Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.766.2018.1.KT
z 16 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2018 r. (data wpływu 16 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dokonanych transakcji za dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dokonanych transakcji za dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 17 października 2018 r. Wnioskodawca złożył do Prokuratury Rejonowej zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.

W kwietniu 2018 r. Wnioskodawca otrzymał e-mail od osoby podającej się za przedstawiciela spółki B., Pana A., zainteresowanego nabyciem produktów wytwarzanych przez Wnioskodawcę. Potencjalnemu nabywcy przesłano ogólną informację o ofercie handlowej. W dniu 11 lipca 2018 r. Wnioskodawca otrzymał zapytanie ofertowe dotyczące konkretnego towaru (rur stalowych). W dniu 18 lipca 2018 r. do Wnioskodawcy wpłynęło zamówienie na produkowane przez Wnioskodawcę towary (rury stalowe) od Pana T., który podawał się za przedstawiciela B. z siedzibą we F.

Warunki realizacji tego zamówienia zgodnie z obowiązującą procedurą postępowania były uzgadniane przez pracowników działu handlowego za pomocą poczty elektronicznej, z osobami podającymi się za przedstawicieli B. Korespondencja, którą otrzymywał zawiadamiający, była kierowana z adresów e-mail, które zostały stworzone w celu doprowadzenia Wnioskodawcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i nigdy nie należały do podmiotu B. Adresy zostały stworzone w fałszywej domenie internetowej, która imitowała prawdziwą domenę realnej firmy. Ta fałszywa domena była wykorzystywana w korespondencji z Wnioskodawcą do momentu, w którym zarejestrowana została druga fałszywa domena, która także imitowała prawdziwą domenę podmiotu. Druga fałszywa domena została zarejestrowana 20 lipca 2018 r. - włoskiej platformie do rejestracji domen.

Zamówione towary miały zostać odebrane przez nabywcę z zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy w Z. w Polsce zgodnie z regułą FCA i dostarczone do miejsca dostawy w Wielkiej Brytanii. W dniu 31 lipca 2018 r. osoba podająca się za przedstawiciela nabywcy, w rozmowie telefonicznej z działem handlowym Wnioskodawcy poprosiła o zmianę warunków na CPT. Zawiadamiający, po zweryfikowaniu dodatkowych kosztów z tym związanych i zaakceptowaniu ich poniesienia przez klienta, przesłał nowe potwierdzenie zamówienia z datą 1 sierpnia 2018 r. wg bazy CPT z tym samym miejscem dostawy, które tak jak poprzednie zostało podpisane przez osobę podającą się za przedstawiciela nabywcy.

W dniu 16 sierpnia 2018 r. osoba podająca się za przedstawiciela nabywcy, w rozmowie telefonicznej z działem handlowym Wnioskodawcy zmieniła adres dostawy na inne miasto w Wielkiej Brytanii. Zawiadamiający, po ponownym zweryfikowaniu dodatkowych kosztów z tym związanych i zaakceptowaniu ich przez klienta, przesłał kolejne potwierdzenie zamówienia w tym samym dniu, które tak jak poprzednie dwa zostało podpisane i odesłane Wnioskodawcy. Wnioskodawca wyprodukował towary i rozpoczął dostawy do wskazanego miejsca.

Towary były dostarczane transportem samochodowym przez spedytorów na warunkach CPT. Wysłano łącznie 379 ton rur stalowych, 16-toma samochodami. Na liście przewozowym (CMR) wskazany był kupujący B. we F. i adresy miejsca przeznaczenia podane przez osobę podającą się za przedstawiciela tego podmiotu. Przewoźnik dostarczył Wnioskodawcy dokumenty CMR, opatrzone podpisami osób odbierających towary w miejscu przeznaczenia. Podpisy nie pozwalają na zidentyfikowanie konkretnych osób (nieczytelne lub parafki). Równocześnie, zgodnie z wewnętrzną procedurą, zawiadamiający wysłał pocztą elektroniczną dokumenty załadunku (packing list) dla potrzeb dodatkowego potwierdzenia odebranego towaru.

