Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.358.2019.2.KK
z 16 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2019 r. (data wpływu 13 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 sierpnia 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 sierpnia 2019 r., nr 0113-KDIPT3.4011.358.2019.1.KK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 21 sierpnia 2019 r. (data doręczenia 23 sierpnia 2019 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 26 sierpnia 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 26 sierpnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni posiada orzeczenie wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności o lekkim stopniu niepełnosprawności (11-1) wydane na stałe orzeczeniem z dnia 30 listopada 2011 r. (wcześniejsze orzeczenia wydawane były na czas określony). Niepełnosprawność datuje się od 1993 r. Wnioskodawczyni choruje na cukrzycę insulinozależną typu 1. Wnioskodawczyni stosuje schemat leczenia oparty na intensywnej insulinoterapii (podawanie insuliny 5 razy na dobę oraz używa systemu do ciągłego monitorowania glikemii (składającego się z sensora i czytnika). Pozwala on osobom chorym na cukrzycę na ciągły monitoring poziomu cukru we krwi bez konieczności pobierania próbki krwi z palca. Zestaw działa na podstawie sensora, który zamocowany na przedramieniu stale monitoruje poziom cukru, a jego odczytów dokonuje się przy użyciu dedykowanego czytnika. Zestaw poprzez stały monitoring poziomu glikemii (cukru) pozwala zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii oraz wspomaga intensywną insulinoterapię – w ten sposób ułatwia Wnioskodawczyni wykonywanie czynności życiowych oraz aktywność zawodową. Regularne wykonywanie pomiarów przy użyciu tradycyjnego glukometru w warunkach pracy zawodowej i aktywności życiowej jest trudne, czasami wręcz niemożliwe. Sensor będący częścią zestawu wymaga wymiany po 14 dniach jego użytkowania.

Wydatki poniesione i ponoszone w przyszłości na zakup sensorów i czytnika udokumentowane są i będą fakturami wystawionymi na Wnioskodawczynię. Wydatki te nie zostały i nie zostaną w przyszłości sfinansowane, ani dofinansowane z żadnych innych źródeł, nie zostały i nie zostaną w przyszłości również zwrócone Wnioskodawczyni w innej formie. W całości zostały przez Nią pokryte.

W piśmie z dnia 26 sierpnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni podała, że chce skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za rok podatkowy 2018, z tego roku posiada faktury dokumentujące wydatki na zakup systemu do ciągłego monitorowania glikemii. Z ulgi rehabilitacyjnej chce również korzystać w latach następnych, w których stan opisany we wniosku nie ulegnie zmianie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zeznaniu PIT można rozliczyć zakup systemu do ciągłego monitorowania glikemii (sensorów i czytnika) jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem czynności życiowych (art. 26 ust. 7a ustawy PIT)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zakup systemu do ciągłego monitorowania glikemii (sensorów i czytnika) można odliczyć od dochodu jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ze względu na fakt, że:

• Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o zaliczeniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności;
  

• system ciągłego monitorowania glikemii charakteryzuje się indywidualnym przeznaczeniem, ułatwia Wnioskodawczyni funkcjonowanie w życiu codziennym, tzn. w pracy zawodowej;
  

• stały monitoring poziomu cukru jest niezbędny w procesie rehabilitacji, stabilizacji poziomu cukru oraz doboru odpowiedniej dawki insuliny (stała obserwacja trendów i zmian w poziomie cukru pozwala optymalnie dobrać schemat stosowanego leczenia intensywnej insulinoterapii).
  
  

Wnioskodawczyni uważa, że zakup systemu do ciągłego monitorowania glikemii (sensorów i czytnika) może rozliczyć w zeznaniu PIT jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem czynności życiowych zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy z dnia 26 lipca1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 26 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni dodała, że opisany stan faktyczny, spełnia wymogi określone przez ustawodawcę w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, uprawniające do skorzystania z odliczenia kwot na wydatki rehabilitacyjne tzn.:

• art. 26 ust. l pkt 6;
  

• art. 26 ust. 7a pkt 3
  • system do ciągłego monitorowania glikemii charakteryzuje się indywidualnym przeznaczeniem oraz ułatwia wykonywanie czynności życiowych,
    
  • proces rehabilitacji - bez niego nie dałoby się dostosować odpowiedniej dawki insuliny przy intensywnej insulinoterapii oraz zapobiegać hipoglikemii, która stanowi zagrożenie dla osób chorujących na cukrzycę;

• art. 26 ust. 7b - wydatki na zakup systemu ciągłego monitorowania glikemii nie zostały sfinansowane z innych źródeł, ani zwrócone Wnioskodawczyni jako podatnikowi w innej formie;
  

• art. 26 ust. 7d – Wnioskodawczyni posiada orzeczenie wydane przez organy orzekające do zaliczenia do jednego z trzech stopni niepełnosprawności.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Za wydatki na cele rehabilitacyjne w świetle art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7f przywołanej ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. (art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Natomiast, w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni posiada orzeczenie wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności o lekkim stopniu niepełnosprawności wydane na stałe orzeczeniem z dnia 30 listopada 2011 r. Niepełnosprawność datuje się od 1993 r. Wnioskodawczyni choruje na cukrzycę insulinozależną typu 1. Wnioskodawczyni stosuje schemat leczenia oparty na intensywnej insulinoterapii (podawanie insuliny 5 razy na dobę oraz używa systemu do ciągłego monitorowania glikemii (składającego się z sensora i czytnika). Wydatki poniesione i ponoszone w przyszłości na zakup sensorów i czytnika udokumentowane są i będą fakturami wystawionymi na Wnioskodawczynię. Wydatki te nie zostały i nie zostaną w przyszłości sfinansowane, ani dofinansowane z żadnych innych źródeł, nie zostały i nie zostaną w przyszłości również zwrócone Wnioskodawczyni w innej formie. W całości zostały przez Nią pokryte. Wnioskodawczyni chce skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za rok podatkowy 2018 oraz w latach następnych, w których stan opisany we wniosku nie ulegnie zmianie.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego na zakup systemu ciągłego monitoringu poziomu cukru należy w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym ocenić poprzez analizę zapisu art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uregulowań zawartych w ww. art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Zakupiony sprzęt musi mieć indywidualny charakter, być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz ułatwiać wykonywanie czynności życiowych, ograniczenie których wynika z zakresu niepełnosprawności.

Podkreślić przy tym należy, że określenie „niezbędnych w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do niego tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne - mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiających tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Zatem, jak wynika z powyższego, nie wystarczy tylko, aby określony sprzęt ułatwiał osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, ponieważ wymagane są jeszcze inne cechy, którymi winien się charakteryzować, aby mógł być odliczony. Powyższy pogląd jest uzasadniony, ponieważ ogranicza możliwość odliczenia jakiegokolwiek wydatku, nie posiadającego indywidualnych cech, przeznaczenia i niezbędnego w rehabilitacji.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej, jak i zawężającej.

Jak wcześniej wspomniano, zgodnie z przepisami odliczeniu od dochodu, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, podlegają wydatki poniesione m.in. na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Oznacza, to że do ww. wydatków można zaliczyć tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne mające cechy o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe i powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że wydatek na zakup systemu ciągłego monitoringu poziomu cukru, o którym mowa we wniosku, stanowi wydatek związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych Wnioskodawczyni, tym samym mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia wydatku na zakup systemu do ciągłego monitoringu poziomu cukru w ramach ulgi rehabilitacyjnej za rok podatkowy 2018 oraz w latach następnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w….. za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.