2018.12.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-3.4012.646.2018.2.ISK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.646.2018.2.ISK
z 28 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2018 r. (data wpływu 2 listopada 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 listopada 2018 r. (data wpływu 4 grudnia 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 21 listopada 2018 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.646.2018.1.ISK (doręczone Stronie w dniu 27 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług organizacji podróży motywacyjnych, wyjazdów biznesowych i służbowych (konferencje, targi, szkolenia itp.) zgodnie z art. 119 ustawy o VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 28 listopada 2018 r. (data wpływu 4 grudnia 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 21 listopada 2018 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.646.2018.1.ISK (skutecznie doręczonym w dniu 27 listopada 2018 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług organizacji podróży motywacyjnych, wyjazdów biznesowych i służbowych (konferencje, targi, szkolenia itp.) zgodnie z art. 119 ustawy o VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką osobową, prowadzącą działalność głównie w zakresie usług turystyki w sektorze określanym jako - turystyka biznesowa. Świadczenie usług w tym sektorze obejmuje przede wszystkim organizację:

spotkań grupowych (konferencje, seminaria, kongresy);

wystaw (targi, pokazy dla firm lub klientów);

kursów i szkoleń;

imprez firmowych (integracyjnych, motywacyjnych).

W związku ze zmianą przepisów Spółka planuje zawrzeć nowe umowy ze swoimi kontrahentami, dotyczące organizacji podróży, wyjazdów biznesowych czy też służbowych. Co do zasady, są to wyjazdy przeznaczone głównie dla pracowników danego kontrahenta, choć nie jest wykluczone zaproszenie innych gości współpracujących z firmą nabywającą usługę. Szczegóły realizacji usługi oraz jej zakres są uzgadniane każdorazowo z Wnioskodawcą, indywidualnie dla każdego kontrahenta.

Pytanie Wnioskodawcy dotyczy przede wszystkim organizacji usługi, której głównym elementem jest organizacja przejazdu i wynajmu sali (np. dla celów targów czy konferencji), ewentualnie noclegu i wyżywienia. Usługi te nie mają na celu organizowania jakiejkolwiek aktywności (zwiedzania, zorganizowanego aktywnego wypoczynku itp.), ponieważ organizacja czasu pracowników zależy od pracodawcy (kontrahenta). Celem wyjazdu często są szkolenia czy też integracja pracowników.

W ramach swoich usług Spółka świadczy również usługę organizacji podróży motywacyjnych. Ich organizacja ma dwojaki charakter: stanowią one premię dla pracownika, przyznawaną od osiągniętego sukcesu sprzedażowego, lub też są przyznawane przez przedsiębiorców klientom w celu wsparcia i zintensyfikowania sprzedaży produktu lub usługi. W tym pierwszym przypadku wyjazd ma również charakter biznesowy. Korzystający z niego pracownicy odbywają spotkania z przedstawicielami firm, doszkalają się w zakresie technik i sposobów sprzedaży i oferowania produktu. Sam wyjazd ma na celu przede wszystkim zmotywowanie pracownika do dalszej intensyfikacji sprzedaży i skuteczniejszego działania na rzecz firmy, w której jest zatrudniony. Z kolei podróże motywacyjne oferowane przez przedsiębiorców klientom mają na celu zachęcenie ich do zakupywania produktów lub częstszego korzystania z usług danej firmy.

Wnioskodawca planuje podpisywanie zarówno umów na pojedynczą usługę, jak i kompleksowej, ciągłej umowy na organizację podobnych usług kilkakrotnie na rzecz jednego kontrahenta.

Czynności Wnioskodawcy dotyczą organizacji. Sprzedając na rzecz nabywców usługi we własnym imieniu i na własny rachunek, Spółka nie korzysta z własnego zaplecza technicznego (np. hotelu, środków transportu), a w celu ich realizacji nabywa usługi i towary od innych podatników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy usługi organizacji podróży motywacyjnych świadczone przez Spółkę podlegają opodatkowaniu w systemie VAT-marża zgodnie z art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług?
Czy pozostałe wymienione usługi organizacji wyjazdów biznesowych i służbowych (konferencje, targi, szkolenia itp.) podlegają opodatkowaniu w systemie VAT-marża zgodnie z art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone usługi podróży motywacyjnych oraz pozostałe wymienione we wniosku wyłączone są z opodatkowania w systemie VAT-marża.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.), podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Z kolei przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

W ocenie Wnioskodawcy, nie świadczy on usług na rzecz turysty. Firmy nabywające usługę od Wnioskodawcy nie zlecają organizacji wypoczynku, zwiedzania, czy zaplanowania aktywnego spędzania czasu. Celem wyjazdów jest cel czysto służbowy: konferencje, szkolenia pracowników, targi na których prezentuje się nowe produkty czy usługi itp. Usługi takie jak organizacja wyżywienia czy noclegu, lub też obsługi spotkań biznesowych wskazują na czysto biznesowy charakter świadczonych usług.

Ponadto należy stwierdzić, że niezbędnym do zastosowania art. 119 ustawy o VAT jest końcowe przeznaczenie usług „dla bezpośredniej korzyści turysty”. Osobami biorącymi udział w zorganizowanych przez Spółkę wyjazdach są pracodawcy (uczestniczący w wyjeździe w celu podniesienia prestiżu firmy, zapewnienia większych kwalifikacji personelu, uzyskania nowych kontaktów biznesowych), pracownicy (uczestniczący w wyjazdach w ramach swoich obowiązków) lub osoby związane z kontrahentami (dostawcy, współpracownicy itp.), których obecność również jest nakierowania na cele typowo biznesowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższy opis wyklucza uznanie świadczonych usług za usługi turystyki, zarówno ze względu na cel organizacji wyjazdów, konferencji itp. jak i ze względu na cel uczestniczenia w nich przez poszczególne osoby. Ze względu na powyższe, Spółka powinna opodatkować usługi tego typu stawką VAT podstawową.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 3 października 2018 r., sygn. 0114- KDIP1-3.4012.442.2018.1.ISK.

Spółka wskazuje, iż w ustawie o podatku VAT ustawodawca nie wprowadził ustawowej definicji terminu: „usługi turystyki”. Zatem należy się posłużyć znaczeniem tego terminu, jakie ma ono w języku potocznym. Pod pojęciem turystyki rozumieć należy „zorganizowane zbiorowe lub indywidualne wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania, wędrówki po obcym terenie mające cele krajoznawcze lub będące formą czynnego wypoczynku” ( M. Szymczyk, Słownik języka polskiego. Warszawa 1981, s. 555). Taka definicja turystyki prowadzi do wniosku, że sformułowanie „usługi turystyczne” oznacza aktywność człowieka polegającą na organizowaniu wypoczynku poza miejscem stałego zamieszkania. Ponadto świadczenie usług na rzecz podmiotów niebędących turystami, ale przedsiębiorcami czy pracownikami, powinno być opodatkowane na zasadach ogólnych, a nie z zastosowaniem szczególnej procedury.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest wyrok WSA w Szczecinie z dnia 15 czerwca 2016 r., sygn. I SA/Sz 216/16.

Skoro zatem w opisanym stanie faktycznym brak jest cech wypoczynku w usłudze świadczonej przez wnioskodawcę, a osoby będące finalnym odbiorcą usługi nie mogą być określone jako „turyści”, usługa ta powinna być opodatkowana według zasad ogólnych.