W dniu 14 września 2018 r. zawiadamiający otrzymał pocztą elektroniczną, od osoby podającej się za przedstawiciela Pana T. jednorazowo dokumenty załadunku, potwierdzające odbiór przedmiotu transportu oraz opatrzone odręcznym podpisem i pieczęcią od podającego się za nabywcę Pana P.D. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez przewoźnika, w jednym przypadku, 14-ty samochód został rozładowany z jednodniowym opóźnieniem, ze względu na zmianę miejsca rozładunku. W dwóch ostatnich przypadkach dostawa nie doszła do skutku z uwagi na to, że rozładunek na miejscu nie był możliwy, co w konsekwencji spowodowało powrót ładunku do Wnioskodawcy.

W dniach realizacji wysyłek Wnioskodawca wystawiał faktury, które były wysyłane elektronicznie na adres e-mail: oraz przesyłane listem poleconym na realny adres firmy B. we F. W dniu 3 września 2018 r. Wnioskodawca otrzymał pismo od B. o zwrocie faktur w celu wskazania danych identyfikujących zamówienie/kontrakt. Chcąc wyjaśnić sprawę Wnioskodawca skontaktował się z osobą podającą się za przedstawiciela B. Panem T., który poprosił aby przesłać wszystkie faktury na adres poczty elektronicznej. Faktury zostały wysłane na wskazane adresy elektroniczne.

W dniu 6 września 2018 r. Wnioskodawca otrzymał od B. ponownie pismo o zwrocie faktur w celu wskazania danych identyfikujących zamówienie/kontrakt oraz e-mail od Pana P.(z adresu email ……) stwierdzający ponowie brak identyfikacji zamówienia/kontraktu, którego miały dotyczyć przesłane faktury.

Faktury zostały wystawione na łączną kwotę (...) EUR. W związku z brakiem odbioru towaru z dwóch ostatnich wysyłek, zostały wystawione faktury korygujące na wartość (...) EUR.

W związku ze zwrotem faktur i brakiem identyfikacji miejsc oraz osób odbierających towar, a także przerwanym, od dnia 18 września 2018 r., kontaktem ze strony osób podszywających się pod B., Wnioskodawca powziął podejrzenie, że firma deklarowana jako nabywca nigdy nie składała Wnioskodawcy zamówień, a wszystkie czynności podejmowane były przez osoby podszywające się pod tego nabywcę.

Po wysłaniu przez Wnioskodawcę wiadomości e-mail do Pana P. w dniu 4 października 2018 r. pełnomocnik B. przesłał pismo do Wnioskodawcy, z którego wynika, że przedstawiciele nabywcy zawiadomili francuskie organy ścigania o przestępstwie o podobnym charakterze, które miało już miejsce w przeszłości i również dotyczyło polskiego dostawcy - sprawa toczy się pod sygnaturą akt (...). Schemat działania sprawców był następujący: osoba podejmująca kontakt przedstawia się fałszywie tak samo jak w niniejszej sprawie jako T.R.; w formularzu zamówienia podawane są numery telefonu i faksu; zamówienia dotyczą produktów stalowych; dostawa jest wykonywana lub zamawiana do Wielkiej Brytanii; pieczątka odbita na formularzu zamówienia wskazuje, że zamówienie zostało zatwierdzone przez „Ch. L. Dyrektora Finansowego”.

W chwili obecnej Wnioskodawca podejrzewa, że wyprodukowane towary są przedmiotem dalszego obrotu i mogą znajdować się w dyspozycji podmiotu S(...) z siedzibą w H. Informacje o próbie dalszej sprzedaży towarów Wnioskodawca otrzymał od swoich kontrahentów, do których wpłynęły oferty ich nabycia za cenę znacznie niższą niż cena Wnioskodawcy. Identyfikacja towarów jest możliwa na podstawie wystawionych przez Wnioskodawcę atestów oraz naniesionych na produkty oznaczeń, które są niepowtarzalne i każdorazowo dotyczą konkretnych towarów, przyporządkowanych do konkretnego zamówienia.

