2015.10.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-694/15/AW
z 28 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2015 r. (data wpływu 7 lipca 2015 r.), uzupełnionym w dniach 24 września 2015 r. oraz 27 października 2015 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy, w trybie licytacji publicznej, udziału w ruchomości oraz prawa do wystawienia korekty faktury dokumentującej tę dostawę  jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 24 września 2015 r. i 27 października 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy, w trybie licytacji publicznej udziału w ruchomości oraz prawa do wystawienia korekty faktury dokumentującej tę dostawę.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dokonała Pani, jako komornik sądowy, w sprawie egzekucyjnej zajęcia ciągnika samochodowego marki Renault P385 o nr rej. (…), rok produkcji 1997, stanowiącego współwłasność dłużnika Pana G. Ł. z osobą trzecią. Wysokość udziału przysługująca dłużnikowi wynosiła 50/100. Z uwagi na to, że dłużnik prowadził gospodarstwo rolne, wezwano go do złożenia oświadczenia odnośnie „odprowadzenia podatku VAT ze sprzedaży licytacyjnej” ww. udziału. Na powyższe dłużnik oświadczył, że należy „odprowadzić ze sprzedaży podatek VAT” w wysokości 23%. Wobec tego, po dokonanej w dniu 17 października 2014 r. sprzedaży udziału w tym samochodzie - zgodnie z oświadczeniem dłużnika - wystawiono fakturę o nr X/XXXX, w której określono „cenę nabycia” udziału w ruchomości na kwotę 750,00 zł, w tym podatek VAT na kwotę 140,24 zł. Kwotę podatku odprowadzono na rachunek bankowy urzędu skarbowego w dniu 17 października 2014 r. Następnie, w dniu 24 kwietnia 2015 r. dłużnik oświadczył, iż działając pod wpływem błędu złożył nieprawdziwe oświadczenie co do „odprowadzenia podatku VAT ze sprzedaży” udziału w pojeździe marki Renault. Wskazał, że samochód ten nie wchodził w skład środków trwałych prowadzonego przez niego w przeszłości gospodarstwa rolnego, wobec czego nie należało „odprowadzić podatku VAT ze sprzedaży” jego udziałów. Z uwagi na zaistniałą sytuację i złożenie przez dłużnika dwóch odrębnych oświadczeń co do podatku VAT, zwrócono się do naczelnika urzędu skarbowego opisując powyższą okoliczność. W piśmie z dnia 3 czerwca 2015 r. naczelnik urzędu skarbowego wyjaśnił, iż Pan G. Ł. nabył przedmiotowy ciągnik samochodowy w dniu 23 grudnia 2010 r. Jednocześnie organ podatkowy poinformował, iż dłużnik w dniu „21 stycznia 2001 r.” dokonał zgłoszenia rejestracyjnego jako podatnik podatku od towarów i usług na formularzu VAT-R, w którym wybrał okoliczności określające obowiązek podatkowy ważny od 1 lutego 2011 r. Urząd skarbowy stwierdził, iż wobec powyższego podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ciągnika samochodowego.

Jak wynika z oświadczenia dłużnika oraz informacji uzyskanej od naczelnika urzędu skarbowego, na dzień dokonania transakcji dostawy udziału 50/100 w ruchomości dłużnik nie był czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Złożył on zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług w dniu 21 stycznia 2011 r., zaś od dnia 1 lutego 2011 r. był zarejestrowany jako podatnik. Dłużnik nabył pojazd w dniu 23 grudnia 2010 r. Przysługujący mu udział 50% we własności pojazdu przeniósł w dniu 26 marca 2012 r., umową darowizny, na rzecz matki. Wyrokiem z dnia 18 września 2013 r. sąd okręgowy uznał za bezskuteczną powyższą umowę darowizny w stosunku do wierzyciela egzekwującego.

Według oświadczenia dłużnika, złożonego ponownie już po dokonaniu sprzedaży udziału, pojazd nie wchodzi w skład środków trwałych prowadzonej przez niego działalności gospodarczej – gospodarstwa rolnego. Przy jego zakupie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Ponadto dłużnik oświadczył, że pojazd służył mu i był przez niego wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych, niezwiązanych z prowadzonym gospodarstwem rolnym.

Dłużnik prowadził działalność gospodarczą do dnia 24 kwietnia 2014 r. Na dzień 17 października 2014 r. nie prowadził działalności gospodarczej – gospodarstwa rolnego. Naczelnik urzędu skarbowego wskazał, że według deklaracji VAT-7 za okres od stycznia do lipca 2013 r. dłużnik nie osiągnął w 2013 r. przychodu ze sprzedaży opodatkowanej. Ponadto, nie wpłynęło zeznanie o dochodach za 2013 r. Dłużnik oświadczył, że w 2013 r. wartość sprzedaży opodatkowanej w ramach prowadzonej przez niego działalności – gospodarstwa rolnego, nie przekroczyła kwoty 150.000 zł. Dodał, że najprawdopodobniej żadnej sprzedaży nie było.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu wniosku, zadano następujące pytanie.

Czy dokonana w dniu 17 października 2014 r. transakcja dostawy udziału 50/100 w „ruchomości ciągnika samochodowego” podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeżeli nie, czy płatnik podatku (organ egzekucyjny) powinien dokonać korekty podatku, tj. kwoty podatku wykazanej na fakturze nr X/XXXX?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, w dacie dokonania transakcji dostawy udziału 50/100 w „ruchomości ciągnika samochodowego” zasadnym było odprowadzenie podatku VAT od czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem, stosownie do oświadczenia dłużnika złożonego przed dniem 17 października 2014 r. Wskazać jednak należy, że w oparciu o później ujawnione okoliczności sprawy, tj. „oświadczenie korygujące dłużnika”, iż dostawa udziału 50/100 w powyższym pojeździe w dniu 17 października 2014 r. nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zasadnym jest sporządzenie przez wystawcę faktury korygującej w oparciu o art. 106 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r., poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Stosownie do art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (co wynika z art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega m.in. na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Zatem, mając na uwadze definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że zbycie udziału we współwłasności traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (tak też NSA w uchwale z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11).

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według ust. 2 powołanego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazać należy, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stawka podatku, stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy zarówno nieruchomości, jak i ruchomości, i przysługuje w przypadku łącznego spełnienia dwóch warunków. Po pierwsze – towary, które mają być przedmiotem zbycia, były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Oznacza to, że towary powinny być zakupione z przeznaczeniem do wykorzystania ich przy wykonywaniu czynności, które są zwolnione od podatku, i faktycznie powinny być używane wyłącznie w takiej działalności. Po drugie - podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku z tytułu nabycia, importu bądź wytworzenia tych towarów.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.

Stosownie do art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

W myśl art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy, faktura powinna zawierać:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem;

(…).

Na podstawie art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1;
dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
dokonano zwrotu całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

podatnik wystawia fakturę korygującą.

Przepis art. 106j ust. 2 ustawy określa, że faktura korygująca powinna zawierać:

wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte na fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6;
2. nazwę (rodzaj) towaru lub i usługi objętych korektą;
przyczynę korekty;
jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.

Zauważyć należy, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika − dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. A zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec tego w sytuacji, gdy nastąpiło błędne naliczenie i odprowadzenie podatku od towarów i usług przez komornika sądowego od dokonanej sprzedaży licytacyjnej, powinien on wystawić fakturę korygującą.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji (ust. 2 pkt 3 ww. artykułu).

Jak stanowi ust. 5 tegoż artykułu, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

W świetle ust. 9 cyt. artykułu, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę (art. 113 ust. 10 ustawy).

Zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5 (ust. 11a analizowanego artykułu).

Stosownie do art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

dokonujących dostaw:
1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
  1. energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
  2. wyrobów tytoniowych,
  3. samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
4. terenów budowlanych,
5. nowych środków transportu;
świadczących usługi:
1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;
nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zauważyć należy, że podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może na podstawie art. 113 ust. 11 ustawy ponownie skorzystać ze zwolnienia, jeżeli upłynął rok, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, przy czym podatnik ma prawo do powrotu do zwolnienia od początku dowolnego miesiąca w trakcie roku podatkowego, o ile zostały spełnione pozostałe przesłanki ponownego skorzystania ze zwolnienia, tzn.: wartość sprzedaży nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy i nie zachodziły przypadki wyłączające stosowanie zwolnienia, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy oraz w przepisach wydanych na podstawie ust. 14 tego artykułu. W przypadku, gdy podatnik zdecydował się na ponowne skorzystanie ze zwolnienia w trakcie roku podatkowego musi zostać również spełniony warunek, że do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego podatnik zamierza ponownie skorzystać ze zwolnienia nie została przekroczona wartość sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że charakter przedmiotowego pojazdu (ciągnika samochodowego), który – co do zasady – nie jest przeznaczony do zaspokajania potrzeb osobistych, ale do wykorzystywania w działalności gospodarczej, wskazuje, że nie mógł być – wbrew stwierdzeniu zawartemu we wniosku – wykorzystywany przez dłużnika wyłącznie do celów prywatnych. Wobec tego uznać należy, że dostawa, w trybie egzekucji udziału 50/100 w tej ruchomości, podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług a dłużnik działał w charakterze podatnika. Niemniej jednak, mając na uwadze brzmienie art. 113 ust. 11 i 11a ustawy o podatku od towarów i usług oraz fakt, że od końca roku, w którym dłużnik zrezygnował ze zwolnienia/utracił prawo do zwolnienia, tj. od 2011 r., upłynął okres dłuższy niż jeden rok, przy założeniu, że – jak wskazuje treść wniosku - dłużnik zakończył działalność gospodarczą w dniu 24 kwietnia 2014 r., a wartość sprzedaży opodatkowanej dokonanej w 2013 r. nie przekroczyła kwoty 150.000 zł, to spełnione były warunki do zwolnienia tej transakcji na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, ze względu na to, że dokumentowała Pani przedmiotową dostawę wystawiając w imieniu i na rzecz dłużnika fakturę zawierającą kwotę podatku należnego, jest Pani uprawniona do wystawienia faktury korygującej, o której mowa w art. 106j ust. 2 ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin