Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.392.2019.1.KS
z 2 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2019 r. (data wpływu 20 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach podatku liniowego. Prowadzi KPIR metodą uproszczoną, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nie jest podatnikiem podatku VAT. W ramach działalności gospodarczej wykonuje usługi medyczne.

W dniu … grudnia 2009 r. Wnioskodawca zakupił za cenę 200 250 zł wraz z małżonką do majątku wspólnego aktem notarialnym nr … lokal użytkowy wraz z udziałem w gruncie wynoszącym 42/1000 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz własność części wspólnych budynku i urządzeń niesłużących do wyłącznego użytku właścicieli lokali. Wnioskodawca posiada wspólność majątkową z żoną.

W 2010 r. na podstawie oświadczenia Wnioskodawca wniósł ww. lokal użytkowy do majątku Jego działalności gospodarczej, gdzie od tego czasu rozpoczął On użytkowanie oraz amortyzację przedmiotowego lokalu. Wnioskodawca sporządził dokument OT (przyjęcie środka trwałego) oraz wprowadził lokal użytkowy do ewidencji środków trwałych. Żona wyraziła zgodę na użytkowanie przez Wnioskodawcę lokalu użytkowego w działalności gospodarczej, nigdy sama go nie użytkowała w swojej działalności gospodarczej. Amortyzacja lokalu użytkowego za cały okres użytkowania tego środka trwałego wyniosła 43 803 zł 90 gr.

W dniu … lutego 2019 r. na podstawie oświadczenia Wnioskodawca wycofał z działalności gospodarczej przedmiotową nieruchomość (lokal użytkowy) z powrotem do majątku prywatnego, wspólnego z żoną. W dniu … maja 2019 r. aktem notarialnym wraz z żoną Wnioskodawca sprzedał z majątku prywatnego wskazaną wyżej nieruchomość (lokal użytkowy) za cenę 315 000 zł.

W związku z powyższym dochód uzyskany ze zbycia lokalu wyniósł 158 553 zł 90 gr (przychód w kwocie 350 000 zł minus cena zakupu w kwocie 200 250 zł plus koszty amortyzacji, które stanowiły w Jego działalności koszty uzyskania przychodu w wysokości 43 803 zł 90 gr).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dochód uzyskany ze sprzedaży lokalu użytkowego zakupionego do majątku prywatnego, wniesionego i użytkowanego w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (męża), wycofanego ponownie do majątku wspólnego i sprzedanego przed upływem 6 lat od wycofania z działalności w imieniu obojga małżonków stanowi dochód z Jego działalności gospodarczej (męża), czy po 1/2 dochód małżonków zgodnie z art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dochód uzyskany ze sprzedaży lokalu użytkowego zakupionego do majątku prywatnego, wniesionego i użytkowanego w Jego działalności gospodarczej, wycofanego ponownie do majątku wspólnego i sprzedanego przed upływem 6 lat od wycofania z działalności w imieniu obojga małżonków, stanowi dochód z Jego działalności gospodarczej i nie mają do niego zastosowania przepisy art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym celu należy w miesiącu sprzedaży ująć w KPIR przychód ze sprzedaży lokalu użytkowego oraz jego koszty uzyskania (wartość niezamortyzowana środka trwałego). Nie należy sporządzać PIT-39 na obojga małżonków, gdyż sprzedaż, pomimo że dokonana została z majątku prywatnego, to nastąpiła przed upływem 6 lat od wycofania lokalu do majątku prywatnego. Dochód ze zbycia przedmiotowego lokalu u żony Wnioskodawcy nie wystąpi, całość opodatkuje Wnioskodawca, jako źródło dochodów wskazując prowadzoną działalność gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłami przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Odrębnym źródłem przychodów jest – wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy – pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że za przychód działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Przychodami z działalności gospodarczej są zatem zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Jednocześnie, z powołanych przepisów nie wynika, aby sposób opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej był uzależniony od tego, czy składnik majątku jest we współwłasności małżeńskiej, czy też nie.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W myśl art. 34¹ ww. ustawy, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Zgodnie z art. 36 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny.

Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku (art. 36 § 2 ww. Kodeksu).

Natomiast stosownie do treści art. 37 § 1 tego Kodeksu, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania:

1. czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków;
2. czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia prawa rzeczowego, którego przedmiotem jest budynek lub lokal;
3. czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia i wydzierżawienia gospodarstwa rolnego lub przedsiębiorstwa;
4. darowizny z majątku wspólnego, z wyjątkiem drobnych darowizn zwyczajowo przyjętych.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowana na zasadach podatku liniowego. Prowadzi KPIR metodą uproszczoną, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nie jest podatnikiem podatku VAT. W ramach działalności gospodarczej wykonuje usługi medyczne. W dniu … grudnia 2009 r. Wnioskodawca zakupił wraz z małżonką do majątku wspólnego lokal użytkowy wraz z udziałem w gruncie wynoszącym 42/1000 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz własność części wspólnych budynku i urządzeń nie służących do wyłącznego użytku właścicieli lokali. W 2010 r. na podstawie oświadczenia Wnioskodawca wniósł ww. lokal użytkowy do majątku Jego działalności gospodarczej, gdzie od tego czasu rozpoczął On użytkowanie oraz amortyzację przedmiotowego lokalu. Wnioskodawca sporządził dokument OT (przyjęcie środka trwałego) oraz wprowadził lokal użytkowy do ewidencji środków trwałych. Żona wyraziła zgodę na użytkowanie przez Wnioskodawcę lokalu użytkowego w działalności gospodarczej, nigdy sama go nie użytkowała w swojej działalności gospodarczej. W dniu … lutego 2019 r. na podstawie oświadczenia Wnioskodawca wycofał z działalności gospodarczej przedmiotową nieruchomość (lokal użytkowy) z powrotem do majątku prywatnego, wspólnego z żoną. W dniu … maja 2019 r. aktem notarialnym wraz z żoną Wnioskodawca sprzedał z majątku prywatnego wskazaną wyżej nieruchomość (lokal użytkowy).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego wskazać należy, że dochód uzyskany ze sprzedaży lokalu użytkowego zakupionego do majątku prywatnego, wniesionego i użytkowanego w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (męża), wycofanego ponownie do majątku wspólnego małżonków i sprzedanego przed upływem 6 lat od wycofania z działalności gospodarczej w imieniu obojga małżonków, stanowi w całości dochód z działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 10 ust. 2 pkt 3 w związku z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód ten podlega opodatkowaniu na zasadach stosowanych w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Z przepisów normujących instytucję interpretacji indywidualnej wynika, że zakres żądania wnioskodawcy wyznacza w szczególności:

1. stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony (przedstawione) we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
2. stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
3. zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz w korelacji z zaprezentowanym własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.
   
   

Należy zaznaczyć, że dokonana przez Organ ocena stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę dotyczy wyłącznie skutków podatkowych, jakie w przedmiotowej sprawie wystąpią po Jego stronie w związku ze sprzedażą nieruchomości, o której mowa we wniosku. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii obowiązków innych podmiotów, w tym żony Wnioskodawcy.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że nie dokonał oceny prawidłowości przytoczonych we wniosku wyliczeń liczbowych. Należy bowiem zaznaczyć, że przepis art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe nie podlega urzędowej interpretacji prawidłowość dokonania wyliczeń rachunkowych dotyczących wysokości osiągniętego dochodu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy również zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnić od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.