Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-1060/14/ENB
z 19 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2014 r. (data wpływu 21 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem państwa duńskiego. Dnia 2 maja 2005 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński z obywatelką Polski. Ślub odbył się w Danii. W dniu 16 lutego 2006 r. Wnioskodawca otrzymał kartę pobytu obywatela Unii Europejskiej na terenie Polski z datą ważności do dnia 8 lutego 2011 r. Natomiast prawo do stałego pobytu na terenie Rzeczpospolitej Polskiej uzyskał od dnia 29 października 2012 r. do dnia 27 października 2022 r. z miejscem zamieszkania w G.

Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę na czas nieokreślony w firmie M z siedzibą w K, na stanowisku inżyniera maszyn (inżynier mechanik).

W 2009 r. Wnioskodawca wykonywał pracę najemną tylko dla firmy M z siedzibą w K na terenie Danii. W związku z wykonywaną pracą, przebywał poza granicami Polski w ilości ponad 183 tj. 318 dni. W 2009 r. Wnioskodawca nie uzyskał jakichkolwiek innych dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce. Praca najemna Wnioskodawcy nie była wykonywana na pokładzie statku morskiego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym.

W 2009 r. Wnioskodawca jako pracownik firmy M z siedzibą w K został oddelegowany do pracy poza terytorium Danii na 273 dni, gdzie wykonywał pracę na rzecz firmy M z siedzibą w K. Wynagrodzenie za czas pracy zostało zapłacone przez pracodawcę M z siedzibą w K. Reasumując w 2009 r. Wnioskodawca nie przebywał ani na terenie Danii ani Polski w liczbie ponad 183 dni. Wnioskodawca jest rezydentem Polski i Danii.

Mimo iż posiada kartę pobytu na terenie Polski, nie mieszka w Polsce na stałe. Z racji wykonywanego zawodu bardzo wiele podróżuje po świecie. Żona Wnioskodawcy jest Polką, jednak ślub został zawarty w K. Wnioskodawca i jego żona nie posiadają wspólnych dzieci. Żona Wnioskodawcy nie pracuje zawodowo i zawsze towarzyszy mężowi podczas podróży służbowych. Wnioskodawca nie chce mieszkać w Polsce na stałe, gdyż bardziej związany czuje się z ojczystą Danią, ponadto nie zna języka polskiego i nie ma w Polsce przyjaciół. Mieszkanie w G, nabył w roku 2006 jako miejsce do spędzania wakacji. Zaciągnął na nie kredyt hipoteczny oraz założył rachunek bankowy tylko i wyłącznie do spłaty tego kredytu. Wnioskodawca posiada rodzinę w Danii. Tam jest jego dom rodzinny, gdzie mieszkają jego rodzice. W Danii mieszkają również jego przyjaciele, także ci ze szkoły średniej i studiów. Tam spędza najwięcej czasu, gdy nie pracuje za granicą. Wynagrodzenie z tytułu pracy otrzymuje w duńskich koronach na konto bankowe w Danii, z tego konta opłaca wszystkie koszty, w tym również raty kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup mieszkania w Polsce. Ponadto w Danii posiada linię kredytową w rachunku bankowym na sumę x koron duńskich. Również w Danii posiada dwa fundusze emerytalne. Wnioskodawca nie został nigdy zgłoszony do sytemu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych na terenie Polski. Z opieki medycznej korzysta na terenie Danii. Do powiązań gospodarczych Wnioskodawcy z Polską w 2009 r. należy zaliczyć posiadane mieszkanie, kredyt hipoteczny zaciągnięty na spłatę ww. mieszkania, rachunek bankowy do spłaty ww. kredytu hipotecznego. Wnioskodawca posiada powiązania osobiste z Polską - tj. zawarł związek małżeński z Polką. Nie posiadają dzieci. Żona Wnioskodawcy nie pracuje zawodowo. Podróżuje wraz z mężem. Wnioskodawca nie zna języka polskiego. Nie ma znajomych i przyjaciół na terytorium Polski. Nie posiada obywatelstwa polskiego, a jedynie kartę pobytu czasowego tj. do 8 lutego 2011r., natomiast od dnia 29 października 2012 r. do dnia 27 października 2022 r. - pozwolenie na pobyt stały na czas określony.

Powiązania gospodarcze Wnioskodawcy z Danią w 2009 r. to konto bankowe, na które otrzymuje wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w duńskich koronach i z którego opłaca wszystkie koszty, w tym również raty kredytu hipotecznego zaciągniętego w Polsce, dom rodzinny, dwa fundusze emerytalne, opieka lekarska, linia kredytowa w rachunku bankowym na sumę x duńskich koron. Powiązania osobiste z Danią w 2009 r. - obywatelstwo duńskie, pobyt stały na czas nieoznaczony, rodzina (ojciec, matka, dziadkowie, krewni) i przyjaciele oraz koledzy z pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w 2009 r. posiadał nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, w 2009 r. nie posiadał w Polsce nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych. Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1,1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368).

Na podstawie art. 4 ust. 1 w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

Natomiast w myśl art. 4 ust. 2 umowy, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania z żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu pierwszego osoba nie będąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą siedzibę w tym Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu (art. 4 ust. 3 konwencji).

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Królestwem Danii. Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania. Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z uwagi na powyższe Wnioskodawca potwierdza, że jego zdaniem nie posiadał w Polsce nieograniczonego obowiązku podatkowego w 2009 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 konwencji sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2003 r., Nr 43, poz. 368 z późn. zm.), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania z żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem państwa duńskiego. Dnia 2 maja 2005 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński z obywatelką Polski. Ślub odbył się w Danii. W dniu 16 lutego 2006 r. Wnioskodawca otrzymał kartę pobytu obywatela Unii Europejskiej na terenie Polski z datą ważności do dnia 8 lutego 2011 r. Natomiast prawo do stałego pobytu na terenie Rzeczpospolitej Polskiej uzyskał od dnia 29 października 2012 r. do dnia 27 października 2022 r. z miejscem zamieszkania w G.

W 2009 r. Wnioskodawca wykonywał pracę najemną tylko dla firmy M. W związku z wykonywaną pracą, przebywał poza granicami Polski w ilości ponad 183 tj. 318 dni. W 2009 r. Wnioskodawca nie uzyskał jakichkolwiek innych dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce. W 2009 r. Wnioskodawca jako pracownik firmy M został oddelegowany do pracy poza terytorium Danii na 273 dni, gdzie wykonywał pracę na rzecz firmy M z siedzibą w K. Wynagrodzenie za czas pracy zostało zapłacone przez pracodawcę M z siedzibą w K. Reasumując w 2009 r. Wnioskodawca nie przebywał ani na terenie Danii ani Polski w liczbie ponad 183 dni. Wnioskodawca jest rezydentem Polski i Danii.

Mimo iż posiada kartę pobytu na terenie Polski, nie mieszka w Polsce na stałe. Z racji wykonywanego zawodu bardzo wiele podróżuje po świecie. Wnioskodawca i jego żona nie posiadają wspólnych dzieci. Żona Wnioskodawcy nie pracuje zawodowo i zawsze towarzyszy Wnioskodawcy podczas podróży służbowych. Wnioskodawca nie chce mieszkać w Polsce na stałe, gdyż bardziej związany czuje się z ojczystą Danią, ponadto nie zna języka polskiego i nie ma w Polsce przyjaciół. Mieszkanie w G, nabył w roku 2006 jako miejsce do spędzania wakacji. Zaciągnął na nie kredyt hipoteczny oraz założył rachunek bankowy tylko i wyłącznie do spłaty tego kredytu. Wnioskodawca posiada rodzinę w Danii. Tam jest jego dom rodzinny, gdzie mieszkają jego rodzice. W Danii mieszkają również jego przyjaciele, także ci ze szkoły średniej i studiów. Tam spędza najwięcej czasu, gdy nie pracuje za granicą. Wynagrodzenie z tytułu pracy otrzymuje w duńskich koronach na konto bankowe w Danii, z tego konta opłaca wszystkie koszty, w tym również raty kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup mieszkania w Polsce. Ponadto w Danii posiada linię kredytową w rachunku bankowym na sumę x koron duńskich. Również w Danii posiada dwa fundusze emerytalne. Wnioskodawca nie został nigdy zgłoszony do sytemu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych na terenie Polski. Z opieki medycznej korzysta na terenie Danii. Do powiązań gospodarczych Wnioskodawcy z Polską w 2009 r. należy zaliczyć posiadane mieszkanie, kredyt hipoteczny zaciągnięty na spłatę ww. mieszkania, rachunek bankowy do spłaty ww. kredytu hipotecznego. Wnioskodawca posiada powiązania osobiste z Polską - tj. zawarł związek małżeński z Polką. Nie posiadają dzieci. Żona Wnioskodawcy nie pracuje zawodowo. Podróżuje wraz z mężem. Wnioskodawca nie zna języka polskiego. Nie ma znajomych i przyjaciół na terytorium Polski. Nie posiada obywatelstwa polskiego, a jedynie kartę pobytu czasowego tj. do 8 lutego 2011 r., natomiast od dnia 29 października 2012 r. do dnia 27 października 2022 r. - pozwolenie na pobyt stały na czas określony.

Powiązania gospodarcze z Danią w 2009 r. to konto bankowe, na które otrzymuje wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w duńskich koronach i z którego opłaca wszystkie koszty, w tym również raty kredytu hipotecznego zaciągniętego w Polsce, dom rodzinny, dwa fundusze emerytalne, opieka lekarska, linia kredytowa w rachunku bankowym na sumę x duńskich koron. Powiązania osobiste z Danią w 2009 r. - obywatelstwo duńskie, pobyt stały na czas nieoznaczony, rodzina (ojciec, matka, dziadkowie, krewni) i przyjaciele oraz koledzy z pracy.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, w szczególności zaś fakt iż jak wskazuje Wnioskodawca jest zarówno polskim jak i duńskim rezydentem, miejsce zamieszkania Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w wyżej cytowanym art. 4 ust. 2 konwencji.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, przez co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zważywszy zatem na okoliczności przedstawione we wniosku, tj. fakt iż w Polsce Wnioskodawca posiada wyłącznie mieszkanie zakupione w celu spędzania urlopów, jak również na wskazanie iż małżonka Wnioskodawcy towarzyszy mu podczas podróży służbowych, uznać należy, że ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze łączą Wnioskodawcę z Danią, gdzie spędza najwięcej czasu, gdy nie pracuje za granicą i gdzie zamieszkują Jego rodzice, dziadkowie, krewni, przyjaciele oraz koledzy z pracy. W Danii posiada również konto bankowe, na które otrzymuje wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia i z którego opłaca wszystkie koszty, w tym również raty kredytu hipotecznego zaciągniętego w Polsce, dom rodzinny, dwa fundusze emerytalne, linię kredytową w rachunku bankowym na sumę x duńskich koron, jak też przysługuje mu prawo stałego pobytu na czas nieoznaczony.

W konsekwencji uznać należy, iż w 2009 r. miejscem zamieszkania Wnioskodawcy ustalonym w oparciu o normy kolizyjne zawarte w art. 4 ust. 2 konwencji była Dania.

W świetle powyższego, należy zatem stwierdzić, że w 2009 r. Wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.