Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB4.4511.1082.2016.2.MS1
z 12 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2016 r. (data wpływu 12 września 2016 r.), uzupełnionym pismem (data nadania 21 listopada 2016 r.) data wpływu 22 listopada 2016 r. na wezwanie Nr 1462-IPPB4.4511.1082.2016.1.MS1 z dnia 9 listopada 2016 r. (data nadania 9 listopada 2016 r., data doręczenia 14 listopada 2016 r.) oraz pismem z dnia 5 grudnia 2016 r. (data nadania 5 grudnia 2016 r., data wpływu 7 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

Z uwagi na braki formalne, tut. organ pismem z dnia 9 listopada 2016 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1082.2016.1.MS1 (data nadania 9 listopada 2016 r., data doręczenia 14 listopada 2016 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, przeformułowanie pytania podatkowego oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego.

Pismem (data nadania 21 listopada 2016 r., data wpływu 22 listopada 2016 r.) uzupełniono wniosek w terminie.

Ponadto w dniu 7 grudnia do tut. Organu wpłynęło pismo z dnia 5 grudnia 2016 r. (data nadania 5 grudnia 2016 r.) zawierające sprostowanie do uzupełnienia wniosku.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 10 sierpnia 2016 r. Sąd Rejonowy, Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rozpoznał sprawę z powództwa byłego pracownika przeciwko Ośrodkowi Kultury (Wnioskodawcy) o odszkodowanie, zadośćuczynienie. Pełnomocnicy stron, którzy stawili się na posiedzeniu zgodnie ustalili warunki ugodowego zakończenia sporu polegające na wypłacie powodowi kwoty 5.000,00 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę, płatne do 5 września 2016 r.

Treść zawartej ugody: Ośrodek Kultury, reprezentowany przez pełnomocnika zobowiązuje się zapłacić na rzecz byłego pracownika reprezentowanego przez pełnomocnika kwotę 5.000,00 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, płatne do dnia 5 września 2016 r., pod rygorem zapłaty odsetek ustawowych w razie uchybienia terminowi płatności tej kwoty. Strony wyrażają zgodę na powyższe warunki ugody i zgodnie oświadczają, że ugoda wyczerpuje całość roszczeń między nimi w zakresie objętym pozwem i wynikających z łączącego ich stosunku pracy. Wnioskodawca wypłacił w dniu 5 września 2016 r. na konto byłego pracownika kwotę 4.100,00 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem. Jest to kwota odszkodowania pomniejszona o podatek dochodowy od osób fizycznych.

Pismem (data wpływu 22 listopada 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego o następujące informacje:

W dniu 2 lutego 2016 r. pracownik otrzymał odwołanie ze stanowiska zastępcy dyrektora OkiS z zgodnie z obowiązującym - statutem. Odwołanie było równoznaczne z wypowiedzeniem stosunku pracy. W okresie wypowiedzenia pracownik miał prawo do wynagrodzenia w wysokości przysługującej jak przed odwołaniem.

Okres wypowiedzenia w tym przypadku wynosił 3 miesiące i rozpoczynał się z dniem 1 marca 2016 r. i zakończył 31 maja 2016 r.

W okresie wypowiedzenia pracownik zwolniony był z obowiązku świadczenia pracy.

Były pracownik otrzymywał miesięcznie wynagrodzenie brutto: zasadnicze 2.450,00 zł, dodatek funkcyjny 1.008,00 zł, dodatek za wieloletnia pracę - 20% wynagrodzenia zasadniczego tj. 490,00 zł. Razem wynagrodzenie miesięczne wynosiło brutto: 3.948,00 zł. (słownie trzy tysiące dziewięćset czterdzieści osiem 00/100 zł).

Pracownik złożył 3 lutego 2016 r. do Sądu Pracy odwołanie od decyzji odwołania go ze stanowiska zastępcy dyrektora i o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę.

W dniu 7 maja 2016 r. wniesiono o rozszerzenie powództwa o:

• zasądzenie od pozwanego zakładu pracy na rzecz pracownika kwoty 10.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za mobbing,
• zasądzenie kosztów procesu - w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,
• nadanie wyrokowi klauzuli natychmiastowej wykonalności.
• przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków zawnioskowanych w piśmie z dnia 7 kwietnia 2016 r.
  
  

W dniu 10 sierpnia 2016 r. Sąd Rejonowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rozpoznał sprawę z powództwa byłego pracownika przeciwko Ośrodkowi Kultury i Sztuki o odszkodowanie, zadośćuczynienie. Zgodnie z protokołem sądowym z dnia 10 sierpnia 2016 r., pełnomocnicy stron, którzy stawili się na posiedzeniu zgodnie ustalili warunki ugodowego zakończenia sporu polegające na wypłacie powodowi kwoty 5.000,00 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę, płatne do 5 września 2016 r.

Wnioskodawca przytacza treść zawartej ugody zgodnie z protokołem z dnia 10 sierpnia 2016 r.:

„Ośrodek Kultury i Sztuki reprezentowany przez pełnomocnika zobowiązuje się zapłacić na rzecz byłego pracownika reprezentowanego przez pełnomocnika kwotę 5.000,00 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, płatne do dnia 5 września 2016 r. pod rygorem zapłaty odsetek ustawowych w razie uchybienia terminowi płatności tej kwoty. Strony wyrażają zgodę na powyższe warunki ugody i zgodnie oświadczają, że ugoda wyczerpuje całość roszczeń między nimi w zakresie objętym pozwem i wynikających z łączącego ich stosunku pracy”.

