Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.432.2019.1.BM
z 22 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 lipca 2019 r. (data wpływu 29 lipca 2019 r.), uzupełnionym 3 października 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy odpisy amortyzacyjne od wartość firmy powstałej w wyniku nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w postaci opisanej w stanie faktycznym, będą mogły zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów Spółki (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2019 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy odpisy amortyzacyjne od wartość firmy powstałej w wyniku nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w postaci opisanej w stanie faktycznym, będą mogły zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów Spółki Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 25 września 2019 r. Znak 0111-KDIB1-3.4010.328.2019.1.BM wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 3 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. z siedzibą w X powstała w 2010 r. Swoją działalność spółka koncentruje na dwóch rodzajach usług:

1. Produkcja konstrukcji stalowych wsporczych, kanałów wentylacyjnych, balustrad, podestów, ciągów transportowych, elementów pieców do suszenia karoserii samochodów, elementów hal produkcyjnych i magazynowych.
   
Spółka realizuje produkcję konstrukcji stalowych i elementów ciągów technologicznych własnych w zakładzie produkcyjnym w miejscowości Y.

2. Montaż konstrukcji stalowych i elementów ciągów technologicznych oraz instalacji urządzeń naprawy i konserwacji maszyn i urządzeń.
   
Spółka współpracuje z firmami głównie z branży automotive w Polsce oraz zagranicą, w szczególności wykonywała i wykonuje montaże i instalacje w fabrykach samochodowych lub części do samochodów w Niemczech, Słowacji, Słowenii, Włoszech, Francji, Belgi, Węgrzech, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Czechach, Austrii, Rosji, Chinach, RPA, Brazylii i USA. Pracowała bądź pracuje w fabrykach takich marek jak Audi, Porsche, Volkswagen, Mercedes, Hyundai, Ford, Opel, Volvo, Tesla realizując tam usługi na nowo uruchomionych bądź modernizowanych fabrykach, liniach produkcyjnych czy lakierniach. W celu ustrukturyzowania prowadzonej przez Spółkę z o.o. działalności udziałowcy spółki podjęli w 2018 r. decyzję o wyodrębnieniu organizacyjnym funkcjonalnym i finansowym w ramach spółki jej części zajmującej się wyłącznie produkcją tj. zakładu produkcyjnego w Y. Struktura zajmująca się produkcją stanowi ewidentnie zorganizowaną część przedsiębiorstwa w myśl art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. Struktura zajmująca się ww. produkcją została w istniejącym przedsiębiorstwie organizacyjnie funkcjonalnie i finansowo wyodrębniona. W ramach ZCP wyodrębnione zostały funkcjonujące w nim wydziały: dział produkcji, zleceń produkcyjnych, zakupów, wysyłek, utrzymania ruchu, sprzedaży, technologiczny, jakości i projektowy. W zakresie wyodrębnionej struktury Spółka przyporządkowuje wygenerowane koszty i osiągnięte przychody. Zorganizowana część przedsiębiorstwa należy do Spółki. Składniki majątku, które wejdą w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa to aktywa trwałe, wartości niematerialne i prawne, towary handlowe, należności, środki pieniężne, zobowiązania, pracownicy. Składniki majątku stanowią ZCP w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy CIT. Na wyodrębnioną strukturę składa się zespół składników niematerialnych i osobowych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania tj. mogło by prowadzić produkcję konstrukcji stalowych wsporczych, kanałów wentylacyjnych, balustrad, podestów, ciągów transportowych, elementów pieców do suszenia karoserii samochodów, elementów hal produkcyjnych i magazynowych. Mając na uwadze warunki rynkowe oraz konkurencję na rynkach światowych Spółka podejmuje wszelkie działania by prowadzić swoja działalność w sposób transparentny zgodnie z przepisami prawa krajowego i unijnego. Jednakże, złożony zakres świadczonych usług na rozległym geograficznie obszarze sprawia, że spółka napotyka na wiele problemów i utrudnień organizacyjnych. Jednym z działań pozwalających na częściową eliminację problemów organizacyjnych było powołanie w 2014 r. Spółki komandytowej pod firmą M. Miała i ma ona za zadanie świadczyć usługi na terenie przede wszystkim Niemiec. Spółka świadczy również usługi z zakresu wypalania na specjalistycznych urządzeniach blach podestowych oraz elementów łączonych z tych blach na rzecz Wnioskodawcy. Spółka ta wykonuje na terenie Niemiec swoją działalność w ramach stałego zakładu podatkowego mającego siedzibę w miejscowości Z. Uzasadnienie prowadzenia działalności w takiej formie znajduje odzwierciedlenie w uregulowaniach prawa niemieckiego i obowiązujących tam podatkach lokalnych. Obecnie, w wyniku zmiany polityki Spółki oraz uwarunkowań i regulacji prawnych związanych z delegowaniem pracowników do pracy na terenie UE oraz w szczególności z wejściem w życie w lipcu 2020 r. istotnych zmian w dyrektywie KE o pracownikach delegowanych i utrudnień dla firm z Europy Wschodniej właściciele podjęli decyzję o odrębnej organizacji swojej oferty dla zamówień realizowanych z na terenie UE i poza UE. Aby Spółka była nadal konkurencyjna w segmencie rynkowym, w którym działa powinna zapewnić klientowi kompleksową usługę tj. projektowanie, produkcję, montaż oraz serwis pogwarancyjny. Dlatego Sp. z o.o. obecnie, jako stabilny podmiot prawa polskiego, skupi się na prowadzeniu działalności na rynku w USA i Meksyku. Spółka dokończy również rozpoczęty kontrakt na Węgrzech. Mając na uwadze powyższe uwarunkowania i konieczność zorganizowania usług oraz produkcji na ternie UE, Sp. z o.o. odpowiedziała pozytywnie na zainteresowanie sprzedażą do powiązanej osobowo Spółki komandytowej M (kupujący) ZCP - Zakładu produkcyjnego w Y. Planowana transakcja uzasadniona jest ekonomicznie i jej celem nie jest uzyskanie korzyści podatkowej i nie stanowi obejścia prawa bowiem sama Spółka komandytowa chce przejąć od Wnioskodawcy (powinno być Sp. z o.o.) ZCP - zajmującą się produkcją konstrukcji stalowych wsporczych, kanałów wentylacyjnych, balustrad, podestów, ciągów transportowych, elementów pieców do suszenia karoserii samochodów, elementów hal produkcyjnych i magazynowych. M Sp. komandytowa chce przejąć działalność zarówno w zakresie produkcji konstrukcji jak i dystrybucję konstrukcji stalowych wsporczych w UE. Potwierdzeniem zasadności jest to, że 95% usług na terenie UE jest świadczonych przez tą firmę i naturalnym elementem uzupełniającym jej ofertę jest zakup zakładu produkcyjnego. Dodatkowo obowiązek posiadania 20% obrotu oraz pracowników w państwie delegującym i dzięki temu możliwość płacenia podatków i składek na ubezpieczenie społeczne w Polsce. Zatem, klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania nie będzie miała tu zastosowania.
Celem przyszłej transakcji jest zwiększenie konkurencyjności M Sp. komandytowa na rynkach UE. Umowa sprzedaży ZCP będzie mieć charakter odpłatny. Cena przedmiotu transakcji będzie odpowiadać warunkom rynkowym, w szczególności cena nabycia majątku będzie uwzględniać wartość funkcjonalnie związanych z nim zobowiązań. Niezależny podmiot zewnętrzny dokona wyceny wszystkich składników stanowiących ZCP, uwzględniając ich stan stopień zużycia czas i miejsce odpłatnego zbycia. Wnioskodawca (winno być Sp. z o.o.) na moment sprzedaży ZCP nie zmieni rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej a jedynie ją ograniczy do krajów spoza UE. Po sprzedaży ZCP Wnioskodawca (winno być Sp. z o.o.) nadal zamierza kontynuować działalność gospodarczą.

W przedmiotowym wniosku Spółka M Sp. Komandytowa jest Stroną w sprawie jako Kupujący. Obie Strony transakcji pragną uzyskać potwierdzenie swojego stanowiska w odrębnie złożonych wnioskach. Pytania dotyczące Sprzedającego mają bezpośredni wpływ na rozliczenie transakcji u Kupującego czyli Wnioskodawcy (winno być M Sp. Komandytowej).

Specjalną kategorię podatników stanowią spółki nieposiadające osobowości prawnej. Spółki tego typu stanowią tzw. pośrednie podmioty podatkowe, które co prawda wypracowują dochód, ale nie ciąży na nich obowiązek podatkowy.

Obliczanie podatku w takich podmiotach przebiega w dwóch fazach: w pierwszej ustala się dochód spółki, w drugiej ustala się dochód wspólnika z udziału w spółce, przy założeniu iż dochód (strata) wspólnika jest proporcjonalny do jego udziału w spółce, a w przypadku braku ustaleń odnośnie do udziałów, iż udziały wspólników są równe. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy PIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Dlatego też podatnikiem nie jest spółka nie posiadająca osobowości prawnej, lecz osoby będące wspólnikami - w związku z powyższym o wydanie niniejszej interpretacji wnioskuje osobno każdy ze wspólników Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy odpisy amortyzacyjne od wartość firmy powstałej w wyniku nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w postaci opisanej w stanie faktycznym, nabywanej przez Wnioskodawcę (winno być M Sp. Komandytową) będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, (stanowisko przeformułowane w uzupełnieniu z 30 września 2019 r.), jeżeli cena nabycia przedsiębiorstwa zostanie ustalona na poziomie wyższym niż wartość rynkowa składników majątku wchodzących w jego skład, to nabywca będzie mógł amortyzować tę nadwyżkę i zaliczać odpisy do kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 16b ust. 2 pkt 2 Ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze: a. kupna.

W myśl art. 16c pkt 4 Ustawy CIT, amortyzacji nie podlega wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a - co w niniejszej sprawie nie zachodzi. Stosownie do art. 16g ust. 2 Ustawy CIT, wartość początkową firmy stanowi dodatnia różnica między ceną nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, ustaloną zgodnie z ust. 3 i 5, albo nominalną wartością wydanych udziałów (akcji) w zamian za wkład niepieniężny a wartością rynkową składników majątkowych wchodzących w skład kupionego, przyjętego do odpłatnego korzystania albo wniesionego do spółki albo spółki niebędącej osobą prawną przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, odpowiednio z dnia kupna, przyjęcia do odpłatnego korzystania albo wniesienia do spółki albo spółki niebędącej osobą prawną.

W myśl art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Mając na uwadze ww. definicję składników majątkowych zawartą w art. 4a pkt 2 ustawy o CIT, w przedmiotowej sprawie wartością firmy, w rozumieniu przepisów tej ustawy, będzie dodatnia różnica pomiędzy ceną nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa a wartością rynkową wchodzących w jej skład aktywów w rozumieniu ustawy o rachunkowości, pomniejszonych o przejęte długi związane funkcjonalnie z prowadzoną działalnością gospodarczą zbywcy, o ile długi te nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w art. 16g ust. 3 ustawy CIT. Jeżeli w analizowanej sytuacji wystąpi wartość firmy, wówczas, zdaniem Wnioskodawcy, kosztem będą odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej wartości firmy.

Jeżeli więc, Wnioskodawca (winno być M Sp. Komandytowa) zakupiła zorganizowaną część przedsiębiorstwa, wówczas będzie mogła rozliczyć koszt podatkowy, jeżeli wystąpiła wartość firmy, która to będzie amortyzowana przez okres 60 miesięcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady tworzenia, organizacji, funkcjonowania i likwidacji spółek regulują przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 505 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 102 Kodeksu spółek handlowych, spółka komandytowa jest spółką osobową, mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 ww. ustawy).

Stosownie do art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Spółka komandytowa jako osobowa spółka prawa handlowego nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników. Jednocześnie pamiętać należy, że spółka komandytowa nie jest samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce komandytowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika.

Na podstawie art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej „Ustawa CIT”), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasadę wyrażoną w ww. przepisie stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W myśl natomiast art. 15 ust. 6 Ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16b ust. 2 pkt 2 Ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze:

1. kupna,
2. przyjęcia do odpłatnego korzystania, a odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami rozdziału 4a, dokonuje korzystający,
3. wniesienia do spółki na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji.
   
   

W myśl art. 16c pkt 4 Ustawy CIT, amortyzacji nie podlega wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a.

Jak wynika z art. 16f ust. 1 Ustawy CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Stosownie do art. 16g ust. 2 Ustawy CIT, wartość początkową firmy stanowi dodatnia różnica między ceną nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, ustaloną zgodnie z ust. 3 i 5, albo nominalną wartością wydanych udziałów (akcji) w zamian za wkład niepieniężny a wartością rynkową składników majątkowych wchodzących w skład kupionego, przyjętego do odpłatnego korzystania albo wniesionego do spółki albo spółki niebędącej osobą prawną przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, odpowiednio z dnia kupna, przyjęcia do odpłatnego korzystania albo wniesienia do spółki albo spółki niebędącej osobą prawną.

Zgodnie z art. 16m ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie może być krótszy niż 60 miesięcy.

Zatem, skoro jako wskazano powyżej opisana we wniosku transakcja będzie stanowiła nabycie w drodze kupna zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że w przypadku wystąpienia dodatniej wartości firmy, Wnioskodawca jako wspólnik Spółki Komandytowej będącej nabywcą, będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z cytowanymi powyżej przepisami.

Tak więc, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych nr 1, 2 zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.