Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.423.2018.3.WB
z 31 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2018 r. (data wpływu 8 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 października 2018 r. (data wpływu 12 października 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzenia Wnioskodawcy jako komplementariusza przewidziane w umowie spółki komandytowej, a przyznane uchwałą wspólników z tytułu prowadzenia spraw Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzenia Wnioskodawcy jako komplementariusza przewidziane w umowie spółki komandytowej, a przyznane uchwałą wspólników z tytułu prowadzenia spraw Spółki. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 4 października 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komplementariuszem w spółce komandytowej. Przedmiotem działalności spółki jest działalność prawnicza.

Spółka powstała z przekształcenia spółki partnerskiej. Przekształcenie nastąpiło na podstawie art. 551 § 1 KSH w zw. z art. 581 i art. 582 KSH uchwałą partnerów spółki partnerskiej z dnia 24 lutego 2015 r.

Spółka została wpisana do KRS w dniu 4 marca 2015 r. Zgodnie z postanowieniem umowy spółki, każdy komplementariusz reprezentuje samodzielnie spółkę.

Wnioskodawca osiąga dochody z udziału w zysku Spółki zgodnie z określonym w umowie udziałem. Wnioskodawca również na podstawie umowy zlecenia w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej świadczy na rzecz Spółki usługi prawnicze, związane z obsługą prowadzenia spraw poszczególnych klientów Spółki, które Wnioskodawca samodzielnie pozyskał. Usługi udokumentowane są wystawioną przez Wnioskodawcę fakturą VAT na rzecz Spółki.

Dodatkowo aktem notarialnym Repertorium A z dnia 27 czerwca 2018 r. zmieniono umowę Spółki w ten sposób, że umowa spółki komandytowej wskazuje, że komplementariusz może otrzymywać wynagrodzenie za prowadzenie spraw Spółki, jeśli wspólnicy tak postanowią w drodze uchwały, określającej szczegółowe warunki przyznania tego wynagrodzenia oraz jego wysokość.

Wnioskodawca wskazuje, że uchwałą wspólników z dnia 1 lipca 2018 r. przyznano mu za prowadzenie spraw Spółki miesięczne wynagrodzenie w kwocie 14.000 zł netto plus 23% VAT, co stanowi łącznie 17.220 zł brutto. Wynagrodzenie przyznane jest na czas nieoznaczony. Uchwała weszła w życie w dniu jej podjęcia. Wynagrodzenie przyznane Wnioskodawcy za prowadzenie spraw Spółki jest niezależne od zysku z tytułu udziału w Spółce. Natomiast zakres świadczonych na rzecz spółki usług prawniczych na podstawie umowy zlecenia w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie jest tożsamy z prowadzeniem spraw (zarządzaniem) spółki jako komplementariusza.

Wnioskodawca jednocześnie wskazuje, że pomiędzy Spółką a nim jako komplementariuszem nie została zawarta żadna odrębna umowa o zarządzanie spółką.

Wnioskodawca jest radcą prawnym i ma założoną jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

Pismem z dnia 4 października 2018 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca wskazał, że:

1. Uzyskiwane przez niego wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki, przewidziane w umowie spółki, a wynikające z podjętej uchwały w dniu 1 lipca 2018 r., która określa wysokość tego wynagrodzenia stanowi w jego ocenie przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm., dalej: uPIT), niemniej jednak kwestia ta jest przedmiotem rozstrzygnięcia ze strony Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (pytanie nr 1). Jednocześnie Wnioskodawca ponownie wskazuje, że pomiędzy Spółką, a nim jako komplementariuszem nie została zawarta żadna odrębna umowa o prowadzenie spraw Spółki. Z § 12 ust. 4 umowy Spółki wynika, że: Komplementariusz może otrzymywać wynagrodzenie za prowadzenie spraw Spółki, jeśli Wspólnicy tak postanowią w drodze uchwały, określającej szczegółowe warunki przyznania tego wynagrodzenia oraz jego wysokość. Natomiast z podjętej przez wspólników Spółki Uchwały nr 1 z dnia l lipca 2018 r. w sprawie przyznania komplementariuszowi wynagrodzenia wynika, że na podstawie § 12 ust. 4 umowy spółki Wspólnicy postanawiają przyznać komplementariuszowi wynagrodzenie za prowadzenie spraw Spółki w wysokości 14.000 zł netto (słownie: czternaście tysięcy złotych) plus 23% VAT, co stanowi łącznie 17.220 zł (słownie: siedemnaście tysięcy dwieście dwadzieścia złotych) brutto miesięcznie. Wynagrodzenie przyznane jest na czas nieoznaczony. Uchwała wchodzi w życie w dniu podjęcia. Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnia, że w ramach zawartej umowy zlecenia w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej świadczy na rzecz Spółki usługi prawnicze, związane z obsługą prowadzenia spraw poszczególnych klientów Spółki, które Wnioskodawca sam pozyskał. W ramach tej umowy zlecenia Wnioskodawca nie prowadzi spraw Spółki i umowa ta nie jest przedmiotem zapytania interpretacyjnego.
2. Wnioskodawca po raz kolejny wskazuje, że nie ma zawartej ze Spółką umowy na prowadzenie spraw tej Spółki. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich w świetle przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577, z późn. zm., dalej: KSH). Zgodnie z art. 102 KSH, Spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.
3. Wnioskodawca ponownie wskazuje, że nie ma zawartej ze Spółką umowy na prowadzenie spraw tej Spółki, a zatem nie zostały w niej określone warunki korzystania m.in. z infrastruktury Spółki. Komplementariusz z mocy prawa zobowiązany jest do prowadzenia spraw spółki komandytowej. Niemniej jednak, Wnioskodawca wskazuje, że nie korzysta z samochodu, telefonu komórkowego i komputera Spółki. Wnioskodawca oczywiście przy prowadzeniu spraw Spółki korzysta z wyposażenia spółki (pomieszczenie biurowe, Internet, serwer, firmowe karty płatnicze i kredytowe, itp.). Od momentu podjęcia uchwały w zakresie wypłaty wynagrodzenia za prowadzenie spraw Spółki, Wnioskodawca nie uczestniczył w szkoleniach i konferencjach ściśle z tym związanych. Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że ma podpisaną umowę podnajmu pomieszczeń Spółki w zakresie jednoosobowej działalności gospodarczej, na potrzeby świadczenia usług prawniczych w ramach zawartej umowy zlecenia, niemniej jednak jak już wskazano wyżej, umowa ta nie jest przedmiotem zapytania interpretacyjnego.
4. Wnioskodawca ponownie wskazuje, że wynagrodzenie za prowadzenie spraw Spółki przewidziane jest w umowie tej spółki, a wypłacane na podstawie podjętej uchwały wspólników Spółki w dniu 1 lipca 2018 r. Uchwała ta, jak wskazywano, określa wysokość wynagrodzenia w kwocie netto 14.000 zł plus podatek VAT 23%. A zatem wynagrodzenie to nie wynika z żadnej umowy, bowiem pomiędzy Spółką a Wnioskodawcą jako komplementariuszem nie została podpisana odrębna umowa na prowadzenie spraw Spółki. Wynagrodzenie to nie jest zależne od jakichkolwiek czynników, jest określone w kwocie stałej.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2).

Czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wynagrodzenie Wnioskodawcy jako komplementariusza, przewidziane w umowie spółki komandytowej, a przyznane uchwałą wspólników, z tytułu prowadzenia spraw Spółki, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej (23%) stawki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wynagrodzenie Wnioskodawcy jako komplementariusza, przewidziane w umowie spółki komandytowej, a przyznane uchwałą wspólników, z tytułu prowadzenia spraw Spółki, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej (23%) stawki VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w świetle art. 7 ust. 1 uVAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei, stosownie do art. 8 ust. 1 uVAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakie dokonano czynności prawnej;
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  

Pojęcie „świadczenia usług” ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie podatnika – niebędące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu.