Z treści zawartej ugody nie wynika:

1. by wysokość ani zasady ustalania wypłaconego byłemu pracownikowi odszkodowania wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych.
2. by wysokość kwoty odszkodowania została ustalona na podstawie przepisów Kodeksu pracy.
   
   

Wysokość odszkodowania wynika raczej z ustaleń umowy pomiędzy stronami ugody. Ma charakter rekompensaty za utracone korzyści w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane w postaci wynagrodzenia za pracę, które by otrzymał, gdyby dalej pracował.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca słusznie przyjął, że wypłacone odszkodowanie nie ma podstawy w obowiązującym przepisie lub w wewnętrznej regulacji prawa pracy, a co za tym idzie nie korzystającą ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 U.P.D.F.?
2. Czy Wnioskodawca jako płatnik, zobowiązany był w tym przypadku do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Na podstawie art. 21 ust. 3 P.D.O.F. wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeśli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeśli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumieniach zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr. 21, poz. 94, z późn. zm.)

Z treści zawartej ugody nie wynika:

1. by wysokość ani zasady ustalania wypłaconego byłemu pracownikowi odszkodowania wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych.
2. by wysokość kwoty odszkodowania została ustalona na podstawie przepisów Kodeksu pracy.
   
   

Wysokość odszkodowania wynika raczej z ustaleń umowy pomiędzy stronami ugody. Ma charakter rekompensaty za utracone korzyści w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane w postaci wynagrodzenia za pracę, które by otrzymał, gdyby dalej pracował.

Wnioskodawca jako płatnik, zobowiązany był w tym przypadku - do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego byłemu pracownikowi odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, uważa się, w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowa kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 10 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca zawarł z byłym pracownikiem ugodę sądową, mocą której zobowiązał się zapłacić na rzecz byłego pracownika kwotę 5.000,00 zł w terminie do dnia 5 września 2016 r. tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem. Wnioskodawca wypłacił w dniu 5 września 2016 r. na konto byłego pracownika kwotę 4.100,00 zł tytułem odszkodowania pomniejszoną o podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca na zdefiniował pojęcia szkody, czy odszkodowania, tym nie mniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od przyjętego w systemie prawa cywilnego ich znaczenia. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują (generalnie) przepisy art. 361 i 363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.). Wypłata odszkodowania jest konsekwencją wystąpienia szkody. Jednakże do celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, nie każde odszkodowanie w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego będzie podlegało zwolnieniu, nawet jeżeli stanowi szkodę w rozumieniu art. 361 Kodeksu cywilnego. Regulacja prawna zawarta w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ogranicza możliwość zwolnienia tylko do odszkodowań (zadośćuczynień), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 ww. ustawy, umowę o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron.

Jednakże należy zauważyć, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego, zawarta między Wnioskodawcą a byłym pracownikiem ugoda sądowa stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 917 powołanej powyżej ustawy, strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

W związku z tym należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie wypłacone przez Wnioskodawcę byłemu pracownikowi nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że z treści zawartej ugody nie wynika czy wysokość ani zasady ustalania wypłaconego byłemu pracownikowi odszkodowania wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych. Nie wynika z niej także by wysokość kwoty odszkodowania została ustalona na podstawie przepisów kodeksu pracy. Tak więc do odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi przez Wnioskodawcę, nie może mieć zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, ustawodawca zwolnił inne odszkodowania niż te, które określone zostały m.in. w punkcie 3 omawianego przepisu, ale tylko do wysokości rzeczywiście poniesionej straty, wyłączając zwolnienie w stosunku do odszkodowań obejmujących utracone korzyści. Należy zauważyć, że zwolnienie odszkodowań od podatku jest związane przede wszystkim z faktem, że są one formą naprawienia zaistniałej szkody a zatem nie stanowią realnego przysporzenia majątkowego. Zgodnie z przepisami prawa cywilnego naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie w zakresie utraconych korzyści nie ma skutku restytucyjnego, dlatego nieuzasadnione byłoby zwolnienie tego rodzaju świadczeń od podatku dochodowego, tym bardziej, że utracona korzyść stanowiłaby zasadniczo przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu. Stąd też ustawodawca wskazuje, że zwolnieniem podatkowym nie są objęte odszkodowania dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Do celów zwolnienia podatkowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozstrzygnięcia wymaga zatem, czy wypłacone przez Wnioskodawcę byłemu pracownikowi odszkodowanie pokrywa rzeczywiście poniesioną stratę, czy utracone korzyści.

W stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że wysokość odszkodowania, które wypłacił byłemu pracownikowi wynika raczej z ustaleń umowy pomiędzy stronami ugody. Odszkodowanie to ma charakter rekompensaty za utracone korzyści w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane w postaci wynagrodzenia za pracę, które by otrzymał, gdyby dalej pracował.

Wobec powyższego, kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody, tj. Wnioskodawcą a byłym pracownikiem, której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie nie jest zatem rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą byłego pracownika). Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki były pracownik Wnioskodawcy mógłby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

W związku z powyższym, należy uznać, że określone w ugodzie odszkodowanie przyznane byłemu pracownikowi Wnioskodawcy tytułem rozwiązania umowy o pracę nie może również podlegać zwolnieniu wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, bowiem wypłacone świadczenie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Tym samym kwota wypłacona byłemu pracownikowi przez Wnioskodawcę stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, od osób fizycznych.

Zatem, skoro wysokość i zasady ustalenia przedmiotowego odszkodowania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że odszkodowanie to nie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Odszkodowanie to nie korzysta także ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych gdyż dotyczy utraconych korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę, które pracownik otrzymałby, gdyby dalej pracował.

Wobec powyższego Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.