2016.11.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-707/16-1/WM
z 7 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2016 r. (data wpływu 8 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie spłaty udzielonej pożyczki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie spłaty udzielonej pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od 1 czerwca 2006 r. prowadzi działalność gospodarczą. Przedmiotem prowadzonej działalności jest między innymi działalność sklasyfikowana pod symbolem PKD 64.92.Z - pozostałe formy udzielania kredytów i 68.10.Z - kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek.

9 marca 2015 r. w ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawczyni udzieliła pożyczki osobie fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej. W umowie tej określono kwotę pożyczki, odsetek oraz termin zwrotu pożyczki wraz z odsetkami na dzień 9 marca 2016 r. Warunkiem udzielenia pożyczki było zobowiązanie pożyczkobiorcy do zabezpieczenia spłaty pożyczki i odsetek w formie aktu notarialnego dokumentującego fakt przeniesienia własności nieruchomości - lokalu mieszkalnego. Dnia 10 marca 2015 r. została zawarta w formie aktu notarialnego "umowa przeniesienia własności nieruchomości na zabezpieczenie".

W umowie tej dokonano przeniesienia własności nieruchomości - lokalu mieszkalnego na rzecz Wnioskodawczyni wraz z informacją o wniesienie do sądu - wydział ksiąg wieczystych wpisu prawa własności na rzecz Wnioskodawczyni.

W akcie notarialnym ustalono wartość mieszkania - bez uwzględnienia kredytu hipotecznego, który obciążał ten lokal mieszkalny. Ustalono, że Wnioskodawczyni jako powiernik zobowiązuje się do powrotnego przeniesienia prawa własności nieruchomości – lokalu mieszkalnego na rzecz przewłaszczającej po dokonaniu przez nią spłaty pożyczki wraz z odsetkami w terminie 14 dni od ich uiszczenia.

Ponadto strony umowy ustaliły, że posiadanie przedmiotowej nieruchomości oraz prawo pobierania pożytków, ponoszenia kosztów utrzymania i ciężarów przypadających na tę nieruchomość, w tym obowiązek spłaty kredytu hipotecznego zachowuje pożyczkobiorca.

Jednocześnie Wnioskodawczyni jako powiernik - pożyczkodawca zobowiązuje się do niezbywania i nieobciążania nieruchomości do upływu terminu spłaty pożyczki.

W przypadku zwłoki w spłacie pożyczki lub odsetek w całości lub w części, Wnioskodawczyni może sprzedać prawo własności nieruchomości w celu zaspokojenia swojej wierzytelności z tytułu umowy pożyczki wraz z poniesionymi kosztami związanymi ze sprzedażą tej nieruchomości. Nadwyżka uzyskana ze sprzedaży po zaspokojeniu wierzytelności Wnioskodawczyni oraz kosztów związanych ze sprzedażą zostanie wypłacona pożyczkobiorcy. Pożyczka wraz z odsetkami nie została spłacona do dnia wynikającego z umowy pożyczki.

W dniu 2 czerwca 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała lokal mieszkalny i zgodnie z aktem notarialnym i umową pożyczki dokonała następującego rozliczenia:

spłata kredytu hipotecznego;
zaspokojenie wierzytelności wynikającej z ww. umowy /kapitał pożyczki i odsetki/
przekazanie nadwyżki uzyskanej ze sprzedaży pożyczkobiorcy.

W podatkowej księdze przychodów i rozchodów dokonano następujących zapisów:

zakup towarów handlowych w kol. 10 - zaewidencjonowano w dniu przeniesienia własności lokalu mieszkalnego w cenie zakupu przyjętej z aktu notarialnego określającego wartość lokalu uzgodniona przez strony w akcie notarialnym;
na 31 grudnia 2015 r. lokal ten wykazano w remanencie i uwzględniono przy ustaleniu dochodu za 2015 r.;
w kol 7 wykazano przychód ze sprzedaży w dniu 2 czerwca 2016 r. - wartość mieszkania wykazana w akcie notarialnym;
w kol. 13 - dodatkowe koszty związane ze sprzedażą wykazano - spłatę kredytu hipotecznego oraz przelew nadwyżki na rzecz pożyczkobiorcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni dokonała prawidłowego księgowania zaistniałych zdarzeń gospodarczych i ustalenia dochodu za 2015 r. oraz zaliczki na podatek dochodowy za 2 kwartał 2016 r. (Wnioskodawczyni rozlicza się kwartalnie)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowo zaewidencjonowała zdarzenia gospodarcze w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W dniu nabycia lokalu mieszkalnego, który miał być przeznaczony do sprzedaży – jeśli pożyczka nie zostanie zwrócona - dokonała księgowania w kol 10 zakupu towaru handlowego – lokalu mieszkalnego, gdyż stała się właścicielem tego towaru.

Na dzień 31 grudnia 2015 r. lokal ten był własnością Wnioskodawczyni, konsekwencją czego było ujęcie go w inwentaryzacji na 31 grudnia 2015 r. i ustalenie dochodu z uwzględnieniem wartości tego lokalu.

W dniu sprzedaży lokalu uzyskała przychód z prowadzonej działalności i zaksięgowała go w kol 7, obciążając jednocześnie kol 13 dodatkowo poniesionymi kosztami związanymi ze sprzedażą, a wynikającymi z zawartych umów.

W efekcie wszystkich wyżej wymienionych księgowań Wnioskodawczyni uzyskała dochód w wysokości odsetek wynikających z umowy pożyczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się:

pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów);
kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek.

Istotą pożyczki, której definicję zawiera art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U z 2016 r., poz. 380.) jest jej zwrotny charakter. Pożyczka jest umową, na podstawie której pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść na własność pożyczkobiorcy określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić taką samą ilość pieniędzy.

Z powyższych przepisów wynika, że zwrócone pożyczki z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek nie stanowią przychodów z działalności gospodarczej, przy czym przychodem są wyłącznie odsetki faktycznie otrzymane.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udzielania kredytów oraz kupna i sprzedaży nieruchomości, opodatkowaną na zasadach ogólnych, zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W dniu 9 marca 2015 r. w ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawczyni udzieliła pożyczki osobie fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej. W umowie tej określono kwotę pożyczki, odsetek oraz termin zwrotu pożyczki wraz z odsetkami na dzień 9 marca 2016 r. Warunkiem udzielenia pożyczki było zobowiązanie pożyczkobiorcy do zabezpieczenia spłaty pożyczki i odsetek w formie aktu notarialnego dokumentującego fakt przeniesienia własności nieruchomości - lokalu mieszkalnego. Dnia 10 marca 2015 r. została zawarta w formie aktu notarialnego "umowa przeniesienia własności nieruchomości na zabezpieczenie".

Jednocześnie Wnioskodawczyni jako powiernik - pożyczkodawca zobowiązuje się do niezbywania i nieobciążania nieruchomości do upływu terminu spłaty pożyczki.

W dniu 2 czerwca 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała lokal mieszkalny.

W odniesieniu do powyższego, wstępnie należy wskazać za uchwałą z dnia 11 września 2003 r., Sądu Najwyższego sygn. III CZP 53/03, że „Umowa o przewłaszczenie rzeczy na zabezpieczenie jest jednym ze sposobów zapewnienia wierzycielowi realizacji pieniężnego zobowiązania dłużnika. Jej istotę stanowi przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy w celu jego zaspokojenia w razie niewykonania przez dłużnika zobowiązania oraz zobowiązanie się wierzyciela do zwrotnego przeniesienia własności, jeżeli dłużnik zobowiązanie wykona. Umowa ta stwarza podstawy do żądania wydania rzeczy i zależy od istnienia wierzytelności pieniężnej, którą zabezpiecza. Przenosi własność ze skutkiem w postaci wyłączenia przedmiotu zabezpieczenia z majątku dłużnika, ale jej przyczyną nie jest przysporzenie wierzycielowi prawa własności lecz danie mu zabezpieczenia wyegzekwowania wierzytelności. Dopiero spłata długu lub wystąpienie zdarzenia umownego, z którym strony związały skutek w postaci zaspokojenia wierzyciela powoduje, że wierzytelność wygasa w całości lub części. Najczęściej zdarzeniem tym jest sprzedaż rzeczy przez wierzyciela z zaliczeniem uzyskanej ceny na poczet wierzytelności. Brak spłaty długu i brak zaspokojenia się wierzyciela skutkuje "utrzymywaniem się" wierzytelności w czasie i wysokości zależnych od efektów przedsięwzięć wierzyciela na drodze realizacji uprawnień, wynikających z umowy o przewłaszczenie na zabezpieczenie."

Przedmiotem umowy przewłaszczenia mogą być także nieruchomości. W tej kwestii Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 maja 2000 r., sygn. akt III CKN 246/00 stwierdził, że: "umowa przeniesienia własności nieruchomości na zabezpieczenie spłaty kredytu, w której kredytodawca zobowiązał się do przeniesienia z powrotem na kredytobiorcę własności nieruchomości niezwłocznie po spłacie kredytu, nie jest umową przeniesienia własności zawartą pod warunkiem (art. 157 § 1 Kodeksu cywilnego)". Warunek pojawia się natomiast przy oświadczeniu w umowie przewłaszczenia odnośnie zwrotnego przeniesienia na dłużnika własności nieruchomości. Przeniesienie to odbywa się właśnie pod warunkiem, którym jest spełnienie świadczenia kredytowego przez dłużnika.

W sytuacji braku spłaty pożyczki po stronie Wnioskodawczyni nie powstanie – zgodnie z zawartą umową pożyczki – przychód z tytułu dobrowolnie zapłaconych odsetek od udzielonej pożyczki, jednakże zastąpi go przychód z tytułu sprzedaży nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie jej spłaty.

Biorąc pod uwagę wskazane we wniosku okoliczności sprawy, stwierdzić należy, że w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości będącej zabezpieczeniem spłaty udzielonej przez Wnioskodawczynię pożyczki wraz z należnymi jej odsetkami, przychodem z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej będzie wartość nieruchomości ustalona w umowie sprzedaży, zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu. Przywołana regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łącznie dwóch warunków, tj.:

konieczność faktycznego – co do zasady – poniesienia wydatku,
poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z tych elementów określić można mianem przesłanki negatywnej, zgodnie z którą ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 27 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, udzielonych pożyczek, w tym straconych pożyczek.

Z przepisu tego wynika, że udzielone pożyczki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Powyższe jest konsekwencją wskazanego powyżej zapisu ustawy, że zwrócone pożyczki z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek nie stanowią przychodów z działalności gospodarczej.

Jednakże w przypadku braku spłaty pożyczek przez pożyczkobiorców, których spłata zabezpieczona była przeniesieniem na pożyczkodawcę własności nieruchomości pożyczkobiorcy i sprzedaży tych nieruchomości przez pożyczkodawcę, wartość udzielonych pożyczek zmienia swój charakter i staje się swego rodzaju ceną nabycia nieruchomości.

Z treści wniosku wynika natomiast, że Wnioskodawczyni zawarła umowę pożyczki, której zabezpieczeniem spłaty było przeniesienie własności nieruchomości. W akcie notarialnym dotyczącym nabycia przez Wnioskodawczynię lokalu mieszkalnego ustalono, że Wnioskodawczyni jako powiernik zobowiązuje się do powrotnego przeniesienia prawa własności nieruchomości - lokalu mieszkalnego na rzecz przewłaszczającej po dokonaniu przez nią spłaty pożyczki wraz z odsetkami w terminie 14 dni od ich uiszczenia.

Zatem Wnioskodawczyni – w dacie zawarcia umowy przeniesienia własności nieruchomości – nie miała zamiaru jej sprzedaży, nie poniosła także wydatków na nabycie tej nieruchomości, głównym celem tego nabycia było zabezpieczenie spłaty udzielonej pożyczki.

Dopiero w przypadku zwłoki w spłacie pożyczki lub odsetek w całości lub w części, zgodnie z zawartą umową, Wnioskodawczyni mogła sprzedać przedmiotową nieruchomość w celu zaspokojenia swojej wierzytelności z tytułu umowy pożyczki.

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawczynią, że nieruchomość stanowiąca zabezpieczenie spłaty udzielonej pożyczki, już z chwilą zawarcia umowy pożyczki i przeniesienia własności nieruchomości na Wnioskodawczynię stała się towarem handlowym, podlegającym ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Towarami handlowymi, zgodnie z treścią § 3 pkt 1 lit. a) Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów z dnia 26 sierpnia 2003 r. (Dz.U. z 2014 r. poz. 1037 ze zm.) są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Przedmiotowa nieruchomość, została przeznaczona do sprzedaży, a tym samym stała się towarem handlowym o którym mowa w cyt. § 3 pkt 1 lit. a) Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni dopiero z dniem upływu terminu spłaty pożyczki, tj. z dniem 9 marca 2016 r.

Zatem dopiero w dniu 9 marca 2016 r. należało ująć ją w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, w kolumnie zakup towarów handlowych, jednakże nie w cenie przyjętej w akcie notarialnym określającym wartość lokalu uzgodnionym przez strony, ale w wartości udzielonej pożyczki (w części niespłaconej przez dłużnika) na dzień upływu terminu jej spłaty i obciążyć koszty uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Skoro przedmiotowa nieruchomość stała się towarem handlowym dopiero z dniem 9 marca 2016 r., to nie podlegała ujęciu w remanencie sporządzonym na dzień 31 grudnia 2015 r. Bowiem zgodnie z § 27 ww. rozporządzenia (w brzmieniu obowiązującym na 31 grudnia 2015 r.), w spisie z natury sporządzonym na koniec każdego roku podatkowego ujmuje się towary handlowe, materiały (surowce) podstawowe i pomocnicze, półwyroby, produkcję w toku, wyroby gotowe, braki i odpady.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

W związku z powyższym, przedmiotowy lokal mieszkalny nie mógł być ujęty w remanencie końcowym sporządzonym na dzień 31 grudnia 2015 r., a wartość tego lokalu nie mogła być uwzględniona przy ustaleniu dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym za 2015 r.

Kosztem uzyskania przychodu na dzień sprzedaży nieruchomości są również wynikające z zawartych umów, poniesione przez Wnioskodawczynię koszty związane ze sprzedażą tej nieruchomości. Jeżeli zatem z zawartej z dłużnikiem umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie wynikał obowiązek spłaty kredytu hipotecznego obciążającego nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży, jak również zwrotu nadwyżki ceny sprzedaży nieruchomości ponad wartość niespłaconej kwoty głównej pożyczki (bez odsetek), to kosztem uzyskania przychodów jest także wartość spłaconego przez Wnioskodawczynię kredytu hipotecznego, jak również nadwyżka uzyskanej ceny sprzedaży ponad kwotę niespłaconej kwoty głównej pożyczki (bez odsetek), która została zwrócona pożyczkobiorcy.

Zatem, dochodem z tytułu sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem zabezpieczenia udzielonej pożyczki, jest kwota odpowiadająca wartości odsetek wynikających z umowy pożyczki.

Powyższą operację gospodarczą należy uwzględnić przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy.

W myśl bowiem art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Stosownie do art. 44 ust. 2 ww. ustawy, dochodem z działalności gospodarczej stanowiącym podstawę obliczenia zaliczki u podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów jest różnica pomiędzy wynikającym z tych ksiąg przychodem i kosztami jego uzyskania. Jeżeli jednak podatnik na koniec miesiąca sporządza remanent towarów, surowców i materiałów pomocniczych lub naczelnik urzędu skarbowego zarządzi sporządzenie takiego remanentu, dochód ustala się według zasad określonych w art. 24 ust. 2.

Zgodnie z art. 44 ust. 3g ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, będący małymi podatnikami oraz podatnicy rozpoczynający prowadzenie działalności gospodarczej, o których mowa w art. 22k ust. 11, mogą wpłacać zaliczki kwartalne. Wysokość zaliczek, z zastrzeżeniem ust. 3h, ustala się w następujący sposób:

obowiązek wpłacania zaliczki powstaje, poczynając od kwartału, w którym dochody przekroczyły kwotę powodującą obowiązek zapłacenia podatku;
zaliczkę za ten kwartał stanowi podatek obliczony od dochodu według zasad określonych w art. 26, 27 i 27b;
zaliczkę za kolejne kwartały ustala się w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku a sumą zaliczek za poprzednie kwartały.

W myśl art. 44 ust. 6 ww. ustawy, zaliczki miesięczne od dochodów wymienionych w ust. 1, wpłaca się w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczki kwartalne podatnicy wpłacają w terminie do 20 dnia każdego miesiąca następującego po kwartale, za który wpłacana jest zaliczka. Zaliczkę za ostatni miesiąc lub ostatni kwartał roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc lub odpowiednio kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 45.

Jeżeli zatem, w związku ze sprzedażą przedmiotowej nieruchomości w drugim kwartale 2016 r. wystąpią okoliczności o których mowa w cytowanych powyżej przepisach, Wnioskodawczyni ma obowiązek wpłacenia zaliczki kwartalnej.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnić się od występującego w rzeczywistości stanu faktycznego, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin