2015.11.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-428/15-2/PW
z 10 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2015 r. (data wpływu 19 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu środków pieniężnych przekazanych na fundusz założycielski Fundacji, z przeznaczeniem na działalność statutową oraz pokrycie kosztów funkcjonowania Fundacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2015 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu środków pieniężnych przekazanych na fundusz założycielski Fundacji, z przeznaczeniem na działalność statutową oraz pokrycie kosztów funkcjonowania Fundacji.

We wniosku oraz uzupełnieniu wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Wnioskodawca, z siedzibą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (dalej „Spółka”, „Fundator”). Przedmiotem działalności Spółki jest w szczególności przerób ropy naftowej oraz produkcja paliw. Spółka prowadzi szeroką działalność charytatywną i społeczną. Wspiera darowiznami, głównie pieniężnymi, liczne organizacje społeczne, fundacje, stowarzyszenia prowadzące działalność pożytku publicznego i wolontariatu w sferze zadań publicznych.

W celu prowadzenia ww. działań Spółka podjęła decyzję o powołaniu Fundacji, której jest jedynym fundatorem. Fundacja (dalej: „Fundacja”), została ustanowiona aktem notarialnym podpisanym w dniu 1 czerwca 2015 roku. Fundacja działa m.in. na podstawie ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 roku o fundacjach (tj.; Dz. U. 1991 r. Nr 45 poz. 2003) (dalej „ustawa o fundacjach”), ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (tj. Dz. U. 2010 r. nr 234 poz. 1536; dalej „ustawa o działalności pożytku publicznego”).

Środki finansowe tytułem funduszu założycielskiego z przeznaczeniem na realizację celów statutowych Fundacji zostały przelane na rachunek bankowy Fundacji w lipcu 2015 roku.

Fundacja realizuje cele społecznie użyteczne w zakresie zgodnym z art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego. Fundacja nie prowadzi działalności gospodarczej. Majątek i środki finansowe na funkcjonowanie i realizację celów startowych Fundacji pochodzą, będą pochodzić m. in. z funduszu założycielskiego, nieruchomości, ruchomości nabytych w czasie działania, otrzymanych darowizn.

Zarząd Fundacji składa się obecnie z jednego członka, który pełni funkcje prezesa. Osoba pełniąca funkcje prezesa jest zatrudniona również w Spółce na umowę o pracę. Fundacja posiada Radę Fundacji, w której skład weszli pracownicy Spółki. Zarówno prezes, jak i członkowie Rady Fundacji pełną swoje funkcje społecznie. Fundacja nie zatrudnia obecnie pracowników. Na podstawie statutu Fundator posiada określone uprawnienia w zakresie działalności Fundacji. Do kompetencji Fundatora należy m. in.:

powoływanie i odwoływanie członków Rady Fundacji i Zarządu fundacji,
zatwierdzanie planów finansowych i rzeczywistych oraz sprawozdań z ich realizacji,
podejmowanie decyzji w zakresie zmian statutu, likwidacji fundacji, podjęcia działalności gospodarczej przez Fundację,
wyrażanie zgody na rozporządzanie majątkiem Fundacji i jej środkami pieniężnymi powyżej kwoty 20 000 zł.

Spółka planuje przekazywać darowizny głównie pieniężne, na działalność statutową Fundacji, oraz darowizny z przeznaczeniem na pokrycie kosztów funkcjonowania Fundacji, takich jak np. usługi administracyjne, koszty wynajmu pomieszczeń, koszty usług prawnych i księgowych, usługi telekomunikacyjne i informatyczne, zakup środków trwałych, wyposażenia np. komputer, telefon, itp.

Spółka wynajmie odpłatnie Fundacji, pomieszczenia do prowadzenia działalności statutowej wyposażone w środki komunikacji elektronicznej. Spółka będzie świadczyć odpłatnie na rzecz Fundacji usługi administracyjne w zakresie m.in. obsługi korespondencji, analizy wniosków i przygotowania rekomendacji dla zarządu Fundacji, przygotowanie projektów uchwał i sprawozdań. Do wykonywania ww. czynności zostanie w Spółce wyznaczony pracownik, który część swego czasu pracy u Fundatora przeznaczy na prace na rzecz Fundacji. Fundacja będzie również nabywać od Spółki usługi informatyczne oraz korzystać z usług kancelarii pocztowej Fundatora.

