Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.274.2018.1.SK
z 14 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 listopada 2018 r. (data wpływu 30 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych wniesienia przez wspólnika spółki cywilnej środków pieniężnych do używania przez spółkę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych wniesienia przez wspólnika spółki cywilnej środków pieniężnych do używania przez spółkę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz z drugim wspólnikiem prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej „X” spółka cywilna. Zgodnie z umową spółki i przepisami prawa wspólnicy wnieśli do spółki odpowiednie wkłady.

Wnioskodawca przewiduje sytuacje, gdy środki finansowe dostępne na rachunku bankowym przypisanym prowadzonej działalności gospodarczej, mogą nie być wystarczające na podjęcie aktualnych działań czy wykonanie związanych z działalnością spółki zobowiązań. W takich sytuacjach Wnioskodawca lub drugi wspólnik zamierzają z majątków prywatnych (osobistych) dokonywać przelewów lub wpłat środków finansowych na rachunek bankowy prowadzony dla spółki, celem wykorzystania ich w prowadzonej działalności. Po zaspokojeniu bieżących potrzeb lub po zgromadzeniu odpowiedniej kwoty przez spółkę, kwota odpowiadająca wcześniejszemu przelewowi od wspólnika miałaby być mu zwracana na prywatny rachunek bankowy wspólnika. Takie działanie nie będzie mieć na celu zwiększenia wkładu wspólnika do spółki i zmiany umowy spółki, jak i nie będzie mieć na celu udzielenia spółce pożyczki. Czynności te będą jedynie przesunięciem prywatnych środków finansowych do działalności gospodarczej. Spółka cywilna prowadzi rachunkowość w formie księgi przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonanie przez wspólnika spółki cywilnej przelewu lub wpłaty na rachunek bankowy przypisany prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej, środków finansowych pochodzących z jego majątku osobistego (prywatnego), którego celem nie jest podwyższenie wkładu, podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie przez wspólnika spółki cywilnej przelewu lub wpłaty na rachunek bankowy przypisany działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej, środków finansowych pochodzących z jego majątku prywatnego, którego celem nie jest podwyższenie wkładu, nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Zasilenie konta prowadzonej działalności gospodarczej środkami pieniężnymi pochodzącymi z majątku osobistego wspólnika nie może stanowić i nie może być uznane za udzielenie spółce cywilnej pożyczki. Spółka cywilna nie ma osobowości prawnej i nie posiada zdolności prawnej, czy zdolności do czynności prawnych, więc nie może być stroną takiej umowy. Stroną umów zawieranych przez spółkę są wspólnicy, wspólnik zatem udzielałby pożyczki samemu sobie, co nie jest prawnie możliwe. Przelane przez wspólnika środki pieniężne pozostają jego własnością (współwłasnością łączną w ramach stosunku spółki, zgodnie z art. 863 Kodeksu cywilnego). W przypadku spółek osobowych, do których zgodnie z ustawą o podatku od czynności cywilnoprawnych zalicza się spółkę cywilną, za zmianę umowy uważa się między innymi pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika. Skoro jednak spółka cywilna nie może być stroną takiej umowy, przepis ten nie znajduje zastosowania.

Czynność taka nie może być również uznana za podwyższenie wkładów wspólników i w związku z tym za zmianę umowy spółki. Nie ma ona bowiem na celu podwyższenia wkładów wspólników i nie taki jest zamiar czy wola wspólników przy jej dokonywaniu. Wkłady wspólników mają inny charakter prawny i cel, niż środki finansowe wpłacane przez wspólnika na rachunek bankowy prowadzony dla spółki cywilnej, w celu regulowania bieżących zobowiązań spółki.

Dalej podkreślić należy, że spółka cywilna nie posiada własnego odrębnego majątku i w związku z tym we wskazanej sytuacji wspólnik nie wyzbywa się całości czy części swojego majątku na jej rzecz, lecz pozostaje właścicielem środków pieniężnych. Spółka cywilna w świetle obowiązujących przepisów nie jest również samodzielnym przedsiębiorcą, gdyż przedsiębiorcami są indywidualnie i niezależnie jej wspólnicy. Kwestie te zostały jednoznacznie rozstrzygnięte, zarówno w przepisach, jak i doktrynie i orzecznictwie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z powyższym należy przyjąć, że działanie wspólników wskazane na wstępie jest użyciem prywatnych środków finansowych we własnej działalności gospodarczej, prowadzonej wraz z inną osobą w formie spółki cywilnej. Przypadek taki nie jest wskazany w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych jako podlegający temu podatkowi i nie zawiera się w innych wymienionych tam sytuacjach. W związku z tym uznać należy go za czynność niepodlegającą podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy – podatkowi podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki.
  
  

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Szczegółowe określenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu nawet, gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Stosownie do art. 1 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy – w przypadku umowy spółki za zmianę umowy przy spółce osobowej, uważa się:

• wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki,
• pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika,
• dopłaty oraz
• oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania.
  
  

Z powyższego przepisu wynika, iż oddanie spółce pieniędzy, czyli rzeczy sui generis, do nieodpłatnego używania może zostać dokonane przez wspólnika spółki poprzez użyczenie lub ustanowienie użytkowania.

W świetle art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.) – przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Zgodnie z art. 252 Kodeksu cywilnego – rzecz można obciążyć prawem do jej używania i do pobierania jej pożytków (użytkowanie).

Z kolei w myśl art. 264 Kodeksu cywilnego – jeżeli użytkowanie obejmuje pieniądze lub inne rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, użytkownik staje się z chwilą wydania mu tych przedmiotów ich właścicielem. Po wygaśnięciu użytkowania obowiązany jest do zwrotu według przepisów o zwrocie pożyczki (użytkowanie nieprawidłowe).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wraz z drugim wspólnikiem prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Zgodnie z umową spółki i przepisami prawa wspólnicy wnieśli do spółki odpowiednie wkłady. Wnioskodawca przewiduje sytuacje, gdy środki finansowe dostępne na rachunku bankowym przypisanym prowadzonej działalności gospodarczej, mogą nie być wystarczające na podjęcie aktualnych działań, czy wykonanie związanych z działalnością spółki zobowiązań. W takich sytuacjach Wnioskodawca lub drugi wspólnik zamierzają z majątków prywatnych (osobistych) dokonywać przelewów lub wpłat środków finansowych na rachunek bankowy prowadzony dla spółki, celem wykorzystania ich w prowadzonej działalności. Po zaspokojeniu bieżących potrzeb lub po zgromadzeniu odpowiedniej kwoty przez spółkę, kwota odpowiadająca wcześniejszemu przelewowi od wspólnika miałaby być mu zwracana na prywatny rachunek bankowy wspólnika. Takie działanie nie będzie mieć na celu zwiększenia wkładu wspólnika do spółki i zmiany umowy spółki, jak i nie będzie mieć na celu udzielenia spółce pożyczki. Czynności te będą jedynie przesunięciem prywatnych środków finansowych do działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazane działanie wspólników jest użyciem prywatnych środków finansowych we własnej działalności gospodarczej, prowadzonej wraz z inną osobą w formie spółki cywilnej. Przypadek taki nie jest wskazany w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych jako podlegający temu podatkowi i nie zawiera się w innych wymienionych tam sytuacjach. W związku z tym uznać należy go za czynność niepodlegającą podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Z powyższym stanowiskiem nie można jednak się zgodzić. Niewątpliwie w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będziemy mieli do czynienia z oddaniem spółce przez wspólników pieniędzy do nieodpłatnego używania. W świetle art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych czynność taka – tj. oddanie przez wspólnika spółce pieniędzy do nieodpłatnego używania – stanowi zmianę umowy spółki. Obowiązek podatkowy z tego tytułu powstanie z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy) i będzie ciążył przy umowie spółki cywilnej na wspólnikach (art. 4 pkt 9 ww. ustawy).

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. e) ww. ustawy – podstawę opodatkowania przy oddaniu spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania stanowić będzie roczna wartość nieodpłatnego używania, którą przyjmuje się w wysokości 4% wartości rynkowej rzeczy lub prawa majątkowego oddanego do nieodpłatnego używania. Zaś stawka podatku w myśl art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy wynosi 0,5%.

Wbrew zatem stanowisku Wnioskodawcy przekazanie pieniędzy przez wspólnika na rzecz spółki, nawet jeśli nie będzie dokonane w drodze np. umowy pożyczki, czy też wniesienia wkładu do spółki, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy wyraźnie bowiem traktuje oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania jako zmianę umowy spółki.

W konsekwencji powyższego, stwierdzić należy, że przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, polegające na oddaniu przez wspólnika środków pieniężnych do nieodpłatnego używania spółce cywilnej, będzie opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.