Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB3/4510-539/16-6/S/MS/AG
z 24 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r.– Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 3476/16 (data wpływu prawomocnego orzeczenia oraz zwrotu akt sprawy 2 września 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2016 r. (data wpływu 16 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie uprawnienia Wnioskodawcy do korzystania ze zwolnienia od podatku od niektórych instytucji finansowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie uprawnienia Wnioskodawcy do korzystania ze zwolnienia od podatku od niektórych instytucji finansowych.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 10 sierpnia 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał dla Spółki indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego znak: IPPB3/4510-539/16-5/MS, w której uznał stanowisko Spółki w zakresie uprawnienia do korzystania ze zwolnienia od podatku od niektórych instytucji finansowych za nieprawidłowe. Interpretacja została skutecznie doręczona w dniu 10 sierpnia 2016 r.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 10 sierpnia 2016 r. znak: IPPB3/4510-539/16-5/MS wniósł pismem z dnia 23 sierpnia 2016 r. (data wpływu 26 sierpnia 2016 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Po przeanalizowaniu zarzutów Strony organ stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej – pismo z dnia 7 września 2016 r., znak IPPB3/4510-1-66/16-2/MS.

Spółka na interpretację przepisów prawa podatkowego z 10 sierpnia 2016 r. znak: IPPB3/4510-539/16-5/MS złożyła skargę w dniu 12 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3476/16 uchylił ww. interpretację indywidualną.

Organ podatkowy, nie zgadzając się z powyższym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, pismem z dnia 9 lutego 2018 r., złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W dniu 5 lutego 2019 r. do organu wpłynęło orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 grudnia 2018 r., sygn. akt II FSK 948/18, w którym Sąd oddalił skargę kasacyjną organu.

W dniu 2 września 2019 r. doręczono prawomocny wyrok z dnia 24 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3476/16 oraz zwrócono akta sprawy dotyczące uchylonej interpretacji z dnia 10 sierpnia 2016 r., znak IPPB3/4510-539/16-5/MS.

W wyżej powołanym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że:

„(…) Sąd zgadza się (…), że istotnym elementem definicji pojęcia obowiązku podatkowego z art. 4 O.p., wskazującym na podstawową różnicę między tym pojęciem a pojęciem zobowiązania podatkowego, zdefiniowanym w art. 5 O.p., jest jego nieskonkretyzowany charakter. Fakt, że zaistniało zdarzenie, które spowodowało, iż na określonym podmiocie ciąży powinność świadczenia pieniężnego, nie oznacza jeszcze, że podmiot ten będzie zobowiązany do zapłacenia tego świadczenia. Nie w każdym przypadku obowiązek podatkowy będzie mógł się przekształcić w zobowiązanie podatkowe. Mogą bowiem wystąpić okoliczności, które wyłączają taką możliwość, np. przedawnienie (…), zastosowanie ulg podatkowych, poniesienie przez podatnika w miejsce dochodu straty z opodatkowanej działalności (…).

(…)

Sąd wskazuje ponadto, że ustawodawca w treści u.p.n.i.f. wprost nie odwołał się do treści obowiązku podatkowego, ani zobowiązania podatkowego w podatku od niektórych instytucji finansowych.

(…)

Sąd mając na względzie ww. przepisy (art. 8 ust. 1 pkt 1 i pkt 2, art. 5 ust. 1 i ust. 4 u.p.n.i.f. – przyp. organu), a więc wykładnię systemową ww. u.p.n.i.f., jak również poglądy orzecznictwa i doktryny wypracowane na gruncie przepisów O.p. dotyczących instytucji obowiązku podatkowego (art. 4 O.p.) i zobowiązania podatkowego (art. 5 O.p.), ulg podatkowych (art. 3 pkt 6 O.p.), a ponadto treść art. 2a O.p., który nakazuje niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzygać na korzyść podatnika – uznaje, że jeżeli w tym samym okresie rozliczeniowym – w rozpatrywanej sprawie był to miesiąc – wystąpi jednocześnie obowiązek podatkowy i zwolnienie z podatku, o którym mowa w art. 11 ust. 2 pkt 1 u.p.n.i.f., nie dojdzie do przekształcenia się obowiązku podatkowego w podatku od niektórych instytucji finansowych w zobowiązanie podatkowe, z uwagi na istnienie ww. zwolnienia podatkowego. Skoro bowiem w art. 11 ust. 2 pkt 1 u.p.n.i.f. mowa o zwolnieniu z podatku należy uznać, że spowoduje ono, że obowiązek podatkowy w danym okresie rozliczeniowym (miesiąc) nie przekształci się w zobowiązanie podatkowe.

