Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.300.2019.2.AMS
z 11 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 sierpnia 2019 r. (data wpływu – 9 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z 13 września 2019 r. (data wpływu – 13 września 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie:

• prawa do stosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe;
• prawa do stosowania stawki 0% dla dostaw towarów na podstawie § 7 rozporządzenia w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i prawa do zastosowania stawki 0% dla dostaw tych towarów na podstawie § 7 rozporządzenia w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych. Powyższy wniosek został uzupełniony pismem z 13 września 2019 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 10 września 2019 r. nr 0111-KDIB3-3.4012.300.2019.1.AMS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz podatnikiem VAT UE. Wnioskodawca w okresie od 2018 r. dokonywał wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz podmiotu z Niemiec (zarejestrowanego w Niemczech jako podatnik VAT i VAT UE, zwanego dalej „Podatnikiem z DE”), który posiadał numer VAT UE. Dostawa towaru do kontrahenta w Niemczech odbywała się w następujący sposób. Najpierw Wnioskodawca przekazywał na terytorium Polski towar podmiotowi A (zwanemu dalej „Podmiotem A”), który był zarejestrowanym na terytorium Polski czynnym podatnikiem VAT i VAT UE. Jest to podmiot polski. Pomiędzy Wnioskodawcą i Podmiotem A była zawarta w formie ustnej umowa o wspólnej dostawie Podatnikowi z DE urządzeń. Podmiot A m.in. z towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę (były to części) wytwarzał na terytorium Polski urządzenia, które były sprzedawane Podatnikowi z DE. Wnioskodawca wystawiał faktury dla Podatnika z DE co do swojego udziału w dostarczanym towarze (ze wskazaniem poszczególnych części zainstalowanych w urządzeniu), a Podmiot A wystawiał faktury dla Podatnika z DE co do swojego udziału. Suma faktur wystawionych przez Wnioskodawcę i Podmiot A stanowiła wartość złożonego zamówienia przez Podatnika z DE. Urządzenia były transportowane z terytorium Polski na terytorium Niemiec do Podatnika z DE przez przewoźnika (podmiot trzeci) na zlecenie Podmiotu A. Z tytułu dostaw dokonanych przez Wnioskodawcę na rzecz Podatnika z DE Wnioskodawca posiada następujące dowody:

1. przekazania towarów (części) Podmiotowi A ze wskazaniem numeru zlecenia Podatnika z DE i zobowiązaniem Podmiotu A, że faktura wystawiona przez ten Podmiot na rzecz Podatnika z DE nie będzie uwzględniała wartości przekazanych przez Wnioskodawcę części, a przekazane przez Wnioskodawcę części zostaną w całości zużyte tylko i wyłącznie do produkcji maszyn dla Podatnika z DE;
2. kopie CMR potwierdzające dostarczenie urządzeń do Podatnika z DE na terytorium Niemiec;
3. potwierdzenia otrzymania urządzeń przez Podatnika z DE;
4. zamówienia;
5. dokumenty potwierdzające zapłatę za towar.
   
   

Wnioskodawca w składanych deklaracjach VAT-7K i informacjach VAT-UE wykazywał za okres, w którym wystawił fakturę stwierdzającą dokonanie dostawy towarów przedmiotowe dostawy jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów i stosował do nich stawkę podatku VAT w wysokości 0%. Wnioskodawca przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiadał w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do Podatnika z DE na terytorium Niemiec. Wnioskodawca otrzymywał od Podatnika z DE zapłatę za dostarczony towar na swój rachunek bankowy w terminie 60 dni od dnia wydania towaru. Wnioskodawca posiada dokumenty, z których wynika, że towary przekazywane Podmiotowi A zostaną po dokonaniu montażu sprzedane Podmiotowi z DE i wywiezione z terytorium kraju.

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca wskazał, że:

1. do Podmiotu A dostarczał części do wykonania urządzeń, ale też towary, z których Podmiot A wykonywał elementy niezbędne do wykonania tych urządzeń. Były to m.in. elementy elektryczne, blachy, ceowniki, kształtowniki, pręty, dławiki kątowe, węże karbowane;
2. towary przekazane przez Wnioskodawcę (w niektórych przypadkach elementy wykonane z tych towarów) po zainstalowaniu stały się integralną (nierozerwalną) częścią składową wytworzonego urządzenia;
3. bez towarów przekazanych przez Wnioskodawcę, jak również elementów wykonanych z tych towarów, urządzenie nie mogłoby funkcjonować i nie można ich usunąć z urządzenia w prosty sposób;
4. przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na rzecz Podatnika z DE następowało przed przekazaniem towarów do Podmiotu A;
5. w składanych deklaracjach VAT-7K i informacjach podsumowujących VAT-UE Wnioskodawca wykazywał sprzedaż towarów, które były przekazywane Podmiotowi A i wykorzystywane do wykonywania usług na ruchomym majątku rzeczowym.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca miał prawo do stosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.?
2. Czy Wnioskodawca miał prawo do stosowania stawki 0% dla tych dostaw na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia z dnia 23 grudnia 2013 r.?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. W myśl art. 13 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., przepis ust. 1 stosuje się m.in. pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Zgodnie z art. 13 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., wewnątrzwspólnotową dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7. Stosownie do art. 13 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów nie uznaje się dostawy towarów, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1, 3, 6, 10 i 18, oraz towarów opodatkowanych według zasad określonych w art. 120 ust. 4 i 5.

W przedstawionym stanie faktycznym zostały spełnione wszystkie wymogi ustawowe do uznania tej dostawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w szczególności wszystkie strony transakcji, tj. sprzedający (Wnioskodawca i Podmiot A) i nabywca (Podatnik z DE) w dniu dokonania tych dostaw na rzecz Podatnika z DE byli zarejestrowanymi podatnikami VAT i VAT UE, a czynność nastąpiła w ramach wywozu towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.
   
   

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotową, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

W uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 11 października 2010 r. sygn. I FPS 1/10 wskazano, że w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. dla zastosowania stawki 0 % przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Reasumując, dostawy towarów (części do urządzeń) były realizowane w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, a Wnioskodawca miał dokumenty uprawniające do zastosowania do tych czynności stawki 0 % na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Ad 2.

Z ostrożności - w przypadku uznania przez Organ - że Wnioskodawca nie miał prawa do stosowania stawki 0% dla tych transakcji na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., Wnioskodawca wskazuje na § 7 rozporządzenia z dnia 23 grudnia 2013 r.

Na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia z dnia 23 grudnia 2013 r., obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do dostawy towarów nabywanych przez podatnika podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy towary te są przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do wywozu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Pojęcie „usługa na rzeczowym majątku ruchomym” nie została zdefiniowana w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. Przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami. Przyjmuje się, że za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalacje, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie i uszlachetnianie. Istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i wykorzystuje go w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez zleceniodawcę wyrób. Przepisy nie określają rodzaju ani charakteru prac jakie mogą być wykonywane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to być zatem prace drobne, a także świadczenia złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju prac. W każdym przypadku otrzymuje się określony wyrób finalny spełniający wymagane kryteria. Zatem montaż części jest również usługą na rzeczowym majątku ruchomym.

W myśl § 7 ust. 2 rozporządzenia z dnia 23 grudnia 2013 r., przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że podatnik dokonujący dostawy towarów:

1. składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE;
2. przekaże, nabyte przez podatnika podatku od wartości dodanej, towary podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym;
3. wykaże w deklaracji podatkowej oraz w informacji podsumowującej za okres, w którym wystawił fakturę stwierdzającą dokonanie dostawy towarów, tę dostawę jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów;
4. otrzyma zapłatę na rachunek bankowy w terminie 60 dni od dnia wydania towaru; otrzymanie zapłaty w terminie późniejszym uprawnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego;
5. posiada dokumenty, z których wynika, że towary przekazywane podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym, zostaną po wykonaniu tych usług wywiezione z terytorium kraju.
   
   

Należy zauważyć, że - zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym - Wnioskodawca spełniał wszystkie warunki określone w § 7 ust. 2 rozporządzenia z dnia 23 grudnia 2013 r. konieczne do zastosowania stawki 0% na podstawie ust. 1. Reasumując, w przypadku uznania przez Organ, że dostawy nie mogły korzystać ze stawki podatku VAT w wysokości 0% na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., należy uznać, że niniejsze dostawy korzystały ze stawki 0% na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia z dnia 23 grudnia 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego:

• w zakresie prawa do stosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług -jest nieprawidłowe;
• w zakresie prawa do stosowania stawki 0% dla dostaw towarów na podstawie § 7 rozporządzenia w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności, ale tylko wówczas, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Staatssecretaris van Financiën (Sekretarz Finansowy) v. Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV (Safe Rekencentrum BV) C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Zatem pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy  przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Zatem zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy elementem, który musi wystąpić, aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jest wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Podkreślić należy, że dostawą wewnątrzwspólnotową nie jest sama czynność faktyczna, jaką jest wywóz towarów, ponieważ wywóz ten musi nastąpić w wyniku dokonania dostawy. Jest to warunek konieczny, stanowiący odbicie warunków dotyczących nabycia, gdzie wymaga się, aby miało miejsce nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, co następuje w wyniku dokonanej dostawy.

Stawka podatku – w myśl z art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%: stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 – art. 41 ust. 3 ustawy.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – na podstawie art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

–z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, zarejestrowany czynny podatnik VAT oraz podatnik VAT-UE dokonywał wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz podmiotu z Niemiec, zarejestrowanego w Niemczech jako podatnik VAT i posiadającego numer VAT UE. Towar nabywany przez podatnika podatku od wartości dodanej najpierw przekazywany był Podmiotowi A, który na terytorium kraju wykonywał usługi na rzeczowym majątku ruchomym, a następnie transportowany z terytorium kraju na terytorium Niemiec przez przewoźnika (podmiot trzeci) na zlecenie Podmiotu A. Przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel na rzecz Podatnika z DE następowało przed przekazaniem towarów do Podmiotu A. Wnioskodawca wystawiał faktury na rzecz Podatnika z DE co do swojego udziału w dostarczanym towarze, ze wskazaniem poszczególnych części lub towarów, z których Podmiot A wykonywał urządzenia. W związku z dokonanymi dostawami Wnioskodawca posiada w swojej dokumentacji dowody potwierdzające, że towary będące przedmiotem dostawy do Podatnika z DE zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy znajdującego się na terytorium Niemiec. W składanych deklaracjach VAT-7K i informacjach podsumowujących VAT-UE Wnioskodawca wykazywał sprzedaż ww. towarów, zgodnie z momentem powstania obowiązku podatkowego, tj. w okresie wystawienia faktury na rzecz Podatnika z DE. Zapłatę za dostarczony towar Wnioskodawca otrzymywał na rachunek bankowy w terminie 60 dni od dnia wydania towaru.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania czy Wnioskodawca miał prawo do stosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, czy też miał prawo do stosowania stawki 0% na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych.

W odniesieniu do pytania Wnioskodawcy dotyczącego prawa do stosowania stawki 0% na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wskazać należy, że przywołane przepisy wskazują, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów zachodzi wyłącznie w sytuacji gdy wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel. Oznacza to, że każdy rodzaj dostawy, w wykonaniu której następuje wywóz towarów, konstytuować będzie wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca towary nabywane przez podatnika podatku od wartości dodanej będące przedmiotem dostawy najpierw przekazywał Podmiotowi A w celu wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju. Oznacza to, że w wykonywaniu czynności określonych w art. 7 ustawy, czyli przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, nie nastąpił wywóz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego.

Nie sposób zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w przedstawionym stanie faktycznym spełnione zostały wszystkie wymogi ustawowe do uznania dostawy towarów za wewnątrzwspólnotową.

W związku z powyższymi rozstrzygnięciami stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do stosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać za nieprawidłowe wskazując, że w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania przepisy ww. artykułu.

W celu określenia warunków umożliwiających zastosowanie stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanych dostaw towarów na rzecz kontrahenta, w sytuacji gdy na towarach wykonywane są usługi na terytorium kraju należy się odwołać do regulacji rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2350) – zwanego rozporządzeniem. Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie art. 146d ust. 1 pkt 1 ustawy zgodnie z którym Minister właściwy do spraw finansów publicznych – w drodze rozporządzenia w okresie, o którym mowa w art. 146aa, może obniżać stawki podatku do wysokości 0%, 5% lub 8% dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług albo dla części tych dostaw lub części świadczenia usług oraz określać warunki stosowania obniżonych stawek.

W rozdziale 4 rozporządzenia – „Towary i usługi, dla których obniża się stawkę podatku do wysokości 0%, oraz warunki stosowania obniżonej stawki” w § 7 ust. 1 rozporządzenia prawodawca wskazał, że obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do dostawy towarów nabywanych przez podatnika podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy towary te są przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do wywozu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W myśl § 7 ust. 2 rozporządzenia – przepis ust. 1 stosuje się, pod warunkiem że podatnik dokonujący dostawy towarów:

1. składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE;
2. przekaże, nabyte przez podatnika podatku od wartości dodanej, towary podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym;
3. wykaże w deklaracji podatkowej oraz w informacji podsumowującej za okres, w którym wystawił fakturę stwierdzającą dokonanie dostawy towarów, tę dostawę jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów;
4. otrzyma zapłatę na rachunek bankowy w terminie 60 dni od dnia wydania towaru; otrzymanie zapłaty w terminie późniejszym uprawnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego;
5. posiada dokumenty, z których wynika, że towary przekazywane podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym, zostaną po wykonaniu tych usług wywiezione z terytorium kraju.
   
   

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że dla niektórych dostaw towarów ustawodawca przewidział możliwość ich opodatkowania preferencyjną stawką podatku. W szczególności, możliwość taka występuje w stosunku do dostawy towarów nabywanych przez podatnika podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy towary te są przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do wywozu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Jednak aby dla ww. dostawy podatnik (dostawca) mógł zastosować stawkę podatku w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie wszystkich warunków wskazanych w § 7 ust. 2 rozporządzenia.

Zaznaczyć należy, że przepisy w zakresie podatku VAT nie definiują pojęcia „usług na rzeczowym majątku ruchomym”. W związku z tym, należy termin ten interpretować w oparciu o wykładnię językową jako wszelkie usługi wykonywane przez podmiot świadczący usługę, w wyniku których następuje wytworzenie nowego produktu z powierzonych materiałów, jego przerobienie lub ulepszenie, po to by nadać mu nową postać, jak również każdą czynność polegającą na poddaniu rzeczy jakimkolwiek pracom, które dotyczą jej bezpośrednio i oddziałują na nią, przy czym podmiot świadczący usługę nie jest właścicielem towaru powierzonego ani wytworzonego, przerobionego lub ulepszonego.

Analizując ww. regulacje należy stwierdzić, że dokonane przez Wnioskodawcę jako podatnika czynnego VAT, w tym VAT UE dostawy towarów, części na rzecz kontrahenta niemieckiego, zarejestrowanego jako podatnika VAT, w tym VAT UE, które dostarczane były do Podmiotu A w celu wykonania usług na rzeczowym majątku ruchomym, a następnie wysyłane na terytorium Niemiec - stanowią dostawę towarów opodatkowaną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0%.

Tym samym należy stwierdzić, że w związku ze spełnieniem wszystkich warunków wskazanych w przepisie § 7 ust. 2 rozporządzenia, m.in. przekazania przez Wnioskodawcę, nabytych przez kontrahenta niemieckiego towarów podmiotowi A, który wykonywał usługi na rzeczowym majątku ruchomym, otrzymaniem przez Wnioskodawcę zapłaty przez kontrahenta unijnego na rachunek bankowy przed upływem 60 dni od dnia wydania towarów oraz posiadaniem dokumentów, z których wynika że towary przekazane Podmiotowi A zostaną po dokonaniu montażu wywiezione z terytorium kraju, Wnioskodawca uprawniony był do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% do dostaw towarów na rzecz kontrahenta niemieckiego.

Podsumowując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do stosowania stawki 0% dla dostaw towarów na podstawie § 7 rozporządzenia w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych należy uznać za prawidłowe.

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.