Za ww. usługi fundacja będzie płacić wynagrodzenie dla Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (oznaczone we wniosku numerami 1 i 2).

Czy przekazanie środków pieniężnych na fundusz założycielski Fundacji, z przeznaczeniem na działalność statutową Fundacji podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Czy przekazanie środków pieniężnych na fundusz założycielski Fundacji, z przeznaczeniem na pokrycie kosztów funkcjonowania Fundacji m. in. usługi administracyjne, koszty wynajmu pomieszczeń, koszty usług prawnych i księgowych, usługi telekomunikacyjne i informatyczne, zakup środków trwałych, wyposażenia np. komputer, telefon, itp. które służą realizacji przez Fundację celów statutowych podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Spółki, przekazane na fundusz założycielski Fundacji, środki finansowe z przeznaczeniem na działalność statutową Fundacji oraz na pokrycie kosztów funkcjonowania Fundacji m. in. usługi administracyjne, koszty wynajmu pomieszczeń, koszty usług prawnych i księgowych, usługi telekomunikacyjne i informatyczne, zakup środków trwałych, wyposażenia np. komputer, telefon, itp. które służą realizacji przez Fundację celów statutowych podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W polskim systemie prawnym została ustalona zasada autonomii prawa podatkowego. Oznacza to, że ustawodawca może na potrzeby prawa podatkowego w sposób odmienny definiować instytucje prawne ustanowione w innych gałęziach prawa. W sytuacji, gdy ustawodawca nie stworzył odmiennych definicji i rozwiązań dla prawa podatkowego, należy odwoływać się do przepisów prawa cywilnego. Takie okoliczności zachodzą w przypadku pojęcia „darowizny”, którego ustawodawca w prawie podatkowym nie zdefiniował. Należy zatem przez pojęcie „darowizny” rozumieć umowę darowizny zdefiniowaną w art. 888 i 889 Kodeksu cywilnego (tak wyrok NSA z dnia 25 czerwca 2008 r., sygn. akt. II FSK 626/07).

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 17 maja 1991 (tj. Dz. U. z 1991 r. nr 45, poz. 203 z późn. zm.) ustawy o fundacjach fundator składa oświadczenie woli o założeniu fundacji, w którym powinien zostać określony przynajmniej cel fundacji oraz składniki majątkowe przeznaczone na jego realizację. Ustawodawca oprócz wskazania, że akt założycielski powinien zostać sporządzony w formie aktu notarialnego, nie doprecyzowuje innych aspektów aktu założycielskiego. Chociaż dominuje pogląd, że jest to czynność prawna jednostronna, nie sposób w pełni zgodzić się z takim twierdzeniem.

Cel fundacji jest określony przez fundatora i stanowi podstawę działania fundacji, której nie można zmienić statutem – chyba że statut przewiduje taką możliwość (tak uchwała SN z dnia 7 lipca 1993, sygn. akt III CZP 88/98). Oznacza to, że nawet jednostronne oświadczenie woli złożone przez fundatora, stanowiące fundament działalności fundacji może zostać zmieniony przez organ fundacji. Fundusz założycielski powstaje w momencie przejścia określonych w akcie założycielskim składników majątku na fundację. Należy zatem uznać, że akt założycielski w części dotyczącej określania majątku fundacji stanowi oświadczenie woli darczyńcy, który zobowiązuje się przenieść określone składniki majątku przy oświadczeniu woli o przyjęciu darowizny przez obdarowanego – fundację.

Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Istotą powstałego stosunku prawnego jest więc dokonanie świadczenia przez darczyńcę przy braku ekwiwalentnego świadczenia ze strony obdarowanego. Definicja umowy darowizny wskazuje, że ma ona charakter: konsensualny, kauzalny, jednostronnie zobowiązujący, nieodpłatny oraz obligacyjno-rozporządzający. Charakter konsensualny darowizny oznacza, że w celu zawarcia umowy darowizny obie strony, darczyńca i obdarowany, muszą złożyć zgodne oświadczenia woli. Zatem dla skutecznego zawarcia umowy nie jest wystarczające oświadczenie darczyńcy o przysporzeniu majątkowym, ale również oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny. W przypadku zawarcia umowy darowizny po stronie obdarowanego powstaje roszczenie o wykonanie darowizny przez darczyńcę. W orzecznictwie podkreśla się. że umowa darowizny jest umową konsensualną, nie traci ona takiego charakteru nawet wówczas, gdy jednocześnie z jej zawarciem następuje spełnienie świadczenia przez darczyńcę na rzecz obdarowanego (tak WSA w Szczecinie wyrok z dnia 25 kwietnia 2006 r., sygn. akt, I SA/Sz 76/04).