Wnioskodawca podejrzewa, że nieznane osoby, posługując się fałszywymi domenami internetowymi, adresami e-mail i danymi osobowymi pracowników B., dokonały przestępstwa polegającego na wprowadzeniu Wnioskodawcy w błąd w celu niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez skierowanie do Wnioskodawcy korespondencji e-mail imitującej złożenie zamówienia handlowego na produkowane przez Wnioskodawcę towary, a w konsekwencji doprowadzenie do ich wytworzenia i dostawy poza granice kraju, aby następnie wprowadzić towary do obrotu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałym stanie faktycznym doszło do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, kradzież towarów nie jest objęta zakresem pojęcia dostawy towarów, jakie wynika z ustawy o podatku od towarów i usług oraz dyrektywy 2006/112. Kluczowy w tym zakresie jest brak ekwiwalentności pomiędzy pokrzywdzonym (Wnioskodawca) oraz sprawcą, który nie zamierza zapłacić za skradziony towar. Ponadto, kradzież towarów nie skutkuje upoważnieniem osoby, która jej dokonała, do rozporządzania towarami na tych samych warunkach co ich właściciel. Wnioskodawca nie miał świadomości ani zamiaru zbycia towarów, czy przeniesienia jakiegokolwiek prawa do towarów na sprawców. Oni natomiast od początku mieli zamiar wyłudzić towar i ani na moment nie mieli zamiaru zapłacić. W konsekwencji, w niniejszej sprawie Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie doszło do dostawy towarów.

Powyższy wniosek znajduje potwierdzenie w orzecznictwie unijnym:

„(...) W tym zakresie należy dodać, że w przeciwieństwie do tego, co podniósł Dixons, sytuacja taka jak w postępowaniu głównym powinna zostać odróżniona od sytuacji kradzieży towarów, która nie jest objęta zakresem pojęcia "dostawy towarów", jakie wynika z szóstej dyrektywy i z dyrektywy 2006/112.

W rzeczywistości bowiem kradzież towarów nie skutkuje upoważnieniem osoby, która jej dokonała, do rozporządzania towarami na tych samych warunkach co ich właściciel. Kradzież nie może w związku z tym zostać uznana za stanowiącą przeniesienie pomiędzy stroną, która jest jej ofiarą, a osobą popełniającą przestępstwo w rozumieniu art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy i art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112.

Ponadto kradzież towarów nie prowadzi z definicji do żadnego pieniężnego świadczenia na rzecz osoby, która jest jej ofiarą. Nie może ona w związku z tym jako taka zostać uznana za odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy i art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2006/112 (...)” (tak TSUE w wyroku z dnia 21 listopada 2013 r. w sprawie C-494/12).

Co istotne, wyrok ten zapadł na tle rozstrzygnięcia, które sprowadzało się do uznania za dostawę towarów transakcji gdzie zapłata za towary miała miejsce kartami płatniczymi użytymi w oszukańczy sposób. Orzecznictwo to uwzględnia zatem wspomnianą wyżej ekwiwalentność, która jest niezbędna do uznania transakcji za dostawę towarów. W razie jej braku, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, takie zdarzenie znajduje się poza zakresem VAT. Potwierdza to kolejny wyrok TSUE:

„(...) Na wstępie należy stwierdzić - jak słusznie podnoszą zarówno skarżące w postępowaniu przed sądem krajowym, jak i Komisja - że kradzież towarów z definicji nie przynosi poszkodowanemu z powodu tej kradzieży żadnej korzyści materialnej. A zatem nie może być ona postrzegana jako dostawa towarów "dokonywana odpłatnie" w rozumieniu art. 2 dyrektywy. (...) Kradzież towarów czyni podmiot, który się jej dopuszcza, jedynie ich dzierżycielem. Jej skutkiem nie jest uzyskanie przez sprawcę uprawnienia do rozporządzania towarami jak właściciel. A zatem kradzież nie może być uznana za zdarzenie powodujące przeniesienie praw pomiędzy poszkodowanym a sprawcą w rozumieniu powołanego wyżej przepisu dyrektywy (...)” (tak TSUE w wyroku z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie C-453/03).

Podobnie wypowiada się doktryna prawa:

„(…) Skądinąd warto podkreślić, iż kradzież towaru niewątpliwie nie jest czynnością, która może zostać zakwalifikowana jako odpłatna dostawa towarów, a zatem jako czynność podlegająca opodatkowaniu. W wyroku z 14 lipca 2005 r. w sprawie C-435/03 British American Tobacco TSUE stwierdził, iż kradzież towarów nie stanowi dostawy towarów za wynagrodzeniem w rozumieniu art. 2 VI dyrektywy i jako taka nie może podlegać podatkowi od wartości dodanej. W wyroku tym TSUE podkreślił ponadto, że VI dyrektywa (podobnie jak dyrektywa 2006/112/WE) nie daje państwom członkowskim żadnej możliwości samodzielnego poszerzenia zakresu przedmiotu opodatkowania (w przedmiotowym przypadku rzecz dotyczyła kradzieży skutkującej wyprowadzeniem papierosów - wyrobów akcyzowych ze składu podatkowego).

W wyroku w sprawie C-494/12 Dixons Retail plc TSUE zaznaczył, że kradzież towarów nie może być uważana za opodatkowaną dostawę towarów dlatego, że "nie skutkuje upoważnieniem osoby, która jej dokonała, do rozporządzania towarami na tych samych warunkach co ich właściciel. Kradzież nie może w związku z tym zostać uznana za stanowiącą przeniesienie pomiędzy stroną, która jest jej ofiarą, a osobą popełniającą przestępstwo w rozumieniu art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy i art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112".

Drugim elementem powodującym niemożność uznania kradzieży za opodatkowaną dostawę towarów jest to, że kradzież, z samej swojej natury, nie prowadzi do żadnego świadczenia wzajemnego na rzecz podmiotu okradzionego. Nie może więc być mowy o odpłatności, a to samo w sobie sprawia, że kradzież nie może zostać uznana odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE (...)” (tak T. Michalik, VAT Komentarz Wyd. 14. Warszawa 2018).

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w zaistniałym stanie faktycznym nie doszło do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
   
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Jednocześnie ustawodawca przewidział możliwość wyłączenia stosowania przepisów ustawy. Jak wskazuje bowiem art. 6 pkt 2 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Zatem przepis ten zawiera wyłączenia z opodatkowania wymienionych w nim czynności, działań i zdarzeń, przy czym wyłączenie ma charakter przedmiotowy, a nie podmiotowy. Wskazany przepis dotyczy czynności niepożądanych z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego, czyli takich jak np. kradzież, stręczycielstwo, prostytucja, a więc czynności stanowiących czyny zabronione, jak również czynności nieważnych bezwzględnie. W orzecznictwie TSUE przyjmowane jest, że przesłanką wyłączenia z opodatkowania jest m.in. działalność prowadzona poza ramami prawa, ale przy braku wpływu na konkurencyjność (wyrok z dnia 29 czerwca 1999 r. w sprawie C-158/98), jak też czynność nielegalna ze względu na jej charakter (wyrok z dnia 5 lipca 1988 r. w sprawie C-289/86).

Trzeba przy tym wyjaśnić, że przez wzgląd na zasadę neutralności oraz konieczność eliminowania zakłóceń konkurencji, na gruncie opodatkowania nie można czynić różnicowania pomiędzy czynnościami legalnymi a czynnościami nielegalnymi, z wyjątkiem tych, w przypadku których nie jest możliwa jakakolwiek konkurencja pomiędzy sektorem legalnym a nielegalnym oraz z wyjątkiem czynności mających za przedmiot takie towary, które nie mogą być w ogóle wprowadzone na rynek do obrotu publicznego (np. narkotyki). Tylko zatem takie czynności, które nie mogą być w ogóle dokonywane w całej Unii Europejskiej, nie powinny być przedmiotem opodatkowania.

Czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Pojęcie dostawy towarów jak i świadczenia usług zostało w znacznej mierze oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. Stąd należy przyjmować, że czynności, które są nieważne w świetle prawa cywilnego z powodu niezachowania wymaganej formy, mogą podlegać opodatkowaniu. Decydujący jest w tym wypadku nie prawny, lecz ekonomiczny aspekt transakcji. Natomiast gdy chodzi o czynności zabronione przez prawo i karalne, to wyłączenie tych czynności spod opodatkowania jest spowodowane przede wszystkim przekonaniem, że państwo nie może poprzez opodatkowanie czerpać korzyści z czynności, których samo zabroniło. Mogłoby to być również odebrane jako pośrednie przyzwolenie (legalizowanie) na dopuszczanie się czynów zabronionych.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” trzeba zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym podkreślić, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”, lecz jako własność w sensie ekonomicznym. Własność ekonomiczna to sytuacja, w której - z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym - należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Przy czym, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W orzeczeniu tym, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Z kolei przepis art. 13 ust. 1 ustawy wskazuje, że przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Przepis ten, stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy, stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
   
