2019.10.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.333.2019.1.MM
z 28 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 września 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych – jest nieprawidłowe – w zakresie sposobu dokumentowania wydatków na opłacenie zabiegów rehabilitacyjnych, wydatków za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej oraz jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 26 września 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, wpisaną do CEIDG, jednakże na podstawie art. 14a ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2011 r. nr 232, poz. 1378 z późn. zm) prowadzona przez niego działalność została zawieszona, a Wnioskodawca utrzymuje się obecnie z przychodów ze stosunku pracy. Jedną z przyczyn zawieszenia działalności był stan zdrowia Wnioskodawcy i wypływające z tego ograniczenia. Niestety w ostatnim okresie czasu stan zdrowia Wnioskodawcy się pogorszył i w dniu 29 marca 2019 r. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w X wydał orzeczenie ważne do 31 marca 2022 r., nr …., zaliczające Wnioskodawcę od dnia 31 stycznia 2019 r. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności o symbolu niepełnosprawności 10-N i 05-R. Niepełnosprawność ta wynika m. in. ze schorzenia kręgosłupa i wpływa na ograniczenia ruchowe Wnioskodawcy, powodując problemy z wykonywaniem niektórych czynności życiowych (schylanie się, podnoszenie ciężarów, przemieszczanie się po schodach itp.), co wymaga oszczędnego trybu życia, pracy w warunkach chronionych i prowadzenia zabiegów usprawniających. Orzeczenie wskazuje m.in. na konieczność korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się także korzystanie z usług terapeutycznych i rehabilitacyjnych, świadczonych również przez inne placówki.

W związku z powyższym Wnioskodawca zamierza skorzystać w rozliczeniu rocznym z odliczenia od dochodu wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, jak również skorzystać z odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne. Wnioskodawca mieszka w domu jednorodzinnym i w nim chciałby dokonać prac adaptacyjnych oraz zmienić wyposażenie w celu ułatwienia wykonywania codziennych czynności życiowych, a wydatki te odliczyć od uzyskanego dochodu. Budynek ten obecnie posiada centralne ogrzewanie zasilane kotłem zasypowym na paliwo węglowe usytuowanym w piwnicy, który wymaga - w trakcie sezonu grzewczego - stałej obsługi, tj. bieżącego zasypywania paliwa, aby utrzymać temperaturę w pomieszczeniach oraz późniejszego czyszczenia i wynoszenia popiołu. Jest to tradycyjny piec c.o. spalający węgiel wrzucany przez drzwiczki zasypowe, co wymaga codziennej obsługi, wymuszając konieczność przemieszczania się po schodach do pomieszczenia kotłowni. W celu rozpalenia CO należy wrzucić opał, a to wymaga wysiłku w przerzuceniu węgla, zaś następnie należy oczyścić piec i wybrać szlakę z popielnika, co z kolei wymaga schylania się i wynoszenia pozostałości do pojemnika na odpady. Przeciętna zawartość popiołu w węglu wynosi nawet do 14 % co powoduje, iż z każdej spalonej 1 tony węgla należy wynieść nawet do sto kilkadziesiąt kilogramów niespalonych pozostałości. Równocześnie należy ręcznie sterować temperaturą grzanej przez piec wody, co wymaga nawet kilkukrotnego schodzenia w tym celu do kotłowni. Także cykliczność pracy kotła (od rozpalenia do wypalenia się paliwa) powoduje obniżenie temperatury w pomieszczeniach po spaleniu się paliwa, zwłaszcza gdy wypalenie nastąpi w porze nocnej, to o poranku temperatura jest niższa od komfortowej, co powoduje zwiększenie dolegliwości. Wykonywanie tych wszystkich czynności w sezonie grzewczym jest bardzo uciążliwe i w związku z tymi istniejąca sytuacja wymusza obecnie zmianę sposobu ogrzewania na inny, mniej absorbujący w czynnościach obsługowych wymagających sprawności ruchowej.

