Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.423.2019.1.ISL
z 7 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 9 września 2019 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia ….) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 4 października 2017 r. Wnioskodawczyni uzyskała prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty i w dniu 2 listopada 2017 r. rozpoczęła własną działalność gospodarczą w formie indywidualnej praktyki lekarsko-dentystycznej. W ramach tej działalności Wnioskodawczyni zawarła umowy cywilno-prawne z podmiotami leczniczymi o świadczenie usług stomatologicznych. Ze względu na specyfikę wykonywanych usług, dla ochrony oczu i wymogów higienicznych Wnioskodawczyni zmuszona jest używać specjalnych okularów, które ochraniają oczy przed dostaniem się materiału biologicznego (śliny i krwi pacjenta, a także szczątków leczonych - borowanych zębów), opiłków materiałów, materiałów chemicznych używanych w gabinecie stomatologicznym (systemów wiążących, płynów do płukania, czy lekarstw aplikowanych na błonę śluzową). Jednocześnie takie okulary są przystosowane do doczepienia masek ochronnych na twarz i urządzeń powiększających (lup stomatologicznych). Z uwagi na wadę wzroku (na dzień dzisiejszy Wnioskodawczyni potrzebuje korekcji na obu oczach soczewkami o mocy -1,75 dioptrii) Wnioskodawczyni musi mieć specjalne soczewki korekcyjne wykonane indywidualnie u optyka do wykonywania prac stomatologicznych, ich brak uniemożliwiłby Jej wykonywanie zawodu lekarza - dentysty. W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że zasadnym byłoby zaliczenie wydatków poniesionych na badanie wzroku oraz zakup okularów korekcyjnych do kosztów uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z ogólną definicją kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Równocześnie Wnioskodawczyni oświadcza, że zakupione okulary i soczewki będą służyły Jej wyłącznie do pracy w gabinecie stomatologicznym. Podobnie jak fartuch, czy obuwie medyczne są one podczas pracy lekarza dentysty stale narażone na kontakt z materiałem biologicznym i nie powinny być używane poza gabinetem lekarskim. Podobną sytuację Naczelnik Urzędu Skarbowego rozpatrzył pozytywnie, co zostało potwierdzone w interpretacji, Nr .... - wydanej podatniczce prowadzącej gabinet stomatologiczny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest uznanie za koszty uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na badanie wzroku oraz na zakup okularów korekcyjnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z ogólną definicją kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), wydatki na okulary i soczewki mają bezpośredni związek z uzyskiwanym przychodem, ponieważ ze względu na wadę wzroku, aby móc świadczyć usługi stomatologiczne na odpowiednim poziomie, a przede wszystkim aby móc realizować zabiegi w sposób bezpieczny dla lekarza i pacjenta niezbędne są Wnioskodawczyni do pracy okulary z odpowiednimi soczewkami korekcyjnymi. Wobec powyższego Wnioskodawczyni prosi o wydanie interpretacji, czy Jej stanowisko w powyższej kwestii jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawczynię opisu zdarzenia przyszłego w złożonym wniosku, w dniu 4 października 2017 r. uzyskała prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty i w dniu 2 listopada 2017 r. rozpoczęła własną działalność gospodarczą w formie indywidualnej praktyki lekarsko-dentystycznej. W ramach tej działalności ze względu na specyfikę wykonywanych usług, dla ochrony oczu i wymogów higienicznych Wnioskodawczyni zmuszona jest używać specjalnych okularów, które ochraniają oczy przed dostaniem się materiału biologicznego (śliny i krwi pacjenta, a także szczątków leczonych - borowanych zębów), opiłków materiałów, materiałów chemicznych używanych w gabinecie stomatologicznym (systemów wiążących, płynów do płukania, czy lekarstw aplikowanych na błonę śluzową). Jednocześnie takie okulary są przystosowane do doczepienia masek ochronnych na twarz i urządzeń powiększających (lup stomatologicznych). Z uwagi na wadę wzroku (na dzień dzisiejszy Wnioskodawczyni potrzebuje korekcji na obu oczach soczewkami o mocy -1,75 dioptrii) Wnioskodawczyni musi mieć specjalne soczewki korekcyjne wykonane indywidualnie u optyka do wykonywania prac stomatologicznych. Ich brak uniemożliwiłby Jej wykonywanie zawodu lekarza - dentysty. W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że zasadnym byłoby zaliczenie wydatków poniesionych na badanie wzroku oraz zakup okularów korekcyjnych do kosztów uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Równocześnie Wnioskodawczyni oświadcza, że zakupione okulary i soczewki będą służyły Jej wyłącznie do pracy w gabinecie stomatologicznym.

Odnosząc się do przedstawionego przez Wnioskodawczynię opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wydatek na badanie wzroku oraz zakup okularów korekcyjnych i soczewek ma na celu przede wszystkim ochronę Jej zdrowia. Wydatki uwarunkowane stanem zdrowia osoby prowadzącej działalność gospodarczą należą do wydatków o charakterze osobistym. W sytuacji zaistnienia wady wzroku, czy też jej pogłębiania się, osoba fizyczna jest zmuszona do zakupu okularów korekcyjnych, czy soczewek, niezależnie od tego, czy prowadzi działalność gospodarczą, czy też działalności takiej nie prowadzi. Tak więc, bezpośrednim celem, jaki jest związany z ponoszeniem tego rodzaju wydatków, jest ochrona wzroku, a nie osiągnięcie przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Pomimo wskazania, że Wnioskodawczyni będzie używała zakupionych okularów korekcyjnych i soczewek wyłącznie do pracy w gabinecie stomatologicznym, powyższy zakup jest uwarunkowany stanem zdrowia Wnioskodawczyni, tzn. wadą wzroku, która wymaga korekcji, a więc jest wydatkiem o charakterze osobistym, niezależnym od prowadzenia działalności gospodarczej.

Zdaniem tutejszego Organu, poniesienie wydatków na badanie wzroku oraz zakup okularów korekcyjnych i soczewek nie ma wpływu na wysokość przychodów uzyskiwanych ze świadczenia usług wykonywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też związku z prowadzoną działalnością jako źródłem przychodów.

Ponadto, wskazać należy, że niniejsza interpretacja dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na badanie wzroku oraz zakup okularów korekcyjnych i soczewek, zgodnie z pytaniem i własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni, a nie „specjalnych okularów, które ochraniają oczy przed dostaniem się materiału biologicznego (śliny i krwi pacjenta, a także szczątków leczonych - borowanych zębów), opiłków materiałów, materiałów chemicznych używanych w gabinecie stomatologicznym (systemów wiążących, płynów do płukania, czy lekarstw aplikowanych na błonę śluzową)”.

W odniesieniu natomiast do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej wydanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, Nr …., w której zapadło odmienne rozstrzygnięcie podkreślić należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawczyni, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie. Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.