Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.193.2019.2.AMN
z 3 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2019 r. (data wpływu 2 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 16 września 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Ukrainy oświadczenia, że przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Indii oświadczenia, że przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Filipin oświadczenia, że przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Ukrainy oświadczenia, że przebywa w Polsce 183 dni i krócej oraz nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Indii oświadczenia, że przebywa w Polsce 183 dni i krócej oraz nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Filipin oświadczenia, że przebywa w Polsce 183 dni i krócej oraz nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Ukrainy nieprzebywającego w kraju 183 dni oświadczenia, że pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Indii nieprzebywającego w kraju 183 dni oświadczenia, że pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Filipin nieprzebywającego w kraju 183 dni oświadczenia, że pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika po 183 dniach pobytu zagranicznego zleceniobiorcy z Ukrainy w Polsce – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika po 183 dniach pobytu zagranicznego zleceniobiorcy z Indii w Polsce – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika po 183 dniach pobytu zagranicznego zleceniobiorcy z Filipin w Polsce – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Ukrainy oświadczenia, że przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym, w zakresie obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Indii oświadczenia, że przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym, w zakresie obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Filipin oświadczenia, że przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym, w zakresie obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Ukrainy oświadczenia, że przebywa w Polsce 183 dni i krócej oraz nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym, w zakresie obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Indii oświadczenia, że przebywa w Polsce 183 dni i krócej oraz nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym, w zakresie obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Filipin oświadczenia, że przebywa w Polsce 183 dni i krócej oraz nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym, w zakresie obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Ukrainy nieprzebywającego w kraju 183 dni oświadczenia, że pozostaje polskim rezydentem podatkowym, w zakresie obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Indii nieprzebywającego w kraju 183 dni oświadczenia, że pozostaje polskim rezydentem podatkowym, w zakresie obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Filipin nieprzebywającego w kraju 183 dni oświadczenia, że pozostaje polskim rezydentem podatkowym, w zakresie obowiązków płatnika po 183 dniach pobytu zagranicznego zleceniobiorcy z Ukrainy w Polsce, w zakresie obowiązków płatnika po 183 dniach pobytu zagranicznego zleceniobiorcy z Indii w Polsce, w zakresie obowiązków płatnika po 183 dniach pobytu zagranicznego zleceniobiorcy z Filipin w Polsce.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 3 września 2019 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.193.2019.1.AMN na podstawie art. 169 § 1 i 2 oraz art. 155 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 6 września 2019 r., a w dniu 16 września 2019 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 11 września 2019 r.).

Należy zauważyć, że z uwagi na podanie w złożonym w dniu 18 lipca 2019 r. wniosku w części B.5. „Wniosek o doręczenie za pomocą środków komunikacji elektronicznej” w poz. 43 „Adres elektroniczny do doręczeń” adresu e-mail: (…) pismem z dnia 3 września 2019 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.193.2019.1.AMN, został wezwany do podania adresu elektronicznego w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym przez organ podatkowy, tj. w systemie ePUAP.

W dniu 16 września 2019 r. do tut. organu wpłynęło uzupełnienie wniosku, w którym Wnioskodawca wskazał adres e-mail: (…), zamiast adresu elektronicznego w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym przez organ podatkowy, tj. w systemie ePUAP.

W związku z tym zgodnie z pouczeniem zawartym w ww. wezwaniu w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 144 § 3 Ordynacji podatkowej, tym samym korespondencja zostanie wysłana w formie papierowej na adres wskazany przez Wnioskodawcę, za pośrednictwem operatora pocztowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

1. Charakterystyka działalności gospodarczej Wnioskodawcy
   Wnioskodawca jest przedsiębiorcą – osobą prawną, który świadczy usługi w przedmiocie usług (…). Z uwagi na sytuację na rynku pracy, Wnioskodawca zamierza rekrutować i zatrudniać również osoby będące obywatelami Ukrainy, Filipin i Indii. Celem Wnioskodawcy jest zawieranie umów zlecenia z obywatelami wymienionych krajów – osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.
2. Charakterystyka umów zawieranych z obcokrajowcami
   Umowy zawierane z obcokrajowcami będą spełniały następujące warunki:
   1. umowy zawierane będą w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę;
   2. obywatele Ukrainy, Filipin, Indii będą zawierać umowy zlecenia jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej;
   3. zleceniobiorcy będą posiadali wymagane polskimi przepisami pozwolenia na pobyt i pracę. Zleceniobiorcy będą przebywali i pracowali legalnie na terytorium Polski, tzn. będą posiadali wymagane polskimi przepisami dokumenty, takie jak wiza, pozwolenie na pobyt i/lub pracę, etc. Ponadto, w początkowym okresie współpracy niektórzy zleceniobiorcy będą również wykonywać pracę na podstawie oświadczenia złożonego przez Wnioskodawcę i zarejestrowanego w urzędzie gminy i posiadanej wizy (a dopiero w późniejszym okresie uzyskiwane będą zezwolenia na pracę lub zezwolenia na pobyt i na pracę);
   4. umowy zlecenia będą odpłatne i będą opiewać na kwoty wynagrodzenia wyższe niż 200 zł;
   5. zleceniobiorcy będą posiadać rachunki bankowe w oddziałach polskich banków;
   6. zleceniobiorcy nie będą posiadali polskich numerów identyfikacji podatkowej;
   7. zleceniobiorcy w oparciu o cywilnoprawną umowę zlecenia (a zatem bez znamion pracowniczego podporządkowania), w miejscu uzgodnionym z Wnioskodawcą, w tym w placówkach jego kontrahentów, wykonywać będą samodzielnie czynności w obszarze wsparcia procesów wewnętrznych przedsiębiorców, w tym w zakresie wsparcia procesów przechowywania lub produkcji produktów przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu gospodarczego, w tym poprzez wykonywanie takich usług jak: pakowanie artykułów spożywczych i ich etykietowanie, obsługę magazynów, wsparcie w procesie produkcyjnym np. w produkcji kosmetyków lub w procesie wytwarzania rusztowań;
   8. zleceniobiorcy będą mieli meldunek w Polsce i numer Pesel.
3. Okoliczności związane z rezydencją podatkową obcokrajowców
   Obywatele ww. krajów przy zawieraniu umów zlecenia nie będą przedkładać certyfikatu rezydencji podatkowej (w oryginale), dokumentujące dla celów podatkowych ich miejsce zamieszkania w kraju pochodzenia (przypadek przyszły nr 1 i nr 2).
   Przy czym, osoby te, w danym roku podatkowym będą przebywać w Polsce 183 dni lub krócej (przypadek przyszły nr 1), lub osoby te w danym roku podatkowym będą przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni (przypadek przyszły nr 2).
   
   

Wnioskodawca nie będzie miał zatem prawnych instrumentów, aby samodzielnie określić rezydencję podatkową zleceniobiorców. Wnioskodawca zamierza zwracać się do nich o wyjaśnienie tej kwestii poprzez m.in. wypełnienie kwestionariusza oraz złażenie odpowiednich oświadczeń.

Zleceniobiorca ma możliwość złożenia następującej treści oświadczenia, zaznaczając odpowiedź poprzez zakreślenie właściwej odpowiedzi, a to treść przygotowanego oświadczenia:

„Oświadczam, że znając zasady ustalania ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego, oraz będąc o nich dodatkowo pouczony w 2019 roku:
1/pozostaję polskim rezydentem podatkowym (nieograniczony obowiązek podatkowy), podlegam obowiązkowi podatkowemu od wszystkich przychodów niezależnie od miejsca położenia ich źródeł (Tak/Nie)
2/ nie pozostaję polskim rezydentem podatkowym (ograniczony obowiązek podatkowy), deklaruję do opodatkowania w Polsce jedynie dochody uzyskane ze źródeł położonych w Polsce (Tak/Nie)
3/posiadam certyfikat rezydencji podatkowej wydany przez administrację podatkową (Tak/Nie).
Data wydania certyfikatu i data na jaką potwierdzona jest rezydencja podatkowa:……………..
4/posiadam centrum interesów życiowych w Polsce/nie posiadam
5/posiadam meldunek w Polsce/nie posiadam,
6/posiadam numer Pesel/nie posiadam
Oświadczenie to składam celem pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych we właściwej wysokości, oraz celem prawidłowego wypełnienia przez płatnika Sp. z o.o. dokumentów podatkowych, tj.: PIT 8 AR, PIT-11, IFT-1R, IFT-1.
Oświadczam, że jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”.

Ponadto Wnioskodawca treść ww. oświadczenia przedkłada Zleceniobiorcy w dwóch językach obcych, tj. w języku rosyjskim (dla Zleceniobiorców ukraińskich) i języku angielskim (dla zleceniobiorców z Indii i Filipin). Zleceniobiorcy będą mieszkać w wynajętych przez Wnioskodawcę lokalach mieszkalnych i hotelach robotniczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca będący obywatelem Ukrainy, Indii, Filipin, złoży Wnioskodawcy oświadczenie, iż przebywa w Polsce 183 dni i krócej i nie pozostaje polskim rezydentem, dochody z wykonywania umowy zlecenia są opodatkowane tylko na Ukrainie, Indiach i Filipinach, oraz jakie ciążą na Wnioskodawcy w związku z tym obowiązki jako płatnika podatku dochodowego osób fizycznych?
2. Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca będący obywatelem Ukrainy, Indii, Filipin złoży Wnioskodawcy oświadczenie, iż przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostaje polskim rezydentem to mimo braku certyfikatu, dochody z wykonywania umowy zlecenia może traktować jak osiągnięte przez rezydenta polskiego dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem?
3. Czy w przypadku kiedy zleceniobiorca nie przebywa w kraju 183 dni i złoży oświadczenie o wskazanej treści (oświadczenie o centrum interesów życiowych w Polsce, że pozostaje polskim rezydentem podatkowym), posiada meldunek i numer Pesel, ale nie posiada certyfikatu rezydencji) - może być rozliczany na zasadach ogólnych?
4. Czy po 183 dniach pobytu w Polsce oraz posiadając pieczątki z datami wjazdu/wyjazdu z kraju, Wnioskodawca może traktować pracownika bez certyfikatu rezydencji jako rezydenta z „automatu”?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z polskimi przepisami, dotyczącymi sposobu opodatkowania osoby wykonującej pracę na terytorium Polski decyduje, z uwzględnieniem właściwych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, miejsce zamieszkania podatnika. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, iż osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Zaś w art. 3 ust. 1 pkt 1a wskazano, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium RP centrum interesów życiowych lub gospodarczych lub przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia obcokrajowców, którzy nie przedstawili zagranicznego certyfikatu rezydencji podatkowej, oraz których ośrodek interesów życiowych w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o PIT znajduje się w Polsce (niezależnie od długości ich pobytu w Polsce) lub którzy przebywają na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, zleceniodawca obowiązany jest:

• do pobrania zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy o PIT) oraz
• do sporządzenia za okres, przez który od wynagrodzeń obcokrajowca pobierane były zaliczki podatkowe, deklaracji PIT-4R i informacji PIT-11.
  
  

Natomiast w sytuacji wypłaty wynagrodzeń zleceniobiorcom-cudzoziemcom, którzy nie posiadają ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w roku podatkowym ich pobyt nie przekroczył 183 dni, podmiot zatrudniający zobowiązany jest:

• sporządzić za okres, przez który naliczany był podatek 20% zryczałtowany, deklarację PIT-8AR i informację IFT-1/IFT-1R.
  
