Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.581.2018.2.PR
z 4 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanej i Zainteresowanych niebędących stroną postępowania przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 6 listopada 2018 r. (data wpływu 13 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawartą umową o świadczenie usług zarządzania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku od towarów i usług.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowaną będącą stroną postępowania: …
  

• Zainteresowanych niebędących stroną postępowania:…
  

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną (dalej również jako: Spółka) podlegającą regulacji ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami (Dz. U. z 2016 r., poz. 1202, z późn. zm.). Na podstawie art. 5 pkt 1 wskazanej ustawy, Spółka zobowiązana była zawrzeć z członkami Zarządu umowy o świadczenie usług zarządzania (dalej: Umowa), na czas określony pełnienia funkcji w Zarządzie (dalej również jako: Zarządzający).

Wzór umowy o świadczenie usług zarządzania obowiązujący w Spółce został przyjęty uchwałą Rady Nadzorczej Spółki. Zasady kształtowania wynagrodzeń członków Zarządu Spółki ustalone zostały przez Walne Zgromadzenie Spółki w stosownej uchwale, która stanowiła podstawę przyjęcia przez Radę Nadzorczą wzoru Umowy. W związku ze zmianą wzoru umowy o świadczenie usług zarządzania i jego przyjęciem przez Radę Nadzorczą w formie uchwały, aktualnie Umowa została zmieniona aneksem, z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2018 r., jednak przedmiotowy wniosek dotyczy skutków podatkowych wynikających z Umowy w jej wersji pierwotnej, przed zawarciem aneksu.

Zarządzający są osobami fizycznymi, niewykonującymi działalności gospodarczej – część Zarządzających nie jest zarejestrowana w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej, pozostali zawiesili prowadzenie działalności gospodarczej przed zawarciem Umowy z Wnioskodawcą i w dalszym ciągu nie prowadzą działalności gospodarczej. Zarządzający nie są także zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że posługuje się pojęciem „Zarządzający” w liczbie pojedynczej, przy czym opisywane okoliczności stanu faktycznego znajdują odniesienie do każdego z czterech Zarządzających.

Na podstawie Umowy w brzmieniu sprzed zawarcia aneksu, Zarządzający zobowiązany był do prowadzenia spraw Spółki, uczestniczenia w pracach Zarządu, reprezentowania Spółki wobec podmiotów trzecich, samodzielnego zarządzania powierzonymi obszarami działalności Spółki oraz realizacji wyznaczonych celów zarządczych, wynikających z Umowy.

Powyższe obowiązki Zarządzający zobowiązany był wykonywać z najwyższą starannością, sumiennością i profesjonalizmem wymaganym w powszechnie przyjętych standardach zarządzania, z zachowaniem lojalności wobec Spółki i dbałości o materialne i niematerialne interesy Spółki, w sposób zgodny z interesem Spółki i prowadzący do jej rozwoju, w szczególności poprzez osiągnięcie celów postawionych Spółce, w tym planowanych wyników gospodarczych i zamierzonej pozycji na rynku, wzrostu wartości jej aktywów, a także kreowanie pozytywnego wizerunku Spółki.

Umowa nakładała na Zarządzającego obowiązek zachowania poufności oraz zakaz prowadzenia działalności konkurencyjnej w stosunku do działalności Spółki. Czas obowiązywania Umowy został powiązany z okresem pełnienia funkcji w Zarządzie Spółki (przykładowo: Umowa rozwiązuje się bez konieczności jej wypowiadania, w razie: upływu kadencji, złożenia rezygnacji lub odwołania Zarządzającego z pełnienia funkcji członka Zarządu Spółki).

Zarządzający miał obowiązek wykonywać usługi zarządzania w czasie oraz w sposób zapewniający należytą realizację Umowy oraz prawidłowe i nieprzerwane funkcjonowanie Spółki.

Zarządzający świadczył usługi co do zasady w siedzibie Spółki i z wykorzystaniem infrastruktury Spółki, oraz w razie potrzeb Spółki, w innych miejscach na terytorium Spółki lub poza jej granicami. Zarządzający obowiązany był do uzyskania uprzedniej zgody Rady Nadzorczej oraz pozostałych członków Zarządu w przypadku, gdy świadczenie usług poza siedzibą Spółki miało trwać dłużej niż 3 dni.

Na podstawie zawartej Umowy, Spółka zapewniała Zarządzającemu urządzenia techniczne oraz inne zasoby stanowiące mienie Spółki w zakresie niezbędnym do prawidłowego wykonywania usług zarządzania, w tym w szczególności: pomieszczenia biurowe z wyposażeniem, samochód służbowy, komputer, telefon komórkowy. Spółka pokrywała koszty eksploatacji i obsługi powierzonych urządzeń technicznych i zasobów stanowiących mienie Spółki, do wysokości kwoty 3 000 PLN, która to kwota nie stanowiła części wynagrodzenia Zarządzającego. Dodatkowo, Spółka ponosiła koszty (lub gwarantowała zwrot poniesionych wydatków) działalności Zarządzającego, w tym z tytułu podróży służbowych, przejazdów oraz zakwaterowania.

Odpowiedzialność Zarządzającego została uregulowana w Umowie w sposób następujący:

1. „Zarządzający ponosi odpowiedzialność wobec Spółki oraz wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w czasie wykonywania przez niego przedmiotu Umowy, będące następstwem niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków Zarządzającego, spowodowane umyślnym działaniem lub zaniechaniem albo rażącym niedbalstwem, wynikających z Umowy lub z przepisów prawa.
2. Odpowiedzialność, o której mowa w ust. 1, jest niezależna od odpowiedzialności Zarządzającego, którą ponosi on z tytułu pełnienia Funkcji (funkcji w Zarządzie Spółki), określonej przepisami prawa, w szczególności Kodeksu spółek handlowych.”
   
   

Zarządzającemu z tytułu świadczonych usług zarządzania zostało przyznane wynagrodzenie całkowite, które składało się z części stałej, stanowiącej miesięczne wynagrodzenie podstawowe o określonej wysokości (Wynagrodzenie Stałe), oraz z części zmiennej, stanowiącej wynagrodzenie uzupełniające za rok obrotowy (Wynagrodzenie Zmienne). Wynagrodzenie Zmienne uzależnione było od realizacji przez Zarządzającego wyznaczonych celów zarządczych, potwierdzonej dodatkowo udzielonym Zarządzającemu absolutorium z wykonania przez niego obowiązków członka Zarządu Spółki. Kwota Wynagrodzenia Stałego była skorelowana z ilością pracy wykonanej przez Zarządzającego w tym znaczeniu, że przerwy w ciągłości wykonywania pracy przez Zarządzającego nie były płatne.

W umowie (ani w jej wzorze, przyjętym uchwałą Rady Nadzorczej Spółki) nie wskazano, czy kwota Wynagrodzenia Stałego lub Zmiennego zawierała podatek od towarów i usług lub powinna zostać o ten podatek powiększona. Umowa nie wskazywała również, czy Zarządzający realizuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej lub, że Umowa zostaje zawarta w ramach działalności gospodarczej Zarządzającego.

Wynagrodzenie Zmienne (uzupełniające) uzależnione było od poziomu realizacji celów zarządczych i zgodnie z Umową nie mogło przekroczyć 50% Wynagrodzenia Stałego Zarządzającego pobranego w poprzednim roku obrotowym za świadczenie usług zarządzania. Zarządzający zostali objęci ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej, tj. Spółka zawarła umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków jej władz oraz poniosła koszty zawarcia oraz utrzymania tego ubezpieczenia. W rezultacie to na Spółce ciążyło ryzyko ekonomiczne podejmowanych przez Zarządzającego działań.

W ostatnim czasie Spółka dokonała ponownej analizy opisanego we wniosku zagadnienia, a także przeanalizowała interpretację ogólną Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 6 października 2017 r., znak PT3.8101.11.2017.