Przyjęcie przedmiotu darowizny przez obdarowanego należy zatem interpretować jako dorozumiane oświadczenie woli o przyjęciu darowizny.

W świetle art. 890 kodeksu cywilnego, który wskazuje, że jedynie oświadczenie woli darczyńcy powinno zostać dokonane w formie aktu notarialnego, wyrażenie woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny w sposób dorozumiany należy uznać za wystarczające. Odnosząc zasadę konsensualności do powstania funduszu założycielskiego fundacji należy podkreślić, że sposób przejścia majątku wskazanego przez fundatora na fundacje wskazuje, że oświadczenie złożone przez fundatora w formie aktu notarialnego jest właśnie oświadczeniem woli darczyńcy. Wpisanie fundacji do KRS nie jest bowiem równoznaczne z powstaniem majątku fundacji. Z chwilą uzyskania osobowości prawnej fundacja staje się odrębnym podmiotem. Z tą chwila nabywa również roszczenie w stosunku do fundatora o przeniesienie na jej rzecz składników majątkowych wskazanych w akcie założycielskim. W przypadku, gdyby fundator nie przeniósł na fundacje określonego w akcie założycielskim majątku, fundacja może wystąpić z odpowiednim roszczeniem na drogę sądową. Powstaje zatem pytanie czy w takiej sytuacji fundacja może zaniechać dochodzenia swoich praw, co w konsekwencji oznaczało by powstanie fundacji, która nie posiada majątku założycielskiego do prowadzenia działalności statutowej. Należy w tym miejscu podkreślić, że ustawa o fundacjach nie przewiduje przeniesienia własności składników majątkowych na fundację w chwili wpisania jej do KPS, ani konsekwencji w przypadku niespełnienia zobowiązania przez fundatora. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy o fundacjach wskazanie majątku fundacji jest warunkiem powstania fundacji. Z drugiej strony art. 15 ustawy o fundacjach nie przewiduje, aby okolicznością likwidacji fundacji był brak majątku założycielskiego bądź jego wyczerpanie się. Zatem nie stanowi przeszkody w funkcjonowaniu fundacji faktyczny brak funduszu założycielskiego. Kwestia dochodzenia roszczenia przeniesienia składników majątkowych składających się na fundusz założycielskiego jest decyzją podejmowaną przez organy fundacji. W konsekwencji rezygnację z dochodzenia roszczeń można uznać, za oświadczenie woli w przedmiocie odmowy przyjęcia darowizny.

A contrario, w przypadku gdy fundator wykona w sposób dobrowolny zobowiązanie, które na siebie nałożył np. poprzez wpłatę określonej kwoty pieniężnej na rachunek bankowy fundacji, należy uznać, że w momencie wypłaty tych środków pieniężnych bądź w związku z brakiem zwrotu, obdarowany -fundacja - w sposób dorozumiany złożyła oświadczenie woli o przyjęciu darowizny.

Umowa darowizny ma charakter obligacyjno-rozporządzający. Zgodnie z art. 155 Kodeksu cywilnego umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy, co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. W przypadku rzeczy oznaczonych co do gatunku dla przeniesienia własności rzeczy, niezbędne jest przeniesienie ich posiadania.

Ta zasada odnosi się również do świadczeń pieniężnych. W związku z w powyższym akt założycielski w przedmiocie ustanowienia majątku fundacji stanowi jedynie oświadczenie woli o charakterze zobowiązaniowym. Adresatem oświadczenia woli jest fundacja, gdyż tylko ona może dochodzić od fundatora przeniesienia własności poszczególnych składników majątku stanowiących fundusz założycielski. W związku z tym, że adresatem oświadczenia woli jest podmiot, który, w momencie złożenia oświadczeni woli nie posiada podmiotowości prawnej, należy stanąć na stanowisku, że jest to oświadczenie złożone pod warunkiem zawieszającym, uzależnionym od wpisania fundacji do KFRS i uzyskania przez nią osobowości prawnej.

