INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2011 r. (data wpływu 13 października 2011 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 17 stycznia 2012 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 20 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet i innych należności związanych z wyjazdami służbowymi osób niebędących pracownikami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 3 stycznia 2012 r., Nr IPTPB1/415-236/11-2/KSU, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 stycznia 2012 r., następnie w dniu 17 stycznia 2012 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 20 stycznia 2012 r.) uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 13 stycznia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W firmie Wnioskodawcy kierowcy wykonują na umowę zlecenie przewozy rzeczy samochodami ciężarowymi, stanowiącymi własność Firmy, we wszystkich krajach Unii Europejskiej, Rosji, Ukrainie, Mołdawii, Szwajcarii.

Zaznaczono przy tym, że wykonywane przez kierowców przewozy na umowę zlecenie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, tj. przewozami rzeczy.

Powołując się na ustawę o podatku dochodowym, art. 14, Wnioskodawca stwierdza, że jako właściciel firmy może delegować zleceniobiorców – kierowców (wystawić polecenie wyjazdu służbowego) a koszty diet i limitu za noclegi zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w swojej firmie, przy czym nie będą one podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym, ani w przypadku zleceniodawcy – firmy, ani zleceniobiorcy – kierowcy. Poza tym Wnioskodawca uważa, że koszty diety naliczane będą w zależności od czasu przebywania w danym kraju i obowiązujących limitów diet.

W złożonym w dniu 17 stycznia 2012 r. uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podaje, iż prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje również usługi transportowe samochodami ciężarowymi przewozu rzeczy w Polsce oraz do krajów Unii Europejskiej i do krajów pozaunijnych, tj. Rosji, Mołdawii, Ukrainy, Szwajcarii.

Dalej podaje, iż przewozy wykonują, samochodami należącymi do Wnioskodawcy, kierowcy zatrudnieni w Firmie na umowy zlecenie. Wszystkie koszty, tj.: leasingu, amortyzacji, paliwa, oleju, opłat drogowych, serwisu i inne opłaty związane z prowadzeniem usług transportowych ponosi Firma Wnioskodawcy, a kierowcy-zleceniobiorcy otrzymują tylko zapłatę za kierowanie pojazdami Wnioskodawcy.

Wszystkie koszty świadczenia usług transportowych są ściśle związane z przychodem uzyskanym z wykonania tych usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawcza jako właściciel Firmy (osoba fizyczna) prowadzący pełną rachunkowość może wystawiać tym kierowcom służbowe polecenie wyjazdu zgodnie ze zleceniem wykonania przewozu rzeczy i rozliczyć przysługującą dietę oraz limit za noclegi obowiązujące w danym kraju...
2. Czy Wnioskodawca może również koszty diety i koszty limitu za noclegi zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Firmy...
3. Czy te koszty diety i limitu za noclegi nie będą opodatkowane i czy nie będą stanowiły przychodu u zleceniobiorców – kierowców do opodatkowania...
4. Czy Wnioskodawca jako właściciel Firmy (osoba fizyczna) może wystawiać tym kierowcom - zleceniobiorcom służbowe polecenie wyjazdu, zgodnie ze zleceniem wykonania przewozu rzeczy i rozliczyć przysługującą dietę oraz limit za noclegi obowiązujące w danym kraju, zaliczyć niestemplowane delegacje do kosztów uzyskania przychodów w mojej firmie w obowiązującym limicie danego kraju UE i innych, bez naliczania składek ZUS i podatku dochodowego do wysokości limitu obowiązującego w danym kraju UE i innych...
   
   

Wnioskodawca w złożonym w dniu 17 stycznia 2012 r. uzupełnieniu wniosku przekształcił powyższe cztery pytania na trzy następujące zapytania, tj.:

1. Czy Wnioskodawca jako właściciel Firmy może wystawiać kierowcom pracującym na umowę zlecenie służbowe polecenie wyjazdu (delegację) do różnych krajów Unii Europejskiej i krajów pozaunijnych...
2. Czy Wnioskodawca może koszty diet oraz ryczałtu za noclegi obowiązujące w danym kraju europejskim i pozaeuropejskim delegowanych kierowców-zleceniobiorców zatrudnionych na umowę zlecenie zaliczyć w swojej Firmie do kosztów uzyskania przychodów...
3. Czy służbowe polecenie wyjazdu (delegację) wystawione przez Wnioskodawcę jako właściciela Firmy będzie obciążone podatkiem dochodowym i składkami ZUS...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji są zagadnienia oznaczone numerem 2 w złożonym w dniu 17 stycznia 2012 r. uzupełnieniu wniosku. Natomiast w zakresie pytań oznaczonych w ww. uzupełnieniu wniosku nr 1 i 3 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszystkie koszty, w tym i koszty polecenia wyjazdu służbowego (delegacji) ściśle związane z uzyskanym przychodem, w tym przypadku przychodu uzyskanego ze świadczenia usług transportowych, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w prowadzonej Firmie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Zatem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, w ramach której wykonuje usługi transportowe samochodami ciężarowymi przewozu rzeczy w Polsce oraz do krajów Unii Europejskiej i do krajów pozaunijnych tj. Rosji, Mołdawii, Ukrainy, Szwajcarii. Kierowcy zatrudnieni w Firmie na umowy zlecenia wykonują przewozy samochodami należącymi do Wnioskodawcy. Wszystkie koszty, tj.: leasingu, amortyzacji, paliwa, olej, opłat drogowych, serwisu i inne opłaty związane z prowadzeniem usług transportowych ponosi Firma Wnioskodawcy, a kierowcy-zleceniobiorcy otrzymują tylko zapłatę za kierowanie pojazdami. Wszystkie koszty świadczenia usług transportowych są ściśle związane z przychodem uzyskanym z wykonania tych usług.

W katalogu przepisu art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia, co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na diety, bądź inne należności, w związku z wyjazdami służbowymi osób niebędących pracownikami.

Ograniczenie zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy dotyczy natomiast diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących i stanowi, że nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Jednocześnie należy wskazać, iż odrębnymi przepisami, o których mowa w cytowanym przepisie, jest:

• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),

• rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).
  
  

Zatem, niezależnie od tego, czy wypłacane osobom niebędącym pracownikami środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, tj. przepisów prawa pracy, dietą lub inną należnością, wypłacaną w związku podróżami służbowymi osób niebędących pracownikami, mogą stanowić u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli oczywiście spełniają przesłanki ujęte w cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Mając na uwadze treść art. 22 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki z tego tytułu będą mogły w całości stanowić koszt uzyskania przychodu. Prawidłowo udokumentowane wydatki na zwrot przedmiotowych kosztów, wynikających z zawartych w formie pisemnej umów zlecenia, osobom niebędącym pracownikami, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów z działalności, o ile wykaże, iż pozostają one w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez Niego przychodami z działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.