Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.570.2018.1.BM
z 14 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, z 7 listopada 2018 r. (data wpływu 15 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• w związku z fizyczną likwidacją i uzyskaniem przychodu ze sprzedaży złomu Spółka będzie uprawniona do zaliczenia niezamortyzowanej wartości Likwidowanych ŚT do kosztów uzyskania przychodów opodatkowanych na zasadach ogólnych w dacie fizycznej likwidacji,
• wartość materiałów odzyskanych z Likwidowanych ŚT stanowi dla Spółki przychód podatkowy,
• ponowne wykorzystanie - wydanie z magazynu - materiałów odzyskanych z Likwidowanych ŚT nie powoduje po stronie Spółki tytułu do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów lub odpowiednio zwiększenia podstawy do naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• w związku z fizyczną likwidacją i uzyskaniem przychodu ze sprzedaży złomu Spółka będzie uprawniona do zaliczenia niezamortyzowanej wartości Likwidowanych ŚT do kosztów uzyskania przychodów opodatkowanych na zasadach ogólnych w dacie fizycznej likwidacji,
• wartość materiałów odzyskanych z Likwidowanych ŚT stanowi dla Spółki przychód podatkowy,
• ponowne wykorzystanie - wydanie z magazynu - materiałów odzyskanych z Likwidowanych ŚT nie powoduje po stronie Spółki tytułu do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów lub odpowiednio zwiększenia podstawy do naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm.; dalej: „UPDOP”), podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”) na podstawie zezwolenia z 4 listopada 2005 r. (dalej: „Zezwolenie”).

Zasadniczym przedmiotem działalności Wnioskodawcy na terenie SSE jest produkcja organicznych związków chemicznych, co znajduje odzwierciedlenie w treści Zezwolenia.

Spółka nieustannie prowadzi prace w celu usprawnienia i zwiększenia wydajności procesu produkcyjnego. W rezultacie podejmowanych działań Spółka niejednokrotnie dokonuje zmian w instalacjach, w oparciu o które odbywa się proces produkcyjny. Zmiany te mogą obejmować swoim zakresem jedynie nieznaczne zmiany w niektórych jej elementach, przykładowo w postaci ich wymiany lub daleko idące w postaci podjęcia decyzji o zamknięciu danej instalacji produkcyjnej.

Obecnie Spółka w ramach działalności prowadzonej na terenie SSE i objętej Zezwoleniem (zwolnionej z opodatkowania) dokonała zamknięcia części instalacji produkcyjnej (w związku z prowadzonymi modernizacjami przebudowano lub wybudowano nowe węzły produkcyjne o większej wydajności powodując że ten fragment instalacji stał się zbędny w procesie produkcyjnym) wykorzystywanej wyłącznie do prowadzenia działalności objętej Zezwoleniem, na którą składa się kilkadziesiąt różnego rodzaju środków trwałych (nie w pełni zamortyzowanych), wśród których są w pełni sprawne środki trwałe, które nie zostaną zlikwidowane lecz przeniesione na magazyn oraz środki trwałe, które zostaną zlikwidowane.

Niektóre z likwidowanych środków trwałych składają się z elementów, których nie da się łatwo zdemontować, a do ponownego wykorzystania nadają się wyłącznie niektóre części tych środków trwałych (dalej: „Likwidowane ŚT”). Przykładem Likwidowanych ŚT są rurociągi, składające się z m.in. z rur, kształtek, złączek oraz innej armatury, które są indywidualnie projektowane pod konkretną instalację produkcyjną, z uwzględnieniem jej umiejscowienia oraz jej charakterystycznych cech. Z tego względu nie ma możliwości technicznych, aby taki składnik majątkowy został ponownie w całości wykorzystany w innej instalacji produkcyjnej, a część elementów może ulec zniszczeniu już w trakcie demontażu. Tym samym, do ewentualnego ponownego wykorzystania nadają się jedynie pewne elementy Likwidowanych ŚT (przykładowo określony odcinek przewodu rurowego bez armatury).

W konsekwencji, zamknięcie części instalacji produkcyjnej skutkuje tym, iż:

• Likwidowane ŚT nie nadają się w całości do dalszego użytkowania/wykorzystania i są złomowane/utylizowane, co potwierdzane jest sporządzeniem odpowiednich dokumentów księgowych, w tym protokołu likwidacji środka trwałego;
• części Likwidowanych ŚT nadające się do dalszego użytkowania/wykorzystania są przekazywane do magazynu Spółki jako materiały, a księgowo powodują zwiększenie stanów magazynowych Spółki.
  
  

Spółka uzyskuje przychód ze sprzedaży złomu powstałego w procesie likwidacji i jest to przychód opodatkowany na zasadach ogólnych.

Natomiast, odzyskane materiały Spółka planuje w przyszłości wykorzystać na potrzeby modernizacji lub remontów. Materiały te mogą zostać wykorzystane na potrzeby prowadzenia działalności strefowej (objętej Zezwoleniem) lub pozastrefowej (opodatkowanej na zasadach ogólnych).

Dla celów księgowych Spółka dokona wyceny odzyskanych materiałów wg ich wartości rynkowej, a wartości z wyceny tychże elementów zostaną ujęte w pozostałych przychodach operacyjnych Spółki. Spółka zaewidencjonuje przedmiotowe materiały na magazynie w ujęciu ilościowo-wartościowym zgodnie z dokonaną wyceną. Późniejsze wykorzystanie tych materiałów będzie prowadzić w ujęciu księgowym do powstania kosztu księgowego lub odpowiednio do zwiększenia nakładów na modernizowany środek trwały (co związane jest z wcześniejszym wykazaniem przychodu księgowego z tytułu odzysku takich elementów).

Zamknięcie części instalacji produkcyjnej oraz likwidacja środków trwałych nie była spowodowana zmianą rodzaju prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, lecz miała na celu zwiększenie lub usprawnienie procesu produkcyjnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z fizyczną likwidacją i uzyskaniem przychodu ze sprzedaży złomu Spółka będzie uprawniona do zaliczenia niezamortyzowanej wartości Likwidowanych ŚT do kosztów uzyskania przychodów opodatkowanych na zasadach ogólnych w dacie fizycznej likwidacji?
2. Czy wartość materiałów odzyskanych z Likwidowanych ŚT stanowi dla Spółki przychód podatkowy?
3. Czy ponowne wykorzystanie - wydanie z magazynu - materiałów odzyskanych z Likwidowanych ŚT nie powoduje po stronie Spółki tytułu do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów lub odpowiednio zwiększenia podstawy do naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W związku z fizyczną likwidacją i uzyskaniem przychodu ze sprzedaży złomu, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów opodatkowanych na zasadach ogólnych niezamortyzowaną wartość Likwidowanych ŚT w dacie fizycznej likwidacji. Prawo to będzie przysługiwać Spółce niezależnie od faktu potencjalnego odzyskania materiałów z Likwidowanych ŚT, a także niezależnie od tego, czy w miejsce zamkniętej instalacji powstanie inna instalacja.
2. Odzysk materiałów z Likwidowanych ŚT nie stanowi dla Spółki przychodu podatkowego, w szczególności nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2 UPDOP.
3. Ponowne wykorzystanie - wydanie z magazynu - materiałów odzyskanych z Likwidowanych ŚT nie spowoduje po stronie Spółki tytułu do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów lub odpowiednio zwiększenia podstawy do naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu.
   
   

Uzasadnienie.

Ad. 1.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 UPDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Z powyższego wynika zatem, że o możliwości zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje łączne spełnienie następujących warunków:

• pomiędzy tym wydatkiem a przychodami istnieje związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie już istniejącego źródła przychodów,
• wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 UPDOP, zawierającym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.
  
  

W świetle powołanych uregulowań, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przy czym, na podstawie przepisu art. 15 ust. 6 UPDOP, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Dodatkowo, zgodnie z przepisem art. 16a ust. 1 UPDOP, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Należy podkreślić, że w świetle powołanego powyżej przepisu, amortyzacji podlega taki składnik majątku, który:

• jest własnością (współwłasnością) podatnika, oraz
• jest nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika, oraz
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, oraz
• jego przewidywany okres używania przekracza rok, oraz
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo jest oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
  
  

Na podstawie przepisu art. 16d ust. 2 UPDOP, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Środki trwałe składające się na zamkniętą instalację produkcyjną spełniają wszystkie wyżej wymienione przesłanki, zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a Spółka dokonywała od ich wartości odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z przepisem art. 16h ust. 1 pkt 1 UPOOP, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie powyższego przepisu należy stwierdzić, iż za moment zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych u danego podatnika należy uznać moment, w którym dany składnik całkowicie zostanie zamortyzowany lub też gdy faktycznie przestanie być składnikiem majątku podatnika (w związku z jego likwidacją, czy też zbyciem). W przedmiotowej sprawie nie w pełni zamortyzowane Likwidowane ŚT, stanowiące element zamkniętej instalacji produkcyjnej zostały fizycznie zlikwidowane, w konsekwencji ziściła się przesłanka wynikająca z regulacji zawartej w przepisie art. 16h ust. 1 pkt 1 UPDOP. Z tego względu w odniesieniu do Likwidowanych ŚT ustał obowiązek dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 6 UPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku likwidacji nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, o ile likwidacja nie jest związana z utratą przydatności tego środka trwałego na skutek zmiany rodzaju prowadzonej działalności, do kosztów uzyskania przychodu można zaliczyć niezamortyzowaną część wartości początkowej likwidowanego środka trwałego.

Spółka nie likwiduje jednak środków trwałych będących przedmiotem niniejszego wniosku w związku ze zmianą rodzaju działalności lub zawieszeniem dotychczas prowadzonej działalności, lecz dla zwiększenia wydajności procesu produkcyjnego w ramach tej samej działalności gospodarczej. W przedstawionych okolicznościach, wyłączenie określone w wyżej cytowanym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 6 UPDOP, nie znajduje zastosowania, bowiem fizyczna likwidacja Likwidowanych ŚT nie zostanie spowodowana utratą ich przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności. W konsekwencji czego, niezamortyzowana wartość początkowa Likwidowanych ŚT może stanowić koszt uzyskania przychodu.

W zakresie momentu rozpoznania niezamortyzowanej wartości Likwidowanych ŚT jako kosztu uzyskania przychodu należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4d UPDOP, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e UPDOP, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie budzi wątpliwości fakt, że likwidacja Środków trwałych będzie uzasadniona przyczynami ekonomicznymi, tj. dążeniem do optymalizacji i racjonalizacji produkcji. Celem działania Spółki jest bowiem osiągnięcie korzyści ekonomicznych w przyszłości, przy czym okres ten nie może być ściśle określony. Zatem koszt w postaci niezamortyzowanej wartości Likwidowanych ŚT powinien stanowić koszt uzyskania przychodów w dacie likwidacji.

Jednocześnie, konsekwencje podatkowe likwidacji należy rozstrzygać wyłącznie na dzień likwidacji - wszelkie przyszłe, możliwe do wystąpienia sytuacje nie powinny mieć wpływu na ocenę konsekwencji podatkowych. Powyższe oznacza, iż niezamortyzowana wartość początkowa Likwidowanych ŚT stanowi koszt uzyskania przychodu bez względu na to, czy na miejsce zamkniętej instalacji powstanie nowa, a także bez względu na to, czy w procesie likwidacji uda się odzyskać materiały z likwidowanych ŚT.

Powyższe stanowisko znajduje pełne potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych, przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 marca 2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.1178.2016.1.IZ;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 lutego 2016 r., sygn. ILPB4/4510-1-605/15-2/ŁM;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 listopada 2015 r., sygn. IBPB-1-1/4510-210/15/ZK;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 sierpnia 2015 r., sygn. IBPB-1-2/4510-375/15/MS;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 15 kwietnia 2015 r., sygn. IBPBI/2/4510-79/15/IZ.
  
  

Pomimo faktu, iż Likwidowany ŚT był wykorzystywany wyłącznie w działalności zwolnionej z opodatkowania od momentu przyjęcia go do używania do momentu likwidacji, to zdaniem Spółki, jego niezamortyzowana wartość początkowa powinna zostać zaliczona w całości do kosztów uzyskania przychodów działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych.

Należy podkreślić, że już w chwili postawienia w stan likwidacji (a zatem przed momentem fizycznej likwidacji maszyny pozwalającym na zaliczenie jej niezamortyzowanej wartości do kosztów uzyskania przychodów) przestaje ona być wykorzystywana na potrzeby działalności zwolnionej z opodatkowania. Koszt w postaci wartości netto Likwidowanych ŚT nie wykazuje związku z przychodami, które Spółka osiągała z działalności strefowej lub w przyszłości osiągnie z działalności strefowej; wprost przeciwnie - Spółka zaprzestaje generowania przychodów strefowych z wykorzystaniem Likwidowanych ŚT już na moment postawienia ich w stan likwidacji, co w efekcie skutkuje oderwaniem się maszyny od działalności strefowej Spółki. Dodatkowym argumentem jest także to, że ewentualne przychody ze sprzedaży powstałego w wyniku likwidacji złomu, jako przychody z działalności nieobjętej Zezwoleniem, będą generowały przychód opodatkowany na zasadach ogólnych. Takie stanowisko zaprezentowano przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 maja 2015 r. sygn. ILPB3/4510-1-60/15-2/KS.

Ad 2.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że przepisy UPDOP nie odnoszą się w sposób bezpośredni do sytuacji, w wyniku której dochodzi do odzysku materiałów w trakcie procesu likwidacji środków trwałych. W szczególności jednak, przepisy UPDOP nie wskazują jako zdarzenia podlegającego opodatkowaniu przyjęcia składników majątku pozyskanych w wyniku likwidacji środka trwałego.

Ewentualne powstanie przychodu z tego tytułu powinno więc być rozpatrywane w kontekście ogólnych zasad UPDOP i regulacji dotyczących uzyskanych świadczeń zgodnie z regulacją z przepisu art. 12 ust. 1 UPDOP. W szczególności, w ramach nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w przepisie art. 12 ust. 1 pkt 2 UPDOP, zgodnie z którym przychodami są w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, hipotezą cytowanego przepisu objęte są wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzeń majątku, mające konkretny wymiar finansowy (taką definicję zawierają m.in. uchwały NSA z 18 listopada 2002 r., sygn. FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r., sygn. II FPS 1/06).

W analizowanym przypadku, Spółka w toku likwidacji środków trwałych odzyska pewne ich elementy, które będą mogły w przyszłości zostać ponownie wykorzystane. W opinii Spółki, takie działanie nie wiąże się z uzyskaniem jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego czy otrzymaniem przez Wnioskodawcę jakichkolwiek nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych praw ani innych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 UPDOP. Stąd w analizowanej sprawie nie może być mowy o powstaniu po stronie Spółki jakiegokolwiek przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Należy bowiem stwierdzić, iż ponowne wykorzystanie elementów Likwidowanych ŚT nie spowoduje jakiejkolwiek zmiany w majątku Spółki, w przedmiotowym przypadku brak jest osoby świadczącej oraz nie występuje jakakolwiek relacja zewnętrzna, statuująca możliwość powstania przysporzenia po stronie Spółki poprzez otrzymanie świadczenia.

W przedmiotowym przypadku należy bowiem oprzeć się na gospodarczej naturze zdarzenia, jakim jest przyjęcie na magazyn elementów zlikwidowanego środka trwałego, w celu ich ponownego wykorzystania, w ramach którego nie dochodzi do przysporzenia w majątku o określonej wartości. W istocie bowiem takie działanie podatnika polega na swoistym „przesunięciu” składników majątkowych będących już w posiadaniu podatnika z jednej pozycji bilansowej - środki trwałe do innej - magazyn - środki obrotowe. Tym samym w przedmiotowym przypadku zarówno rolę podmiotu na rzecz którego teoretyczne przysporzenie jest dokonywane jak i rolę podmiotu który przysporzenia dokonuje pełni sam podatnik.

W konsekwencji, należy wskazać, że odzyskanie elementów zlikwidowanych Środków trwałych nie stanowi dla Spółki przychodu podatkowego, w szczególności nie stanowi nieodpłatnie uzyskanego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 UPDOP. Co za tym idzie, jakichkolwiek czynności faktycznych oraz księgowych związanych z przyjęciem lub wydaniem elementów odzyskanych w wyniku likwidacji Środków trwałych, nie powinno się uznawać za zdarzenia generujące koszty uzyskania przychodów.

Prezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 marca 2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.1179.2016.1.IZ uznano za prawidłowe stanowisko zgodnie, z którym odzyskanie z likwidacji Materiałów nie wiąże się z uzyskaniem z tego tytułu przychodu podatkowego. Natomiast, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 21 września 2015 r., sygn. IPPB6/4510-178/15-3/AG uznał za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym odzysk materiałów/urządzeń/części pozyskanych w wyniku całkowitej lub częściowej likwidacji ŚT lub ich remontu nie stanowi dla Spółki przychodu podatkowego, w szczególności nie stanowi nieodpłatnie uzyskanego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 PDOP. Jednocześnie, NSA w wyroku z 19 grudnia 2014 r., sygn. II FSK 2904/12 wskazał, że korzystanie z elementów zlikwidowanych środków trwałych nie stanowi przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia.

Ad 3.

Z uwagi na powyższe konkluzje (brak przychodu podatkowego w momencie przyjęcia materiałów z odzysku na magazyn) należy stwierdzić, iż ponowne wykorzystanie - wydanie z magazynu - materiałów z odzysku na potrzeby remontów lub inwestycji nie spowoduje po stronie Spółki tytułu do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów lub naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu.

Spółka jako podatnik dokonała pojedynczego wydatku na nabycie Likwidowanego ŚT, który to wydatek w całości został już rozpoznany w wyniku podatkowym (w analizowanej sytuacji w kosztach uzyskania przychodów działalności opodatkowanej w związku z rozpoznaniem przychodu ze sprzedaży środków trwałych (złomu powstałego z ich likwidacji) jako podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym).

Uznanie, iż Spółka powinna ponownie rozpoznać jakąkolwiek część wartości Likwidowanego ŚT w kosztach podatkowych (czy to przez odpisy amortyzacyjne czy bezpośrednio) prowadziłoby do nieakceptowalnej z perspektywy prawa podatkowego sytuacji, w której suma kosztów uzyskania przychodów byłaby wyższa niż kwota faktycznych wydatków.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 21 września 2015 r., sygn. IPPB6/4510-178/15-3/AG uznał za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym późniejsze wykorzystanie przyjętych na magazyn odzysków z całkowitej lub częściowej likwidacji ŚT (których nieumorzona wartość początkowa została już zaliczona do kosztów uzyskania przychodów po zakończeniu procesu likwidacji i ujęciu takiego zdarzenia w księgach) oraz odzysków z remontów ŚT, nie będzie miało wpływu na moment rozpoznania kosztów podatkowych z tytułu likwidacji ŚT. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy, wydanie z magazynu na potrzeby remontów, modernizacji ŚT lub realizacji zadań inwestycyjnych materiałów/urządzeń/części odzyskanych uprzednio w wyniku całkowitej lub częściowej likwidacji ŚT bądź ich remontu nie powoduje po stronie Spółki tytułu do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów lub odpowiednio zwiększenia podstawy do naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodów.

Organy podatkowe również w zakresie ponownego wykorzystania elementów zlikwidowanych środków trwałych w celach inwestycyjnych zajmują analogiczne stanowisko, zgodnie z którym działanie takie jest podatkowo neutralne. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 7 marca 2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.1179.2016.1.IZ uznał za prawidłowe następujące stanowisko podatnika: zużycie przy budowie Nowego środka trwałego materiałów uzyskanych w wyniku likwidacji Środka trwałego nie zwiększy wartości początkowej Nowego środka trwałego. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 10 stycznia 2014 r., sygn. IBPBI/2/423-1497/13/CZP uznał za prawidłowe stanowisko: wartość odzyskanych materiałów, zarówno tych w magazynie i sprzedanych, nie zwiększyła wartości początkowej nowego środka trwałego. Tożsame stanowisko prezentuje również NSA, przykładowo w wyroku z 16 czerwca 2011 r. sygn. II FSK 207/10 oraz w wyroku z 2 lutego 2011 r. sygn. II FSK 1744/09.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.