Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.403.2019.1.PR
z 24 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2019 r. (data wpływu 25 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0%.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji artykułów (zabawek) dla zwierząt (PKD 13.92.Z). Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest również zarejestrowany jako podatnik VAT UE na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Nabywcami produktów Wnioskodawcy są zarówno osoby fizyczne, jak i podmioty prowadzące działalność gospodarczą posiadające swoją siedzibę w kraju, jak i za granicą, na terenie jednego z krajów Unii Europejskiej. Do tej pory Wnioskodawca sprzedając swoje produkty podmiotom posiadającym siedzibę na terenie innego niż Polska kraju Unii Europejskiej, rozpoznawał tą sprzedaż jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i posiadał dowody przewidziane w art. 42 dokumentujące wywóz towarów poza terytorium kraju i dostarczenie do nabywcy, tj. podmiotu (zwanego dalej kontrahentem zagranicznym), który:

• dokonał zakupu towarów w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej,
• posiada swoją siedzibę poza terytorium Polski na terenie innego kraju Unii Europejskiej,
• jest zarejestrowany do transakcji wewnątrzwspólnotowych i posiada numer VAT nadany w innym kraju Unii Europejskiej właściwy dla jego siedziby.
  
  

Wnioskodawca zamierza rozszerzyć dotychczas prowadzoną działalność i zmienić model współpracy z kontrahentami zagranicznymi. Zmiana ma polegać na tym, że biorąc pod uwagę, że kontrahent zagraniczny po zakupie i dostawie nabytego od Wnioskodawcy produktu dokonuje dalszej jego sprzedaży do ostatecznego nabywcy, którym najczęściej jest osoba fizyczna posiadająca miejsce zamieszkania:

• na terenie tego samego co kontrahent zagraniczny państwa Unii Europejskiej lub
• na terenie innego państwa Unii Europejskiej, niż państwo w którym kontrahent zagraniczny posiada siedzibę oraz innego niż Polska,

dostawa zostanie zrealizowana przez Wnioskodawcę bezpośrednio do ostatecznego nabywcy.

W przedstawionej przyszłej sytuacji Wnioskodawca nadal będzie wystawiał fakturę na kontrahenta zagranicznego, który sprzedając produkty Wnioskodawcy ostatecznemu nabywcy będzie dokumentował je właściwie dla przepisów kraju, w którym posiada siedzibę i jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej, ale dostawa zostanie zrealizowana przez Wnioskodawcę bezpośrednio do ostatecznego nabywcy, którym:

• najczęściej będzie to osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej i niezarejestrowana jako podatnik od wartości dodanej,
• posiadająca miejsce zamieszkania na terenie kraju, w którym kontrahent zagraniczny posiada siedzibę lub na terenie innego niż Polska innego niż kraj, w którym kontrahent zagraniczny posiada siedzibę kraju Unii Europejskiej.
  
  

Wnioskodawca będzie realizował opisaną powyżej dostawę na własny koszt. Koszt tej dostawy nie będzie mu zwracany wprost przez kontrahenta zagranicznego, ale zostanie przez Wnioskodawcę uwzględniony w cenie, którą kontrahent zagraniczny będzie musiał zapłacić za produkty Wnioskodawcy.

Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty transportowe potwierdzające dostarczenie produktów Wnioskodawcy bezpośrednio do ostatecznego nabywcy, posiadającego miejsce zamieszkania (lub siedziby) na terenie innego niż Polska kraju Unii Europejskiej.

Zaznaczyć należy, że dokonując sprzedaży towarów na rzecz kontrahenta zagranicznego Wnioskodawca przenosi na niego prawo do rozporządzania nimi jak właściciel i w ramach realizacji tego prawa kontrahent zagraniczny zobowiązuje Wnioskodawcę do dostarczenia towarów do ostatecznego nabywcy.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że czynności faktyczne związane z transportem realizowane przez Wnioskodawcę będą polegały na spakowaniu towaru i wysłaniu go za pośrednictwem firmy kurierskiej do nabywcy końcowego. Wnioskodawca będzie ponosił koszty związane z tą usługą poprzez otrzymanie i zapłacenie faktury otrzymanej od firmy kurierskiej. Czynności faktyczne realizowane przez kontrahenta zagranicznego polegają na zleceniu Wnioskodawcy wysyłki towaru do nabywcy końcowego. Kontrahent zagraniczny nie ma wpływu jaką firmę kurierską wybierze Wnioskodawca. Kontrahent zagraniczny pokrywa koszt wysyłki poprzez uregulowanie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, na której odrębną pozycję może stanowić „wysyłka towaru” lub koszt wysyłki zawarty jest w realizowanej przez Wnioskodawcę marży. Czynności faktyczne związane z transportem realizowane przez nabywcę ograniczają się jedynie do odbioru towaru wysłanego przez Wnioskodawcę za pośrednictwem firmy kurierskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym będzie miał możliwość zastosowania stawki 0% przewidzianej w art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług, oczywiście o ile zostaną spełnione następujące warunki:

• kontrahent zagraniczny będzie zarejestrowany do transakcji wewnątrzunijnych na terenie innego niż Polska kraju Unii Europejskiej,
• w ramach realizacji dostawy towar zostanie wywieziony poza granice Polski i Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty potwierdzające zrealizowanie dostawy na rzecz ostatecznego nabywcy, który będzie posiadał miejsce zamieszkania na terenie innego niż Polska kraju Unii Europejskiej.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym będzie miał on prawo do zastosowania w przypadku sprzedaży swoich towarów na rzecz kontrahenta zagranicznego stawki 0% przewidzianej w art. 42 UPTU.