  

Kwestią najistotniejszą dla prawidłowego zdefiniowania czy mamy do czynienia z rezydentem czy nie (bez posiadanego certyfikatu) jest zdaniem Wnioskodawcy ustalenie ośrodka interesów życiowych. Ustawa o PIT nie daje płatnikom żadnych prawnych narzędzi do weryfikowania, czy zatrudniony przez nich cudzoziemiec jest czy też nie jest rezydentem podatkowym Polski. Dlatego praktyką często stosowaną przez pracodawców jest posiłkowanie się pisemnym oświadczeniem składanym przez cudzoziemca.

„(...) Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze.

Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustaleniu których należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby”.

Zatem zgodnie z doktryną międzynarodowego prawa podatkowego – terytorium tego państwa, z którym cudzoziemca (zleceniobiorcę) łączą silniejsze więzy o charakterze ekonomicznym można rozumieć także jako pojęcie centrum jego interesów życiowych.

Dlatego Wnioskodawca skłania się do uznania, że jeżeli pobyt przekroczy, czy nie przekroczy 183 dni pracy w roku podatkowym a pracownik złoży stosowne oświadczenie cytowane wyżej, to Zainteresowany może pracownika potraktować jako polskiego rezydenta i dokonać jego opodatkowania na zasadach ogólnych (skala podatkowa) a nie 20% podatkiem zryczałtowanym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Ukrainy oświadczenia, że przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Indii oświadczenia, że przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Filipin oświadczenia, że przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Ukrainy oświadczenia, że przebywa w Polsce 183 dni i krócej oraz nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Indii oświadczenia, że przebywa w Polsce 183 dni i krócej oraz nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Filipin oświadczenia, że przebywa w Polsce 183 dni i krócej oraz nie pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Ukrainy nieprzebywającego w kraju 183 dni oświadczenia, że pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Indii nieprzebywającego w kraju 183 dni oświadczenia, że pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zagranicznego zleceniobiorcę z Filipin nieprzebywającego w kraju 183 dni oświadczenia, że pozostaje polskim rezydentem podatkowym – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika po 183 dniach pobytu zagranicznego zleceniobiorcy z Ukrainy w Polsce – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika po 183 dniach pobytu zagranicznego zleceniobiorcy z Indii w Polsce – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika po 183 dniach pobytu zagranicznego zleceniobiorcy z Filipin w Polsce – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.
   
   

Katalog dochodów (przychodów) wymienionych w cytowanym wyżej art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest katalogiem zamkniętym; wymienia jedynie przykładowe, najczęściej podejmowane czynności służące uzyskaniu przychodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ww. ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące.

Cytowany uprzednio art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że opodatkowaniu podlega dochód (przychód) osiągnięty na terytorium Polski. Jest to generalna zasada, według której ustala się, jaki dochód podlega opodatkowaniu w Polsce. Decyduje o tym miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi. O źródle dochodów położonych w Polsce można mówić wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Polski lub, gdy źródłem dochodu są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów.

Z przedstawionych we wniosku zdarzeń przyszłych wynika, że Wnioskodawca zamierza rekrutować i zatrudniać na umowy zlecenia osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej będące obywatelami Ukrainy, Filipin i Indii. Obywatele ww. krajów przy zawieraniu umów zlecenia nie będą przedkładać certyfikatu rezydencji podatkowej (w oryginale), dokumentujące dla celów podatkowych ich miejsce zamieszkania w kraju pochodzenia. Przy czym, osoby te, w danym roku podatkowym będą przebywać w Polsce 183 dni lub krócej, lub osoby te w danym roku podatkowym będą przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni.

Wnioskodawca nie będzie miał zatem prawnych instrumentów, aby samodzielnie określić rezydencję podatkową zleceniobiorców. Wnioskodawca zamierza zwracać się do nich o wyjaśnienie tej kwestii poprzez m.in. wypełnienie kwestionariusza oraz złożenie odpowiednich oświadczeń o rezydencji podatkowej w celu pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych we właściwej wysokości oraz w celu prawidłowego wypełnienia przez płatnika dokumentów podatkowych. Zleceniobiorcy będą mieszkać w wynajętych przez Wnioskodawcę lokalach mieszkalnych i hotelach robotniczych.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia obowiązków płatnika w związku z zatrudnieniem obywateli Ukrainy, Filipin i Indii na umowę zlecenie, przebywających w Polsce poniżej bądź powyżej 183 dni w roku podatkowym, którzy nie przedstawili certyfikatu rezydencji i złożyli oświadczenia o rezydencji podatkowej w Polsce, bądź poza Polską.

Polska zawarła Konwencję z Ukrainą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.), Umowę z Filipinami w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Manili dnia 9 września 1992 r. (Dz. U. z 1997 r., Nr 127, poz. 817) oraz Umowę z Indiami w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Warszawie dnia 21 czerwca 1989 r. (Dz. U. z 1990 r, Nr 8, poz. 46, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

W myśl art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, dochód, który osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z tytułu wykonywania wolnego zawodu albo z innej samodzielnej działalności o podobnym charakterze, może być opodatkowany tylko w tym Państwie, z wyjątkiem następujących okoliczności, kiedy taki dochód może być również opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie:

1. jeżeli dla wykonywania swojej działalności w drugim Umawiającym się Państwie dysponuje ona zwykle stałą placówką; w takim przypadku dochód może być opodatkowany w tym drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko o tyle, o ile może być przypisany tej stałej placówce, lub
2. jeżeli przebywa ona w drugim Umawiającym się Państwie przez okres lub okresy wynoszące lub przekraczające łącznie 183 dni w odpowiednim „poprzednim roku” lub „roku dochodowym” w zależności od przypadku; wówczas dochód tej osoby może być opodatkowany w tym drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w tej części, w jakiej pochodzi z wykonywania działalności w tym drugim Państwie.
   
   

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Filipin w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z wykonywania wolnego zawodu albo innej działalności o podobnym charakterze podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Jednakże taki dochód może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli:

1. osoba ta dla wykonywania swej działalności dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie, to dochód może być opodatkowany w tym Umawiającym się Państwie tylko w takim zakresie, w jakim może on być przypisany tej stałej placówce; lub
2. osoba przebywa w drugim Umawiającym się Państwie przez okres lub okresy wynoszące łącznie 120 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie.
   
   

Odnosząc się do wynagrodzenia wypłacanego obywatelom Ukrainy, Filipin i Indii z tytułu wykonywania umowy zlecenia na rzecz polskiego podmiotu, należy wskazać, że jest to przychód uzyskany na terytorium Polski, do którego mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

Przy czym, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy/konwencji w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie), od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania siedziby dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa, nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

Na mocy art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością
3. przedsiębiorstwa w spadku

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Na podstawie art. 42 ust. 1 cytowanej ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 1a ww. ustawy).

Stosownie do art. 42 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Wobec powyższego, od przychodów wypłacanych przez Wnioskodawcę obywatelom Ukrainy, Filipin i Indii zatrudnionym na podstawie umowy zlecenia, którzy nie przedstawili certyfikatu rezydencji, pobranie przez płatnika podatku powinno być uzależnione od oceny, czy podatnik podlega w Polsce ograniczonemu czy też nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Certyfikat rezydencji jest dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Zatem mając na uwadze opis zdarzeń przyszłych oraz przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, że w przypadku, gdy Zleceniobiorcy będący obywatelami Ukrainy, Indii, Filipin, złożą Wnioskodawcy oświadczenie, iż przebywają w Polsce 183 dni i krócej oraz nie pozostają polskimi rezydentami, dochody z wykonywania umowy zlecenia będą opodatkowane w Polsce. Wnioskodawca będzie zobowiązany do pobierania od wypłacanego wynagrodzenia zryczałtowanego podatku dochodowego na zasadach wynikających z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w wysokości 20% przychodu. W tym przypadku Wnioskodawca jako płatnik będzie obowiązany do sporządzenia deklaracji PIT-8AR oraz informacji IFT-1/IFT-1R.