Z kolei w odniesieniu do usług organizacji wyjazdów motywacyjnych, w ocenie Wnioskodawcy również nie podlegają one pod system VAT-marża. Głównym kryterium, które decyduje ich kwalifikacji do usług turystyki, jest ich cel, nakierowany całkowicie na wygenerowanie określonych skutków biznesowych. Skutkiem motywacyjnej podróży pracownika jest zwiększenie jego motywacji do pracy, przekładające się na wyniki - zarówno pracownika, jak i firmy prowadzonej przez pracodawcę. Ponadto częstym elementem podróży motywacyjnej są spotkania branżowe, podnoszące doświadczenie danego pracownika i pozwalające mu na poznanie nowych sposobów czy technik sprzedaży. Natomiast podróże motywacyjne organizowane na rzecz klientów danego przedsiębiorcy służą zwiększeniu konkurencyjności oferowanych usług lub produktów. Nie stanowią istotnego elementu oferty przedsiębiorcy, a jedynie pewien rodzaj promocji.

W pełni zasadne pozostają ponadto poprzednie rozważania na temat definicji turysty, pracownika wyjeżdżającego w podróż w związku z realizacją obowiązków służbowych nie sposób bowiem określić jako „turystę”.

Należy stwierdzić, że choć podróże motywacyjne mogą zawierać w swoich elementach usługi, które można sklasyfikować jako usługi turystyki, to jednak nie stanowią one głównego celu realizowanych świadczeń. W celu poprawnej kwalifikacji całości świadczonej usługi należy ocenić, jakie elementy mają w niej charakter wiodący i czy mogą one zdecydować o sklasyfikowaniu danej usługi w całości jako usługi turystyki.

Stanowisko takie jest wyrażone w wyroku WSA w Białymstoku z dnia 5 maja 2011 r. sygn. I SA/Bk 126/11.

W ocenie Wnioskodawcy, elementy wiodące oraz przede wszystkim biznesowy cel usługi podróży motywacyjnych decydują o niemożliwości jej zakwalifikowania do usług turystyki w rozumieniu art. 119 ustawy o VAT.

Na poparcie stanowiska Spółki należy przytoczyć argument dotyczący przepisów spoza prawa podatkowego, jednakże istotny w przedmiotowej sprawie. Mianowicie w art. 3 ust. 2 ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych ustawodawca wyłączył podróże służbowe, organizowane na zasadach opisanych przez Wnioskodawcę, spod stosowania przepisów ustawy.

W świetle powyższego należy uznać, że z punktu widzenia prawa organizacja wyjazdów służbowych (biznesowych) jest usługą odmienną (odrębną) od usług turystyki. Wynika to zarówno z założenia o racjonalnym ustawodawcy oraz z założeń wykładni celowościowej.

Podsumowując, przedstawione w opisie stanu faktycznego usługi, świadczone przez Wnioskodawcę, nie stanowią usług turystyki opisanych w art. 119 ustawy o VAT, a co za tym idzie, nie podlegają opodatkowaniu w systemie VAT-marża.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi nabyte od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty będą stanowić składnik świadczonej usługi turystyki.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, że nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

(uchylony);
działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
(uchylony).

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Zauważyć należy, że podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki. Usługa turystyki jest kompleksową usługą, realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą one być nabywane od innych podatników.

Stosownie do ust. 3a powołanego artykułu, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Wskazać należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC z późn. zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159).

Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Z powyższego wynika, że zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Natomiast w myśl art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2361, z późn. zm.) przez usługę turystyczną należy rozumieć:

przewóz pasażerów,
zakwaterowanie w celach innych niż pobytowe, które nie jest nieodłącznym elementem przewozu pasażerów,
wynajem pojazdów samochodowych lub innych pojazdów silnikowych,
inną usługę świadczoną podróżnym, która nie stanowi integralnej części usług wskazanych w lit. a-c.

Impreza turystyczna to połączenie co najmniej dwóch różnych rodzajów usług turystycznych na potrzeby tej samej podróży lub wakacji, spełniające warunki, o których mowa w art. 5 ust. 1 (art. 4 pkt 2). Z kolei podróżnym jest każdy, kto chce zawrzeć umowę lub jest uprawniony do podróżowania na podstawie umowy zawartej w zakresie stosowania ustawy (art. 4 pkt 6).

Na podstawie powyższej analizy należy stwierdzić, że usługa turystyki to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. zakwaterowanie, gastronomia, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Usługa turystyki obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej. Przy czym zaznaczyć należy, że szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych polegający na opodatkowaniu marży pomniejszonej o kwotę należnego podatku odnosi się jedynie do usług, które są nabywane przez usługodawcę od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Tak więc zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką osobową, prowadzącą działalność głównie w zakresie usług turystyki w sektorze określanym jako - turystyka biznesowa. Świadczenie usług w tym sektorze obejmuje przede wszystkim organizację: spotkań grupowych (konferencje, seminaria, kongresy); wystaw (targi, pokazy dla firm lub klientów); kursów i szkoleń; imprez firmowych (integracyjnych, motywacyjnych).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania usług organizacji podróży motywacyjnych, wyjazdów biznesowych i służbowych (konferencje, targi, szkolenia itp.) w systemie VAT-marża zgodnie z art. 119 ustawy o VAT.

Jak wskazano wcześniej obowiązek stosowania procedury VAT-marża stosuje się do świadczonych usług turystyki. Zatem w pierwszej kolejności w przedmiotowej sprawie należy zbadać czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi w postaci organizowania podróży motywacyjnych, wyjazdów biznesowych i służbowych będą stanowić „usługi turystyki”. Dopiero w dalszej kolejności należy badać, czy przy świadczeniu przedmiotowych usług Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek oraz czy świadcząc tę usługę nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Biorąc pod uwagę treść art. 119 ustawy o VAT, znaczenie pojęcia „usługa turystyczna” wynikające z treści art. 307 cyt. Dyrektywy 112, definicji słownikowej tego pojęcia oraz przywołanych publikacji określających pojęcie „usługa turystyczna” należy przyjąć, że dokonywane przez Wnioskodawcę czynności polegające na usługach organizacji podróży motywacyjnych, wyjazdów biznesowych i służbowych (konferencje, targi, szkolenia itp.), których głównym elementem jest organizacja przejazdu i wynajmu sali (np. dla celów targów czy konferencji), ewentualnie noclegu i wyżywienia, nie będą stanowić usług turystycznych.

Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie głównym przedmiotem świadczenia Wnioskodawcy jest organizacja wyjazdów o charakterze czysto biznesowym. Jak wskazano w opisie sprawy przedmiotowe usługi nie mają na celu organizowania jakiejkolwiek aktywności (zwiedzania, zorganizowanego aktywnego wypoczynku itp.). Również podróże motywacyjne mają charakter biznesowy z uwagi na fakt, że korzystający z niego pracownicy odbywają spotkania z przedstawicielami firm, doszkalają się w zakresie technik i sposobów sprzedaży i oferowania produktu. Jak wskazał Wnioskodawca, sam wyjazd ma na celu przede wszystkim zmotywowanie pracownika do dalszej intensyfikacji sprzedaży i skuteczniejszego działania na rzecz firmy, w której jest zatrudniony, ewentualnie zachęcenie klientów do zakupywania produktów lub częstszego korzystania z usług danej firmy.

Tym samym, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że sprzedaż usług organizacji podróży motywacyjnych, wyjazdów biznesowych i służbowych (konferencje, targi, szkolenia itp.) z uwagi na fakt, że będą one miały na celu charakter czysto biznesowy z wyłączeniem organizowania jakichkolwiek aktywności w postaci zwiedzania, zorganizowanego aktywnego wypoczynku itp. nie będą traktowane jako usługi turystyczne, których sprzedaż korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT.

W konsekwencji Wnioskodawca świadcząc przedmiotowe usługi organizacji podróży motywacyjnych, wyjazdów biznesowych i służbowych powinien opodatkować je na zasadach ogólnych zgodnie z art. 29a ustawy o VAT.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin