Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.299.2018.2.KK
z 14 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 18 września 2018 r. (data wpływu 24 września 2018 r.), uzupełnionym 30 listopada 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku rozpoznania przychodu z tytuły nieodpłatnych świadczeń w związku z otrzymaniem projektu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku rozpoznania przychodu z tytuły nieodpłatnych świadczeń w związku z otrzymaniem projektu.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 9 listopada 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.299.2018.1.KK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano pismem z 20 listopada 2018 r. (data wpływu 30 listopada 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Celem Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Spółka”) jest świadczenie usług o charakterze użyteczności publicznej i tym samym realizacja zadania własnego Samorządu Województwa polegającego na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej Województwa. Realizacja celu głównego istnienia Spółki prowadzona jest poprzez wspieranie we wszelkich dopuszczalnych formach, samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których organem tworzącym jest Samorząd Województwa. Spółka jest podatnikiem VAT. Jedynym wspólnikiem Spółki jest Województwo, posiadające 100% udziałów.

Spółka prowadzi inwestycje polegające na budowie obiektów (budynków) na nieruchomości, których właścicielem jest Województwo, Szpital natomiast na mocy ustawy o gospodarce nieruchomościami jest użytkownikiem tej nieruchomości. Właścicielem wybudowanego budynku staje się Województwo, Szpital natomiast otrzymuje budynek do używania (jest to forma ograniczonego prawa rzeczowego).

Spółka zawiera umowę z podmiotem leczniczym, na mocy której podmiot leczniczy (szpital) jest zobowiązany do przygotowania na własny koszt projektu inwestorskiego, niezbędnego do realizacji inwestycji dokonywanej przez Spółkę na nieruchomości, którą użytkuje Szpital. Projekt jest finansowany przez Szpital i posiada wartość rynkową.

Na mocy umowy zawartej pomiędzy Szpitalem a Spółką projekt nieodpłatnie przekazywany jest przez Szpital na rzecz Spółki, która na jego podstawie realizuje inwestycję. Inwestycja polega na posadowieniu budynku na nieruchomości, której właścicielem jest Województwo i ono staje się jej właścicielem. Całość inwestycji finansowana jest przez Spółkę (szpital nie ponosi żadnych kosztów). Po posadowieniu budynku użytkownikiem budynku sfinansowanego przez Spółkę staje się Szpital. Szpital nieodpłatnie otrzymuje do używania budynek wzniesiony na koszt Spółki.

W uzupełnieniu wniosku w piśmie z 20 listopada 2018 r. (data wpływu 30 listopada 2018 r.) Wnioskodawca wskazał, że wybudowany budynek nie będzie stanowił środka trwałego Wnioskodawcy oraz Wnioskodawca nie będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od budynku. Wybudowany budynek będzie stanowił środek trwały Województwa. Celem Spółki jest świadczenie usług o charakterze użyteczności publicznej i tym samym realizacja zadania własnego Samorządu Województwa polegającego na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej Województwa. Realizacja celu głównego istnienia Spółki prowadzona jest poprzez wspieranie we wszelkich dopuszczalnych formach samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których organem tworzącym jest Samorząd Województwa. W ramach zawartej umowy pomiędzy szpitalem a spółką istnieje obowiązek wzajemnej współpracy i uprawnienie szpitala do nadzorowania prowadzonej budowy. Obowiązkiem szpitala – wynikającym z umowy – jest przygotowanie na własny koszt projektu inwestorskiego, niezbędnego do realizacji inwestycji dokonywanej przez Spółkę oraz nieodpłatne jego przekazanie na rzecz spółki. Przekazanie projektu przez szpital jest „instrumentem” służącym do przekazania budynku wzniesionego przez Wnioskodawcę. Następnie Wnioskodawca wykona w imieniu własnym, ale na rzecz Szpitala inwestycję polegającą na wybudowaniu budynku, który nieodpłatnie przekazany do używania zostanie Szpitalowi. Inwestycja jest finansowania przez Wnioskodawcę (Spółkę) ze środków pochodzących z emisji obligacji gwarantowanych przez Województwo. Województwo wyposaża Wnioskodawcę w środki na spłatę obligacji poprzez podwyższanie kapitału zakładowego spółki. Nie następuje rozliczenie inwestycji pomiędzy Województwem, Spółką, a szpitalem. Finansującym inwestycję jest Wnioskodawca (Spółka), który finansuje inwestycję z emisji obligacji. Obligacje są z kolei spłacane z podwyższania kapitału zakładowego. Wybudowany budynek jest przekazywany do używania szpitalowi przez Wnioskodawcę. Właścicielem budynku – tak jak właścicielem gruntu, na którym posadowiony jest budynek – pozostaje Województwo. Inwestycja została zlecona Wnioskodawcy przez Województwo w ramach realizacji zadania własnego Samorządu Województwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie – ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku w piśmie z 20 listopada 2018 r. (data wpływu 30 listopada 2018 r.):

Czy nieodpłatne przekazanie projektu posiadającego wartość rynkową przez Szpital (na zlecenie którego projekt został przygotowany i przez niego opłacony), na rzecz Spółki, która na podstawie otrzymanego projektu realizuje z własnych funduszy inwestycję polegającą na wybudowaniu budynku na nieruchomości należącej do Województwa, przy założeniu, że Szpital staje się użytkownikiem (otrzymuje w nieodpłatne używanie) nowopowstałego budynku stanowi przychód (nieodpłatne nabycie rzeczy i praw) w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

2) wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Z uwagi na fakt, iż przekazany projekt przez Szpital na rzecz Spółki nie stanowi nieodpłatnego nabycia rzeczy czy praw, Spółka nie jest obowiązana do zapłaty podatku dochodowego od wartości przekazanego projektu – zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Szpital bowiem po zakończeniu inwestycji finansowanej przez Spółkę otrzymuje budynek do używania. Nie ma w tym przypadku nieodpłatnego przekazania prawa czy rzeczy, bowiem następuje ekwiwalentność świadczenia również po stronie szpitala – otrzymuje do używania budynek, który został sfinansowany przez Spółkę (Spółka ponosi koszty związane z przeprowadzeniem całej inwestycji posadowienia budynku na nieruchomości). Spółka nie otrzymuje nieodpłatnego przysporzenia, nie ma zatem obowiązku uiszczenia podatku dochodowego od przekazanego projektu od Szpitala.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3 i 3c i ust. 4b, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4, ust. 4d).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Powołana ustawa ustala zdarzenia, które powodują powstanie obowiązku podatkowego, czyli powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem tych zdarzeń. Ustala, kiedy i w jakich sytuacjach powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że powstaje on w okolicznościach wskazanych przez prawo, niezależnie od woli podlegających mu osób czy podmiotów. Na gruncie ustaw podatkowych abstrakcyjny obowiązek podatkowy przekształca się w skonkretyzowane zobowiązanie podatkowe. Zdarzeniem, z którym ustawodawca wiąże obowiązek podatkowy jest m.in. otrzymanie „nieodpłatnego świadczenia”.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje przy tym, co należy rozumieć przez „nieodpłatne” czy „częściowo odpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 5-6a ustawy, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 5 updop wartość otrzymanych rzeczy lub praw, w tym otrzymanych nieodpłatnie, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 6 updop, wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu – w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia
   
   

Natomiast, wartością świadczeń częściowo odpłatnych stanowiącą przychód podatnika jest różnica między wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 6, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Przepis art. 14 ust. 3 stosuje się odpowiednio (art. 12 ust. 6a updop).

Należy podnieść – w kontekście analizowanego stanu faktycznego – że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje szczególnych przepisów dla podatkowej kwalifikacji świadczeń pomiędzy dwiema spółkami realizującymi zadania własne Samorządu Województwa z zakresu użyteczności publicznej. Oznacza to, co do zasady że jeżeli świadczenia pomiędzy spółkami są dokonywane nieodpłatne, to powinny rodzić przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Jeśli są dokonywane odpłatnie, powinny skutkować ujęciem ich w rozliczeniu podatkowym poprzez odpowiednie wykazywanie przychodów (świadczeniodawca) i kosztów (świadczeniobiorca).

W przypadku świadczeń odpłatnych powstaje ściśle skonkretyzowany stosunek zobowiązaniowy pomiędzy świadczeniodawcą a świadczeniobiorcą, skutkujący powstaniem w określonej kwocie należności u świadczeniodawcy i zobowiązania u świadczeniobiorcy (w przypadku umów wzajemnych kwota należności i zobowiązania odpowiada wartości świadczeń wzajemnych). Podatkowo, świadczenia odpłatne skutkują u świadczeniobiorcy powstaniem kosztu, a u świadczeniodawcy powstaniem przychodu.

Świadczenia (wzajemne i ekwiwalentne) nie powinny rodzić skutków w postaci przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Ale należy podkreślić, że wartość tych świadczeń powinna wynikać z dokumentów zobowiązaniowych i skutkować wykazaniem w tej samej wysokości przychodów i kosztów z tytułu świadcczeń przez obie strony umowy. W przypadku umowy wzajemnej wartość świadczeń powinna podlegać wykazaniu w rozliczeniu podatkowym, tak jak w przypadku każdej innej umowy.

Z powołanego art. 12 ust. 1 pkt 2 updop wynika więc, że gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą otrzyma nieodpłatne świadczenie (lub świadczenie częściowo odpłatne) obowiązany jest wykazać z tego tytułu przychód podatkowy. Co istotne, przysporzenie majątkowe musi być powiązane z uzyskaniem przez podatnika korzyści niezwiązanej z wydatkami, kosztami, zaoszczędzeniem wydatków, które mogą być powiązane także z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia.

