Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.375.2019.1.JF
z 9 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku dla pośrednictwa w sprzedaży usług turystycznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku dla pośrednictwa w sprzedaży usług turystycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Spółka zawarła z podmiotem posiadającym siedzibę na terytorium Polski (zwanym dalej Kontrahentem) umowę agencyjną. W ramach rzeczonej umowy Wnioskodawca świadczy na rzecz Kontrahenta usługi sprzedaży imprez turystycznych.

Spółka świadcząc wskazane usługi działa w imieniu i na rzecz Kontrahenta - na podstawie art. 758 i następnych ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., nr 16, poz. 93, ze zm., dalej „K.c.”) oraz przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 1997 r., nr 133, poz. 884, ze zm., dalej „ustawa o usługach turystycznych”). Kontrahent w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi turystyki opodatkowane na podstawie art. 119 ustawy o VAT w systemie marży. Niniejsze usługi są świadczone przez Kontrahenta zarówno na terenie Unii Europejskiej oraz poza terytorium Unii Europejskiej. Wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu usług świadczonych na podstawie ww. umowy stanowi prowizja. Niniejsze usługi są opodatkowane przez Wnioskodawcę według stawki VAT w wysokości 23%

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi turystyczne powinny być opodatkowane według stawki VAT w wysokości 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, stawka podatku VAT co do zasady wynosi 23%. Przy czym zarówno w przepisach ustawy o VAT jak i rozporządzeniu wykonawczym, ustawodawca przewidział wyjątki od powyższej reguły, określając w odniesieniu dla niektórych towarów i usług obniżone stawki bądź zwolnienia od podatku VAT.

I tak w myśl § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów, obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do usług świadczonych przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osób trzecich, jeżeli pośredniczą oni w transakcjach dokonywanych poza terytorium Unii Europejskiej.

Przywołany przepis stanowi implementację art. 153 Dyrektywy VAT, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają usługi świadczone przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osoby trzeciej, jeśli pośredniczą oni w transakcjach, o których mowa w rozdziałach 6, 7 i 8, lub w transakcjach dokonanych poza terytorium Wspólnoty. Zwolnienie, o którym mowa w akapicie pierwszym, nie ma zastosowania do biur podróży, gdy świadczą one w imieniu i na rzecz turystów usługi, które są wykonywane w innych państwach członkowskich.

W tym miejscu należy jednak zwrócić uwagę, że przedmiotowa regulacja nie znajduje zastosowania do usług agencyjnych w zakresie sprzedaży usług turystycznych, jak również w przypadku szeregu innych usług, gdyż przedmiotowy przepis powinien być interpretowany, zgodnie z wykładnią systemową, jako odnoszący się jedynie do usług transportowych oraz spedycyjnych. Trzeba bowiem zwrócić uwagę, że w § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów wszystkie zapisy odnoszą się wprost do usług transportowych (pkt 1- 6), stąd przyjęto założenie, że w pkt 7 chodzi jedynie o pośrednictwo w zakresie usług opisywanych w pkt 1-6. Tego typu wykładnia jest tym bardziej uzasadniona, gdyż wyjątki należy interpretować w sposób ścisły, nie można ich rozszerzać.

Gdyby przyjąć jednak, że niniejsza regulacja może dotyczyć również innych usług niż transportowe i spedycyjne, należy zwrócić uwagę, że w polskim ustawodawstwie zamiast zwolnienia od podatku dla ww. czynności przewidziana jest stawka podatku VAT w wysokości 0%. W rozporządzeniu Ministra Finansów został zawarty zapis, że ze stawki podatku VAT w wysokości 0% mogą korzystać pośrednicy działający w imieniu i na rzecz osób trzecich, jeżeli transakcje są dokonywane poza terytorium Wspólnoty.

Zatem dla zastosowania stawki podatku 0% muszą być spełnione łącznie dwa warunki:

1. pośrednik musi działać w imieniu i na rzecz osób trzecich,
2. transakcja, której dotyczy pośrednictwo jest dokonywana poza terytorium Unii Europejskiej.
   
   

W analizowanym stanie faktycznym pierwszy warunek jest bez wątpienia spełniony. Wnioskodawca działa w imieniu i na rzecz Kontrahenta. Co do drugiego warunku, należy zauważyć, że w przepisie rozporządzenia Ministra Finansów występuje odniesienie do miejsca dokonywania transakcji głównej. Tym samym należy ustalić ww. miejsce dla usług dokonywanych przez Kontrahenta.

Podatek VAT jest podatkiem o charakterze terytorialnym. W związku z tym, ustawodawca unijny, a w ślad za nim prawodawcy poszczególnych państw członkowskich Unii Europejskiej, wprowadzili do swojego porządku prawnego przepisy, które z założenia mają pozwolić na określenie, w jakim kraju dana transakcja ma zostać opodatkowana podatkiem od wartości dodanej. Przepisy te określają miejsce świadczenia dokonanej czynności. Przy czym zaznaczyć należy, że konstrukcja ustalania miejsca świadczenia została oparta na fikcji prawnej. W konsekwencji, najczęściej miejsce świadczenia usługi określone zgodnie z przepisami podatkowymi nie jest tożsame z miejscem, gdzie świadczenie jest faktycznie realizowane.