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
   
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
   
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Zatem gdy następuje wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w wyniku dokonania dostawy towarów z ustalonym nabywcą, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, co do zasady zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca otrzymał zamówienie na produkowane towary (rury stalowe) od osoby podającej się za przedstawiciela zagranicznego podmiotu. Towary miały być odebrane przez nabywcę z zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy w Polsce i dostarczone do miejsca dostawy w Wielkiej Brytanii. Ostatecznie towary były dostarczane transportem samochodowym przez spedytorów na warunkach CPT. Zarówno warunki jak i miejsce dostawy zostały ostatecznie określone na podstawie korespondencji i ustaleń telefonicznych z zamawiającym. Przewoźnik dostarczył Wnioskodawcy dokumenty CMR, opatrzone podpisami osób odbierających towary w miejscu przeznaczenia, przy czym podpisy te nie pozwalają na zidentyfikowanie konkretnych osób. Równocześnie Wnioskodawca, zgodnie z wewnętrzną procedurą, wysłał pocztą elektroniczną dokumenty załadunku w celu dodatkowego potwierdzenia odebranego towaru. Wnioskodawca otrzymał jednorazowo pocztą elektroniczną od osoby podającej się za przedstawiciela zamawiającego dokumenty załadunku, potwierdzające odbiór przedmiotu transportu opatrzone odręcznym podpisem i pieczęcią osoby podającej się za nabywcę. W przypadkach dwóch samochodów (z wysłanych łącznie szesnastu) dostawa nie doszła do skutku – nie dokonano rozładunku na miejscu – i ładunek powrócił do Wnioskodawcy.

W dniach realizacji wysyłek Wnioskodawca wystawił faktury, które zostały wysłane na podany przez zamawiającego adres e-mail oraz przesyłane listem poleconym na adres firmy. Wnioskodawca otrzymał pismo od wskazanego podmiotu zagranicznego dotyczące zwrotu faktur w celu wskazania danych identyfikujących zamówienie. Wnioskodawca skontaktował się z osobą podającą się za przedstawiciela firmy i ponownie przesłał faktury na wskazany przez tę osobę adres poczty elektronicznej. Wnioskodawca ponownie otrzymał od podmiotu zagranicznego pismo o zwrocie faktur w celu wskazania danych identyfikujących zamówienie. W związku z brakiem odbioru towaru z dwóch ostatnich wysyłek, zostały wystawione faktury korygujące.

W związku ze zwrotem faktur, brakiem identyfikacji miejsc i osób odbierających towar oraz przerwanym kontaktem ze strony osób podających się za zamawiającego, Wnioskodawca powziął podejrzenie, że firma deklarowana jako nabywca nigdy nie składała Wnioskodawcy zamówień, a wszystkie czynności podejmowane były przez osoby podszywające się pod tego nabywcę. Wnioskodawca złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – Wnioskodawca podejrzewa, że nieznane osoby, posługując się fałszywymi danymi osobowymi, domenami internetowymi i adresami e-mail dokonały przestępstwa polegającego na wprowadzeniu Wnioskodawcy w błąd w celu niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez skierowanie do Wnioskodawcy korespondencji imitującej złożenie zamówienia handlowego na produkowane przez Wnioskodawcę towary, a w konsekwencji doprowadzenie do ich wytworzenia i dostawy poza granice kraju, aby następnie wprowadzić towary do obrotu.

Wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie dotyczą stwierdzenia, czy w zaistniałym stanie faktycznym doszło do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Okoliczności sprawy wskazują, że Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty za dostarczony towar. Wnioskodawca uważa, że osoba zamawiająca towar podszyła się pod firmę, która takiego zamówienia nie dokonała. Trzeba jednak zauważyć, że przepisy z zakresu podatku VAT nie uzależniają opodatkowania czynności od dokonania zapłaty. W analizowanym przypadku sama dostawa towaru, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, faktycznie miała miejsce i została udokumentowana fakturami. Nie można przyjąć, że w zaistniałej sytuacji dokonanie dostawy i wystawienie faktury było wynikiem przestępstwa. Dopiero bowiem po dokonaniu transakcji Wnioskodawca powziął podejrzenie, że padł ofiarą wyłudzenia towaru. Natomiast zdarzenie gospodarcze, jakim jest dostawa towarów, faktycznie zaistniało. Wnioskodawca realizując opisane dostawy nie dokonał czynności niepożądanej z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego. Tym samym dokonanej transakcji nie można uznać za czynność niebędącą przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Należy podkreślić, że w przedstawionej sprawie nie mamy do czynienia z przypadkiem stwierdzonej kradzieży. Jak bowiem wynika z wniosku, Wnioskodawca złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez nieznane osoby, polegającego na wprowadzeniu Wnioskodawcy w błąd w celu doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, nie zaś w sprawie kradzieży (tj. przestępstwa z art. 278 Kodeksu karnego) jako dokonywanego bezprawnie zaboru mienia bez zgody właściciela lub posiadacza rzeczy. Założeniem zrealizowanej przez Wnioskodawcę transakcji była jej odpłatność i sytuacji opisanej we wniosku nie można utożsamiać z kradzieżą.

W konsekwencji, w oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że transakcja będąca przedmiotem wniosku spełnia warunki do uznania jej za dostawę towarów, w rozumieniu ustawy, ponieważ doszło do czynności określonej w art. 7 ustawy. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonał dostawy towarów, która na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, na zasadach wynikających z ustawy.

Jednocześnie, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy uznać trzeba, że w analizowanym przypadku miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 5 oraz art. 7 ust. 1 ustawy. Z opisanego stanu faktycznego wynika bowiem, że została zrealizowana transakcja dostawy towarów, w ramach której nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Co prawda dostawa ta nastąpiła na rzecz innego podmiotu niż wskazują na to wystawione przez Wnioskodawcę faktury, nie zmienia to jednak faktu, że dostawa miała miejsce. Okoliczność, że Wnioskodawca nie otrzymał za dokonaną dostawę zapłaty, gdyż osoba zamawiająca towar podszyła się pod firmę, która zamówienia faktycznie nie dokonała, nie wpływa na opodatkowanie samej czynności.

Wskazać przy tym należy, że z powyższej kwalifikacji prawnej wyłączona jest partia towaru, która nie została odebrana i jest w posiadaniu Wnioskodawcy. Skoro bowiem w przypadku dwóch samochodów (z wysłanych łącznie szesnastu) dostawa nie doszła do skutku, tj. nie dokonano rozładunku w miejscu przeznaczenia towarów i ładunek powrócił do Wnioskodawcy, to w stosunku do tej części towaru nie doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel. Zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w odniesieniu do tej partii transportu do dostawy towarów nie doszło.

W świetle powyższych ustaleń, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy uznać je za nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii będącej przedmiotem wniosku (zapytania), tj. ustalenia, czy w zaistniałym stanie faktycznym doszło do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nawiązując do przywołanych we wniosku orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, na których Wnioskodawca oparł swoje stanowisko, tut. Organ zauważa, że odnosiły się one do okoliczności odmiennych od stanu faktycznego badanej sprawy. Wyrok w sprawie C-435/03 dotyczył kwestii uznania kradzieży towarów dokonanej na terytorium składu podatkowego za czynność niepodlegającą opodatkowaniu. Z kolei w wyroku C-494/12 TSUE rozstrzygał, czy wydanie towarów nabywcy, który dokonując zapłaty w oszukańczy sposób (bezprawnie) posłużył się kartą bankową, stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu VAT. Trybunał wskazał przy tym, że taką sytuację (gdy towary zostały dobrowolnie wydane nabywcy w celu rozporządzania nimi jak właściciel) należy odróżnić od sytuacji kradzieży towarów, która nie jest objęta zakresem pojęcia „dostawy towarów”. Natomiast w niniejszej interpretacji przedmiotem rozstrzygnięcia nie jest, jak już wskazano, przypadek kradzieży towarów, ale ustalenie, czy dokonane przez Wnioskodawcę transakcje stanowią dostawę towarów w sytuacji, gdy Wnioskodawca podejrzewa, że padł ofiarą oszustwa (wyłudzenia towaru).

Ponadto trzeba wskazać, że w postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji rolą organu podatkowego jest wyłącznie ocena prawna stanu faktycznego oraz stanowiska strony zaprezentowanego we wniosku, a nie dokonywanie jakichkolwiek własnych ustaleń faktycznych związanych z postępowaniem podatkowym, o którym mowa w Dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego w ramach postępowania interpretacyjnego uregulowanego w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Podkreślenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Na podstawie art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Zgodnie zaś z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.