Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.156.2019.3.JS
z 3 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 lipca 2019 r. (data wpływu 11 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z 14 sierpnia 2019 r. (data wpływu 19 sierpnia 2019 r.) oraz pismem z 24 września 2019 r. (data wpływu 2 października 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania akcyzą sprzedaży samochodów osobowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania akcyzą sprzedaży samochodów osobowych. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 sierpnia 2019 r. (data wpływu 19 sierpnia 2019 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 5 sierpnia 2019 r., znak: 0111-KDIB3-3.4013.156.2019.1.JS oraz pismem z 24 września 2019 r. (data wpływu 2 października 2019 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 17 września 2019 r., znak: 0111-KDIB3-3.4013.156.2019.2.JS.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi firmę zajmującą się auto detailingiem oraz sprzedażą samochodów. Zapytanie dotyczy możliwości rozpoczęcia współpracy z firmą czeską zajmującą się sprzedażą samochodów. Ww. współpraca polegałaby na tym, iż firma czeska wstawiałaby Wnioskodawcy samochody do komisu (własnym transportem), w momencie sprzedaży wystawiałaby fakturę sprzedażową dla klienta, Wnioskodawca w zamian za sprzedane auto wystawia fakturę dla czeskiej firmy za to, że sprzedał jej auto (od wystawionej faktury Wnioskodawca płaci należny podatek – jest to jego dochód). Pytanie Wnioskodawcy dotyczy obowiązku zapłaty podatku akcyzowego. Wnioskodawca w tym momencie nie jest osobą sprowadzającą pojazd na terytorium RP, a jedynie osobą, która pomaga w sprzedaży samochodu na terytorium RP. Niesprzedane auta mogą wrócić na teren Czech i tam zostać sprzedane lub ogłoszone jednocześnie przez firmę czeską na czeskich portalach internetowych.

Pismem z 14 sierpnia 2019 r. (data wpływu 19 sierpnia 2019 r.) oraz pismem z 24 września 2019 r. (data wpływu 2 października 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższy opis o następujące informacje:

1. Samochody, które będą eksponowane na placu Wnioskodawcy celem ich sprzedaży będą to samochody osobowe w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.
2. Samochody te nie były wcześniej rejestrowane na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
3. Wnioskodawca nie będzie składał wniosków o rejestrację tych pojazdów na terytorium kraju w oparciu o przepisy ustawy o ruchu drogowym.
   
   

Wnioskodawcy nie łączy z kontrahentem z Czech żadna umowa komisu w rozumieniu przepisów k. c.

Umowa sprzedaży pojazdu na terytorium kraju następuje między kontrahentem czeskim działającym we własnym imieniu i na własną rzecz oraz polskim nabywcą, który dokonuje po raz pierwszy rejestracji tego samochodu osobowego w rozumieniu ustawy o ruchu drogowym.

Na mocy uzgodnień z kontrahentem zagranicznym Wnioskodawca faktycznie włada rzeczą (samochodem osobowym), jednak robi to za kontrahenta zagranicznego. Nie ma prawa do korzystania z tych pojazdów.

Wnioskodawca potwierdza, że nie łączy go z kontrahentem z Czech żadna umowa komisu w rozumieniu przepisów k. c. Wstawienie auta do komisu przez kontrahenta czeskiego nie odbywa się w drodze umowy komisowej. Wstawienie to odbywa się jedynie na przechowanie. Umowy sprzedaży dokonuje firma czeska działająca we własnym imieniu i na własną rzecz, sprzedaż następuje między firmą czeską a polskim nabywcą. Wnioskodawca jedynie po sprzedaży auta przez firmę czeską wystawia firmie czeskiej fakturę za przechowanie pojazdu i jego ekspozycję w Polsce. Omyłkowo wskazano pierwotnie, że to Wnioskodawca sprzedaje auto. Wnioskodawca podkreśla, że auto sprzedaje firma czeska polskiemu nabywcy. Zatem:

1. Nie będzie sprzedaży auta przez Wnioskodawcę w ramach umowy sprzedaży komisowej.
   
2. Wstawienie samochodu do komisu należy jedynie rozumieć jako wstawienie na plac Wnioskodawcy znajdujący się w Polsce, gdzie auta będą przechowywane przez Wnioskodawcę.
   
3. Wnioskodawca nie będzie sprzedawał auta firmy czeskiej. W ocenie Wnioskodawcy jest on jedynie dzierżycielem.
   
4. Wnioskodawca nie ma wpływu na sprzedaż auta ani nie ma widełek cenowych – bowiem auto sprzedaje firma czeska, a nie Wnioskodawca.
   
5. Wnioskodawca nie jest uprawniony do negocjacji cen sprzedaży aut z nabywcą.
   
6. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zabiegania o cenę najwyższą, bo to nie Wnioskodawca sprzedaje pojazd.
   
7. Wnioskodawca będzie wystawiał faktury za ekspozycję samochodu po zakończeniu ekspozycji czyli po sprzedaży auta lub po zakończeniu ekspozycji z innego powodu
   np. z powodu zabrania auta przez czeską firmę która jest właścicielem samochodu.
   
8. Wynagrodzenie dla Wnioskodawcy ustalane jest w zależności od długości ekspozycji pojazdu. Nie jest to wynagrodzenie prowizyjne.
   
9. Wnioskodawca ma obowiązek pieczy na autem w okresie jego eksponowania, w tym zachowania rzeczy w stanie niepogorszonym tj. w jakim się ona znajdowała w chwili powierzenia.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jak w tym momencie ze strony prawnej wygląda kwestia obowiązku zapłaty akcyzy, kiedy Wnioskodawca nie jest osobą sprowadzającą pojazd? Wnioskodawca chciałby wiedzieć, czy może wystawiać auta bez konieczności zapłaty akcyzy z jego strony.

Zdaniem Wnioskodawcy, samochody, które będą na terytorium kraju eksponowane przez niego w celu ich sprzedaży nie będą podlegały opodatkowaniu przez Wnioskodawcę w Polsce. Nie jest posiadaczem tych samochodów, jedynie dzierżycielem. Wnioskodawca jedynie świadczy usługę ekspozycji towaru, nie ma prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel. Nie stanowią one własności Wnioskodawcy i nawet w momencie sprzedaży tych pojazdów osobowych na terytorium kraju przez żadną chwilę nie jestem ich właścicielem czy nawet posiadaczem. Jedynie posiadacz czy właściciel może być uznany za podatnika podatku akcyzowego na terytorium kraju. Do czasu sprzedaży tych pojazdów właścicielem i posiadaczem jest kontrahent zagraniczny z Czech, który przekazał Wnioskodawcy jedynie pojazd w celu jego ekspozycji na terytorium kraju w celu znalezienia potencjalnego nabywcy.

Wnioskodawca jest dzierżycielem w rozumieniu art. 338 k. c. – Kto rzeczą faktycznie włada za kogo innego, jest dzierżycielem.

Jako dzierżyciel Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku akcyzowego od tych pojazdów znajdujących się w jego jedynie fizycznym władaniu a znajdujących się na terytorium Polski. Zgodnie z wyrokiem SN sygn. akt V CSK 154/17 2017-12-14 – dzierżyciel, zgodnie z art. 338 k. c. to osoba, która włada rzeczą faktycznie za kogoś innego w tym znaczeniu, że jej władztwo służy realizacji cudzych interesów i myśl o zachowaniu rzeczy dla innej osoby wyznacza element woli, który towarzyszy władaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 864 ze zm.), dalej zwana „ustawą” lub „ustawą o podatku akcyzowym”, określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy ˗ art. 1 ust. 1 ustawy.

Samochody osobowe, zgodnie z art. 100 ust. 4 ustawy, są to pojazdy samochodowe i pozostałe pojazdy mechaniczne objęte pozycją CN 8703 przeznaczone zasadniczo do przewozu osób, inne niż objęte pozycją 8702, włącznie z samochodami osobowo-towarowymi (kombi) oraz samochodami wyścigowymi, z wyłączeniem pojazdów samochodowych i pozostałych pojazdów, które nie wymagają rejestracji zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy, w przypadku samochodu osobowego przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. import samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym;
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym;
3. pierwsza sprzedaż na terytorium kraju samochodu osobowego niezarejestrowanego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym:
1. wyprodukowanego na terytorium kraju,
   
2. od którego nie została zapłacona akcyza z tytułu czynności, o których mowa w pkt 1 albo 2.

W przypadku samochodu osobowego przedmiotem opodatkowania akcyzą jest również sprzedaż na terytorium kraju samochodu osobowego niezarejestrowanego na terytorium kraju, następująca po sprzedaży, o której mowa w ust. 1 pkt 3, jeżeli wcześniej akcyza nie została zapłacona w należnej wysokości, a w wyniku kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony (art. 100 ust. 2 ustawy).

Jeżeli w stosunku do samochodu osobowego powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności podlegającej opodatkowaniu to nie powstaje obowiązek podatkowy na podstawie innej czynności podlegającej opodatkowaniu, jeżeli kwota akcyzy została określona lub zadeklarowana w należnej wysokości (art. 100 ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 100 ust. 6 ustawy, do opodatkowania akcyzą samochodów osobowych stosuje się odpowiednio art. 10 ust. 12 i 13, art. 14 ust. 1-4, 6, 8, 10 i 11, art. 16, art. 18 ust. 1, 2 i 2a, art. 19, art. 21 ust. 5 i art. 27-29a oraz przepisy wydane na podstawie art. 20.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 9 ustawy, nabycie wewnątrzwspólnotowe to przemieszczenie wyrobów akcyzowych lub samochodów osobowych z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem akcyzowym podlega m.in. nabycie wewnątrzwspólnotowe samochodu osobowego, rozumiane jako czynność polegająca na przemieszczeniu samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej zgodnie z przepisami o ruchu drogowym w kraju, z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju. Fizyczne przemieszczenie samochodów osobowych z terytorium państwa członkowskiego, np. Republiki Czeskiej na terytorium Polski, stanowi zatem w rozumieniu ustawy nabycie wewnątrzwspólnotowe.

