INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 31.12.2011 r. (data wpływu 25.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatku na zakup nieruchomości niebędącej środkiem trwałym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.01.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatku na zakup nieruchomości niebędącej środkiem trwałym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej o charakterze usługowym (w tym 82.30 działalność związana z organizacją targów, wystaw i kongresów, 68.10 kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, 93.29 pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna). Usługobiorcami Wnioskodawcy będzie co najmniej kilku klientów z danych branż. Dla celów prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie wykorzystywał część nieruchomości mieszkaniowej położonej w W. przy ul. C., do której to posiada odrębne prawo własności (dalej: „Nieruchomość”) w dwóch celach: jako miejsce faktycznej pracy nad powierzonymi projektami oraz spotkań z klientami.

Na obecnym etapie Wnioskodawca planuje wykorzystywanie części Nieruchomości przez okres nie dłuższy niż 12 miesięcy z tej przyczyny, iż docelowo planuje jej sprzedaż jeszcze w 2012 roku. Niezależnie od tego, o ile coraz większy planowany zakres tej działalności będzie nie do pogodzenia z zapewnieniem przez Nieruchomość celów mieszkaniowych Wnioskodawcy, ten planuje „przeniesienie” tejże działalności do odrębnego lokalu, który będzie zmuszony nająć.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca zobowiązany jest zaliczać Nieruchomość do środków trwałych podlegających amortyzacji w przypadku gdy w świetle poczynionych planów nie będzie jej wykorzystywał w działalności gospodarczej dłużej niż przez okres 12 miesięcy...,
2. Czy Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczenia części ceny Nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w dacie podjęcia takiej decyzji...,
3. Czy w razie zmiany planów dotyczących Nieruchomości (np. braku potencjalnych nabywców Nieruchomości i/lub niewynajęciu nieruchomości użytkowej), w wyniku czego Wnioskodawca wykorzystywał będzie Nieruchomość w prowadzonej działalności także po upływie 12 miesięcy od dnia zaliczenia wydatku do kosztu uzyskania przychodów, zobowiązany będzie ujawnić środek trwały poprzez dokonanie stosownego wpisu w ewidencji środków trwałych... Czy Wnioskodawca zobowiązany będzie wówczas skorygować dotychczasowe rozliczenie za okres, w którym uwzględniono wydatek na nabycie Nieruchomości w kosztach uzyskania przychodów...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1) Nieruchomość nie stanowi środka trwałego podlegającego amortyzacji. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, zwane dalej środkami trwałymi. Zważywszy, iż planowany okres wykorzystywania części Nieruchomości na cele prowadzonej działalności nie przekroczy 12 miesięcy, Nieruchomość nie będzie podlegała zaliczeniu do środków trwałych podlegających amortyzacji.

Ad. 2) Zważywszy na analizę zawartą w pkt 1 powyżej, część ceny Nieruchomości w zakresie, w jakim będzie służyła działalności gospodarczej, podlegać będzie zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w dacie podjęcia stosownej decyzji. Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą z wykorzystaniem Nieruchomości a zatem:

1. spełniony jest warunek związku danego wydatku z przychodem(art. 22 ust. I Ustawy o PIT),
2. nie występuje przesłanka negatywna (art. 23 Ustawy o PIT) uniemożliwiająca podatnikowi zaliczenie tegoż wydatku do kosztu uzyskania przychodów.
   
   

W podobnym stanie faktycznym, MF - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie przyznał, że o ile Spółka planuje sprzedaż (aport) wybudowanego kompleksu nieruchomości w przeciągu 12 miesięcy od dnia przyjęcia do używania może zaliczyć jednorazowo wszelkie wydatki poniesione na jej wybudowanie do kosztów uzyskania przychodów (pismo z dnia 21 sierpnia 2009 roku sygn.IPPB5/423-279/09-3/DG).

Ad 3) W razie, gdy Nieruchomość po upływie 12 miesięcy od dnia przyjęcia jej do używania będzie w dalszym ciągu wykorzystywana przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej podatnik zobowiązany jest:

• uwzględnić Nieruchomość w ewidencji środków trwałych i rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych,
• skorygować rozliczenie podatkowe za okres, w którym zaliczył część ceny za jaką nabył Nieruchomość do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składników majątku do środków trwałych jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok.

Jak stanowi art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym "Wykazem stawek amortyzacyjnych", a dla wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m,
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniach, o których mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2; odsetki obliczone od różnicy, o której mowa w pkt 2, wynoszą 0,1% za każdy dzień.
   
   

Stosownie do art. 22e ust. 2 ww. ustaw, przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku zaliczenia wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł do kosztów uzyskania przychodów, a następnie zaliczenia tych składników do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przed upływem roku od dnia ich nabycia lub wytworzenia; w tym przypadku odsetki nalicza się do dnia zaliczenia ich do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (22e ust. 2).

Jak wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawca dla celów prowadzonej działalności gospodarczej zamierza wykorzystywać część nieruchomości mieszkaniowej, która będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej przez okres krótszy niż 1 rok.

Zatem, jeżeli Wnioskodawca dla części nieruchomości wykorzystywanej dla celów prowadzonej działalności gospodarczej określi okres używania krótszy niż rok nie będzie obowiązany zaliczyć jej do środków trwałych. Wydatek poniesiony na zakup części nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej może zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Jeżeli po upływie roku nieruchomość będzie nadal użytkowana, zastosowanie znajdzie art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czyli należy zaliczyć przedmiotową nieruchomość do środków trwałych i dokonać stosownych korekt w zakresie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.