Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.287.2019.3.ISK
z 18 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 września 2019 r. (data wpływu 18 września 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 22 sierpnia 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.287.2019.2.ISK (doręczone Stronie w dniu 10 września 2019 r.) oraz ponownie uzupełnionym pismem z dnia 13 września 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• obowiązku wystawienia faktury z tytułu przekazania przez Wnioskodawcę towarów do klienta B oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu, uznania czy otrzymany przez Wnioskodawcę Raport komisanta, który zawiera informacje o sprzedanych towarach w danym miesiącu determinuje wystawienie faktury, a jeżeli tak to jaki jest moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu wystawienia tej faktury oraz dokumentów jakimi może posługiwać się Spółka podczas ewidencji zwrotu niesprzedanych towarów od klienta B oraz obowiązku korekty w związku z tym zwrotem (pytania nr 1, 2 i 4 wniosku) - jest nieprawidłowe;
  

• obowiązku naliczenia zobowiązania z tytułu podatku VAT przy otrzymaniu na konto bankowe w dniu 14 października 2018 r. środków od klienta B za sprzedane towary (pytanie nr 3 wniosku) – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 13 września 2019 r. (data wpływu 18 września 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 22 sierpnia 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.287.2019.2.ISK (skutecznie doręczonym w dniu 10 września 2019 r.) oraz pismem z dnia 13 września 2019 r. (data wpływu 7 października 2019 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania czynności wydania i zwrotu towarów w ramach umowy komisu oraz momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka zajmuje się handlem hurtowym częściami zamiennymi do samochodów osobowych. Jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, należy do kategorii małych podatników podatku od towarów i usług. Niektórym klientom Spółka planuje dostarczyć towary „do odsprzedaży”.

Chodzi o to, że towary są przekazywane do magazynu klienta B (będącego czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT posiadającym siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski), a klient B z kolei szuka nabywcy C.

Towary mogą być przechowywane w magazynie klienta B przez dłuższy czas (powyżej miesiąca).

W przypadku chęci kupna tego produktu przez ostatecznego nabywcę C, Spółka wystawia klientowi B fakturę sprzedażową. Klient B opłaca fakturę oraz rozlicza się z nabywcą C.

Pomiędzy Spółką a klientem B została zawarta Umowa komisu, która się charakteryzuje:

1. Przedmiot umowy
   
   
   

Komisant zobowiązuje się na zlecenie Komitenta za wynagrodzeniem (prowizją) do zawierania we własnym imieniu umów ze stronami trzecimi w celu sprzedaży części samochodowych, ich elementów i / lub komponentów do pojazdów (zwanych dalej „Towarami”).

2. Zobowiązania stron.
   
   
   

2.1. Komisant jest zobowiązany do:

2.1.1. Na własny koszt odebrać i przyjąć towar od Komitenta do swojego magazynu w celu dalszej odsprzedaży.

2.1.2. Przekazywać w ostatnim dniu miesiąca, a także do 15 dnia miesiąca drogą elektroniczną pod adres e-mail, wskazany przez Komitenta, raport o sprzedanych towarach.

2.1.3. Przygotować do zwrotu/odbioru niesprzedane towary na wezwanie Komitenta w ciągu 14 dni roboczych od daty wystawienia takiego wymagania.

2.2. Komitent jest zobowiązany do:

2.2.1. Na zlecenie Komisanta wydać towary o odpowiedniej jakości, w odpowiednim opakowaniu, w ilości wskazanej przez Komisanta. Data wydania towaru zostanie określona w zamówieniu dla każdej partii osobno.

2.2.2. Poinformować Komisanta o zastrzeżeniach do raportu sprzedaży/zwrotu towarów, przekazanego przez Komisanta, w ciągu 2 dni od daty otrzymania takiego sprawozdania. W przypadku braku zastrzeżeń sprawozdanie uznaje się za przyjęte.

2.2.3. Wystawić fakturę na podstawie raportu Komisanta. Faktura będzie obejmowała sprzedane oraz zagubione towary.

3. Warunki płatności
   
   

3.1. Środki pieniężne za sprzedaż towarów Komitenta będą przelewane na konto bankowe Komisanta.

3.2. Za wykonanie przedmiotu Umowy Komisant otrzymuje wynagrodzenie równe różnicy pomiędzy ceną, po której towary zostały sprzedane stronie trzeciej, a wartością towarów, która została określona dla Komisanta w Załączniku nr 1 do niniejszej Umowy.

3.3. Wynagrodzenie Komisanta będzie wypłacane poprzez potrącenie należnych mu kwot ze środków pieniężnych, przekazanych przez stronę trzecią za sprzedaż towarów Komitenta.

3.4. W Protokole przekazania towarów Komitent określa cenę ustaloną dla Komisanta oraz zalecaną cenę sprzedaży stronom trzecim. Komisant może sprzedawać towary w cenie ustalonej samodzielnie.

3.5. W przypadku sprzedaży towaru po cenie wyższej niż ustalona do sprzedaży osobom trzecim, dodatkowe korzyści stanowią dodatkowe wynagrodzenie Komisanta za zawarcie umowy na bardziej korzystnych dla niego warunkach.

3.6. Środki pieniężne będą przekazywane Komitentowi przez Komisanta przelewem bankowym na konto bankowe Komitenta, na podstawie faktur nie później niż w ciągu 10 (dziesięciu) dni roboczych od daty wystawienia faktury.

3.7. Wszystkie wydatki poniesione przez Komisanta, związane ze sprzedażą towarów, są zwracane ostatnim wynagrodzeniem.

4. Przeniesienie prawa własności
   
   

Właścicielem towaru przekazanego Komisantowi do momentu jego sprzedaży jest Komitent.

Sekwencja operacji jest następująca:

1. W dniu 10 sierpnia 2018 r. Spółka przekazała do klienta B towar: wartość dla klienta B – 100.000 zł, udokumentowała przekazanie towarów poprzez Protokół przekazania towaru do komisu.
2. Klient B 19 września 2018 r. sprzedał część towarów o wartości 40.000 zł ostatecznemu nabywcy C za cenę 46.000 zł, a 27 września 2018 r. - o wartości 20.000 zł za cenę 20.000 zł. 30 września 2018 r. klient B sporządza Raport komisanta za wrzesień 2018 r. o łącznej kwocie sprzedaży 60.000 zł - cena Spółki a 68.000 zł - cena realizacji ostatecznemu nabywcy.
   Na podstawie raportu Spółka 30 września 2018 r. wystawia klientowi Fakturę VAT z oznaczeniem „metoda kasowa”.
   
3. W dniu 14 października 2018 r. klient B przekazał zapłatę 60.000 zł za sprzedany towar na konto bankowe Spółki. W tym samym czasie pozostawił do dyspozycji wynagrodzenie (wstrzymał prowizję) 8 000 zł.
4. W dniu 1 listopada 2018 r. klient B zwrócił niesprzedane towary Spółkę o wartości 40.000 zł przez Protokół zwrotu towaru z komisu.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 13 września 2019 r.):

1. Czy Spółka jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT przy przekazaniu towarów do klienta B i czy powstaje w tym momencie obowiązek podatkowy w VAT?
2. Czy Raport komisanta, który zawiera informacje o sprzedanych towarach w tym miesiącu, jest podstawą do wystawienia faktury VAT dla klienta B i czy powstaje w momencie wystawienia faktury VAT obowiązek podatkowy u Spółki?
3. Czy postaje u Spółki obowiązek podatkowy w VAT przy otrzymaniu na konto bankowe środków od klienta B za sprzedane towary?
4. Którymi dokumentami może posługiwać się Spółka podczas ewidencji zwrotu niesprzedanych towarów od klienta B i czy są takie dokumenty podstawą do korygowania obowiązku podatkowego w VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 13 września 2019 r., prawidłowym jest następne rozliczenie:

1. 10 sierpnia 2018 r. Spółka dokumentuje przekazanie towarów klientowi B o wartości 100 000 zł przez Protokół przekazania towaru do komisu.
   
   

Ponieważ w sierpniu towary nie zostały sprzedane przez klienta B ostatecznemu nabywcy, Spółka nie wystawia klientowi Faktury VAT i w tym momencie u Spółki nie powstaje obowiązek podatkowy w VAT.

2. 30 września 2018 r. Spółka przyjmuje od klienta B Raport komisanta za wrzesień 2018 r. o łącznej kwocie sprzedaży 60 000 zł - cena Spółki, a 68 000 zł - cena realizacji ostatecznemu nabywcy.
   
   

Na podstawie raportu Spółka 30 września 2018 r. wystawia klientowi Fakturę VAT z oznaczeniem „metoda kasowa”. W tym przypadku nie ma podstaw do powstania u Spółki obowiązku podatkowego w VAT.

3. 14 października 2018 r. - w momencie otrzymania środków na konto bankowe (60 000 zł.) – u Spółki powstaje obowiązek podatkowy w VAT w kwocie 11.219,51 zł.
4. 1 listopada 2018 r. Spółka dokumentuje przyjmowanie niesprzedanych towarów przez Protokół zwrotu towaru z komisu. Operacja nie jest wyświetlana w rachunkowości podatkowej.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie pytania nr 3 wniosku i nieprawidłowe w zakresie pytań nr 1, 2 i 4 wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 25 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o małym podatniku - rozumie się przez to podatnika podatku od towarów i usług:

1. u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro,
2. prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi,
   zarządzającego alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, będącego agentem,
   zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem
   komisu - jeżeli kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzenia za wykonane usługi
   (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej
   w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 45 000 euro

- przy czym przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł;

Należy wskazać, że umowa komisu jest umową nazwaną, uregulowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie z art. 765 Kodeksu cywilnego, przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym.

Zatem z jednej strony występuje komitent - osoba dająca zlecenie, chcąca sprzedać określoną rzecz, z drugiej komisant - przyjmujący zlecenie, swoisty pośrednik, który sprzedaje rzecz na rachunek komitenta.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Stosownie jednak do art. 19a ust. 5 pkt 1 lit a) ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu wydania towarów przez komitenta komisantowi na podstawie umowy komisu.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty (art. 19a ust. 6 ustawy).

Natomiast stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Ustawodawca w Dziale IV, rozdział 3 ustawy uregulował kwestie dotyczące powstania obowiązku podatkowego dla małych podatników.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy, mały podatnik może wybrać metodę rozliczeń polegającą na tym, że obowiązek podatkowy w odniesieniu do dokonywanych przez niego dostaw towarów i świadczenia usług powstaje:

1. z dniem otrzymania całości lub części zapłaty - w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny,
   
2. z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 180. dnia, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi - w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podmiotu innego niż wymieniony w pkt 1
   

- po uprzednim pisemnym zawiadomieniu naczelnika urzędu skarbowego w terminie do końca miesiąca poprzedzającego okres, za który będzie stosował tę metodę, zwaną dalej „metodą kasową”; otrzymanie zapłaty w części powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.

Przepis ust. 1 stosuje się do czynności wykonanych w okresie, w którym podatnik stosuje metodę kasową (art. 21 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Na mocy art. 29a ust. 10 ustawy, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

Na podstawie art. 29a ust. 13 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Wskazać w tym miejscu należy, że faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa.

Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi.

Na mocy art. 106j ust. 1 pkt 3 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań, podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle art. 106j ust. 2 ustawy, faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte na fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub i usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   
   

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, gdyż pełni ona szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług, czy też otrzymania całości lub części należności, co oznacza, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy nie wskazuje ona zaistniałego zdarzenia gospodarczego.

Jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia, mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że dokument ten zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. A zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i należy do kategorii małych podatników podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest handel hurtowy częściami zamiennymi do samochodów osobowych. Wnioskodawca zawarł z klientem B będącym czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT posiadającym siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski umowę komisu. W ramach zawartej umowy, Wnioskodawca będzie przekazywać do magazynu klienta B towary „do odsprzedaży” na rzecz nabywcy C. Towary mogą być przechowywane w magazynie klienta B przez dłuższy czas (powyżej miesiąca). W przypadku chęci kupna tego produktu przez ostatecznego nabywcę C, Spółka wystawia klientowi B fakturę sprzedażową. Klient B opłaca fakturę oraz rozlicza się z nabywcą C.

Z warunków umowy wynika, że:

• Komisant zobowiązuje się na zlecenie Komitenta za wynagrodzeniem (prowizją) do zawierania we własnym imieniu umów ze stronami trzecimi w celu sprzedaży części samochodowych, ich elementów i / lub komponentów do pojazdów (zwanych dalej „Towarami”).
  

• Komisant jest zobowiązany na własny koszt odebrać i przyjąć towar od Komitenta do swojego magazynu w celu dalszej odsprzedaży; przekazywać w ostatnim dniu miesiąca, a także do 15 dnia miesiąca drogą elektroniczną pod adres e-mail, wskazany przez Komitenta, raport o sprzedanych towarach; przygotować do zwrotu/odbioru niesprzedane towary na wezwanie Komitenta w ciągu 14 dni roboczych od daty wystawienia takiego wymagania.
  

• Komitent jest zobowiązany na zlecenie Komisanta wydać towary o odpowiedniej jakości, w odpowiednim opakowaniu, w ilości wskazanej przez Komisanta. Data wydania towaru zostanie określona w zamówieniu dla każdej partii osobno; poinformować Komisanta o zastrzeżeniach do raportu sprzedaży/zwrotu towarów, przekazanego przez Komisanta, w ciągu 2 dni od daty otrzymania takiego sprawozdania. W przypadku braku zastrzeżeń sprawozdanie uznaje się za przyjęte; wystawić fakturę na podstawie raportu Komisanta. Faktura będzie obejmowała sprzedane oraz zagubione towary.
  

• Środki pieniężne za sprzedaż towarów Komitenta będą przelewane na konto bankowe Komisanta. Za wykonanie przedmiotu Umowy Komisant otrzymuje wynagrodzenie równe różnicy pomiędzy ceną, po której towary zostały sprzedane stronie trzeciej, a wartością towarów, która została określona dla Komisanta w Załączniku nr 1 do niniejszej Umowy. Wynagrodzenie Komisanta będzie wypłacane poprzez potrącenie należnych mu kwot ze środków pieniężnych, przekazanych przez stronę trzecią za sprzedaż towarów Komitenta. W Protokole przekazania towarów Komitent określa cenę ustaloną dla Komisanta oraz zalecaną cenę sprzedaży stronom trzecim. Komisant może sprzedawać towary w cenie ustalonej samodzielnie. W przypadku sprzedaży towaru po cenie wyższej niż ustalona do sprzedaży osobom trzecim, dodatkowe korzyści stanowią dodatkowe wynagrodzenie Komisanta za zawarcie umowy na bardziej korzystnych dla niego warunkach. Środki pieniężne będą przekazywane Komitentowi przez Komisanta przelewem bankowym na konto bankowe Komitenta, na podstawie faktur nie później niż w ciągu 10 (dziesięciu) dni roboczych od daty wystawienia faktury. Wszystkie wydatki poniesione przez Komisanta, związane ze sprzedażą towarów, zwracane ostatnim wynagrodzeniem.
  

• Właścicielem towaru przekazanego Komisantowi do momentu jego sprzedaży jest Komitent.
  
  
  

Ad 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku wystawienia faktury z tytułu przekazania przez Wnioskodawcę towarów do klienta B oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, posiadającym status małego podatnika, zawarł z klientem B umowę komisu. Z warunków umowy wynika, że Komisant (klient B) zobowiązuje się na zlecenie Komitenta (Wnioskodawcy) za wynagrodzeniem (prowizją) do zawierania we własnym imieniu umów ze stronami trzecimi w celu sprzedaży części samochodowych, ich elementów i / lub komponentów do pojazdów.

Wskazać w tym miejscu ponownie należy, że stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy, wydanie towarów na podstawie umowy komisu między komitentem a komisantem stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu.

Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy uznać należy, że przekazanie towarów przez Wnioskodawcę klientowi B w ramach zawartej umowy komisu stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu VAT, na podstawie powołanego wyżej art. 7 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy.

Tym samym, Wnioskodawca dokonując wydania towarów na rzecz klienta B (komisanta) będącego czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT posiadającym siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski, ma obowiązek udokumentowania tej dostawy fakturą, stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy.

W odniesieniu natomiast do momentu powstania obowiązku podatkowego dla przedmiotowej dostawy towarów, wskazać należy, że skoro (jak wynika z okoliczności sprawy) Wnioskodawca jest małym podatnikiem w rozumieniu art. 2 ust. 25 ustawy, a dostawa została dokonana na rzecz klienta B będącego czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, to uwzględniając powołane przepisy art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstanie na zasadach szczególnych obowiązujących dla małych podatników posługujących się metodą kasową rozliczeń tj. w momencie otrzymania przez Wnioskodawcę całości lub części zapłaty.

Odnosząc powyższe do przedstawionej przez Wnioskodawcę sekwencji operacji, uznać należy, że skoro Wnioskodawca w dniu 10 sierpnia 2018 r. przekazał do klienta B towar w ramach zawartej umowy komisu, to zobowiązany był uznać tą czynność jako dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu, którą należało udokumentować fakturą. Natomiast obowiązek podatkowy z tytułu tej transakcji, powstał dla Wnioskodawcy na zasadach szczególnych przewidzianych dla małego podatnika stosującego metodę kasową rozliczeń - w momencie, kiedy klient B przekazał część zapłaty Wnioskodawcy za towary w wysokości 60.000 zł, czyli 14 października 2018 r.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Ad 3

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu otrzymania na konto bankowe w dniu 14 października 2018 r. środków od klienta B za sprzedane towary.

Jak już zostało rozstrzygnięte w opowiedzi na pytanie nr 1 wniosku należy powtórzyć, że obowiązek podatkowy z tytułu otrzymania na konto bankowe środków od klienta B za sprzedane towary powstał na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. w momencie kiedy klient B przekazał część zapłaty Wnioskodawcy za towary w wysokości 60.000 zł, czyli w przedstawionej sekwencji 14 października 2018 r. Zatem Wnioskodawca będzie miał obowiązek wykazania podatku należnego z tytułu otrzymanej należności w rozliczeniu za miesiąc, w którym faktycznie otrzymał tę kwotę, czyli w rozliczeniu za październik 2018 r.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe

Ad 2

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania czy otrzymany przez Wnioskodawcę Raport komisanta, który zawiera informacje o sprzedanych towarach w danym miesiącu determinuje wystawienie faktury, a jeżeli tak to jaki jest moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu wystawienia tej faktury.

Z cytowanych wyżej przepisów art. 106b ust. 1 ustawy wynika, że podatnik dokonujący sprzedaży towarów lub usług na rzecz podatnika zobowiązany jest do wystawienia faktury.

Z kolei mając na uwadze treść art. 106j ust. 1 pkt 3 ustawy, w przypadku zwrotu towaru, podatnik dokonujący sprzedaży wystawia fakturę korygującą. Wskazać należy, że faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości.

W przedstawionej przez Wnioskodawcę sekwencji wskazano, że 10 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca przekazał do klienta B towar o wartości 100.000 zł. Następnie 30 września 2018 r. klient B sporządził Raport komisanta za wrzesień 2018 r. o łącznej kwocie sprzedaży 60.000 zł i dnia 1 listopada 2018 r. zwrócił Wnioskodawcy niesprzedane towary.

Odnosząc powyższe okoliczności na grunt przedstawionych przepisów należy wskazać, że samo przekazanie Wnioskodawcy Raportu komisanta nie determinuje u Niego obowiązku wystawienia faktury korygującej. Jak już wcześniej wskazano, faktury mają za zadanie odzwierciedlać faktyczne zdarzenia gospodarcze. Tym samym otrzymany przez Wnioskodawcę Raport komisanta, który zawiera informacje o sprzedanych towarach w danym miesiącu nie determinuje wystawienia faktury korygującej. Dopiero faktyczny zwrot niesprzedanych towarów przez klienta B spowoduje u Wnioskodawcy obowiązek udokumentowania tego zdarzenia poprzez wystawienie faktury korygującej dotyczącej zwróconych towarów do faktury pierwotnej dokumentującej wydanie klientowi B towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Ad 4

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą dokumentów jakimi może posługiwać się Spółka w celu ewidencji zwrotu niesprzedanych towarów od klienta B oraz obowiązku korekty w związku z tym zwrotem.

Jak już wcześniej wskazano, zwrot towaru, stanowi podstawę do wystawienia faktury korygującej, zgodnie z art. 106j ust. 1 pkt 3 ustawy.

Odnosząc powyższe do przedstawionej przez Wnioskodawcę sekwencji zdarzeń należy uznać, że skoro klient B zwrócił Wnioskodawcy niesprzedane towary 1 listopada 2018 r. to Wnioskodawca powinien w związku z tym zdarzeniem wystawić fakturę korygującą. Faktura ta stanowi dokument, jakim Wnioskodawca powinien posłużyć się w celu udokumentowania rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych w postaci zwrotu niesprzedanych towarów od klienta B. Tym samym protokół zwrotu towarów dla celów podatku VAT nie stanowi dokumentu, jakim powinien być udokumentowany dokonany zwrot towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie podatku dochodowego od osob prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.