(…)

W tym kontekście Sąd podziela stanowisko Spółki oparte na wykładni systemowej i celowościowej przepisów u.p.n.i.f. oraz O.p. oraz stwierdza, że ustawodawca w u.p.n.i.f. nie przewidział podziału okresu rozliczeniowego na części oraz nie przyjął, tak, jak proponuje Minister Finansów w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że podatek od niektórych instytucji finansowych może być należny za miesiąc, w którym wystąpiło zwolnienie od tego podatku (podatnik tego podatku spełnił przesłanki do zastosowania tego zwolnienia). To, że podatnik w danym okresie rozliczeniowym „wstępuje w pole obowiązku podatkowego”, a więc w zespół przepisów prawa materialnego, przewidujących jego prawa i obowiązki nie oznacza, że w danym miesiącu zajdzie potrzeba przymusowego świadczenia pieniężnego. Taka potrzeba zajdzie dopiero wówczas, gdy zajdą wszystkie elementy konstrukcyjne podatku, a zatem: podmiot (osoba podatnika); przedmiot opodatkowania; podstawa opodatkowania; stawka podatku; ewentualne ulgi i zwolnienia.

Zdaniem Sądu zajście w danym okresie rozliczeniowym – miesiącu – wobec podmiotu, o którym mowa w art. 4 pkt 1 u.p.n.i.f. przesłanek do zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 11 ust. 2 pkt 1 u.p.n.i.f. (objęcie programem postępowania naprawczego, o którym mowa w art. 142 ust. 1-3 u.p.b.), powoduje, że w odniesieniu do tego podmiotu nie powstanie w tym miesiącu obowiązek wpłacenia podatku od niektórych instytucji finansowych. Stanowisko przeciwne Ministra Finansów wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej należało więc uznać za nieprawidłowe (…)”.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest bankiem uniwersalnym, prowadzącym działalność bankową w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (dalej: „Prawo Bankowe”), w ramach której oferuje dla szerokiego kręgu odbiorców różnego rodzaju usługi finansowe.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 Ustawy, Wnioskodawca podlega opodatkowaniu podatkiem od niektórych instytucji finansowych.

W ramach prowadzonej działalności, w związku ze znacznymi obciążeniami finansowymi, Wnioskodawca zidentyfikował groźbę wystąpienia straty bilansowej, tj. przesłanki zobowiązującej zarząd Wnioskodawcy do rozpoczęcia postępowania naprawczego w rozumieniu art. 142 Prawa Bankowego.

Pismem z dnia 21 marca 2016 r., zarząd Wnioskodawcy zawiadomił Komisję Nadzoru Finansowego (dalej: „KNF”) o wystąpieniu przesłanki obligującej Wnioskodawcę do wszczęcia postępowania naprawczego oraz przedstawił KNF program postępowania naprawczego (dalej: „program postępowania naprawczego”) w rozumieniu art. 142 Prawa Bankowego. Równocześnie, pismem z dnia 30 marca 2016 r. zarząd Wnioskodawcy zwrócił się do KNF z prośbą o formalne potwierdzenie, iż z momentem złożenia ww. zawiadomienia wraz z programem postępowania naprawczego, Wnioskodawca został objęty programem naprawczym, w rozumieniu art. 142 Prawa Bankowego. KNF, w piśmie z dnia 10 maja 2016 r., potwierdziła, iż „za moment objęcia Banku programem postępowania naprawczego należy uznać datę złożenia programu do UKNF”. Kopia przedmiotowego pisma stanowi załącznik nr 3 do przedmiotowego wniosku. Do dnia złożenia niniejszego wniosku, KNF nie zaleciła uzupełnienia programu postępowania naprawczego przedstawionego przez Wnioskodawcę ani jego ponownego opracowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia od podatku od niektórych instytucji finansowych poczynając od miesiąca marca 2016 r., tj. miesiąca, w którym Wnioskodawca przedłożył KNF opracowany program postępowania naprawczego, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek obliczenia i wpłaty podatku na rachunek właściwego urzędu skarbowego do dnia 25 kwietnia 2016 r. jak i w miesiącach następujących, aż do momentu zakończenia realizacji programu postępowania naprawczego przez Wnioskodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, korzysta on ze zwolnienia od podatku od niektórych instytucji finansowych poczynając od miesiąca marca 2016 r., tj. miesiąca, w którym Wnioskodawca przedłożył KNF opracowany program postępowania naprawczego, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek obliczenia i wpłaty podatku na rachunek właściwego urzędu skarbowego do dnia 25 kwietnia 2016 r. jak i w miesiącach następujących, aż do momentu zakończenia realizacji programu postępowania naprawczego przez Wnioskodawcę.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 68; dalej: „Ustawa”), która weszła w życie z dniem 1 lutego 2016 r. wprowadziła obowiązek opodatkowania aktywów niektórych instytucji finansowych. Z uwagi na treści art. 4 pkt 1) Ustawy, zgodnie z którym podatnikami podatku są m.in. banki krajowe w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 Prawa Bankowego, opodatkowaniem zostały objęte również aktywa Wnioskodawcy. Podstawę opodatkowania (zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy) stanowi w takim przypadku nadwyżka sumy wartości aktywów podatnika (banku), wynikająca z zestawienia obrotów i sald ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości łub standardami rachunkowości stosowanymi przez podatnika na podstawie art. 2 ust. 3 tej ustawy – ponad kwotę 4 mld zł.

Równocześnie, w art. 11 Ustawy, ustawodawca przewidział przypadki, których zaistnienie prowadzi do zwolnienia podatników z ww. opodatkowania. I tak zgodnie z art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy od podatku zwalnia się podatników objętych programem postępowania naprawczego, o którym mowa w art. 142 ust. 1-3 Prawa Bankowego.

Zgodnie z art. 142 ust. 1-3 Prawa Bankowego postępowanie naprawcze prowadzone jest w razie wystąpienia określonych przesłanek, tj.: powstania straty bilansowej bądź groźby jej nastąpienia albo powstania niebezpieczeństwa niewypłacalności lub utraty płynności. Dla wszczęcia postępowania wystarczy spełnienie choćby jednej z tych przesłanek (dr Grzegorz Sikorski, Prawo bankowe. Komentarz, źródło: Legalis). Decyzję o opracowaniu programu postępowania naprawczego i jego wdrożeniu podejmuje zarząd banku, który w razie wystąpienia ww. przesłanek ma obowiązek zawiadomić o tym KNF oraz przedstawić jej przygotowany program postępowania naprawczego.

Po przedstawieniu programu postępowania naprawczego, w zakresie kompetencji KNF pozostaje natomiast możliwość zlecenia jego uzupełnienia lub ponownego opracowania. Uprawnienia KNF nie mają jednak formy decyzji administracyjnej (Arkadiusz Kawulski, Prawo Bankowe. Komentarz, źródło: Lex). Należy podkreślić, że w przypadku zaniechania przez zarząd banku obowiązku złożenia ww. zawiadomienia oraz programu postępowania naprawczego – KNF z własnej inicjatywy może zobowiązać bank do podjęcia ww. czynności (art. 142 ust. 3 Prawa Bankowego). Jak wskazano w stanie faktycznym, po stronie Wnioskodawcy wystąpiła realna groźba powstania straty bilansowej, tj. przesłanki zobowiązującej zarząd Wnioskodawcy do wszczęcia postępowania naprawczego. Zgodnie z ww. obowiązkiem, Wnioskodawca pismem z dnia 21 marca 2016 r. zawiadomił o zaistniałych okolicznościach KNF oraz przedstawił jej opracowany program postępowania naprawczego.

Moment objęcia podatnika zwolnieniem z opodatkowania

Zdaniem Wnioskodawcy, objęcie Wnioskodawcę postępowaniem naprawczym w rozumieniu art. 142 Prawa Bankowego upoważnia Wnioskodawcę do zastosowania zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na brak odrębnych regulacji przewidzianych w Ustawie, moment objęcia Wnioskodawcy programem naprawczym należy ustalić w oparciu o regulacje Prawa Bankowego, do których Ustawa bezpośrednio się odnosi. Biorąc, pod uwagę regulację art. 142 ust. 1-3 Prawa Bankowego, zdaniem Wnioskodawcy, podatnik zostaje „objęty” postępowaniem naprawczym w momencie złożenia KNF przygotowanego przez zarząd banku programu postępowania naprawczego.

Powyższe, zdaniem Wnioskodawcy wynika z literalnego brzmienia art. 142 ust. 1 oraz ust. 3 Prawa Bankowego, zgodnie z którym – co do zasady – to bank wszczyna postępowania naprawcze, tym samym moment objęcia banku takim postępowaniem należy utożsamiać z podjęciem przez zarząd banku czynności wskazanych w tych przepisach. Należy równocześnie podkreślić, że w przypadku wystąpienia ww. przesłanek bank ma nie tylko prawo, ale również obowiązek podjąć wskazane czynności zmierzające do poprawy jego sytuacji finansowej. Tym samym, aby można było uznać, iż Wnioskodawca został objęty programem postępowania naprawczego konieczne jest poinformowanie KNF o zaistnieniu przesłanek uzasadniających wszczęcie takiego postępowania oraz przedstawienie KNF przez zarząd Wnioskodawcy opracowanego programu postępowania naprawczego.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w poglądach wyrażonych w doktrynie, tak m.in. Prawo bankowe. Komentarz pod red. prof. UW dr Hanny Gronkiewicz-Waltz (źródło: Legalis) „Rozpoczęcie sanowania banku odbywa się poprzez poinformowanie KNF o zaistnieniu przesłanek uzasadniających wszczęcie postępowania naprawczego. Na tym etapie postępowanie naprawcze jest prowadzone przez organy banku. Komisja Nadzoru Finansowego jest jedynie podmiotem nadzorującym działalność Banku” oraz Prawo Bankowe. Komentarz pod red. prof. zw. dr hab. Eugeni Fojcik-Mastalskiej w (źródło: Lex), „Jak się wydaje, wszczęcie (zapoczątkowanie) procedury sanacyjnej należy łączyć z zawiadomieniem Komisji określonym w art. 142 ust. 1”. Takie określenie momentu objęcia banku programem postępowania naprawczego jest również uzasadnione jego naturą prawną oraz zgodne z celem tego postępowania. Procedura, oprócz wskazanych w niniejszym wniosku obowiązków ciążących na banku nie ma ściśle sformalizowanego charakteru. W praktyce, podjęte w ramach postępowania naprawczego środki mają doprowadzić do eliminacji przyczyn, które doprowadziły do konieczności wszczęcia takiego postępowania, a sama decyzja o wyborze szczegółowych rozwiązań (środków naprawczych) pozostawiona jest całkowicie swobodnej decyzji banku (dr Grzegorz Sikorski, Prawo bankowe. Komentarz, źródło: Legalis). Ponadto postępowanie naprawcze jest środkiem o charakterze sanacyjnym, który stwarza warunki do jak najszybszego uzdrowienia sytuacji finansowej banku oraz powrotu do sytuacji umożliwiającej stabilne i bezpieczne jego funkcjonowanie z punktu widzenia ochrony interesów deponentów, którzy powierzyli bankowi środki pieniężne do przechowywania i inwestowania (Zbigniew Ofiarski, Prawo Bankowe. Komentarz, źródło: Lex). W szczególności, w okresie realizacji przez bank programu naprawczego, zysk osiągany przez bank jest przeznaczany w pierwszej kolejności na pokrycie strat, a następnie na zwiększenie funduszy własnych (nie jest więc możliwa jakakolwiek inna dystrybucja zysku, w tym np. wypłata w formie dywidendy na rzecz akcjonariuszy banku).

Objęcie banków postępowaniem naprawczym w momencie złożenia programu postępowania naprawczego ma na celu, w ocenie Wnioskodawcy, podjęcie czynności sanacyjnych, a w konsekwencji objęcie ochroną deponentów oraz poprawę sytuacji finansowej banku w jak najszybszym czasie. Wnioski płynące z ww. analizy, zostały również wyprost potwierdzone w piśmie KNF z dnia 10 maja 2016 r. Zdaniem KNF, „za moment objęcia Banku programem postępowania naprawczego należy uznać datę złożenia programu do UKNF (…)”. Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż regulacje Ustawy nie zawierają autonomicznych przepisów określających moment objęcia podatników zwolnieniem od podatku i odnoszą się w tym zakresie wprost do przepisów art. 142 ust. 1-3 Prawa Bankowego, moment objęcia podatnika programem postępowania naprawczego w rozumieniu art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy należy utożsamiać z momentem objęcia banku programem postępowania naprawczego w rozumieniu Prawa Bankowego. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, podatnik zostaje objęty zwolnieniem od podatku, w momencie poinformowania KNF o wystąpieniu przesłanki obligującej bank do wszczęcia postępowania naprawczego oraz przedstawienia KNF programu postępowania naprawczego.

Prawo do zastosowania zwolnienia przez Wnioskodawcę za miesiąc marzec 2016 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo iż objęcie planem postępowania naprawczego nastąpiło w trakcie miesiąca marca (poprzez skierowanie przez zarząd Wnioskodawcy pisma do KNF z dnia 21 marca 2016 r.), to wskazane w art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy zwolnienie przysługuje Wnioskodawcy za cały miesiąc marzec.

Jak wyżej wskazano, zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy, wartość aktywów stanowiącą podstawę do kalkulacji podatku ustala się na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej podatnika. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, przesłanki do zastosowania zwolnienia należy również badać na moment ustalenia podstawy opodatkowania. Jeżeli w tym dniu (tj. ostatnim dniu miesiąca), podatnikowi przysługuje zwolnienie wskazane w art. 11 ust. 2 pkt 1 Ustawy – to nie ma on obowiązku do obliczenia i wpłaty podatku na rachunek właściwego urzędu skarbowego za ten miesiąc.

Podsumowując, z uwagi na fakt, że przepisy Ustawy nie zawierają szczegółowych regulacji w zakresie ustalenia momentu, od którego podatnikowi przysługuje prawo do zwolnienia wskazanego w art. 11 Ustawy, moment „objęcia” podatników programem postępowania naprawczego należy ustalić w oparciu o przepisy Prawa Bankowego. W takim przypadku, zdaniem Wnioskodawcy, podatnik zostaje „objęty” programem postępowania naprawczego w momencie wszczęcia tego postępowania przez zarząd banku, rozumianego jako moment przedstawienia KNF programu postępowania naprawczego. Biorąc pod uwagę, że program postępowania naprawczego został przedstawiony KNF przez Wnioskodawcę w trakcie miesiąca marca, a podstawę opodatkowania ustala się na koniec danego miesiąca, Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od niektórych instytucji finansowych poczynając od marca 2016 r. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczenia i wpłaty podatku w terminie do 25 kwietnia (miesiąca następującego po miesiącu, którego podatek dotyczy) jak i w miesiącach następujących, aż do zakończenia realizacji programu postępowania naprawczego przez Wnioskodawcę.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3476/16 w świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.