Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.363.2019.1.ISL
z 27 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2019 r. (data wpływu 30 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło w dniu 18 września 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z używaniem i ubezpieczeniem samochodu osobowego, niebędącego składnikiem majątku w prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem, które wpłynęło w dniu 18 września 2019 r., nadanym w dniu 13 września 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą – biuro rachunkowe, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz rozlicza podatek dochodowy według skali podatkowej. Do maja 2019 r. Wnioskodawca wykorzystywał w działalności gospodarczej samochód osobowy, zgodnie z umową leasingu operacyjnego, zawartą w dniu 20 czerwca 2016 r. Umowa leasingu spełniała warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego comiesięczne raty leasingowe Wnioskodawca ujmował w kosztach działalności na podstawie otrzymywanych faktur w kwocie netto, powiększonej o 50% podatku VAT. Zgodnie z warunkami umowy leasingu, po jej zakończeniu w dniu 17 maja 2019 r., Wnioskodawca wykupił samochód – przedmiot leasingu. Faktura została wystawiona na leasingobiorcę: Biuro Rachunkowe. Jednakże, wykupiony samochód został przeznaczony na cele osobiste i nie został wprowadzony na stan środków trwałych, a faktura wykupu nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej i nie został odliczony podatek VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej 20% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, powiększonych o 50% nieodliczonego podatku VAT oraz 20% składek na ubezpieczenie wykupionego samochodu w przypadku, gdy oprócz przejazdów prywatnych, wykonuje tym pojazdem przejazdy służbowe?
2. Czy ewentualna sprzedaż tego samochodu po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym został wykupiony od leasingodawcy, nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 1, natomiast w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), ma On prawo do zaliczenia 20% wydatków z tytułu używania, powiększonych o 50% nieodliczonego podatku VAT oraz 20% składek na ubezpieczenie, ponieważ zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej 20% wydatków poniesionych na eksploatację samochodu stanowiącego własność podatnika, niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, pod warunkiem że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na osobie, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Z literalnego brzmienia wskazanego przepisu wynika, że ww. wydatki mogą stanowić koszt uzyskania przychodu wyłącznie wówczas, gdy samochód osobowy wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej stanowi własność podatnika.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą – biuro rachunkowe, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz rozlicza podatek dochodowy według skali podatkowej. Wnioskodawca wykorzystywał w działalności gospodarczej samochód osobowy zgodnie z umową leasingu operacyjnego. Comiesięczne raty leasingowe ujmował On w kosztach działalności na podstawie otrzymywanych faktur w kwocie netto, powiększonej o 50% podatku VAT. Zgodnie warunkami umowy leasingu, po jej zakończeniu Wnioskodawca wykupił samochód – przedmiot leasingu. Wykupiony samochód został przeznaczony na cele osobiste i nie został wprowadzony na stan środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Faktura wykupu tego samochodu nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej i nie został odliczony podatek VAT.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wykupiony po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochód osobowy, o którym mowa we wniosku, stanowi własność Wnioskodawcy oraz nie jest składnikiem majątku prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – to poniesione wydatki z tytułu używania tego pojazdu oraz składki na jego ubezpieczenie, będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 20%, zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy. Podkreślić jednakże należy, że Wnioskodawca musi faktycznie ponosić wydatki z tytułu używania i ubezpieczenia ww. samochodu osobowego, który nie tylko służy Jego celom osobistym, ale także celom związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wykorzystaniem ww. samochodu, a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków z tytułu używania i ubezpieczenia ww. samochodu do kosztów uzyskania przychodów i tym samym obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

W związku z powyższym, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia 20% poniesionych wydatków z tytułu używania wykupionego samochodu osobowego niebędącego środkiem trwałym prowadzonej działalności gospodarczej, powiększonych o 50% nieodliczonego podatku VAT oraz 20% składek na ubezpieczenie w przypadku, gdy oprócz przejazdów prywatnych, wykonuje tym pojazdem przejazdy służbowe – do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnić się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Wskazać ponadto należy, że interpretacja podatkowa to odpowiedź na konkretne pytanie dotyczące podatków, dlatego wywołuje ona wyłącznie skutki w sferze podatkowej, a nie żadnej innej. Zgodnie z przepisami, Organ podatkowy jest przy tym związany treścią wniosku; nie ma uprawnień, ani nawet możliwości badania prawdziwości faktów, czy stwierdzeń, podawanych przez Wnioskodawcę. Formułując odpowiedź Organ podatkowy polega więc wyłącznie na tym, co napisano we wniosku i nie sprawdza legalnych aspektów działalności Wnioskodawcy. Uzyskanie interpretacji podatkowej nie rozstrzyga więc o legalności danej działalności.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.