Zgodnie z art. 13 UPTU, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...). Spełnione oczywiście zostaną wszystkie warunki przewidziane w przepisach UPTU, takie że:

• nabywca towarów będzie podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju – warunek będzie spełniony, gdyż każdorazowo kontrahent zagraniczny będzie spełniał ten warunek,
• nabywca towarów będzie osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju – warunek będzie spełniony, gdyż każdorazowo kontrahent zagraniczny będzie spełniał ten warunek,
• dokonującym dostawy (tutaj Wnioskodawca) będzie podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.
  
  

Równocześnie Wnioskodawca spełni warunki przewidziane w art. 42, tj.:

• Wnioskodawca składając deklarację podatkową, w której wykaże tę dostawę towarów, będzie zarejestrowany jako podatnik VAT UE,
• Wnioskodawca dokona dostawy na rzecz nabywcy (tutaj kontrahenta zagranicznego) posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej; należy zwrócić uwagę, że przez dokonanie dostawy „na rzecz nabywcy” nie trzeba rozumieć dostawy zrealizowanej bezpośrednio do jego siedziby, ale w każde miejsce na terytorium Unii Europejskiej (poza terytorium Polski) wskazane przez nabywcę,
• Wnioskodawca przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, będzie posiadał w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju; należy tutaj zwrócić uwagę, iż jeśli w ramach transakcji nabywca (tutaj kontrahent zagraniczny) wskaże, iż towary mają zostać dostarczone do ostatecznego nabywcy na terytorium dowolnego kraju Unii Europejskiej (innego niż Polska), to jeżeli Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty (listy przewozowe od kuriera) potwierdzające dostarczenie towaru do ostatecznego nabywcy (którym najczęściej będzie osoba fizyczna, która dokonała zakupu od kontrahenta zagranicznego), to może to zostać potraktowane jako dostarczenie do nabywcy (tutaj kontrahenta zagranicznego) w rozumieniu art. 42 ust. 1 pkt 2 UPTU.
  
  

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca spełni wszystkie wymogi przewidziane UPTU, pozwalające na rozpoznanie transakcji sprzedaży na rzecz kontrahenta zagranicznego jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i zastosowania w stosunku do niej stawki 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy przepisu art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest również zarejestrowany jako podatnik VAT UE na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych i prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji artykułów (zabawek) dla zwierząt. Do tej pory Wnioskodawca sprzedając swoje produkty podmiotom posiadającym siedzibę na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej, rozpoznawał tą sprzedaż jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i posiadał dowody przewidziane w art. 42 ustawy, dokumentujące wywóz towarów poza terytorium kraju i dostarczenie do nabywcy, tj. podmiotu (zwanego dalej kontrahentem zagranicznym), który:

• dokonał zakupu towarów w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej,
• posiada swoją siedzibę poza terytorium Polski na terytorium innego kraju Unii Europejskiej,
• jest zarejestrowany do transakcji wewnątrzwspólnotowych i posiada numer VAT nadany w innym kraju Unii Europejskiej właściwy dla jego siedziby.
  
  

Wnioskodawca zamierza rozszerzyć dotychczas prowadzoną działalność i zmienić model współpracy z kontrahentami zagranicznymi, którzy po zakupie i dostawie nabytego od Wnioskodawcy produktu dokona dalszej jego sprzedaży do ostatecznego nabywcy, którym najczęściej będzie osoba fizyczna posiadająca miejsce zamieszkania na terytorium tego samego co kontrahent zagraniczny państwa Unii Europejskiej lub na terytorium innego państwa Unii Europejskiej, niż państwo w którym kontrahent zagraniczny posiada siedzibę oraz innego niż Polska, a dostawa zostanie zrealizowana przez Wnioskodawcę bezpośrednio do ostatecznego nabywcy.

Wnioskodawca będzie realizował opisaną powyżej dostawę na własny koszt, który zostanie uwzględniony w cenie, którą kontrahent zagraniczny będzie musiał zapłacić za produkty Wnioskodawcy. Czynności faktyczne związane z transportem realizowane przez Wnioskodawcę będą polegały na spakowaniu towaru i wysłaniu go za pośrednictwem firmy kurierskiej do nabywcy końcowego, natomiast kontrahent zagraniczny będzie tylko zlecał mu wysyłkę towaru do nabywcy końcowego i nie będzie miał on wpływu jaką firmę kurierską wybierze Wnioskodawca. Natomiast czynności faktyczne związane z transportem realizowane przez nabywcę ostatecznego będą się ograniczały jedynie do odbioru towaru wysłanego przez Wnioskodawcę za pośrednictwem firmy kurierskiej.

W przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu – który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów – ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące dostaw. Regulują je przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy.

W treści art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Ww. przepis reguluje wprost sytuację gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów prowadzących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy.

Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy – w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

W przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego odbiorcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jeden transport lub wysyłka.

Wszystkie dostawy dokonane przed dostawą, do której jest przyporządkowany transport lub wysyłka towarów, mają charakter transakcji krajowych w państwie dostawy towarów, natomiast wszystkie późniejsze dostawy po tej dostawie mają charakter dostaw krajowych w państwie przeznaczenia towarów.

Warto w tym miejscu przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04) w którym TSUE stwierdził: „Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw”.

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują jednak, w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy.

Zgodnie z definicją językową pojęcie „przyporządkowanie” należy rozumieć jako „ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego” (internetowy słownik języka polskiego PWN; www.sjp.pwn.pl).

Niewątpliwe ustalenie z przewoźnikiem terminu i miejsca odbioru towarów i ich dostawy, rozmiary i ilość dostarczanych towarów, potwierdzenie dostępności towarów i ich gotowości do odbioru, uzgodnienie sposobu załadunku towarów i wymogów, jakie muszą spełniać środki transportu oraz odpowiedzialność za przygotowanie i załadunek towarów stanowią zasadnicze elementy procesu przygotowania i organizacji transportu towarów, wypełniające przywołaną powyżej definicję „przyporządkowania”.

Jednocześnie przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Dlatego też przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

W kwestii przyporządkowania transportu do danej dostawy trzeba wskazać na element decydujący, jakim jest to, kto wykonuje, organizuje transport towarów, natomiast bez wpływu na powyższe pozostaje to, kto jest ostatecznie obciążony kosztami tego transportu.

Zakres czynności, które będzie wykonywał Wnioskodawca w związku z organizowaniem transportu, tj. spakowanie towaru i wysłanie go za pośrednictwem wybranej przez niego firmy kurierskiej do nabywcy końcowego – przesądza o tym, że to on będzie organizatorem transportu.

Mając na uwadze powyższe w kontekście art. 22 ustawy należy stwierdzić, że transport towarów powinien zostać przypisany dostawie towarów dokonywanej przez Wnioskodawcę – organizującego transport towarów z terytorium kraju na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej – na rzecz kontrahenta zagranicznego. Transakcja ta będzie stanowić zatem dostawę „ruchomą”, opodatkowaną w miejscu rozpoczęcia transportu, czyli na terytorium kraju. Kolejna dostawa towarów dokonywana przez kontrahenta zagranicznego na rzecz ostatecznego nabywcy, będzie dostawą „nieruchomą” opodatkowaną w miejscu zakończenia transportu.

Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu  przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Dodatkowo, przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby dostawca towaru był podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy, zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (z prawem do odliczenia) – jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru, co zagwarantowane będzie wówczas, jeśli zostanie ona opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Zatem zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nabycie wg stawki właściwej dla danego towaru, zaś dostawa, wg stawki 0% (z prawem do odliczenia) powoduje, że podatek z tytułu danej czynności faktycznej (którą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, u jednego kontrahenta stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie, u drugiego zaś odpowiednio wewnątrzwspólnotową dostawę) jest faktycznie rozliczany przez nabywcę w państwie, do którego towary zostały ostatecznie przemieszczone.

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 – art. 41 ust. 3 ustawy.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy – w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca jest zarejestrowany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych jako podatnik VAT-UE i będzie dokonywał dostaw towarów na rzecz kontrahenta zagranicznego zarejestrowanego do transakcji wewnątrzwspólnotowych i posiadającego numer VAT nadany w innym kraju Unii Europejskiej właściwym dla jego siedziby, które w wyniku dostaw będą transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Ponadto, Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty transportowe potwierdzające dostarczenie towarów bezpośrednio do ostatecznego nabywcy wskazanego przez kontrahenta zagranicznego, posiadającego miejsce zamieszkania (lub siedziby) na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że będą spełnione warunki dla uznania dokonywanej przez Wnioskodawcę dostawy towarów na rzecz kontrahenta zagranicznego za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy, opodatkowaną stawką podatku w wysokości 0%, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy.

Odpowiadając na pytanie, Wnioskodawca będzie miał możliwość zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przewidzianej art. 42 ustawy o ile zostaną spełnione następujące warunki:

• kontrahent zagraniczny będzie zarejestrowany do transakcji wewnątrzunijnych na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej,
• w ramach realizacji dostawy towar zostanie wywieziony poza granice Polski i Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty potwierdzające zrealizowanie dostawy na rzecz ostatecznego nabywcy, który będzie posiadał miejsce zamieszkania na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej.
  
  

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.