Mimo że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, to jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą pojęcie to ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02, potwierdzona uchwałą powiększonego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

Aby móc w pełni zdefiniować pojęcie „nieodpłatne” zasadnym jest także odwołanie się do wykładni gramatycznej, zgodnie z którą odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Świadczenia otrzymującego, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie podmiotu je otrzymującego przychodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku podmiotu otrzymującego nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Najbardziej istotną dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia jest przesłanka, dotycząca ekwiwalentności, w istocie pozwalająca na stwierdzenie, kiedy mamy do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym. Tylko świadczenia nieekwiwalentne mogą stanowić przychód podatkowy po stronie otrzymującego. Ekwiwalentność, która wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego przysporzenia, oznacza wystąpienie świadczenia wzajemnego. Ekwiwalentność nie może wystąpić ani w momencie dokonywania świadczenia, ani w jakimkolwiek momencie w przyszłości. Jeżeli bowiem występuje ekwiwalent, jest też korzyść po drugiej stronie, a więc wyłączona jest możliwość uznania świadczenia za nieodpłatne. Przysporzenie w majątku podatnika musi mieć dla niego pewną wartość, którą można wyrazić w wymiarze finansowym. Chodzi o to, by świadczenie otrzymane bez wynagrodzenia było dla otrzymującego wartościowe. Świadczenie nieodpłatne będące przychodem podatkowym powinno wynikać z dwustronnego stosunku, tzn. powinien istnieć możliwy do identyfikacji podmiot świadczący oraz podmiot otrzymujący. Wynika to wprost z brzmienia ustawy, która mówi o świadczeniu, a nie o przysporzeniu. Zgodnie z definicją słownikową „świadczenie” oznacza obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie każde świadczenie uzyskiwane przez podmiot, w sytuacji, gdy ten podmiot wykonuje analogiczne (ekwiwalentne) świadczenie na rzecz podmiotu, od którego uzyskuje świadczenie, ma charakter nieodpłatny.

Należy jednakże wyraźnie podkreślić, że o świadczeniu wzajemnym możemy mówić wówczas, gdy podmiot uzyskujący świadczenie wykonuje ekwiwalentne świadczenie na rzecz podmiotu, od którego to świadczenie uzyskuje.

Pojęcie „ekwiwalentny” należy rozumieć jako równoważny, równowartościowy, współmierny, identyczny, analogiczny, tożsamy. Podnieść także należy, że ekwiwalentność ta powinna odnosić się do dwóch konkretnych podmiotów udzielających sobie wzajemnych świadczeń.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 updop. Wnioskodawca w związku z udostępnieniem mu przez szpital projektu odnosi bowiem korzyść, która ma cechy ww. świadczenia.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że realizowana przez Wnioskodawcę inwestycja nie jest rozliczana pomiędzy Województwem, Wnioskodawcą i Szpitalem. Nieodpłatne przekazanie projektu inwestorskiego przez Szpital na rzecz Wnioskodawcy nie może tym samym stać się elementem takich rozliczeń.

Stan faktyczny wskazuje również, że przekazanie projektu inwestorskiego przez Szpital na rzecz Wnioskodawcy następuje na podstawie dwustronnej umowy zawartej pomiędzy tymi podmiotami. Projekt inwestorski posiada określoną wartość rynkową, jest sfinansowany przez Szpital i nieodpłatnie przekazany na rzecz Wnioskodawcy, co przy braku wzajemnych „trójstronnych” rozliczeń realizowanej inwestycji, zobowiązuje Wnioskodawcę do rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania projektu inwestorskiego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Brak konieczności poniesienia wydatku przez Wnioskodawcę, na nabycie przedmiotowego projektu inwestorskiego, w celu realizacji zleconego przez Województwo zadania, wypełnia przesłanki powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, które wynikają m.in. z orzeczeń NSA sygn. FPS 9/02 oraz II FPS 1/06. Przysporzenie ma konkretny wymiar finansowy, jest uzyskane kosztem innego podmiotu i nieodpłatne. Nie może również zostać uznane jako element ekwiwalentnych rozliczeń, gdyż jak wskazano powyżej, z opisu stanu faktycznego wynika, że do rozliczenia inwestycji pomiędzy Wnioskodawcą, Szpitalem i Województwem nie dochodzi.

Ponadto, realizacja inwestycji przez Wnioskodawcę następuje w ramach zleconego zadania przez Województwo, które jest właścicielem budynku oraz gruntu, na którym posadowiono budynek. Przedmiotowy budynek będzie stanowił środek trwały Województwa, udostępniony do używania Szpitalowi. Nie sposób więc uznać, że Wnioskodawca realizując inwestycję, dokonuje ekwiwalentnego świadczenia na rzecz Szpitala, będącego jedynie użytkownikiem budynku będącego własnością Województwa.

Podsumowując, ze względu na okoliczność, że w analizowanej sprawie nie można mówić o wzajemności i ekwiwalentności świadczeń, co jest niezbędnym warunkiem braku powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w związku z otrzymaniem projektu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.