Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.539.2018.2.ES
z 16 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2018 r. (data wpływu 31 października 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 21 grudnia 2018 r. (data wpływu 27 grudnia 2018 r.) będącego odpowiedzią na wezwanie z dnia 13 grudnia 2018 r. Nr 0014-KDIP3-1.4011.539.2018.2.ES (data nadania 13 grudnia 2018 r., data odbioru 18 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania nieodpłatnie żywności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania nieodpłatnie żywności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Jest to stacjonarny całodobowy ośrodek terapii uzależnień dla osób dorosłych uzależnionych od substancji psychoaktywnych (alkohol i narkotyki) - Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej.

Pacjenci przebywają w ośrodku pół roku. Pobyt pacjentów finansowany jest (jak w większości ośrodków leczenia uzależnień w Polsce) przez Narodowy Fundusz Zdrowia.

W ośrodku może przebywać 30 osób. Pacjenci NZOZ to w 99 % mężczyźni w przedziale wiekowym 18-40 lat, w przeważającej większości z problemami natury prawnej (sprawy karne, długi, dozór kuratorski) wynikającymi ze specyfiki choroby. Większość pacjentów nie posiada wsparcia finansowego, ani rzeczowego ze strony rodziny. Część z nich takiej rodziny nie posiada, bądź z własnego wyboru, bądź z wyboru rodziny - nie utrzymuje żadnych kontaktów. Ponad połowa pacjentów to osoby korzystające z ośrodków pomocy społecznej w zakresie celowego wsparcia bądź ubezpieczenia zdrowotnego.

Żywność, którą otrzymuje NZOZ w ramach współpracy z Bankiem Żywności jest w całości przekazywana pacjentom ośrodka. Pożytkowana jest w zależności od bieżących potrzeb na dożywianie między posiłkami, urozmaicanie posiłków lub paczki dla osób opuszczających ośrodek. Często żywność odbierana z banku żywności jest tuż przed końcem terminu ważności - wymaga natychmiastowego spożytkowania, jest żywnością niepełnowartościową, wymaga i podlega selekcji jakościowej żywność wydawana jest z banku żywności na podstawie dokumentu WZ, po wcześniejszym podpisaniu umowy (WZ, umowa w załączeniu). Pierwszy odbiór miał miejsce 1.08.2018 r. Żywność została przekazana pacjentom, a jej przekazanie wg WZ potwierdza terapeuta będący na dyżurze w osobnym dokumencie.

Wiele ośrodków leczenia uzależnień w Polsce posiada analogiczne umowy z Bankiem Żywności. Nie odprowadzają one podatków z tym związanych gdyż są prowadzone przez fundacje lub stowarzyszenia (posiadają inną formę prawną) - nie jak w przypadku Wnioskodawcy osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą.

NZOZ jest tylko pośrednikiem pomiędzy Bankiem Żywności, a pacjentami. Zatem w ocenie Wnioskodawcy nie powinien odprowadzać podatku dochodowego od przekazywanej pacjentom żywności.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 13 grudnia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.539.2018.2.ES Wnioskodawca doprecyzował, że NZOZ jest tylko pośrednikiem pomiędzy Bankiem Żywności, a pacjentami. Ostatecznym beneficjentem zgodnie z umową podpisaną pomiędzy NZOZ, a Bankiem Żywności są pacjenci NZOZ.

Będąc właścicielem NZOZ rolą Wnioskodawcy i obowiązkiem jest nieodpłatne przekazanie żywności podopiecznym.

W ramach tej roli NZOZ zobowiązał się do dostarczenia żywności do placówki, zapewnienia warunków do jej przechowywania, przekazania jej beneficjentowi ostatecznemu, czyli pacjentom oraz prowadzenia dokumentacji dotyczącej jej dystrybucji.

NZOZ w ramach umowy z bankiem żywności zobowiązał się także do poddania się kontroli w zakresie prawidłowości realizacji niniejszej umowy w sytuacji stwierdzenia nieprawidłowości w rozdysponowywaniu żywności, bank żywności rozwiązuje umowę z NZOZ ze skutkiem natychmiastowym powiadamiając właściwe organy co ma odzwierciedlenie w paragrafie 15 niniejszej umowy.

NZOZ jest pośrednikiem pomiędzy bankiem żywności a pacjentami placówki.

Weryfikacji pacjentów będących beneficjentami Banku Żywności dokonuje kierownik NZOZ w oparciu o artykuł 5, 7, 8 ustawy o pomocy społecznej i prowadzi dokumentację potwierdzającą kwalifikowalność pacjentów do otrzymywania pomocy z Banku Żywności.

W dniu przyjęcia pacjenta zbierany jest wywiad psychologiczny oraz badanie sytuacji socjalnej danej osoby - dokonywany jest wpis na listę osób otrzymujących pomoc w ramach programu Bank Żywności.

W dniu przyjęcia towaru z Banku Żywności pracownik NZOZ dokonuje przyjęcia towaru na podstawie dostarczonych WZ i faktycznego stanu towaru, oraz rozdysponowuje go.

Sytuacja ta odnotowywana jest w sporządzanych protokołach wydania.

Ponadto Wnioskodawca przeformułował pytanie oraz przedstawił swoje stanowisko do przeformułowanego pytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca powinien odprowadzać podatek dochodowy od wartości rynkowej artykułów spożywczych przekazywanych za jego pośrednictwem przez Bank Żywności?

Zdaniem wnioskodawcy, nie powinienem odprowadzać podatku dochodowego od przekazywanych pacjentom art. spożywczych pochodzących z Banku Żywności, gdyż jest pośrednikiem pomiędzy Bankiem Żywności, a uprawnionymi do pomocy pacjentami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym ze źródeł przychodów jest określona w pkt 3 tego przepisu pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

W myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a).
   
   

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku otrzymującego mające konkretny wymiar finansowy. Istotą „nieodpłatnego świadczenia” jest to, że otrzymujący przysporzenie nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Aby dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. O nieodpłatnych świadczeniach możemy mówić przede wszystkim w przypadku świadczenia na rzecz podatnika usług, przy czym może to być również usługa polegająca na zachowaniu biernym, polegającym na znoszeniu określonego działania. Kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, aby miało ono konkretny wymiar finansowy, a przy tym, by otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego.

Należy przy tym podkreślić, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia następuje w stosunku dwustronnym - świadczeniodawca ma wolę przekazania czegoś nieodpłatnie, a świadczeniobiorca godzi się na przyjęcie takiego świadczenia. Uzyskaniem nieodpłatnego świadczenia nie może być zatem sytuacja niezależna od woli świadczeniobiorcy.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że o nieodpłatnym świadczeniu, mającym cechy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym można mówić w sytuacji, gdy:

• podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenia odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe;
  

• korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,
  

• korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,
  

• świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter. Nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostaje w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.
  
  
  

Wobec powyższego, ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową (świadczenie wzajemne).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi stacjonarny całodobowy ośrodek terapii uzależnień dla osób dorosłych uzależnionych od substancji psychoaktywnych. Pobyt pacjentów finansowany jest przez Narodowy Fundusz Zdrowia. W ramach współpracy z Bankiem Żywności Wnioskodawca otrzymuje żywność, która jest w całości przekazywana pacjentom ośrodka. Ośrodek Wnioskodawcy jest tylko pośrednikiem pomiędzy Bankiem Żywności, a pacjentami. Weryfikacji pacjentów będących beneficjentami Banku Żywności dokonuje kierownik ośrodka w oparciu o artykuł 5, 7, 8 ustawy o pomocy społecznej i prowadzi dokumentację potwierdzającą kwalifikowalność pacjentów do otrzymywania pomocy z Banku Żywności. W dniu przyjęcia towaru z Banku Żywności pracownik ośrodka dokonuje przyjęcia towaru na podstawie dostarczonych WZ i faktycznego stanu towaru, oraz rozdysponowuje go. Sytuacja ta odnotowywana jest w sporządzanych protokołach wydania.

Mając na uwadze przytoczone regulacje prawne należy stwierdzić, że wartość otrzymanej bezpłatnie żywności nie będzie stanowić przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w naturze, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 8 cyt. ustawy, bowiem żywność, którą otrzymuje jest w całości przekazywana pacjentom ośrodka.

Wykorzystywana jest na dożywianie między posiłkami, urozmaicanie posiłków lub paczki dla osób opuszczających ośrodek. Często otrzymana żywność wymaga natychmiastowego spożycia gdyż odbierana jest tuż przed końcem terminu jej ważności. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że ponad połowa pacjentów to osoby korzystające z ośrodków pomocy społecznej w zakresie celowego wsparcia bądź ubezpieczenia zdrowotnego. W dniu przyjęcia pacjenta zbierany jest wywiad psychologiczny oraz badanie sytuacji socjalnej danej osoby - dokonywany jest wpis na listę osób otrzymujących pomoc w ramach programu Bank Żywności.

W związku z powyższym uznać bowiem należy, że bezpłatne otrzymanie żywności dla pacjentów ośrodka jest zdarzeniem obojętnym podatkowo dla Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy, że nie powinien odprowadzać podatku dochodowego od wartości rynkowej artykułów spożywczych przekazywanych za jego pośrednictwem przez Bank Żywności uznano za prawidłowe.

Końcowo organ wskazuje, że dokumenty (załączniki) dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.