Chwila zawarcia umowy darowizny nie została określona przez ustawodawcę. Nie istnieje ustawowy wymóg jednoczesności złożenia oświadczeń woli przez strony stosunku prawnego. Nie ma zatem prawnych przeszkód, żeby to najpierw darczyńca złożył oświadczenie woli o zobowiązaniu się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego, co będzie stanowiło ofertę darowizny. Tym samym należy uznać, że umowa darowizny została, w przypadku tworzenia fundacji, podzielona na etapy. Pierwszym z nich jest złożenie oferty w przedmiocie przekazania darowizny, drugim powstanie fundacji – adresata oferty, trzecim przyjęcie oferty.

Kolejnym istotnym elementem darowizny jest jej nieodpłatność, czyli brak obowiązku spełnienia świadczenia wzajemnego. Podstawa prawna świadczenia ma charakter causa donandi. Świadczenie musi być subiektywnie i obiektywnie bezpłatne, co oznacza, że fundator przekazując składniki majątkowe jako fundusz założycielski, dokonuje tego w zamiarze przysporzenia obdarowanemu korzyści majątkowej kosztem własnego majątku, nie oczekując w zamian świadczenia o charakterze ekwiwalentnym. Pomimo tego, że fundator w statucie ma możliwość zostawienia sobie uprawnień organizacyjnych w stosunku do fundacji, np. uprawnienie wyboru organów fundacji, co pozwala fundatorowi realnie wpływać na kierunki działania fundacji, nie stanowi to jednak świadczenia wzajemnego w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego

O ekwiwalentności świadczenia można mówić wówczas, gdy wartości świadczeń wzajemnie spełnionych jest przybliżona. W przypadku, gdyby fundator w zamian za przesuniecie składników majątkowych do majątku fundacji, otrzymał udziały, uprawniające go do uzyskania dywidendy, można by mówić o wzajemności świadczeń. Tym czasem uprawnienia fundatora nie są równoznaczne z otrzymaniem świadczenia od fundacji o charakterze majątkowym, skutkującym powiększeniem się aktywów w majątku fundatora lub zmniejszeniem pasywów. Tym samym nie ulega wątpliwości, że charakter umowy jest jednostronny.

Mając na względzie powyższe, nie ulega wątpliwości, że w świetle przepisów ustawy o fundacjach oraz art. 888 i nast. Kodeksu cywilnego, oświadczenie woli złożone przez fundatora w akcie założycielskim ustanawiającym fundację, posiada wszelkie cechy oświadczenia darczyńcy zobowiązującego się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego, pod warunkiem zawieszającym do czasu uzyskania przez fundację osobowości prawnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21 i 22, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo w art. 7a ust. 1, po odliczeniu darowizn przekazanych na cele określone w art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, organizacjom, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy, lub równoważnym organizacjom, określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego, obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych, realizującym te cele – łącznie do wysokości nieprzekraczającej 10% dochodu, o którym mowa w art. 7 ust. 3 albo w art. 7a ust. 1.

Z powyższego przepisu wynika, że aby można było dokonać odliczenia od dochodu darowizny, musi ona spełniać następujące warunki:

obdarowanym musi być organizacja określona w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. z 2010 r. Nr 234 poz. 1536), prowadząca działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych,
być przekazana na cele określone w art. 4 tej ustawy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, działalnością pożytku publicznego jest działalność społecznie użyteczna, prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych określonych w ustawie. Organizacjami pozarządowymi są, niebędące jednostkami sektora finansów publicznych, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, i niedziałające w celu osiągnięcia zysku, osoby prawne lub jednostki nieposiadające osobowości prawnej utworzone na podstawie przepisów ustaw, w tym fundacje i stowarzyszenia, z zastrzeżeniem ust. 4 (art. 3 ust. 2).