W związku z powyższym Wnioskodawca zamierza dokonać wymiany dotychczasowego źródła ciepła na nowe, które będzie miało zautomatyzowany proces spalania i grzania, niewymagający codziennej obsługi, co znacznie ułatwi mu codzienne funkcjonowanie w tym domu. Powyższa wymiana kotła CO umożliwi także podłączenie instalacji grzania ciepłej wody użytkowej, co także usprawni codzienne czynności Wnioskodawcy. W obecnej dobie urządzenia grzewcze są rozwinięte technologicznie, wymagające prac adaptacyjnych nie tylko w samej instalacji grzewczej centralnego ogrzewania, lecz także w zakresie odprowadzania spalin oraz zasilania w paliwo. Zatem planowany zakres prac będzie obejmował wymianę pieca na zautomatyzowany kocioł do spalania biomasy wraz z systemem podawania paliwa oraz niezbędnym przystosowaniem przyłączenia istniejącej sieci grzewczej pomieszczeń, a także dostosowanie istniejącego komina do odprowadzenia spalin z tego kotła poprzez adaptację przekroju do nowych wymogów i jego uszczelnienie przez włożenie wkładu kominowego. Prace adaptacyjne obejmą także wykonanie podłączenia do instalacji c.w.u. Nowy kocioł będzie opalany pelletem, czyli paliwem uzyskiwanym z biomasy, którego proces spalania jest w pełni zautomatyzowany, począwszy od podawania paliwa, poprzez proces spalania, skończywszy na automatycznym czyszczeniu. Są to urządzenia rozwinięte technologicznie, posiadające pełną automatykę sterowania całym procesem grzewczym, niewymagającym od użytkownika codziennych prac związanych z obsługą wymagającej sprawności ruchowej, a wymagające jedynie okresowego dozoru (często zdalnego). Natomiast uzupełnienie zasobnika z paliwem następuje średnio co kilka lub kilkanaście dni (w zależności od jego pojemności, a także zużycia paliwa), co można zlecić osobie sprawnej fizycznie. Paliwo (pellet) które Wnioskodawca zamierza używać powstaje z prasowania pod ciśnieniem zrębków drewna na granulat, posiadający zbliżoną wartość opałową co przeciętny węgiel (sprasowanie drewna powoduje większą jego gęstość, a tym samym kaloryczność), jednakże o niskiej zawartości popiołu (przeciętnie ok 0,5 - 1,0 %). Zatem spalanie pelletu powoduje znikome powstawanie popiołu (z 1 tony będzie to ok. 5-10 kg popiołu), co znacząco ułatwia problem usuwania tych pozostałości (wystarczy parę razy w miesiącu), a co obecnie stanowi problemem. Także zastosowana automatyka pozwala na stałe utrzymywanie pożądanej temperatury, co wpłynie na ograniczenie dolegliwości Wnioskodawcy w wyniku obniżania się temperatury z powodu wypalenia się paliwa.

Biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności Wnioskodawca stwierdza, iż ta adaptacja i wyposażenie budynku w nowe źródło ciepła wraz z niezbędną armaturą i przeróbkami ułatwi mu - jako osobie niepełnosprawnej - funkcjonowanie w tym domu, albowiem w ten sposób zostaną uwzględnione jego potrzeby wynikające z niepełnosprawności i będą odpowiedzią na konkretne wymagania jakie wykazuje w tym zakresie. Równocześnie Wnioskodawca - przy realizacji tego przedsięwzięcia – zamierza uzyskać dofinansowanie do samego pieca z funduszów miejskich, z tytułu wymiany starej jednostki na nowe źródło ciepła spełniające wymogi klasy 5.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca wskazuje, że aktualny stan jego zdrowia wymaga stałych działań usprawniających jego czynności ruchowe i w tym celu zamierza korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych. Działania te będą polegały na korzystaniu z zabiegów mających usprawniać jego czynności ruchowe i poprawić stan zdrowotny, a także na uczestniczeniu w pobycie na odpłatnym turnusie rehabilitacyjnym oraz na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej. Przeprowadzenie tych działań ma na celu poprawę czynności narządów i ogólnej wydolności ustroju, jak również zwalczanie bólu i zmniejszania stanów zapalnych, zmierzając do przywrócenia ograniczonych funkcji i zmniejszenia negatywnych następstw zmian zdrowotnych i przywracanie sprawności, pozwalającej na aktywność życiową. Świadczenia te będą wykonywane przez jednostki wykonujące usługi medyczne na terenie kraju i zagranicy, stosownie do zakresu udzielanych przez nie czynności rehabilitacyjnych. Mogą one obejmować między innymi działania fizykoterapeutyczne, wodolecznicze, światłolecznicze, elektrolecznicze, a także masaże lecznicze, mechanoterapię, kinezyterapię, terapię manualną, chiropraktykę i inne związane z usprawnianiem organizmu.

Równocześnie ze względów na ograniczenia ruchowe Wnioskodawcy koniecznym jest, aby w celu przemieszczania się w celach życiowych, korzystał z pojazdu samochodowego (auta osobowego), będącego jego własnością. W związku z tym faktem będzie ponosił wydatki związane z eksploatacją i utrzymaniem tego samochodu, które mogą stanowić ulgę w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy planowane poniesienie wydatków związanych z wymianą dotychczasowego źródła ciepła wymagającego codziennej obsługi, na nowe posiadające zautomatyzowany proces spalania, grzania i czyszczenia niewymagającego codziennej obsługi, będzie stanowiło podstawę do zastosowania ulgi w postaci bez limitowanego odliczenia od dochodów całości wydatków, które wpłynęły na ułatwienie wykonywania czynności życiowych, usprawniających codzienne funkcjonowanie Wnioskodawcy w tym domu (w przypadku uzyskania dofinansowania do tego przedsięwzięcia, to czy kwota dofinansowania zmniejsza wielkość odliczenia wydatków)?
Jaką dokumentacją należy dysponować, aby dokonać prawidłowego odliczenia tychże wydatków? Czy wystarczającym będzie posiadanie (w myśl art. 26 ust. 7 pkt 4) dokumentu stwierdzającego poniesienie wydatków, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego usługi i/lub towaru i sprzedającego, jak również rodzaj zakupionego usługi i/towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty?
Czy dokonując w przyszłości odliczenia wydatków - na zabiegi rehabilitacyjne mające na celu usprawniać czynności ruchowe Wnioskodawcy i poprawić jego stan zdrowotny, a także na uczestniczeniu w pobycie na odpłatnym turnusie rehabilitacyjnym oraz na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej wykonywane na terenie kraju, bądź zagranicy, zmierzające do przeciwdziałania skutkom choroby, poprzez odpowiednie postępowanie obejmujące m.in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznicze, światłolecznicze, elektrolecznicze, a także masaż leczniczy, mechanoterapię, kinezyterapię, terapię manualną, chiropraktykę i inne związane z usprawnianiem organizmu – które zostały udokumentowane fakturami, rachunkami, paragonami, dowodami wpłat dotyczące tych zabiegów - będą uprawniały do nielimitowanego odliczenia tych wydatków od uzyskanego dochodu?
Jaka jest wysokość limitu z tytułu używania samochodu osobowego stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej w związku z zaistniałą niepełnosprawnością, w przypadku orzeczenia niepełnosprawności w trakcie roku podatkowego, jak również nie posiadania samochodu przez cały rok podatkowy oraz jakimi dowodami należy dysponować, aby móc wykazać prawidłowość dokonanego tego odliczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nielimitowanemu odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną. W wykazie wydatków na cele rehabilitacyjne zawartym w art. 26 ust. 7a tej ustawy zostały wymienione m.in. wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Posługując się językową wykładnią określenia „adaptacja” można stwierdzić, iż jest to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku”, zaś „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania „czegoś”. Podjęte działania adaptacyjne i wyposażenie obiektu mieszkalnego w tym konkretnym celu, muszą ułatwiać Wnioskodawcy - jako osobie niepełnosprawnej - funkcjonowanie w tym budynku i odpowiadać konkretnym wymaganiom jakie posiada w tym zakresie. Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stwierdza, że wszystkie wydatki poniesione przez niego na wymianę dotychczasowego pieca na zautomatyzowany kocioł do spalania biomasy wraz z systemem podawania paliwa oraz z niezbędnym przystosowaniem przyłączenia istniejącej sieci grzewczej pomieszczeń, a także instalacji c.w.u wraz z wymiennikiem, jak również dostosowanie istniejącego komina do odprowadzenia spalin z tego kotła (zawierających kondensat) poprzez adaptację do nowych wymogów i jego uszczelnienie przez włożenie wkładu kominowego (łącznie z koniecznymi odbiorami), będą należeć do wydatków związanych ze zmianą wyposażenia budynku mieszkalnego podlegających odliczeniu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem czynności życiowych, bowiem stanowią zarówno wydatki na przystosowanie budynku mieszkalnego, jak i jego wyposażenie odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności związanej ze schorzeniami narządu ruchu (symbol niesprawności 10-N i 05-R). W przypadku, gdyby te wydatki zostały częściowo dofinansowane z funduszy miasta, to – w ocenie Wnioskodawcy - odliczeniu podlegałaby różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą dofinansowania z tych funduszy lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wnioskodawca uważa, że wystarczającym będzie posiadanie przez niego dokumentów wystawionych przez wykonawców stwierdzających poniesione wydatki, zawierające dane kupującego i sprzedającego, jak również rodzaj zakupionego towaru lub usługi wraz z zapłaconą kwotą w postaci: faktury, rachunku lub innego tożsamego dokumentu. Dodatkowym uzupełnieniem może być dokumentacja techniczna związana z odbiorem wykonanych prac adaptacyjnych, dotyczących wymiany źródła ciepła.

W ocenie Wnioskodawcy będzie to wystarczające do właściwego udokumentowania planowanych odliczeń od dochodu związanych z wydatkami mającymi na celu ułatwienie wykonywania czynności życiowych.

Przedmiotowe przepisy dopuszczają nielimitowane odliczenie wydatków na zabiegi rehabilitacyjne, które można określić działaniami zmierzającymi do usunięcia skutków choroby. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „zabiegi rehabilitacyjne", zatem – w ocenie Wnioskodawcy - w tym przypadku można zastosować wykładnię językową, posiłkując się m.in. literaturą związaną z medycyną. Zatem pojęcie „zabieg" stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś, a w dziedzinie medycyny przeciwdziałania skutkom choroby. Natomiast wyraz „rehabilitacja" w pojęciu medycznym stanowi przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez zastosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, zaś „rehabilitacja lecznicza" to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które może obejmować m. in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznicze, światłolecznicze, elektrolecznicze, a także masaż leczniczy, mechanoterapię, kinezyterapię, terapię manualną, chiropraktykę i inne związane z usprawnianiem organizmu. Zabiegi te będą wykonywane przez jednostki świadczące usługi medyczne na terenie kraju i zagranicy, w celu przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw zmian zdrowotnych i przywracaniu sprawności, stanowiąc część rehabilitacji, której celem jest przywrócenie sprawności rehabilitowanemu, a tym samym będą wypełniały ustawową definicję zabiegu rehabilitacyjnego. Zatem wszystkie poniesione wydatki udokumentowane fakturami, rachunkami, paragonami, dowodami wpłat dotyczące zabiegów wykonanych w kraju bądź zagranicą obejmujące rehabilitację, mogą stanowić podstawę do nielimitowanego odliczenia tych kosztów od uzyskanego dochodu.

Także uczestniczenie w odpłatnym turnusie rehabilitacyjnym lub w odpłatnym pobycie na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zorganizowanym w kraju lub zagranicą, udokumentowane fakturami, rachunkami, paragonami, dowodami wpłat i pokwitowaniami mogą stanowić podstawę do nielimitowanego odliczenia tych wydatków od uzyskanego dochodu w pełnej kwocie pod warunkiem, iż nie zostały sfinansowane z innych źródeł. W przypadku, gdyby te wydatki zostały częściowo dofinansowane, to odliczeniu podlegałaby różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą dofinansowania lub zwróconą w jakiejkolwiek innej formie. W przepisach ustawy brak jest jakichkolwiek ograniczeń co do miejsca wykonywania zabiegów rehabilitacyjnych lub pobytu na leczeniu, zatem czy wydatek został poniesiony w kraju, czy też poza jego granicami nie wpływa w żaden sposób na prawo do jego odliczenia, bowiem osoba posiadająca orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności może dokonać nielimitowanego odliczenia od podstawy opodatkowania tych wydatków. Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy ustalaniu podstawy opodatkowania można pomniejszyć dochód o wydatki na cele rehabilitacyjne poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną. Aby skorzystać z odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej, konieczne jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek określonego dokumentu potwierdzającego niepełnosprawność, w tym orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego ze stopni niepełnosprawności. Przy czym nie ma zastrzeżenia, że takie orzeczenie trzeba posiadać przez cały rok podatkowy, zatem gdy orzeczenie zostanie wydane w trakcie roku podatkowego, osoba niepełnosprawna może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za ten rok podatkowy.