W analizowanym stanie faktycznym, Kontrahent Spółki świadczy usługi turystyki działając na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek. W odniesieniu do ww. usług znajduje zastosowanie procedura szczególna opodatkowania marży, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT.

Jak wynika z art. 28n ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1 jest miejsce, gdzie usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej. Tym samym w przypadku podmiotu, który posiada siedzibę działalności na terytorium kraju, na rzecz której działa Wnioskodawca, miejscem świadczenia wykonywanych ww. kontrahenta usług turystyki jest Polska. Bez znaczenia pozostaje okoliczność, że sam wyjazd odbywa się poza terytorium Polski, czy też poza terytorium Unii Europejskiej.

W ocenie Wnioskodawcy, użyte w rozporządzeniu Ministra Finansów określenie „miejsce dokonywania transakcji” należy utożsamiać z miejscem świadczenia usługi, określanym na potrzeby ustalania miejsca opodatkowania.

Mając na uwadze, że ustalone w ten sposób miejsce usług dokonywanych przez Spółkę stanowi terytorium Polski, nie zostaje spełniony drugi z warunków wskazanych w § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów. W rezultacie, do opisanych usług, świadczonych przez Wnioskodawcę nie znajduje zastosowania stawka podatku VAT w wysokości 0%. Przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT, tj. stawki w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy - przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (...).

Natomiast przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) - art. 2 pkt 3.

Zgodnie z art. 758 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca będący zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, świadczy na rzecz Kontrahenta (z siedzibą na terytorium Polski) na podstawie umowy agencyjnej usługi sprzedaży imprez turystycznych. Wnioskodawca świadcząc wskazane usługi działa w imieniu i na rzecz Kontrahenta. Kontrahent świadczy usługi turystyki opodatkowane na podstawie art. 119 ustawy w systemie marży. Niniejsze usługi są świadczone przez Kontrahenta zarówno na terenie Unii Europejskiej oraz poza terytorium Unii Europejskiej. Wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu usług świadczonych na podstawie ww. umowy stanowi prowizja.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania stawki podatku VAT dla pośrednictwa sprzedaży przez Wnioskodawcę usług turystycznych. W pierwszej kolejności należy określić miejsce opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług.

Miejsce świadczenia usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Zgodnie z art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazana w art. 28a ustawy definicja podatnika ma zastosowanie wyłącznie w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy. W sytuacji świadczenia usługi dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy znajdującym się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca pośredniczy w sprzedaży usług turystycznych na rzecz i w imieniu Kontrahenta z siedzibą w Polsce. Zatem Wnioskodawca jako agent (w ramach umowy agencyjnej) świadczy usługi na rzecz Kontrahenta i za to otrzymuje wynagrodzenie (prowizję). Tutaj ocenie podlega wyłącznie usługa pośrednictwa wykonywana na rzecz Kontrahenta. Zatem należy stwierdzić, że Wnioskodawca świadczy usługi pośrednictwa na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ust. 1 ustawy, bowiem Kontrahent – jak wynika ze stanu faktycznego – na terytorium Polski prowadzi opodatkowaną działalność gospodarczą. Zatem miejscem opodatkowania przedmiotowych usług pośrednictwa w sprzedaży usług turystycznych zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej tj. Polska.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca przewidział obniżone stawki oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług oraz określił warunki stosowania obniżonych stawek i zwolnień.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie.

Należy zwrócić uwagę, że w stosunku do usług turystyki, ustawodawca przewidział szczególne procedury dotyczące m.in. określania podstawy opodatkowania tych usług.

I tak, stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Stawka podatku VAT dla podmiotu świadczącego usługę turystyki, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy, co do zasady wynosi 23%.

Stosownie jednak do art. 119 ust. 7 ustawy, usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%, jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej.

Ust. 8 ww. artykułu wskazuje ponadto, że usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone zarówno na terytorium Unii Europejskiej, jak i poza nim, to usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% tylko w części, która dotyczy usług świadczonych poza terytorium Unii Europejskiej.

Wskazać należy, że warunkiem stosowania szczególnych procedur opodatkowania usług turystyki zawartych w art. 119 ustawy jest działanie na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek. Pośrednik, który w taki sposób nie działa nie może skorzystać z procedury zawartej w tym przepisie.

W związku z tym, z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca działa w imieniu i na rzecz Kontrahenta świadczącego usługi turystyki, a nie na rzecz nabywców usług turystycznych we własnym imieniu i na własny rachunek, art. 119 nie będzie miał zastosowania do świadczonych przez Wnioskodawcę usług pośrednictwa. W konsekwencji Wnioskodawca nie może korzystać z obniżonej stawki podatku 0% na podstawie art. 119 ust. 8 ustawy.

W dalszej kolejności należy przeanalizować możliwość zastosowania stawki 0% wynikającej z § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz.U. z 2018 r., poz. 2350) zwanego dalej „rozporządzeniem”. I tak zgodnie z tym przepisem obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do usług świadczonych przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osób trzecich, jeżeli pośredniczą oni w transakcjach dokonywanych poza terytorium Unii Europejskiej.

W myśl z § 6 ust. 2 rozporządzenia, przepisy ust. 1 pkt 1-3 stosuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika odpowiednich dokumentów, o których mowa w art. 83 ust. 5 pkt 1 ustawy.

Kwestie odnoszące się do zwolnienia usług pośrednictwa uregulowane zostały także w art. 153 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. 2006.347.1 ze zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają usługi świadczone przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osoby trzeciej, jeśli pośredniczą oni w transakcjach, o których mowa w rozdziałach 6, 7 i 8, lub w transakcjach dokonanych poza terytorium Wspólnoty.

Rozdziały 6, 7 i 8, o których mowa w ww. przepisie Dyrektywy dotyczą kolejno: zwolnień w eksporcie, zwolnień związanych z transportem międzynarodowym oraz zwolnień dotyczących niektórych transakcji uznanych za eksport, a zatem nie odnoszą się one do usług turystyki. Jednakże ww. przepis Dyrektywy wymienia również transakcje dokonane poza terytorium Wspólnoty.

Zauważyć należy, że na podstawie art. 153 Dyrektywy państwa członkowskie zwalniają usługi świadczone przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osoby trzeciej, jeśli pośredniczą oni w transakcjach, o których mowa w rozdziałach 6, 7 i 8, lub w transakcjach dokonanych poza terytorium Wspólnoty. Zwolnienie, o którym mowa w akapicie pierwszym, nie ma zastosowania do biur podróży, gdy świadczą one w imieniu i na rzecz turystów usługi, które są wykonywane w innych państwach członkowskich. W polskim ustawodawstwie zamiast zwolnienia od podatku dla pewnych czynności przewidziana jest stawka podatku VAT w wysokości 0%.

Podobnie jak w Dyrektywie (w zakresie zwolnienia od podatku), w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. został zawarty zapis, że ze stawki podatku VAT w wysokości 0% mogą korzystać pośrednicy działający w imieniu i na rzecz osób trzecich, jeżeli transakcje są dokonywane poza terytorium Wspólnoty. Skoro stosowanie stawki obniżonej lub też zwolnienia od podatku mają być użyte jako odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania, to ich stosowanie może odbywać się jedynie w wyjątkowych sytuacjach.

Z przepisu rozporządzenia wynika, że dla zastosowania stawki podatku 0% muszą być spełnione dwa warunki:

• pośrednik musi działać w imieniu i na rzecz osób trzecich,
  

• transakcja, w której uczestniczy pośrednik jest dokonywana poza terytorium Unii Europejskiej.
  
  
  

W opisanym stanie faktycznym pierwszy warunek jest bez wątpienia spełniony. Umowa agencyjna zobowiązuje Wnioskodawcę do reprezentowania oraz działania w imieniu i na rzecz Kontrahenta, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi turystyki. W tym zakresie tut. Organ podziela stanowisko Wnioskodawcy.

Co do drugiego warunku należy zauważyć, że w przepisie tym występuje odniesienie do miejsca dokonywania transakcji głównej, w pośredniczeniu której uczestniczy pośrednik. Przepis ten nie odnosi się do „miejsca świadczenia usługi” określonego na podstawie art. 28a-28o ustawy, lecz do faktycznego miejsca dokonywania transakcji, które musi znajdować się poza terytorium Unii Europejskiej.

Jak wspomniano wcześniej stosowanie stawki 0% jest odstępstwem od powszechnie obowiązujących zasad opodatkowania i może mieć miejsce tylko w przypadkach wyraźnie wskazanych w przepisach ustawy bądź rozporządzeń wydanych na jej podstawie. W § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia wyraźnie wskazano, że obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się do usług świadczonych przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osób trzecich, jeżeli pośredniczą oni w transakcjach dokonywanych poza terytorium Unii Europejskiej, a zatem w pozostałych transakcjach tj. dokonywanych na terytorium kraju oraz Unii Europejskiej stawka ta nie może być stosowana.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, że usługi turystyki świadczone przez Kontrahenta, na rzecz którego działa Wnioskodawca, są świadczone zarówno na terenie Unii Europejskiej oraz poza terytorium Unii Europejskiej.

Tym samym, Wnioskodawca z tytułu usług pośrednictwa w sprzedaży usług turystycznych w imieniu Kontrahenta w zakresie, w jakim imprezy turystyczne - w świadczeniu których pośredniczy Wnioskodawca - będą faktycznie wykonywane poza terytorium Unii Europejskiej, ma prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% (na podstawie § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia).

W rezultacie, do usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta zastosowanie znajdzie stawka podatku VAT w wysokości 0% wynikająca z § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia, tylko w takim zakresie, w którym transakcja będzie dokonywana (odbywa się faktycznie) poza terytorium Wspólnoty. W odniesieniu natomiast do usług pośrednictwa dotyczących transakcji dokonywanych na terytorium kraju oraz Unii Europejskiej zastosowanie znajdzie stawka podstawowa w wysokości 23%.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.