Jeśli pobyt w Polsce zleceniobiorców będących obywatelami Ukrainy, Filipin i Indii przekroczy 183 dni w trakcie roku podatkowego, zostanie zostaje spełniony warunek, o którym mowa w art. 3 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy. W związku z tym, osoby te stają się podatnikami podlegającymi w Polsce opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla nieograniczonego obowiązku podatkowego, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody z tytułu umowy zlecenia wypłacane tym osobom po upływie 183 dni pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie będą podlegały opodatkowaniu zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ponieważ przepis ten znajduje zastosowanie wyłącznie w przypadku opodatkowania przychodów osób niemających zamieszkania na terytorium Polski, w myśl art. 3 ust. 2a ustawy. Zatem w takim przypadku Wnioskodawca będzie zobowiązany jako płatnik pobierać podatek według zasad dotyczących rezydentów polskich, traktując obywateli Ukrainy, Filipin i Indii jako osoby mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tej sytuacji właściwe będzie opodatkowanie podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takim przypadku po zakończeniu roku podatkowego płatnik powinien wystawić dwie informacje: IFT-1R oraz PIT-8AR za okres pobytu podatnika do 183 dni oraz PIT-11 i PIT-4R za okres od momentu, gdy powstał obowiązek poboru zaliczki według art. 41 ww. ustawy.

Zatem, po 183 dniach pobytu w Polsce, Wnioskodawca może traktować pracownika bez certyfikatu rezydencji jako polskiego rezydenta podatkowego.

W sytuacji, gdy Zleceniobiorcy będący obywatelami Ukrainy, Indii, Filipin złożą Wnioskodawcy oświadczenie, iż przebywają w Polsce dłużej niż 183 dni i nie pozostają polskimi rezydentami, to mimo braku certyfikatu, zostaje spełniony warunek, o którym mowa w art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na długość pobytu w Polsce. W konsekwencji, osoby te stają się podatnikami podlegającymi w Polsce opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla nieograniczonego obowiązku podatkowego, zgodnie z przepisami ww. ustawy. Przychody z tytułu umowy zlecenia wypłacane tym osobom nie będą podlegały opodatkowaniu zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, z uwagi na zastosowanie tego przepisu wyłącznie w przypadku opodatkowania przychodów osób niemających zamieszkania na terytorium Polski, w myśl art. 3 ust. 2a ustawy. W tym przypadku właściwe będzie opodatkowanie podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych. Tym samym Wnioskodawca będzie zobowiązany jako płatnik pobierać podatek według zasad dotyczących rezydentów polskich, traktując obywateli Ukrainy, Filipin i Indii jako osoby mające miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Zatem znajdą tu zastosowanie przepisy art. 41 ust. 1 oraz art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego w tym przypadku dochody z wykonywania umowy zlecenia Wnioskodawca może traktować jak osiągnięte przez rezydenta polskiego dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem. Ponadto Wnioskodawca obowiązany będzie do wystawienia deklaracji PIT-4R i informacji PIT-11.

Także w przypadku kiedy zleceniobiorcy będący obywatelami Ukrainy, Indii, Filipin nie przebywają w kraju 183 dni i złożą oświadczenie o wskazanej treści (oświadczenie o centrum interesów życiowych w Polsce, że pozostają polskimi rezydentami podatkowymi), posiadają meldunek i numer Pesel, ale nie posiadają certyfikatu rezydencji, zostaje spełniony warunek, o którym mowa w art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na posiadanie na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych. Z racji posiadania przez te osoby na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych – będą podlegać w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik, obowiązany będzie do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i sporządzenia deklaracji PIT-4R i informacji PIT-11.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.