Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.299.2019.1
z 1 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2019 r. (data wpływu 1 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości, której część wykorzystywana była w pozarolniczej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości, której część wykorzystywana była w pozarolniczej działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2019 Wnioskodawca wspólnie z żoną na podstawie aktu notarialnego sprzedali zabudowaną nieruchomość o powierzchni 0,9818 ha, stanowiącą działki oznaczone numerami 1, 2, 3 i 4, na której znajdują się: murowany budynek warsztatowy (budynek hydrofonii) - 131,68 m², budynek hali namiotowej - 187,30 m², budynek hali magazynowej - wiata stalowa - 158,11 m², murowana dawna stacja transformatorowa - 40,90 m² za cenę 850.000 zł (przy czym kwota 123.000 zł brutto stanowi cenę hali namiotowej). Pozostała część 727.000 zł nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca nabył w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, będąc w związku małżeńskim, w którym obowiązywał ustrój wspólności ustawowej w roku 2005 na podstawie aktu notarialnego - Umowa sprzedaży i umowa warunkowa sprzedaży:

1. prawo użytkowania wieczystego nieruchomości 1, 2, 3 i 4 oraz własność budynków i budowli - murowany budynek warsztatowy (budynek hydroforni) - 96,5 m², budynek hali magazynowej - wiata stalowa - 158,2 m², murowana dawna stacja transformatorowa - 40,9 m² za cenę 27.907 zł 69 gr (prawa użytkowania wieczystego -11.767 zł 69 gr i budynki i budowle - 16.140 zł), jako, że w działalności gospodarczej użytkowana była tylko działka o numerze 1/54 z usytuowanym na niej budynkiem warsztatowym, tylko ta nieruchomość została wpisana do ewidencji środków trwałych, i nie dokonywano od niej odpisów amortyzacyjnych. Fakt korzystania tylko z wymienionej działki w działalności gospodarczej dokumentuje decyzja w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości.
2. udziały w prawie użytkowania wieczystego za 1.170 zł 77 gr - 1/2 części oraz udziały w prawie użytkowania wieczystego za 921 zł 54 gr - 1/3 części pod warunkiem, że Gmina nie skorzysta z prawa pierwokupu.

W roku 2008 Wnioskodawca nabył od Gminy Miasta nieruchomość objętą wieczystym prawem użytkowania gruntu przez Wnioskodawcę oznaczonej numerami 1, 2, 3 i 4 za cenę 27.730 zł w celu prowadzenia na niej działalności gospodarczej, do majątku osobistego a w jego związku występował ustrój wspólności majątkowej i w tym samym akcie notarialnym darował swojej żonie połowę własności nieruchomości a darowizna ta została objęta wspólnością ustawową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jak rozliczyć transakcję sprzedaży tej nieruchomości - czy jako przychód z działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę i opodatkowaną wg zasad ogólnych, czy jako przychód z działalności gospodarczej w 50% i 50% jako przychód żony z odpłatnego zbycia nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 6 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako, że wraz z żoną są wskazani jako osoby sprzedające i osiągają dochód na imię obojga małżonków, należy przychód podzielić na połowę i opodatkować odrębnie każdego z nich (przy czym w przypadku żony Wnioskodawcy zobowiązanie podatkowe nie powstanie, ponieważ odpłatne zbycie nastąpiło po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie). Wnioskodawca powinien opodatkować połowę dochodu tj. 363.500 zł (727.000 zł/ 2) pomniejszony o niezamortyzowaną część sprzedawanego środka trwałego (która stanowi połowę ceny nabycia tj. 28.214 zł (27.907 zł 69 gr oraz 27.730 zł powiększone o kwotę wyceny gruntów 790 zł 32 gr) oraz połowę kosztów aktów notarialnych tj. 2.681 zł 36 gr i opodatkować wg metody liniowej (zgodnie z wybranym sposobem opodatkowania dochodu w prowadzonej działalności gospodarczej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1387 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podział ten ma istotny wpływ nie tylko na sposób prowadzenia dokumentacji finansowej, ustalenie podstawy opodatkowania, ale także na sposób opodatkowania i jego wysokość.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, skutkuje powstaniem przychodu podatkowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

W odniesieniu do przychodów ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że stosownie do treści art. 14 ust. 1 tej ustawy, przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

• wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy – amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 cytowanej ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Według art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

W myśl art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w roku 2005 na postawie aktu notarialnego - Umowa sprzedaży i umowa warunkowa sprzedaży, Wnioskodawca nabył w celu prowadzenia działalności gospodarczej, będąc w związku małżeńskim, w którym obowiązywał ustrój wspólności ustawowej:

1. prawo użytkowania wieczystego nieruchomości 1, 2, 3 i 4 oraz własność budynków i budowli - murowany budynek warsztatowy (budynek hydroforni) - 96,5 m², budynek hali magazynowej - wiata stalowa - 158,2 m², murowana dawna stacja transformatorowa - 40,9 m² za cenę 27.907 zł 69 gr (prawa użytkowania wieczystego -11.767 zł 69 gr i budynki i budowle - 16.140 zł), jako, że w działalności gospodarczej użytkowana była tylko działka o numerze 4 z usytuowanym na niej budynkiem warsztatowym, tylko ta nieruchomość została wpisana do ewidencji środków trwałych, i nie dokonywano od niej odpisów amortyzacyjnych. Fakt korzystania tylko z wymienionej działki w działalności gospodarczej dokumentuje decyzja w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości.
2. udziały w prawie użytkowania wieczystego za 1.170 zł 77 gr - 1/2 części oraz udziały w prawie użytkowania wieczystego za 921 zł 54 gr - 1/3 części pod warunkiem, że Gmina nie skorzysta z prawa pierwokupu.

W tym samym akcie notarialnym darował swojej żonie połowę własności nieruchomości a darowizna ta została objęta wspólnością ustawową.

W roku 2019 Wnioskodawca wspólnie z żoną na podstawie aktu notarialnego sprzedali zabudowaną nieruchomość o powierzchni 0,9818 ha, stanowiącą działki oznaczone numerami 1, 2, 3 i 4, na której znajdują się: murowany budynek warsztatowy (budynek hydrofonii) - 131,68 m², budynek hali namiotowej - 187,30 m², budynek hali magazynowej - wiata stalowa - 158,11 m², murowana dawna stacja transformatorowa - 40,90 m².

Jak już wyżej wskazano przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości może stanowić przychód z jednego z dwóch odrębnych źródeł, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej albo ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Decydujące znaczenie dla kwalifikacji przychodu uzyskanego ze zbycia nieruchomości do właściwego źródła ma fakt czy zbycie to następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej oraz charakter tej nieruchomości.

Przenosząc powołane powyżej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy, przyjmując za Wnioskodawcą, że do działalności gospodarczej wykorzystywał tylko część nieruchomości, tj. działkę o numerze 4, stwierdzić należy, iż przychód uzyskany przez Wnioskodawcę ze sprzedaży tej działki wraz z usytuowanym na niej budynkiem warsztatowym, stanowić będzie przychód z działalności gospodarczej. Dochód uzyskany z tej sprzedaży podlega opodatkowaniu na zasadach stosowanych w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Odpłatne zbycie rzeczy (praw) będących przedmiotem majątku wspólnego małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków, skutkuje powstaniem przychodu jedynie dla tego podmiotu, który wykorzystywał składniki majątku dla celów pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Powyższy przepis, określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych nie posługuje się kategorią kosztów podatkowych, lecz wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

• przychodu z odpłatnego zbycia,
• wartości początkowej środka trwałego,
• sumy odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego przepisu wynika więc, że przy określeniu dochodu z odpłatnego zbycia środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, jako koszt uzyskania przychodu uwzględnić należy wartość początkową tego składnika majątku, po jej pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Obliczony zgodnie z powyższymi zasadami dochód uzyskany ze sprzedaży działki o numerze 1/54 oraz położonego na niej budynku warsztatowego Wnioskodawca powinien opodatkować, wraz z pozostałymi dochodami z działalności gospodarczej, zgodnie z art. 30c ust. 1 ustawy podatku dochodowym osób fizycznych, tj. 19% stawką podatku dochodowego.

Natomiast przychód uzyskany ze sprzedaży pozostałej części nieruchomości, tj. działek które nie były wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie stanowi przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. W związku z tym, jego kwalifikacji należy dokonać w oparciu o przepisy wynikające z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy. Z uwagi na upływ 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, sprzedaż pozostałej części nieruchomości niewykorzystywanej w działalności gospodarczej, nie będzie stanowiła źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży tej części nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie natomiast do treści art. 14na § 2 ww. ustawy, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.