Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.570.2018.2.AP
z 11 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 22 listopada 2018 r.; identyfikator poświadczenia ….), uzupełnionym pismem, które wpłynęło e-mailem w dniu 22 listopada 2018 r., pismem nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 20 grudnia 2018 r. (data wpływu 21 grudnia 2018 r.) oraz pismem z dnia 24 grudnia 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 24 grudnia 2018 r.; identyfikator poświadczenia ….), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zwrotu nakładów związanych z remontem najmowanej nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W dniu 22 listopada 2018 r. wpłynęło e-mailem pełnomocnictwo szczególne wraz z dowodami uiszczenia opłat od wniosku oraz od pełnomocnictwa.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 19 grudnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.570.2018.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 19 grudnia 2018 r. (data doręczenia 19 grudnia 2018 r.; identyfikator poświadczenia ….). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 20 grudnia 2018 r., które wpłynęło w dniu 21 grudnia 2018 r. oraz pismem z dnia 24 grudnia 2018 r., które wpłynęło za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 24 grudnia 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, jest właścicielem nieruchomości stanowiącej budynek mieszkalno-usługowy, która jest wynajmowana na lokale mieszkalne. Kilka lat temu (tj. w 2013 r.) Wnioskodawca zawarł umowę z najemcą lokalu mieszkalnego, z której to umowy wynikało, że wprowadzający się do lokalu najemca poniesie we własnym zakresie koszty dostosowania lokalu do potrzeb mieszkalnych w kwocie nie niższej niż 30 000 zł z uwagi na fakt, że wynajmowany lokal mieszkalny był do generalnego remontu i bez przeprowadzenia remontu nie nadawał się do zamieszkania w nim. Najemca wywiązał się ze zobowiązania zawartego w umowie najmu i wyremontował najmowany przez siebie lokal za kwotę znacznie wyższą niż umówione 30 000 zł. Koszty tego remontu strony stosunku najmu (Wnioskodawca i najemca) po zakończeniu stosunku najmu zgodnie określiły na kwotę nie niższą niż 100 000 zł. W związku ze zdaniem lokalu przez najemcę strony stosunku najmu ustaliły, że Wnioskodawca zwróci najemcy kwotę 100 000 zł z tytułu poniesionych nakładów. Poniesione nakłady zdecydowanie podwyższyły standard lokalu, co umożliwi Wnioskodawcy uzyskiwanie wyższych stawek czynszu za wynajmowany lokal w przyszłości.

W piśmie z dnia 24 grudnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że nabył przedmiotową nieruchomość - budynek mieszkalno-usługowy w 2007 r. Wnioskodawca osiąga przychody z najmu niebędącego działalnością gospodarczą, a uzyskane przychody opodatkowuje na zasadach ogólnych. Wnioskodawca wprowadził przedmiotową nieruchomość do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych oraz prawnych w marcu 2007 r. Nieruchomość stanowi Jego wyłączną własność. Wnioskodawca zawarł umowę najmu lokalu mieszkalnego z najemcą w 2012 r. na czas nieokreślony. Umowa najmu zawierała zapis mówiący o nakładach, jakie miał poczynić najemca na remont lokalu w kwocie nie niższej niż 30 000 zł oraz o braku regresu najemcy o ich zwrot. Strony w 2014 r. zawarły porozumienie o zachowaniu dla najemcy dotychczasowej stawki czynszu wobec poczynienia przez najemcę nakładów znacznie przewyższających umówioną w umowie kwotę 30 000 zł. Najemca płacił czynsz za najem lokalu - nakłady poniesione na remont lokalu nie były rozliczane w czynszu. Wnioskodawcę z najemcą nie łączą jakiekolwiek powiązania. Kwota 100 000 zł będzie zwrócona najemcy przelewem lub gotówką. Na podstawie wspólnego oszacowania kosztów ustalono kwotę zwrotu nakładów, biorąc także pod uwagę koszty remontów innych podobnych lokali w nieruchomości Wnioskodawcy. Najemca dokonał między innymi wymiany instalacji elektrycznej wraz z rozdzielnią, wymiany instalacji wodno - kanalizacyjnej, montażu instalacji grzewczej, centralnego ogrzewania, wyłożył ściany i sufity płytami karton-gips, utworzył komin spalinowy, wstawił drzwi wejściowe wewnętrzne i zewnętrzne do lokalu, położył glazurę i terakotę, zamontował sanitariaty w łazience, wyrównał poziomy podłóg, położył panele, dokonał montażu stolarki okiennej i parapetów okiennych, obrobił wnęki okienne, położył izolację termoizolacyjną w całym lokalu, pomalował lokal. Najemca nie przedstawił rachunków, ani faktur dokumentujących poniesione wydatki związane z dostosowaniem lokalu do potrzeb mieszkalnych. Przedmiotowy lokal przed przeprowadzeniem remontu był lokalem mieszkalnym wymagającym przeprowadzenia w nim generalnego remontu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w związku ze zwrotem na rzecz najemcy kwoty 100 000 zł z tytułu poniesionych nakładów na lokal mieszkalny, znacznie podwyższających standard tego lokalu, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodu z najmu niebędącego działalnością gospodarczą wobec dalszego wynajmowania tego lokalu za czynsz wyższy niż w innych lokalach tej nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), podstawowe zasady dotyczące kosztów uzyskania przychodu uregulowane są w art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z poźn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. W powołanym przepisie ustawy podatkowej ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do katalogu kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami takimi są te koszty, które podatnik wykaże, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Wnioskodawca od chwili nabycia nieruchomości jest jej jedynym właścicielem. Nieruchomość stanowi wprowadzony do ewidencji, amortyzowany środek trwały. W nieruchomości znajdują się przeznaczone na wynajem lokale mieszkalne, a uzyskany z tego najmu czynsz stanowi dla Wnioskodawcy przychód opodatkowany na zasadach ogólnych.

Zgodnie z ustaleniami zawartymi przy zawieraniu umowy najmu - najemca wykonał w lokalu prace remontowo-adaptacyjne, które w sposób znaczny podwyższyły standard lokalu. Ponieważ nakłady najemcy znacznie przewyższyły ustaloną w umowie kwotę 30 000 zł - strony w 2014 r. zawarły porozumienie o utrzymaniu stawki czynszu w dotychczasowej wysokości (nakłady na lokal nie były rozliczane w czynszu). Wnioskodawca po rozwiązaniu umowy najmu za porozumieniem stron i zdaniu lokalu przez najemcę, któremu wypłacona zostanie kwota 100 000 zł (ustalona na podstawie wspólnego oszacowania tych kosztów, biorąc także pod uwagę koszty remontów innych podobnych lokali w nieruchomości), będzie dalej wynajmował nowemu najemcy ten lokal, za czynsz wyższy od obecnego, a tym samym będzie uzyskiwał opodatkowane przychody z najmu tego lokalu.

W ocenie Wnioskodawcy, kwota 100 000 zł, zapłacona najemcy przelewem lub gotówką, zostanie zasadnie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, bowiem występuje w przedmiotowej sprawie ścisły związek przyczynowo - skutkowego pomiędzy kwotą zwróconą najemcy za wykonany remont lokalu, a opodatkowanymi przychodami z najmu w postaci wyższego czynszu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do art. 693 § 2 ww. ustawy, czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

W myśl art. 676 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy wybiorą opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (według skali podatkowej) podatnik ma prawo do obniżenia osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania zgodnie z art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny – nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Zatem, przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane ze źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym, dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Generalnie zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została zatem od istnienia związku przyczynowo–skutkowego, polegającego na tym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl przywołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Oznacza to, że kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. O tym co jest celowe i potrzebne w ramach wynajmu lokalu, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa jednak obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, jest właścicielem nieruchomości stanowiącej budynek mieszkalno-usługowy, która jest wynajmowana na lokale mieszkalne. Kilka lat temu (tj. w 2013 r.) Wnioskodawca zawarł umowę z najemcą lokalu mieszkalnego, z której to umowy wynikało, że wprowadzający się do lokalu najemca poniesie we własnym zakresie koszty dostosowania lokalu do potrzeb mieszkalnych w kwocie nie niższej niż 30 000 zł z uwagi na fakt, że wynajmowany lokal mieszkalny był do generalnego remontu i bez przeprowadzenia remontu nie nadawał się do zamieszkania w nim. Najemca wywiązał się ze zobowiązania zawartego w umowie najmu i wyremontował najmowany przez siebie lokal za kwotę znacznie wyższą niż umówione 30 000 zł. Koszty tego remontu strony stosunku najmu (Wnioskodawca i najemca) po zakończeniu stosunku najmu zgodnie określiły na kwotę nie niższą niż 100 000 zł. W związku ze zdaniem lokalu przez najemcę strony stosunku najmu ustaliły, że Wnioskodawca zwróci najemcy kwotę 100 000 zł z tytułu poniesionych nakładów. Poniesione nakłady zdecydowanie podwyższyły standard lokalu, co umożliwi Wnioskodawcy uzyskiwanie wyższych stawek czynszu za wynajmowany lokal w przyszłości.

Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie, zwrot nakładów związany jest bezpośrednio z zawartą umową najmu. Obowiązek wypłacenia stosownej kwoty tytułem zwrotu nakładów wystąpi w wyniku wzajemnych rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a najemcą. Jest to więc realizacja zobowiązania Wnioskodawcy wobec najemcy wynikająca z zawartej umowy oraz z uregulowań Kodeksu cywilnego. Zwrot nakładów stanowi formę rozliczenia między stronami. Tym samym, poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek z tytułu zwrotu nakładów na rzecz najemcy, należy ocenić jako spełniający kryterium celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji może on stanowić koszt uzyskania przychodów ze źródła przychodu jakim będzie przychód z tytułu zawartej umowy najmu.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w związku ze zwrotem na rzecz najemcy kwoty 100 000 zł z tytułu poniesionych nakładów na lokal mieszkalny znacznie podwyższających standard tego lokalu, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z najmu niebędącego działalnością gospodarczą wobec dalszego wynajmowania tego lokalu za czynsz wyższy niż w innych lokalach tej nieruchomości, ponieważ podejmowane przez Wnioskodawcę działania zmierzają do osiągania przychodów, jak i zachowania w całości źródła przychodów i jego zabezpieczenia z tytułu najmu prywatnego lokalu mieszkalnego.

Ponadto zauważyć należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.