W ocenie Wnioskodawcy jedną z kategorii ulgi rehabilitacyjnej stanowią wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, będącego własnością osoby niepełnosprawnej. Wówczas od dochodu można odliczyć wydatki faktycznie poniesione na jego używanie, bez konieczności ich dokumentowania, w wysokości nie większej niż 2280 zł w danym roku podatkowym. Wysokość odliczenia z tego tytułu nie może jednak przekraczać kwoty 2280 zł, zgodnie z zapisem art. 26 ust. 7a pkt 14 i ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Także te zapisy nie wprowadzają zastrzeżenia, że dopuszczalność uznania wydatków z tytułu używania samochodu osobowego za wydatki uprawniające do ulgi rehabilitacyjnej, zależy od posiadania samochodu przez cały rok podatkowy. Stosując zatem wykładnię literalną analizowanych przepisów, Wnioskodawca stwierdza, że jeżeli podatnik będący osobą niepełnosprawną uzyska prawo własności (lub współwłasności) samochodu osobowego w trakcie roku podatkowego, to będzie mógł odliczyć wydatki z tytułu używania tego samochodu poniesione od momentu nabycia tego prawa, bez zmniejszenia (proporcjonalnie do czasu dysponowania prawem własności/współwłasności samochodu) limitu wydatków podlegających odliczeniu. Aby móc wykazać prawidłowość dokonanego odliczenia – zdaniem Wnioskodawcy - wystarczającym jest posiadanie dokumentów stwierdzających eksploatację pojazdu, wskazujących na ponoszenie wydatków związanych z użytkowaniem m.in. takich jak: faktury, rachunki, pokwitowania, polisy ubezpieczeniowe, paragony, bilety parkingowe, dowody wpłat, potwierdzenia przelewu, wpisy w książeczce serwisowej i inne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe – w zakresie sposobu dokumentowania wydatków na opłacenie zabiegów rehabilitacyjnych, wydatków na leczenie w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej oraz jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 3 tej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy stanowi, że wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
(uchylony).

Jednocześnie z art. 11a ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że kwoty uprawniające do odliczenia od dochodu, podstawy obliczenia podatku lub obniżenia podatku, wydatki oraz podatek, wyrażone w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia wydatku lub zapłaty podatku.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 29 marca 2019 r. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w X wydał orzeczenie ważne do 31 marca 2022 r., nr ,,,, zaliczające Wnioskodawcę od dnia 31 stycznia 2019 r. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności o symbolu niepełnosprawności 10-N i 05-R. Niepełnosprawność ta wynika m. in. ze schorzenia kręgosłupa wpływającego na ograniczenie funkcji ruchowych Wnioskodawcy, powodując problemy z wykonywaniem niektórych czynności życiowych (schylanie się, podnoszenie ciężarów, przemieszczanie się po schodach itp.), co wymaga oszczędnego trybu życia, pracy w warunkach chronionych i prowadzenia zabiegów usprawniających.

Wnioskodawca mieszka w domu jednorodzinnym i w nim chciałby dokonać prac adaptacyjnych oraz zmienić wyposażenie w celu ułatwienia wykonywania codziennych czynności życiowych, a te wydatki odliczyć od uzyskanego dochodu. Budynek ten obecnie posiada centralne ogrzewanie zasilane kotłem zasypowym na paliwo węglowe usytuowane w piwnicy, wymagającym w trakcie sezonu grzewczego stałej obsługi, tj. bieżącego zasypywania paliwa, aby utrzymać temperaturę w pomieszczeniach oraz późniejszego czyszczenia i wynoszenia popiołu. Jest to tradycyjny piec CO spalający węgiel wrzucany przez drzwiczki zasypowe, co wymaga codziennej obsługi, wymuszając konieczność przemieszczania się po schodach do pomieszczenia kotłowni. W celu rozpalenia CO należy wrzucić opał, co wymaga wysiłku w przerzuceniu węgla, zaś następnie należy oczyścić piec i wybrać szlakę z popielnika, a to z kolei wymaga schylania się i wynoszenia pozostałości do pojemnika na odpady.

W tym celu Wnioskodawca zamierza dokonać wymiany dotychczasowego źródła ciepła na nowe, które będzie miało zautomatyzowany proces spalania i grzania, niewymagający codziennej obsługi, co znacznie ułatwi mu codzienne funkcjonowanie w tym domu. Nowy kocioł grzewczy CO umożliwi także podłączenie instalacji grzania ciepłej wody użytkowej, co także usprawni codzienne czynności Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że co do zasady odliczeniu od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

Rozpatrując czy wydatki, które zamierza ponieść Wnioskodawca na wymianę źródła ciepła podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej należy wskazać, iż w myśl art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Koniecznym jest zatem ustalenie znaczenia użytych w przepisie pojęć „adaptacja" i „wyposażenie". Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja" to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku" (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie" to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś".

Adaptacją mieszkania lub budynku mieszkalnego jest zatem przeróbką, mającą mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania oraz budynku mieszkalnego - to przydanie jemu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, iż w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej. Pojęcie „adaptacja" rozumieć należy więc jako „przystosowanie", które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie", czy „przekształcenie" zaistniałego stanu rzeczy - w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej.

Dokonanie adaptacji mieszkania lub budynku mieszkalnego do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma - dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne - znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leżą potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu.

Odnosząc się zatem wprost do zadanego pytania – przy założeniu, że wydatki związane z wymianą źródła ciepła rzeczywiście zostaną poniesione w związku z adaptacją i wyposażeniem budynku mieszkalnego, w którym Wnioskodawca zamieszkuje i stosownie do potrzeb wynikających z jego niepełnosprawności ruchowej uznać należy, że ww. wydatki będą stanowiły wydatki na cele rehabilitacyjne wskazane w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem – w sytuacji, gdy ww. wydatki nie zostaną Wnioskodawcy sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostaną mu zwrócone w jakiejkolwiek formie oraz nie zostaną zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostaną odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo odliczenia ich od dochodu w pełnej wysokości. Natomiast w przypadku gdy ww. wydatki zostaną częściowo sfinansowane (dofinansowane) Wnioskodawcy z „funduszy miejskich”, odliczeniu będzie podlegała różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą, która zostanie mu zwrócona/sfinansowana.

Ponadto z wniosku wynika, że aktualny stan zdrowia Wnioskodawcy wymaga stałych działań usprawniających jego czynności ruchowe i w tym celu zamierza korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych. Działania te będą polegały na korzystaniu z zabiegów mających usprawniać jego czynności ruchowe i poprawić stan zdrowotny, a także na uczestniczeniu w odpłatnym turnusie rehabilitacyjnym oraz pobycie na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej. Przeprowadzenie tych działań ma na celu poprawę czynności narządów i ogólnej wydolności ustroju, jak również zwalczanie bólu i zmniejszania stanów zapalnych, zmierzając do przywrócenia ograniczonych funkcji i zmniejszenia negatywnych następstw zmian zdrowotnych i przywracanie sprawności, pozwalającej na aktywność życiową. Świadczenia te będą wykonywane przez jednostki wykonujące usługi medyczne na terenie kraju i zagranicy, stosownie do zakresu udzielanych przez nie czynności rehabilitacyjnych. Mogą one obejmować między innymi działania fizykoterapeutyczne, wodolecznicze, światłolecznicze, elektrolecznicze, a także masaże lecznicze, mechanoterapię, kinezyterapię, terapię manualną, chiropraktykę i inne związane z usprawnianiem organizmu.

W związku z powyższym wskazać należy, że z treści art. 26 ust. 7a pkt 5 i pkt 6 ww. ustawy wynika, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym oraz odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. Przy czym przepisy tej ustawy nie uzależniają prawa do odliczeń od tego, czy rehabilitacja osoby niepełnosprawnej będzie miała miejsce w Polsce, czy też poza granicami kraju.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji „turnus rehabilitacyjny”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tego pojęcia w oparciu o ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 511, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 10c tej ustawy, turnus rehabilitacyjny oznacza zorganizowaną formę aktywnej rehabilitacji połączonej z elementami wypoczynku, której celem jest ogólna poprawa psychofizycznej sprawności oraz rozwijanie umiejętności społecznych uczestników, między innymi przez nawiązywanie i rozwijanie kontaktów społecznych, realizację i rozwijanie zainteresowań, a także przez udział w innych zajęciach przewidzianych programem turnusu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera również definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że wydatki, jakie poniesie Wnioskodawca – od dnia zaliczenia go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności – na opłacenie zarówno w kraju, jak i za granicą: zabiegów rehabilitacyjnych, pobytu na turnusie rehabilitacyjnym oraz pobytu na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub pobytu w zakładzie rehabilitacji leczniczej, będą uprawniały do nielimitowanego odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, przy uwzględnieniu zastrzeżeń wynikających z art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wysokość wydatków poniesionych zarówno na wymianę źródła ciepła, jak i na opłacenie zabiegów rehabilitacyjnych, a także pobytu na odpłatnym turnusie rehabilitacyjnym oraz na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej Wnioskodawca – stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - może ustalić na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3. Zatem musi to być dokument, który oprócz danych wystawcy i rodzaju zakupionego towaru/usługi oraz kwoty zapłaty musi zawierać dane identyfikujące kupującego (Wnioskodawcy). Takimi dokumentami mogą być np. faktura VAT i imienny rachunek potwierdzający zakup towaru lub usługi oraz dowód wpłaty lub pokwitowanie (o ile w dokumentach tych zawarte zostaną wszystkie elementy wskazane w ww. art. 26 ust. 7 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Natomiast - wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca (odnosząc się do wydatków ponoszonych na opłacenie zabiegów rehabilitacyjnych, wydatków na leczenie w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej) - takimi dokumentami nie będą paragony, albowiem nie będą zawierały wszystkich wskazanych powyżej elementów.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że ze względów na jego ograniczenia ruchowe koniecznym jest, aby w celach życiowych – do przemieszczania się - korzystał z pojazdu samochodowego (auta osobowego), będącego jego własnością. W związku z tym faktem będzie ponosił wydatki związane z eksploatacją i utrzymaniem tego samochodu.

Odnosząc się do tego zagadnienia wskazać należy, że z analizy cytowanego powyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego należy:

być osobą niepełnosprawną lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia,
być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
ponieść z tego tytułu wydatki.

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC. W przypadku wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego nie jest natomiast wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia. W kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dowodami tymi będą np. orzeczenie o niepełnosprawności oraz dowód rejestracyjny samochodu. Jeżeli przepisy prawa nie wymagają urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia, dowodem może być również odebrane od strony, na jej wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, dotyczące np. poniesienia wydatku.

Wskazać jednocześnie należy, że określona w ustawie kwota 2280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona za dany rok podatkowy tytułem poniesienia ww. wydatków i to niezależnie od tego, czy osoba niepełnosprawna posiadała orzeczenie o niepełnosprawności i była właścicielem samochodu osobowego przez cały rok, czy też uzyskała to orzeczenie lub nabyła własność/współwłasność ww. samochodu w trakcie roku podatkowego. Jednakże użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2280 zł” (a nie „w wysokości 2280 zł’’) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu oraz odległości jakie Wnioskodawca będzie nim pokonywał.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że Wnioskodawca posiadający orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, może – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odliczyć od osiągniętego dochodu wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego jego własność, w ramach obowiązującego limitu – maksymalnie do kwoty 2280 zł. W sytuacji, gdy Wnioskodawca uzyskał orzeczenie o niepełnosprawności lub też stał się właścicielem/współwłaścicielem samochodu osobowego w trakcie roku podatkowego, limit wydatków podlegających odliczeniu nie ulega pomniejszeniu.

Jak wynika art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami. Jeżeli wolą organu podatkowego będzie wskazanie np. miejsc i częstotliwości wyjazdów Wnioskodawcy, jego obowiązkiem będzie przekazanie tych informacji. Fakt oraz konieczność poniesienia wydatków na ww. cele rehabilitacyjne powinny być co najmniej uprawdopodobnione. Organ podatkowy ma prawo kwestionować wydatki na używanie samochodu, w tym odliczenia kosztów paliwa jeśli okaże się, że dana osoba wcale nie używała samochodu osobowego, lub używała go sporadycznie, a odliczyła od dochodu maksymalną kwotę wskazaną przez ustawodawcę.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe – w zakresie sposobu dokumentowania wydatków na opłacenie zabiegów rehabilitacyjnych, wydatków na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej oraz za prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin