INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2011 r. (data wpływu 5 grudnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 lutego 2012 r. (data wpływu 7 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usług.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 lutego 2012 r. (data wpływu 7 marca 2012 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi biuro turystyczne i świadczy usługi turystyki wyjazdowej w kraju, Unii Europejskiej i poza nią. Podatek VAT rozlicza w systemie VAT marża. Poza granicami kraju Wnioskodawca nabywa różne usługi turystyczne, m. in. przewodnickie, parkingowe, wejść do muzeów, teatrów, na cmentarze (nekropolie) i różne imprezy kulturalne, sportowe, rekreacyjne (np. wieczory folklorystyczne, wejścia na basen itp.). W zależności od specyfiki kraju często jedynym dowodem poniesienia wydatku są bilety lub kasowe dowody zapłaty za wejście.

W piśmie z dnia 29 lutego 2012 r., będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca poinformował, iż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponadto Zainteresowany wskazał, iż usługi przewodnickie, parkingowe, wejść do muzeów, teatrów, na cmentarze; na imprezy kulturalne,, sportowe, rekreacyjne, o których mowa we wniosku są nabywane przez Wnioskodawcę dla bezpośredniej korzyści turysty, tj. stanowią one składnik świadczonych przez Zainteresowanego usług turystyki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Gdzie znajduje się miejsce świadczenia usług:

1. przewodnickich,
2. wejść do muzeów, cmentarzy, teatrów, na imprezy kulturalne, sportowe, rekreacyjne,
3. parkingowych...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, miejscem świadczenia usług:

• przewodnickich jest kraj nabywcy usługi, chyba że usługa przewodnika dotyczy wejść do muzeów, cmentarzy itp. – wówczas kraj faktycznego wykonywania usługi (art. 28g ustawy o VAT),

• wejść do muzeów, cmentarzy, teatrów, na imprezy kulturalne, sportowe, rekreacyjne jest kraj faktycznego wykonywania usługi – art. 28g ustawy o VAT,

• parkingowych jest kraj faktycznego wykonywania usługi (położenia nieruchomości) – art. 28e ustawy o VAT.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na podstawie art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

Z przepisu cyt. art. 5 ust. 1 ustawy wynika zasada, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem świadczenia (określonym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które, w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 powołanej ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zagadnienia związane z określeniem miejsca świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

I tak, w myśl art. 28a ustawy na potrzeby stosowania Rozdziału 3 w Dziale IV ustawy:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Natomiast w art. 28n ust. 1 ustawy postanowiono, że w przypadku świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119, miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

W przypadku gdy usługi turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy, są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28n ust. 2 ustawy).

Z kolei w myśl art. 28n ust. 3 ustawy przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119, jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze VI Dyrektywy). Stosownie do powołanego przepisu transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty.

Przez usługę turystyki należy rozumieć zatem kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PWN Biblioteka Gazety Wyborczej).

W celu określenia pojęcia usługi turystyki można posiłkować się również ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r o usługach turystycznych (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.).

W myśl art. 3 pkt 1 tej ustawy przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Natomiast impreza turystyczna to co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu (art. 3 pkt 2). Turysta w myśl ww. ustawy to osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc (art. 3 pkt 9).

Powyższe prowadzi do wniosku, iż usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Jest to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług, zarówno obcych jak i własnych, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Konsekwencje podatkowe powinny być więc przyporządkowane świadczeniu wiodącemu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka, będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi biuro turystyczne i świadczy usługi turystyki wyjazdowej w kraju, Unii Europejskiej i poza nią. Podatek VAT rozlicza w systemie VAT marża. Poza granicami kraju Wnioskodawca nabywa różne usługi turystyczne, m. in. przewodnickie, parkingowe, wejść do muzeów, teatrów, na cmentarze (nekropolie) i różne imprezy kulturalne, sportowe, rekreacyjne (np. wieczory folklorystyczne, wejścia na basen itp.), które są nabywane przez Wnioskodawcę dla bezpośredniej korzyści turysty, tj. stanowią one składnik świadczonych przez Zainteresowanego usług turystyki. W zależności od specyfiki kraju często jedynym dowodem poniesienia wydatku są bilety lub kasowe dowody zapłaty za wejście.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi określenie miejsca świadczenia dla usług przewodnickich, wejść do muzeów, cmentarzy, teatrów, na imprezy kulturalne, sportowe, rekreacyjne oraz usług parkingowych.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli usługi, m. in. przewodnickie, parkingowe, wejść do muzeów, cmentarzy, teatrów, na imprezy kulturalne, sportowe, rekreacyjne, które – jak wskazał Wnioskodawca – są nabywane przez Wnioskodawcę dla bezpośredniej korzyści turysty, tj. stanowią one składnik świadczonych przez Zainteresowanego usług turystyki, to dla ustalenia miejsca świadczenia ww. usług, zastosowanie znajdzie szczególna zasada wyrażona w art. 28n ust. 1 ustawy. Na podstawie tego przepisu, miejscem świadczenia opisanej usługi turystycznej jest miejsce siedziby Wnioskodawcy, jako świadczącego przedmiotową usługę, tj. terytorium Polski.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Tut. Organ podatkowy zauważa, iż zgodnie z art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Natomiast zgodnie z art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej, w przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych, pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Strona w dniu 1.12.2011 r. opłaciła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w kwocie 120 zł, natomiast wniosek został rozstrzygnięty w zakresie jednego stanu faktycznego, zatem różnica w kwocie 80 zł zostanie zwrócona zgodnie z art. 14f § 2a ustawy Ordynacja podatkowa na rachunek bankowy wskazany przez Wnioskodawcę we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.