W efekcie dokonanych analiz Spółka zadecydowała o konieczności złożenia wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym wynagrodzenie, które otrzymywał Zarządzający na podstawie Umowy zawartej z Wnioskodawcą, stanowiło przychód z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w zawiązku z tym na Wnioskodawcy ciążyły obowiązki płatnika?
2. Czy czynność zarządzania realizowana przez Zarządzającego na podstawie Umowy, była opodatkowana podatkiem od towarów i usług wykonywanych w ramach samodzielnej działalności gospodarczej?
3. Czy w przypadku uznania, że czynności Zarządzającego były wykonywane w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej, co skutkować będzie obowiązkiem opodatkowania podatkiem VAT usług zrealizowanych przez Zarządzającego na podstawie zawartej Umowy, Zarządzający, który nie prowadził działalności gospodarczej, lub zawiesił prowadzoną działalność gospodarczą, powinien zarejestrować się jako podatnik VAT czynny i wystawić faktury za zrealizowane usługi z datą bieżącą, ale ze wskazaniem wstecznej daty obowiązku podatkowego, jednocześnie odprowadzając od faktur odsetki za zwłokę?
4. Czy w przypadku uznania, że czynności Zarządzającego były wykonywane w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej, co skutkować będzie obowiązkiem opodatkowania podatkiem VAT usług zrealizowanych przez Zarządzającego na podstawie zawartej Umowy, Wnioskodawca miałby prawo do odliczenia VAT naliczonego od faktur wystawionych w sposób opisany w pytaniu numer 3 powyżej, za usługi zrealizowane w 2017 r., tj. przed zawarciem aneksu do Umowy, które miało miejsce dnia 1 stycznia 2018 r., a to na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 1 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Zainteresowanych, przychody otrzymywane przez Zarządzającego z tytułu zawartej Umowy, były przychodami z działalności wykonywanej osobiście, uzyskanymi na podstawie umów o zarządzanie, o których mowa w art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT).

Zgodnie z przepisem art. 13 pkt 9 ustawy o PIT, za przychody o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – za wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7. Wyłączenie, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o PIT dotyczy przychodów otrzymywanych przez osoby, niezależnie od sposobu ich powołania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych. Wyjątek wskazany w pkt 7 art. 13 ustawy o PIT dotyczy zatem sytuacji, gdy przychód podatnika uzyskiwany jest na podstawie aktu powołania.

W komentarzu wydanym do ustawy o PIT, autorstwa A. Bartosiewicza oraz R. Kubackiego z 2015 r., jednoznacznie wskazano, że za przychody, o których mowa w art. 13 ust. 7 ustawy o PIT należy uznać wyłącznie te przychody, które otrzymywane są w związku z pełnieniem funkcji w organie Spółki na podstawie samego faktu powołania w skład tego organu (Bartosiewicz Adam, Kubacki Ryszard PIT Komentarz, wyd. V, opublikowano: LEX 2015). Zgodnie z orzecznictwem sądowym: „Do przychodów z działalności wykonywanej osobiście przez członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 13 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) należy zaliczyć wynagrodzenie otrzymywane w związku z pełnieniem tej funkcji na podstawie samego tylko aktu ustanowienia (art. 195 § 3 k. h.), tj. bez nawiązania odrębnego stosunku zatrudnienia (pracowniczego lub niepracowniczego)” (tak: wyrok NSA z dnia 5 lipca 1999 r., sygn. akt I SA/Ka 2233/97).

W przedstawionym stanie faktycznym Zarządzającemu nie przysługuje wynagrodzenie z tytułu powołania. Jak wynika z decyzji wydawanych przez organy podatkowe, zawarcie przez Zarządzającego Umowy ze Spółką, na podstawie której uzyskiwał on przychód z tytułu wykonywania usług zarządzania, powoduje kwalifikację uzyskanego przychodu do przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 9 ustawy o PIT. Kontrakt menedżerski jest bowiem typem umowy nienazwanej, do której odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy Kodeksu cywilnego regulujące umowę zlecenia.

Jak wskazał Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 13 września 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.273.2017.1.MS: „(...) stwierdzić należy, że przychody uzyskane z kontraktów menedżerskich dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych należy zawsze kwalifikować jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, stąd wszystkie elementy umowy cywilnoprawnej, tj. kontraktu menedżerskiego ustalone przez strony jako składnik wynagrodzenia będą stanowiły przychód w rozumieniu art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Podobnie sformułowano pogląd w interpretacji indywidualnej z dnia 22 czerwca 2017 r., nr 0114-KDIP3-1.4011.175.2017.1.MJ „Do przychodów określonych w art. 17 pkt 7 ww. ustawy zalicza się otrzymane wynagrodzenia w związku z pełnieniem funkcji na podstawie samego tylko aktu ustanowienia. W praktyce wynagrodzenie to dość często jest określane jako wynagrodzenie za udział w posiedzeniach spółki. Do przychodów wskazanych w art. 13 pkt 9 ww. ustawy należy zaliczyć otrzymane wynagrodzenia z tytułu m.in. umów o zarządzanie, gdyż osoby zarządzające spółką na podstawie takiej umowy nie pobierają wynagrodzenia wyłącznie z tytułu pełnionej funkcji lecz z tytułu tej umowy”.

Wnioskodawca wskazał, że powyższe stanowisko zajął Dyrektor KIS w następujących wydanych interpretacjach indywidualnych:

• z dnia 21 maja 2018 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.141.2018.1.AK,
  

• z dnia 24 sierpnia 2018 r., nr 0115-KDIT1-1.4012.434.2018.2.KM,
  

• z dnia 4 września 2018 r., nr 0115-KDIT1-1.4012.437.2018.2.RH,
  

• z dnia 10 października 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.213.2017.3.SK,
  

• z dnia 5 października 2017 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.220.2017.1.KF.
  
  

Konsekwencją powyższego jest konieczność uznania, że na Wnioskodawcy ciążyły obowiązki płatnika podatku, wynikające z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem Spółka postąpiła prawidłowo pobierając przedmiotowy podatek od wynagrodzenia Zarządzającego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanej i Zainteresowanych niebędących stroną postępowania w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 2 – działalność wykonywana osobiście,
  

• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza.
  
  

Stosownie do art. 13 pkt 7 i pkt 9 tej ustawy: za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

• pkt 7 – przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych,
  

• pkt 9 – przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.
  
  

Zatem z powyższej regulacji wynika, że przychody członka zarządu spółki w przypadku zawarcia umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktu menedżerskiego lub umowy o podobnym charakterze (w tym również umowy o świadczenie usług zarządzania zawartej na czas pełnienia funkcji członka zarządu), stanowią przychody zaliczone do źródła określonego w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stanowi o tym „wyłączenie” określone w art. 13 pkt 9 ustawy).

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że – jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 czerwca 2015 r., sygn. akt III UZP 2/15 – „w spółkach kapitałowych zawarcie kontraktu menedżerskiego z członkiem zarządu kreuje wtórną podstawę powiązania menedżera ze spółką, bowiem podstawowe znaczenie ma powołanie go na członka zarządu tworzące stosunek członkostwa w zarządzie spółki regulowany przepisami Kodeksu spółek handlowych i innymi przepisami wewnętrznymi spółki”.

Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 83/15 podzielił pogląd wyrażany w piśmiennictwie, że „pozycja członka zarządu, z którym spółka zawarła kontrakt menedżerski (umowę o zarządzanie) jako przedsiębiorcą, jest szczególna. W następstwie kontraktu menedżerskiego (umowy o zarządzanie) członek zarządu nie przejmuje zarządzania spółką we własnym imieniu i na własny rachunek. Zarządzanie spółką nadal jest realizowane przez członka zarządu w ramach członkostwa w zarządzie. Rola kontraktu menedżerskiego (umowy o zarządzanie) ograniczona jest do ustalenia wynagrodzenia za wykonywanie funkcji w zarządzie (czy jeszcze innych czynności określonych w umowie), szczególnych (kwalifikowanych i dodatkowych – w porównaniu z regulacją Kodeksu spółek handlowych i wewnętrznego prawa spółki) obowiązków dotyczących zarządzania spółką, zakazów w zakresie konkurencji oraz podejmowania dodatkowej działalności (Z. Kubot, Kwalifikacje prawne kontraktów menedżerskich członków zarządu spółek kapitałowych, PiZS 2002, nr 2, s. 2 i n).”

Tak więc – przychody członka zarządu uzyskiwane na podstawie wskazanych umów powinny być kwalifikowane do przychodów określonych w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo należy zauważyć, że w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnym źródłem przychodów jest określona w art. 10 ust. 1 pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza. W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

−prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, przychodów z umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze – przy jednoczesnym zdefiniowaniu na użytek tej ustawy pojęcia pozarolniczej działalności gospodarczej – nie pozostawia wątpliwości, że źródłem tych przychodów nie jest pozarolnicza działalność gospodarcza, lecz zawsze działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy. Tym samym, przychody uzyskane z tytułu tego rodzaju umów stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, nawet jeżeli umowy te zawierane są w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jednocześnie należy podkreślić, że pełniąc funkcję członka zarządu podatnik nie działa we własnym imieniu, lecz w imieniu spółki, zatem prowadzona przez niego działalność w tym zakresie nie spełnia warunku określonego w art. 5a pkt 6 omawianej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca będący spółką akcyjną na podstawie art. 5 pkt 1 ustawy o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami, zawarł z członkami Zarządu umowy o świadczenie usług zarządzania (dalej: Umowa), na czas określony pełnienia funkcji w Zarządzie (dalej również jako: Zarządzający). Wzór umowy o świadczenie usług zarządzania obowiązujący w Spółce został przyjęty uchwałą Rady Nadzorczej Spółki. Zasady kształtowania wynagrodzeń członków Zarządu Spółki ustalone zostały przez Walne Zgromadzenie Spółki w stosownej uchwale, która stanowiła podstawę przyjęcia przez Radę Nadzorczą wzoru Umowy. W związku ze zmianą wzoru umowy o świadczenie usług zarządzania i jego przyjęciem przez Radę Nadzorczą w formie uchwały, aktualnie Umowa została zmieniona aneksem, z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2018 r., jednak przedmiotowy wniosek dotyczy skutków podatkowych wynikających z Umowy w jej wersji pierwotnej, przed zawarciem aneksu. Zarządzający są osobami fizycznymi, nie wykonującymi działalności gospodarczej – część Zarządzających nie jest zarejestrowana w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej, pozostali zawiesili prowadzenie działalności gospodarczej przed zawarciem Umowy z Wnioskodawcą i w dalszym ciągu nie prowadzą działalności gospodarczej. Zarządzający nie są także zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług. W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że posługuje się pojęciem „Zarządzający” w liczbie pojedynczej, przy czym opisywane okoliczności stanu faktycznego znajdują odniesienie do każdego z czterech Zarządzających.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz treść powołanych wyżej przepisów prawa, należy stwierdzić, że przychód uzyskany z tytułu świadczenia przez Zarządzających usług wynikających z zawartej ze Spółką umowy o świadczenie usług zarządzania, będzie dla nich przychodem z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konsekwencją zakwalifikowania przychodów z tytułu świadczenia czynności zarządczych na podstawie kontraktu menedżerskiego jako przychodów z działalności wykonywanej osobiście jest opodatkowanie ich za pośrednictwem płatnika, na zasadach określonych w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Stosownie zaś do treści art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Przepis art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

W związku z powyższym, Spółka jest zobowiązana, jako płatnik, do pobierania od wynagrodzenia wypłacanego Zainteresowanym na podstawie kontraktu menedżerskiego zaliczek na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz treść powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego, należy stwierdzić, że przychód otrzymywany przez Zarządzającego z tytułu zawartej Umowy, jest dla Niego przychodem z działalności wykonywanej osobiście, uzyskanym na podstawie umowy o zarządzanie, o której mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o PIT, natomiast na Wnioskodawcy jako płatniku ciąży obowiązek naliczenia i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Zainteresowanych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowaną będącą stroną postępowania i Zainteresowanych niebędących stroną postepowania i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych prawa podatkowego, które zdaniem Zainteresowanej będącej stroną postępowania i Zainteresowanych niebędących stroną postępowania przemawiają za słusznością przedstawionego stanowiska podkreślić należy, że rozstrzygnięcia sądów i innych organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego. Odmienne rozstrzygnięcie organu podatkowego w podobnym lub tożsamym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie może stanowić podstawy żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawcy, jeśli stoi to w sprzeczności z treścią przepisów prawa. Niemniej jednak funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnej, w której odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postepowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.). Zauważyć jednak należy, że w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ww. ustawy, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną, interpretację indywidualną lub objaśnienia podatkowe, jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W związku z powyższym, przywołane w treści wniosku interpretacje indywidualne i orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości kwestii rozpatrywanej niniejszą interpretacją.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Zainteresowaną będącą stroną postepowania i Zainteresowanych niebędących stroną postępowania w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Ww. przepisy art. 14na § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa stosuje się z uwzględnieniem art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193).

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 ustawy Ordynacja podatkowa) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.