Sfera zadań publicznych, o której mowa w art. 3 ust. 1 ww. ustawy została określona w art. 4 ust. 1 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

Zatem zakres ulgi przewidzianej w ww. art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych związanej z darowiznami na rzecz organizacji pozarządowych nie uzależnia dokonania odliczenia od posiadania przez obdarowaną organizację formalnego statusu organizacji pożytku publicznego. Istotne jest, aby jednostka obdarowana prowadziła działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych i nie była jednostką sektora finansów publicznych – musi być spełniony warunek przekazania darowizny na rzecz organizacji pozarządowej, czyli m.in. podmiotowi niebędącemu jednostką sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów ustawy o finansach publicznych, która nie działa w celu osiągnięcia zysku.

Pod pojęciem darowizny należy, zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), rozumieć umowę, na podstawie której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Zatem umowa darowizny ma charakter umowy zobowiązującej (konsensualnej) – do zawarcia umowy dochodzi z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia woli – i jednostronnej, jako nieprzynoszącej darczyńcy żadnej opłaty. Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli przez obie strony. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Nie stanowią natomiast darowizny bezpłatne przysporzenia w wypadkach, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu (art. 889 pkt 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślenia wymaga także fakt, że w myśl z art. 18 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, łączna kwota odliczeń z tytułów określonych w ust. 1 pkt 1 i 7 nie może przekroczyć 10% dochodu, o którym mowa w art. 7 ust. 3 albo w art. 7a ust. 1, z tym, że odliczeniom nie podlegają darowizny na rzecz:

osób fizycznych,
osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, prowadzących działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych metali, lub handlu tymi wyrobami.

Art. 18 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi natomiast, że jeżeli przedmiotem darowizny są towary opodatkowane podatkiem od towarów i usług, za kwotę darowizny uważa się wartość towaru uwzględniającą należny podatek od towarów i usług. Przy określaniu wartości tych darowizn stosuje się odpowiednio art. 14.

W myśl art. 18 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odliczenie darowizn, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 7 oraz wynikające z odrębnych ustaw, stosuje się, jeżeli wysokość darowizny jest udokumentowana dowodem wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego, a w przypadku darowizny innej niż pieniężna – dokumentem, z którego wynika wartość tej darowizny, oraz oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 18 ust. 1k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odliczenia darowizn, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1, nie można byłoby zastosować w przypadku, gdyby podatnik zaliczył wartość przekazanej darowizny do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 18 ust. 1g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy korzystający z odliczenia darowizn, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 7 oraz wynikającego z odrębnych ustaw, są obowiązani wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, kwotę przekazanej darowizny, kwotę dokonanego odliczenia oraz dane pozwalające na identyfikację obdarowanego, w szczególności jego nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej lub numer uzyskany w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, w którym obdarowany ma siedzibę, służący dla celów podatkowych identyfikacji.

Stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym – do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego, Spółka podjęła decyzję o powołaniu Fundacji, której jest jedynym fundatorem. Fundacja została ustanowiona aktem notarialnym podpisanym w dniu 1 czerwca 2015 roku. Fundacja działa m.in. na podstawie ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 roku o fundacjach oraz ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie. Środki finansowe tytułem funduszu założycielskiego z przeznaczeniem na realizację celów statutowych Fundacji zostały przelane na rachunek bankowy Fundacji w lipcu 2015 roku. Zdaniem Wnioskodawcy, przekazane na fundusz założycielski Fundacji, środki finansowe z przeznaczeniem na działalność statutową Fundacji oraz na pokrycie kosztów funkcjonowania Fundacji m. in. usługi administracyjne, koszty wynajmu pomieszczeń, koszty usług prawnych i księgowych, usługi telekomunikacyjne i informatyczne, zakup środków trwałych, wyposażenia np. komputer, telefon, itp. które służą realizacji przez Fundację celów statutowych podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz. U. z 1991 r. Nr 46 poz. 203 z późn. zm.), fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami.

Z przepisu art. 3 ustawy o fundacjach wynika, że oświadczenie woli o ustanowieniu fundacji powinno być złożone w formie aktu notarialnego. W oświadczeniu woli o ustanowieniu fundacji fundator powinien wskazać cel fundacji oraz składniki majątkowe przeznaczone na jego realizację. Składnikami majątkowymi, o których mowa w ust. 2, mogą być pieniądze, papiery wartościowe, a także oddane fundacji na własność rzeczy ruchome i nieruchomości.

W myśl art. 4 ustawy o fundacjach, fundacja działa na podstawie przepisów tej ustawy i statutu. Fundator ustala statut fundacji, określający jej nazwę, siedzibę i majątek, cele, zasady, formy i zakres działalności fundacji, skład i organizację zarządu, sposób powoływania oraz obowiązki i uprawnienia tego organu i jego członków. Statut może zawierać również inne postanowienia, w szczególności dotyczące prowadzenia przez fundację działalności gospodarczej, dopuszczalności i warunków jej połączenia z inną fundacją, zmiany celu lub statutu, a także przewidywać tworzenie obok zarządu innych organów fundacji (art. 5 ust. 1 ustawy o fundacjach).

W świetle wyżej powołanych przepisów, akt fundacyjny towarzyszący powołaniu każdej fundacji jest jednostronną czynnością prawną o charakterze zobowiązującym. Wskazanie więc w akcie fundacyjnym składników majątkowych rodzi zobowiązanie po stronie fundatora do przeniesienia ich na rzecz fundacji z chwilą zarejestrowania. Z kolei stając się podmiotem majątku określonego w akcie fundacyjnym fundacja uzyskuje roszczenie o jego wydanie.

Powyższe oznacza, że środki pieniężne przekazane przez Wnioskodawcę na fundusz założycielski Fundacji, z przeznaczeniem na działalność statutową oraz pokrycie kosztów funkcjonowania Fundacji, miały na celu wypełnienie przyjętego przez Wnioskodawcę zobowiązania wynikającego ze złożonego oświadczenia woli w akcie fundacyjnym, ujętego w statucie Fundacji. Tym samym dokonany przelew środków pieniężnych nie był świadczeniem nieekwiwalentnym, gdyż miał na celu wykonania pierwotnego świadczenia.

Należy zaznaczyć, że darowizna uregulowana przepisami Kodeksu cywilnego ma na celu przysporzenie majątkowe bez ekwiwalentu (nieodpłatnie) i podlega najczęściej na przesunięciu dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści art. 889 Kodeksu cywilnego.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że wniesienie przez Fundatora środków pieniężnych, które stanowią fundusz założycielski i są wnoszone przez Niego w wykonaniu zobowiązania wynikającego z aktu ustanowienia Fundacji nie może być uznane za darowiznę podlegającą odliczeniu od podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, środki pieniężne przekazane przez Wnioskodawcę na fundusz założycielski Fundacji, z przeznaczeniem na działalność statutową oraz pokrycie kosztów funkcjonowania Fundacji, miały na celu wypełnienie przyjętego przez Wnioskodawcę zobowiązania wynikającego ze złożonego oświadczenia woli w akcie fundacyjnym, ujętego w statucie Fundacji. Tym samym dokonany przelew środków pieniężnych nie był świadczeniem nieekwiwalentnym, gdyż miał na celu wykonania pierwotnego świadczenia. Tym samym dokonany przelew środków pieniężnych nie był świadczeniem nieekwiwalentnym, gdyż miał na celu wykonania pierwotnego świadczenia. W konsekwencji nie może być uznany za darowiznę podlegającą odliczeniu od podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 lutego 2008 r., sygn. akt II FSK 1767/06, akt fundacyjny towarzyszący powołaniu każdej fundacji jest jednostronną czynnością prawną o charakterze zobowiązującym. Wskazanie w akcie fundacyjnym składników majątkowych rodzi zobowiązanie po stronie fundatora do przeniesienia ich na rzecz fundacji z chwilą zarejestrowania. Z kolei stając się podmiotem majątku określonego w akcie fundacyjnym fundacja uzyskuje roszczenie o jego wydanie. Z tej przyczyny, majątek wniesiony do fundacji nie może być uznany za darowiznę w rozumieniu przepisu art. 18 ust 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym przyjęte przez Wnioskodawcę stanowisko, że na mocy art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia od podstawy opodatkowania darowizny środków pieniężnych przekazanej na fundusz założycielski fundacji, należy uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin