Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.560.2016.11.DJD
z 1 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1550/16 (data wpływu orzeczenia 8 sierpnia 2019 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 1723/17 (data wpływu orzeczenia 8 lipca 2019 r.), stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku, który wpłynął w dniu 20 czerwca 2016 r., uzupełnionym pismem z dnia 8 sierpnia 2016 r. (data wpływu 9 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 20 czerwca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 2 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.560.2016.1.DJD, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 2 sierpnia 2016 r. (data doręczenia 5 sierpnia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 8 sierpnia 2016 r. (data wpływu 9 sierpnia 2016 r.), nadanym przesyłką kurierską w dniu 8 sierpnia 2016 r.

W dniu 31 sierpnia 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego Nr 1061-IPTPB1.4511.560.2016.2.DJD, w której stwierdził, że w sytuacji, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika, np. na paliwo wykorzystywane w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić podlegający opodatkowaniu przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalać na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego Wnioskodawca, jako płatnik, będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, art. 32 i art. 38 ww. ustawy. Dodano, że ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy, wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, a w związku z tym również koszty eksploatacji, do których poniesienia Wnioskodawca jest zobowiązany niezależnie od tego, czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych, czy też nie. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jednak z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji, gdy samochód jest, np. wypożyczany. Koszty te to koszty, np. zużytego paliwa, opłat parkingowych, czy opłat za przejazdy autostradą. Takie koszty nie mogą jednak być uznawane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a cyt. ustawy. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że chodzi o świadczenia związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania  bezpłatnie  dla celów prywatnych), a nie wszelkie pochodne koszty związane z używaniem.

Powyższą interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 31 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.560.2016.2.DJD, przesłano Wnioskodawcy za pośrednictwem poczty w dniu 1 września 2016 r. Skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 6 września 2016 r.

Wnioskodawca na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 31 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.560.2016.2.DJD, wniósł pismem z dnia 8 września 2016 r. (data wpływu 23 września 2016 r.), wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 18 października 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.560.2016.4.DJD, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 31 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.560.2016.2.DJD, w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca za pośrednictwem tutejszego Organu wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 10 listopada 2016 r. (data wpływu 16 listopada 2016 r.).

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 12 grudnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.560.2016.5.DJD, udzielił odpowiedzi na skargę z wnioskiem o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1550/16, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Organu podatkowego z dnia 31 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.560.2016.2.DJD, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Po otrzymaniu nieprawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1550/16 (data wpływu 10 kwietnia 2017 r.) Szef Krajowej Administracji Skarbowej pismem z dnia 9 maja 2017 r., Nr 0110-KWR5.4021.11.2017.2, wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną.

W dniu 8 lipca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 1723/17, oddalający skargę kasacyjną Organu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1550/16.

Następnie w dniu 8 sierpnia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynęło prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1550/16 wraz z aktami sprawy.

W uzasadnieniu ww. wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważył, że nie jest prawidłowe stanowisko Organu wskazujące na wyłącznie paliwa z wydatków związanych z użytkowaniem samochodu służbowego. Sąd podzielił w pełni stanowisko wyrażone m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 1595/15, w którym stwierdzono, że otrzymanym świadczeniem jest wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych. Jest nim zatem zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, także i ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie, tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa, czy badań technicznych. Sąd uznał zatem, że nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków, jakim są wydatki na paliwo, uznać za stanowiące odrębne świadczenie. Przepis art. 12 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych nie zawiera ograniczeń dotyczących sposobu korzystania z samochodu, liczby przejechanych kilometrów, używania samochodu do jazd lokalnych, czy też pozamiejscowych. Pracodawca, w tym wypadku Wnioskodawca, przekazując samochód służbowy, zgodnie z regulaminem jego użytkowania, oddaje poszczególnym pracownikom do użytku pojazd gotowy do jazdy zarówno z zapewnionym paliwem, jak i materiałami eksploatacyjnymi. Tylko wówczas możliwe jest jego skuteczne wykorzystywanie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zauważył następnie, że odmienne rozwiązanie, wskazujące na wyłączenie paliwa z wydatków związanych z użytkowaniem samochodu służbowego, a zatem wskazujące na jego odrębność, w konsekwencji rodziłoby dalsze komplikacje w zakresie prowadzenia niezbędnych ewidencji, a to niweczyłoby ideę ryczałtu i założonego nią celu.

Pismem z dnia 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem poczty e-mail 21 sierpnia 2019 r.) były pełnomocnik Wnioskodawcy Michał Sapa poinformował, że Spółka zmieniła nazwę. Jednocześnie przekazał informację, że Spółka wypowiedziała umowę świadczenie pomocy prawnej. W związku z tym, korespondencję należy kierować bezpośrednio na adres siedziby Spółki.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn, zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ podatkowy.

Zgodnie z treścią art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), postępowania dotyczące wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, przejmuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca zamierza wprowadzić regulamin w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych, w tym korzystania przez pracowników Wnioskodawcy z samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy, przez pełny miesiąc kalendarzowy, które stanowić będzie nieodpłatne świadczenie dla pracownika.

Wnioskodawca będzie pokrywał wszystkie niezbędne wydatki umożliwiające używanie przez pracowników samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy, w tym koszty paliwa.

Za korzystanie przez pracowników Wnioskodawcy z samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy, pracownikom zostanie doliczona wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia, zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm ³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³.
   
   

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że pracownicy, o których mowa we wniosku, zatrudnieni są na podstawie umowy o pracę w rozumieniu Kodeksu pracy. Z pracownikami nie będą podpisywane umowy na korzystanie z samochodów służbowych, gdyż kwestia korzystania przez pracowników z samochodów służbowych zostanie uregulowana w regulaminie. Wnioskodawca nie ustali miesięcznego limitu kilometrów, jaki pracownik będzie mógł przejechać wykorzystując samochód służbowy. Pracownicy nie będą prowadzili ewidencji jazd prywatnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy prawidłowe jest stanowisko, że Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku pracowników korzystających z samochodów służbowych do celów prywatnych, pobierając zaliczkę na ten podatek w przychodzie uwzględnia zryczałtowaną wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia wynikającego z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości: 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³ lub 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³, przyjmując, że kwoty te zawierają w sobie wszelkie koszty eksploatacji samochodu służbowego, w tym i koszty paliwa zużytego w związku z korzystaniem przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 12 ust. 2a oraz ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³.
   
   

W cytowanym przepisie wyraźnie wskazano, że otrzymanym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych”. Wykorzystywać zaś, to tyle co „posługiwać się”, „używać”. Świadczeniem Wnioskodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu, jest nim zapewnienie możliwości prawidłowego używania. A więc także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie, w tym wydatków na paliwo, gdyż nie jest możliwe wykorzystywanie samochodu bez zakupu paliwa.

Na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu. Został on mianowicie powiązany z pojemnością silnika samochodu. Jest to zaś parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa. Natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy. Należy więc przyjąć, że racjonalny ustawodawca wiążąc wartość ryczałtu ze zużyciem paliwa, wydatków na paliwo z ryczałtu tego nie wyłączył. W orzecznictwie sądów ani organów skarbowych nie budzi wątpliwości, że ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych (lub do celu prowadzenia działalności gospodarczej) obejmuje wszystkie koszty, w tym koszty paliwa.

Intencją ustawodawcy, wprowadzającego zmiany do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez dodanie w art. 12 ust. 2a-2c ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662), było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu. Wskazuje na to nie tylko tytuł ustawy nowelizującej, ale także uzasadnienie do projektu, w którym wskazano, że „Mimo, że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia kosztów zużycia paliwa, nie realizowało by założonego celu. Przeciwnie, stanowiłoby dalsze skomplikowanie prowadzenia niezbędnych ewidencji”.

Takie stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku sygn. akt I SA/Wr 1595/15, z dnia 23 listopada 2015 r., którego stanowisko podzielił również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku sygn. akt I SA/Op 68/16, z dnia 6 maja 2016 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku sygn. akt III SA/Wa 1925/15, z dnia 5 maja 2016 r., a także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku sygn. akt I SA/Po 1766/15, z dnia 11 maja 2016 r.

W ocenie Wnioskodawcy, który podziela przedstawione stanowisko sądów administracyjnych, doliczona pracownikom wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia, zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³,

będzie obejmować wszystkie koszty związane z korzystaniem przez pracowników Wnioskodawcy z samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy, w tym koszty paliwa.

W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że pobierając zaliczkę na podatek dochodowych, od pracowników, którzy wykorzystują samochody służbowe do celów prywatnych, obliczając wysokość zaliczki powinien przyjąć, że kwoty wskazane w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierają w sobie wszelkie koszty eksploatacji samochodów służbowych.

Inaczej rzecz ujmując należałoby stwierdzić, że Wnioskodawca, przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od pracowników wykorzystujących samochody służbowe do celów prywatnych przyjmie tylko zryczałtowane kwoty przychodu, określone w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bez doliczania jakichkolwiek innych kosztów związanych z eksploatacją samochodu służbowego, np. kosztów paliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 1723/17 oraz w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1550/16 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 31 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.560.2016.2.DJD, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1550/16 (data wpływu prawomocnego wyroku 8 sierpnia 2019 r.), w związku wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 1723/17.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.