W myśl art. 101 ust. 2 ustawy obowiązek podatkowy z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym powstaje z dniem:

1. przemieszczenia samochodu osobowego z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju - jeżeli nabycie prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel nastąpiło przed przemieszczeniem samochodu na terytorium kraju;
2. nabycia prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel - jeżeli nabycie prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel nastąpiło po przemieszczeniu samochodu osobowego na terytorium kraju;
3. złożenia wniosku o rejestrację samochodu osobowego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym - jeżeli podmiot występujący z wnioskiem o rejestrację na terytorium kraju nabytego wewnątrzwspólnotowo samochodu osobowego nie jest jego właścicielem.
   
   

Obowiązek podatkowy z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego albo sprzedaży, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 3 lit. a, nie powstaje, jeżeli ten samochód osobowy został dostarczony wewnątrzwspólnotowo lub wyeksportowany w terminie 30 dni od dnia nabycia wewnątrzwspólnotowego albo sprzedaży, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 3 lit. a. Fakt dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu jest potwierdzany przez dokumenty, o których mowa w art. 107 ust. 3 (art. 101 ust. 2a ustawy).

Zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności, o których mowa w art. 100 ust. 1 lub 2.

W przypadkach, o których mowa w art. 101 ust. 2 pkt 1 i 2, jeżeli przemieszczenia samochodu osobowego z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju dokonał inny podmiot niż podmiot, który nabył prawo rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która nabyła prawo rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel (art. 102 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy podatnik z tytułu sprzedaży na terytorium kraju samochodu osobowego jest obowiązany, bez wezwania organu podatkowego:

1. składać właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracje podatkowe w sprawie akcyzy, według ustalonego wzoru,
2. obliczać i wpłacać akcyzę na rachunek właściwego urzędu skarbowego,

-za miesięczne okresy rozliczeniowe, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Podatnik z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego jest obowiązany po dokonaniu jego przemieszczenia na terytorium kraju, bez wezwania organu podatkowego złożyć deklarację uproszczoną, według ustalonego wzoru, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 14 dni, licząc od dnia powstania obowiązku podatkowego, nie później jednak niż w dniu rejestracji samochodu osobowego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym – art. 106 ust. 2 ustawy.

Podatnik z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego jest obowiązany po dokonaniu jego przemieszczenia na terytorium kraju, bez wezwania organu podatkowego dokonać obliczenia i zapłaty na rachunek właściwego urzędu skarbowego akcyzy w terminie 30 dni, licząc od dnia powstania obowiązku podatkowego, nie później jednak niż w dniu rejestracji samochodu osobowego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym – art. 106 ust. 3 ustawy.

W przedmiotowej sprawie, zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca zamierza rozpocząć współpracę z kontrahentem z państwa członkowskiego (Republiki Czeskiej) zajmującym się sprzedażą samochodów. W ramach zakładanej współpracy, kontrahent będzie wstawiał samochody osobowe w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym na plac Wnioskodawcy, w celu eksponowania tych pojazdów i znalezienia nabywców na terytorium kraju. Samochody te nie były rejestrowane wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym i Wnioskodawca nie będzie składał wniosków o ich rejestrację. Umowy sprzedaży poszczególnych samochodów będą zawierane między kontrahentem Wnioskodawcy z siedzibą w państwie członkowskim a polskimi nabywcami tych pojazdów, natomiast Wnioskodawca będzie wystawiał faktury kontrahentowi za przechowanie i ekspozycję jego samochodu (pomoc w sprzedaży na terytorium RP). Wnioskodawcy nie łączy z kontrahentem z państwa członkowskiego żadna umowa komisu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 ze zm.). Na mocy uzgodnień z kontrahentem zagranicznym Wnioskodawca faktycznie włada rzeczą (samochodem osobowym) za kontrahenta. Nie ma jednak prawa do korzystania z tych pojazdów.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że kontrahent z państwa członkowskiego będzie dokonywał (własnym środkiem transportu) fizycznego przemieszczenia samochodów osobowych będących jego własnością na plac należący do Wnioskodawcy na terytorium kraju. Stwierdzić zatem należy, że kontrahent z Republiki Czeskiej będzie dokonywał nabycia wewnątrzwspólnotowego tych pojazdów.

Umowa sprzedaży pojazdu na terytorium kraju następuje między kontrahentem czeskim działającym we własnym imieniu i na własną rzecz oraz polskim nabywcą, który dokonuje po raz pierwszy rejestracji tego samochodu osobowego w rozumieniu prawa o ruchu drogowym.

Na mocy uzgodnień z kontrahentem zagranicznym Wnioskodawca nie ma prawa do korzystania z tych pojazdów.

Zaznaczyć należy, że wstawienie auta do komisu przez kontrahenta czeskiego nie odbywa się w drodze umowy komisowej. Wstawienie to należy je rozumieć jako wstawienie na plac Wnioskodawcy znajdujący się w Polsce, gdzie samochody będą przechowywane przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca wystawia firmie czeskiej fakturę za przechowanie pojazdu i jego ekspozycję w Polsce po zakończeniu ekspozycji (czyli po sprzedaży auta) lub po zakończeniu ekspozycji z innego powodu, np. z powodu zabrania auta przez czeską firmę będącą właścicielem samochodu. Nie będzie zatem dochodzić do sprzedaży samochodów przez Wnioskodawcę w ramach żadnej umowy sprzedaży komisowej.

Należy również podkreślić, że Wnioskodawca nie ma wpływu na sprzedaż przedmiotowych samochodów ani nie ma narzuconych widełek cenowych, bowiem auto sprzedaje firma czeska. Wnioskodawca nie jest uprawniony do negocjacji cen sprzedaży samochodów z nabywcą i nie jest zobowiązany do zabiegania o cenę najwyższą.

Wynagrodzenie dla Wnioskodawcy ustalane jest w zależności od długości ekspozycji pojazdu i nie jest to wynagrodzenie prowizyjne. Wnioskodawca ma jedynie obowiązek pieczy na autem w okresie jego eksponowania, w tym zachowania rzeczy w stanie niepogorszonym tj. w jakim się ona znajdowała w chwili powierzenia.

W tym miejscu zauważyć należy, że pojęcie „nabycia prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel” nie jest tożsame z „nabyciem prawa własności samochodu osobowego”. W tym względzie w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntował się pogląd, że zakres podmiotowy pojęcia „nabycia prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel” jest zdecydowanie szerszy i obejmuje także podmiot, który nie będąc prawnym właścicielem samochodu osobowego jest jego posiadaczem i który na podstawie konkretnej czynności z jego udziałem uzyskał możliwość faktycznego dysponowania pojazdem w sposób i w zakresie przysługującym właścicielowi  nawet jeżeli równocześnie skutkiem tej czynności nie jest przeniesienie prawa własności (wyrok NSA z dnia 21 września 2012 r. sygn. akt I GSK 40/12, wyrok NSA z dnia 3 września 2014 r. sygn. akt I GSK 199/13, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, pod adresem www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Mając zatem na uwadze opis sprawy należy stwierdzić, że w wyniku przemieszczenia samochodów osobowych przez kontrahenta z państwa członkowskiego do Wnioskodawcy na terytorium kraju, Wnioskodawca niebędący prawnym właścicielem tych pojazdów nie nabywa prawa rozporządzania nimi jak właściciel. Zgodnie bowiem z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca co prawda faktycznie włada samochodem osobowym kontrahenta zagranicznego, lecz bez możliwości faktycznego dysponowania czy użytkowania pojazdu w sposób i w zakresie przysługującym właścicielowi.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że u Wnioskodawcy nie zaistnieje czynność czy stan podlegający opodatkowaniu podatkiem akcyzowym z tytułu wystawiania (eksponowania) samochodów osobowych celem ich sprzedaży przez kontrahenta czeskiego, który posiada te samochody.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie posiada on prawa rozporządzania samochodami osobowymi jak właściciel i tym samym, eksponowane pojazdy będące własnością kontrahenta czeskiego nie podlegają u Wnioskodawcy opodatkowaniu akcyzą (Wnioskodawca w opisanej sytuacji nie jest podatnikiem podatku akcyzowego) – należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przedmiotem interpretacji były tylko przepisy prawa podatkowego. W ramach interpretacji nie interpretowano przepisów innych niż w zakresie prawa podatkowego, w tym przepisów prawa cywilnego i przepisów prawa o ruchu drogowym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy również podkreślić, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem wniosku, tj. sytuacji prawnopodatkowej Wnioskodawcy, w zakresie zadanego pytania i stanowiska przedstawionego w odniesieniu do pytania. Inne kwestie, nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. W szczególności, niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii praw i obowiązków na gruncie podatku akcyzowego kontrahenta Wnioskodawcy (spółki z siedzibą w Republice Czeskiej).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.