2015.02.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1168b/14/MW
z 24 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2014 r. (data wpływu 1 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych użyczenia znaku towarowego spółkom osobowym przez wspólnika tych spółek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych użyczenia znaku towarowego spółkom osobowym przez wspólnika tych spółek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółek jawnych, które prowadzą działalność w zakresie sprzedaży obuwia. W chwili obecnej Wnioskodawca planuje nieodpłatnie użyczyć na rzecz tych spółek prawa ochronne do zarejestrowanego znaku towarowego („Znak Towarowy”) stanowiącego logo, pod którym spółki te prowadzić będą przedmiotowe sklepy obuwnicze.

Wnioskodawca jest także wspólnikiem spółek cywilnych, które także prowadzą sklepy z wykorzystaniem Znaków Towarowych użyczonych im nieodpłatnie przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie, Znak Towarowy będzie wykorzystywany również przez Wnioskodawcę na potrzeby jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy polegającej także na prowadzeniu sklepu obuwniczego pod tym znakiem, a jego przewidywany okres używania przekraczać będzie rok.

Wnioskodawca wskazuje, że Znak Towarowy spełnia przesłanki uznania go za prawo określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z póżn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej Znaku Towarowego użyczonego nieodpłatnie Spółkom Osobowym i jednocześnie wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów?

W ocenie Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej Znaku Towarowego użyczonego nieodpłatnie Spółkom Osobowym i jednocześnie wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

Na potwierdzenie swego stanowiska Wnioskodawca przytacza następujące argumenty.

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak stanowi art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z póżn. zm.), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie natomiast do art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Przechodząc do przedstawionego na wstępie opisu zdarzenia przyszłego, zdaniem Wnioskodawcy Znak Towarowy, będzie spełniał przesłanki do uznania go za wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji podatkowej.

Po pierwsze, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Znak Towarowy stanowić będzie prawo określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z póżn. zm.), a prawa ochronne jego dotyczące są zarejestrowane w urzędzie patentowym. Wnioskodawca nieodpłatnie użyczy Spółce Osobowej Znak Towarowy nabyty w drodze darowizny i jednocześnie będzie on wykorzystywany w jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, przy czym przewidywany okres jego używania przekraczać będzie rok.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy Znak Towarowy spełniać będzie wszystkie warunki do uznania go za wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z treści tego przepisu nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny. W niniejszej sprawie Znak Towarowy został nabyty w drodze darowizny, to nie ulega wątpliwości, że art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) nie znajdzie zastosowania.

W ocenie Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie nie znajdzie również zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania – za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Tak jak bowiem przedstawiono w opisie zdarzenia przyszłego, Znaki Towarowe będą wykorzystywane w indywidualnej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, niezależnie od faktu, że będą także nieodpłatnie użyczone na rzecz Spółek Osobowych. Wnioskodawca będzie oznaczał prowadzony przez siebie sklep tym znakiem i pod tym logiem prowadzić będzie sprzedaż.

Zgodnie z orzecznictwem, faktyczne (bezpośrednie) wykorzystywanie składników majątkowych w działalności gospodarczej stanowi warunek dla możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Jak podkreśla się w orzecznictwie (np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lutego 2010 r. II FSK 1628/08 dotyczącym oddania do używania środków trwałych), intencją ustawodawcy było wykluczenie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych w sytuacjach, gdy dany składnik majątkowy nie jest faktycznie wykorzystywany przez podatnika:

„stwierdzić należy, że ustawodawca posługuje się we wskazanym przepisie wyrażeniami wykorzystywane przez podatnika na potrzeby oraz prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wyrażenia te wskazują na to, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od tej grupy środków trwałych wiąże się z bezpośrednim, a więc fizycznym ich wykorzystywaniem (używaniem) przez podatnika (...). Nie bez znaczenia pozostaje i ta okoliczność, że ustawodawca w przepisach regulujących zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych stosuje zamiennie wyrazy używanie i wykorzystywanie, a więc wyrazy określające stosunek faktyczny a nie prawny podatnika do konkretnego środka trwałego”.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że Wnioskodawca faktycznie wykorzystując Znak Towarowy w jednoosobowej działalności gospodarczej zachowa prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej, niezależnie od zawartej umowy licencyjnej ze Spółką Osobową.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że nieodpłatne użyczenie Znaku Towarowego nie wyklucza możliwości faktycznego używania Znaku Towarowego przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. W przeciwieństwie do środków trwałych, tj. składników materialnych, Znak Towarowy jako wartość niematerialna i prawna może być bezpośrednio używany w tym samym momencie przez więcej niż jeden podmiot. Jeśli zatem intencją ustawodawcy było uzależnienie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od faktycznego wykorzystania składnika majątkowego, to Wnioskodawca będzie miał prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Znaku Towarowego faktycznie wykorzystywanego we własnej jednoosobowej działalności gospodarczej.

Tym samym nie można przyjąć, że Wnioskodawca jako wspólnik Spółki Osobowej w związku z nieodpłatnym użyczeniem tej spółce Znaku Towarowego pozbawiony będzie prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej znaku, mimo że Znak Towarowy będzie faktycznie wykorzystywany w prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Celem art. 23 ust. 1 pkt 45 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było bowiem wykluczenie możliwości uznawania za koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, które pomimo tego, że zostały udostępnione innym podmiotom na podstawie umowy najmu, dzierżawy, umowy licencyjnej lub leasingu, nie służyły osiąganiu przez podatnika przychodów. W sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku nie mamy jednak do czynienia z taką sytuacją. Wnioskodawca bowiem dalej wykorzystuje faktycznie Znaki Towarowe w ramach własnej działalności gospodarczej w celu osiągania przychodów.

Niezależnie od powyższego, dokonując wykładni art. 23 ust. 1 pkt 45 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedmiotowym stanie faktycznym należy wziąć pod uwagę, że użyczenie Znaku Towarowego nastąpiło na rzecz Spółek osobowych, w których Wnioskodawca jest wspólnikiem.

Jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 1, stosownie do art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spółki osobowe (w tym spółka jawna) są podatkowo transparentne, a świadczenie na rzecz spółki przez jej wspólnika jest świadczeniem, w ujęciu przepisów o podatkach dochodowych, na rzecz samego siebie. Tym samym, użyczając Znak Towarowy na rzecz Spółki Osobowej Wnioskodawca jako wspólnik tej spółki - w ujęciu podatków dochodowych, w tym ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - użyczył Znak Towarowy „samemu sobie” i wykorzystuje go, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, w ramach działalności gospodarczej. Innymi słowy, w ujęciu podatku dochodowego, Wnioskodawca nadal wykorzystuje Znak Towarowy na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, nie można przyjąć, że w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 45 a lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca będzie bowiem faktycznie (bezpośrednio) wykorzystywać Znak Towarowy w prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Ponadto, użyczając Znak Towarowy Wnioskodawca nadal będzie faktycznie korzystać ze Znaku Towarowego jako wspólnik Spółki Osobowej, ponieważ w świetle przepisów podatkowych Spółka Osobowa jest „transparentna" podatkowo.

Końcowo, Wnioskodawca wskazuje, że możliwość amortyzacji prawa do znaku towarowego w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej potwierdzana była wielokrotnie w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Za taką możliwością przemawiają jednoznacznie np. interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 31 lipca 2014 r. nr ITPB1/415-523/14/MW lub 25 lipca 2014 r. nr ITPB1/415-526/14/MW lub Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 maja 2014 r. nr ILPB1/415-201/14-4/AP.

W konsekwencji, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej Znaku Towarowego wykorzystywanego w prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22b ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z póżn. zm.),
wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)
o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know-how, które spełniają następujące warunki:

zostały nabyte,
nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres ich używania przekracza rok,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przeciwieństwie do środków trwałych, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych.

Oznacza to, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 1410).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, na warunkach w niej określonych udzielane są m.in. prawa ochronne na znaki towarowe.

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 ww. ustawy), przy czym może nim być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 ww. ustawy).

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ww. ustawy).

Na podstawie art. 144 Prawa własności przemysłowej wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi brak ustawowych warunków do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, wydaje – z zastrzeżeniem ust. 2 – decyzję o odmowie jego udzielenia (art. 145 ust. 1 tej ustawy). Natomiast zgodnie z art. 147 ust. 1 ww. ustawy, Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego, jeżeli nie stwierdzi braku ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy. Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 ustawy). Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy (art. 150 ustawy). Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ustawy). Ponadto prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 162 ust. 1 ustawy). Zgodnie z art. 162 ust. 6 ustawy - Prawo własności przemysłowej, powyższy przepis stosuje się odpowiednio do praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż na warunkach określonych w przepisach Prawa własności przemysłowej udzielane są m. in. prawa ochronne na znaki towarowe. Po wpłynięciu zgłoszenia znaku towarowego, Urząd Patentowy ma dopiero podstawy do zbadania, czy zostały spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa ochronnego. Jeśli nie zostały spełnione, Urząd może odmówić udzielenia prawa ochronnego, jeżeli zaś nie stwierdzi braku ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego.

Uzyskanie przez podatnika prawa ochronnego na znak towarowy, potwierdzonego wydaną przez Urząd Patentowy decyzją, skutkuje kwalifikacją ww. znaku, w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kategorii wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji podatkowej. Decyzja ta bowiem tworzy podmiotowe prawo używania znaku towarowego i oznaczania nim towarów i usług jako bezwzględne prawo majątkowe. Prawo ochronne jest więc wyłącznym prawem podmiotowym o czasowej i terytorialnej skuteczności. Oczywiście muszą zostać spełnione również pozostałe przesłanki, tj. prawo takie musi być nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie zaś z art. 22g ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (pkt 3),
w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną (pkt 4):
1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
3. wartość określoną zgodnie z art. 19 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 6, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Przy czym, niemożność ustalenia wydatków na nabycie lub wytworzenie wnoszonych aportem składników majątku musi wynikać z obiektywnych przesłanek, a nie być wynikiem świadomego działania, bądź zaniedbań podatnika.

Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie – w myśl art. 19 ust. 4 ustawy – strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Ponadto zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania – za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Taka konstrukcja uwzględnienia kosztu w postaci amortyzacji środka trwałego koresponduje z ogólną zasadą, w ramach której musi istnieć związek przyczynowy pomiędzy kosztem w postaci amortyzacji środka trwałego a przychodem uzyskiwanym w następstwie wykorzystywania w działalności gospodarczej.

Zatem, jeżeli oddany do nieodpłatnego używania środek trwały lub wartość niematerialna i prawna nie jest wykorzystywany w działalności oddającego – nie generuje przychodu z tej działalności – to koszt w postaci amortyzacji tego składnika majątkowego nie może być zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu w tej działalności. Nie istnieje bowiem związek przyczynowo - skutkowy między tym kosztem a przychodami z działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółek jawnych, które prowadzą działalność w zakresie sprzedaży obuwia. W chwili obecnej Wnioskodawca planuje nieodpłatnie użyczyć na rzecz tych spółek prawa ochronne do zarejestrowanego znaku towarowego („Znak Towarowy”) stanowiącego logo, pod którym spółki te prowadzić będą przedmiotowe sklepy obuwnicze. Wnioskodawca jest także wspólnikiem spółek cywilnych, które także prowadzą sklepy z wykorzystaniem Znaków Towarowych użyczonych im nieodpłatnie przez Wnioskodawcę.

Ponadto, z treści wniosku wynika, że Znak Towarowy spełnia przesłanki uznania go za prawo określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z póżn. zm.), a prawa ochronne jego dotyczące są zarejestrowane w urzędzie patentowym. Ponadto, przedmiotowy Znak Towarowy został nabyty w drodze darowizny.

Podkreślić należy, że znak towarowy może być bezpośrednio używany w całości, w tym samym momencie przez więcej niż jeden podmiot.

Mając zatem na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca będzie wykorzystywał przedmiotowy znak towarowy w swojej działalności gospodarczej to – pomimo udzielenia innym podmiotom prawa do nieodpłatnego używania tego znaku – w tej sytuacji nie ma zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c).

Zatem, jeżeli przedmiotowy znak towarowy będzie objęty prawem ochronnym (na podstawie decyzji wydanej przez Urząd Patentowy), będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, a przewidywany okres jego używania będzie przekraczał rok oraz będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą to prawo ochronne udzielone na ten znak towarowy będzie stanowiło podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tego prawa będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Jeżeli opisane we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin