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo odliczyć wydatek na zakup skutera od dochodu jako osoba niepełnosprawna z niedowładem lewostronnym kończyn. Skuter trójkołowy elektryczny ułatwia Mu przemieszczanie się poza domem, ma możliwości samodzielnego dojazdu do lekarza, na zakupy, na rehabilitację, itp.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    
    
    
    1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
       
       
       
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    
    
    
    
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a – stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy – podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
      
      
      
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest inwalidą z niedowładem połowicznym lewostronnym kończyn – stan po urazie czaszkowym z wypadku w 1985 r. (zaświadczenie od lekarza specjalisty – neurologa). Wnioskodawca posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności przyznanym przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane w dniu 18 czerwca 2004 r. ma charakter trwały i jest przyznane na stałe. W 2018 r. Wnioskodawca zakupił skuter trójkołowy elektryczny marki E. Skuter ten osiąga prędkość do 25 km. Zakupiony skuter umożliwia Wnioskodawcy przemieszczanie się poza domem. Wnioskodawca podkreśla, że nie może jeździć na rowerze, gdyż jego noga jest niesprawna. Choroba Wnioskodawcy jest postępująca, ponieważ zanikają mięśnie lewej strony. Zaznacza również, że nie z Jego winy jest niepełnosprawny, był bowiem pasażerem autobusu, który brał udział w wypadku. Zakupiony skuter bardzo ułatwia Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych. Według instrukcji skuter przeznaczony jest dla osób starszych. Nie ma informacji, że jest skuterem inwalidzkim. Z informacji uzyskanych od firmy sprzedającej wynika, że jest przeznaczony również dla osób, które mają problem z poruszaniem się. Koszt skutera to 4.950 zł (Wnioskodawca posiada fakturę zakupu). Przedmiotowy wydatek został w 100% sfinansowany przez Wnioskodawcę. Zakup skutera nie został sfinansowany (dofinansowany) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub zwrócony w jakiejkolwiek formie.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów ustawodawca w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie określił rodzaje wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Zawarte w ww. przepisie określenie „niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności” oznacza, że ten sam wydatek poniesiony przez osobę niepełnosprawną w danej sytuacji będzie kwalifikował się do odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, natomiast w innej nie – gdyż nie zostanie spełniony ten warunek. Natomiast zgodnie ze słownikiem internetowym PWN „sprzęt”, to „przedmiot użytkowy” lub „przedmiot używany do jakichś prac lub w jakichś okolicznościach”.

Skuter elektryczny trójkołowy, o którym mowa we wniosku, jest pojazdem o napędzie elektrycznym, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h. Różnicą w stosunku do skutera standardowego jest rozwijanie mniejszej prędkości oraz posiadanie większej ilości kół. Skuter trójkołowy elektryczny ułatwia więc osobom niepełnosprawnym wykonywanie czynności życiowych, jak np. samodzielne poruszanie się, pokonywanie większych dystansów, co jest utrudnione z uwagi na problemy związane z narządem ruchu. To środek lokomocji, który należy traktować adekwatnie jak wózki inwalidzkie z napędem elektrycznym, które zgodnie z przepisami o ruchu drogowym mogą poruszać się zarówno po chodnikach, jak i drogach.

Jak wynika z wniosku skuter ułatwia wykonywanie Wnioskodawcy czynności życiowych. Posiada on cechy indywidualnego sprzętu, gdyż jest przeznaczony dla osób, które mają problem z poruszaniem się – tak jak Wnioskodawca.

W związku z powyższym, wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na zakup skutera trójkołowego elektrycznego, ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, może zostać zaliczony do wydatków na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odliczony od dochodu w zeznaniu rocznym za rok, w którym Wnioskodawca poniósł ten wydatek.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.