Z treści przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Otrzymana zapłata powinna być zatem konsekwencją wykonanego świadczenia.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 uVAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle art. 15 ust. 2 uVAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tym samym, określony w ustawie VAT zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniała konieczność opodatkowania danej czynności podatkiem VAT konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik VAT.

W efekcie opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika. Oznacza to zarazem, że wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot, który nie występuje w danym przypadku w charakterze podatnika (nawet jeśli jest on podatnikiem z innego tytułu) pozostaje poza zakresem opodatkowania.

Jednocześnie jak wskazuje, art. 15 ust. 3 uVAT za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

• z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 i 2048 oraz z 2017 r., poz. 60, 528, 648 i 859);
• z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego za wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
  
  

Niemniej jednak, powyższe wyłączenie nie ma zastosowania w odniesieniu do sytuacji Wnioskodawcy, bowiem jak wskazano w pkt Ad 1. wynagrodzenie komplementariusza wynikające z umowy spółki komandytowej za zarządzanie spółką, a określone uchwałą wspólników należy, kwalifikować do przychodów z innych źródeł. Wynagrodzenie to nie jest kwalifikowane do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką nie była zawierana żadna dodatkowa umowa o zarządzanie spółką.

Zgodnie z art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577, z późn. zm., dalej: KSH), spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Spółkę reprezentują komplementariusze, których z mocy umowy spółki albo prawomocnego orzeczenia sądu nie pozbawiono prawa reprezentowania spółki (art. 117 KSH).

Komplementariusz jest zatem, co do zasady, przedstawicielem ustawowym spółki komandytowej i ma obowiązek reprezentowania spółki.

Z kolei art. 121 § 1 KSH stanowi, że komandytariusz nie ma prawa ani obowiązku prowadzenia spraw spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

W myśl art. 103 § 1 KSH, w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Wobec powyższego należy wskazać na art. 39 § 1 KSH, zgodnie z którym, każdy wspólnik ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Oznacza to, że komplementariusz ma ustawowe prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Z kolei jak wynika z art. 46 KSH, za prowadzenie spraw spółki wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia.

Z przywołanych regulacji prawnych wynika, że KSH przyznaje komplementariuszom prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Jednocześnie KSH stanowi, że z tytułu realizacji tego uprawnienia wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Wnioskodawcy jako komplementariuszowi za prowadzenie spraw Spółki będzie przysługiwało wynagrodzenie wynikające z umowy spółki komandytowej, określone uchwałą wspólników, co zarazem oznacza, że relacje pomiędzy Spółką a Wnioskodawcą wykraczają poza zwykłe relacje spółka – wspólnik, uregulowane w KSH.

Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że czynności polegające na prowadzeniu spraw Spółki przez jej komplementariusza, będącego osobą fizyczną, wykonywane za wynagrodzeniem, są usługami w rozumieniu art. 8 ust. 1 uVAT, wykonywanymi przez podatnika prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą i w konsekwencji podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej (23%) stawki VAT.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że wykonywane przez Wnioskodawcę za wynagrodzeniem czynności zarządzania, prowadzenia spraw Spółki, będą stanowiły działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 uVAT.

Wskazać również należy na art. 31 § 1 KSH, wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (subsydiarna odpowiedzialność wspólnika).

Z uwagi na powyższą regulację, komplementariusz odpowiada wobec osób trzecich za zobowiązania spółki solidarnie w sposób subsydiarny, lecz bez ograniczeń, panosząc ryzyko ekonomiczne. Zważywszy na taki sposób uregulowania odpowiedzialności w KSH należy stwierdzić, że działalność usługodawcy będącego komplementariuszem powoduje jego odpowiedzialność wobec osób trzecich za zobowiązania spółki komandytowej. Wskazanie na powyższe jest o tyle istotne, bowiem kwestia ponoszenia ryzyka ekonomicznego jest jednym wyróżników prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy prowadzenie spraw Spółki za wynagrodzeniem stanowi usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 uVAT, która podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej (23% stawki VAT). Usługa ta powinna być udokumentowana wystawioną fakturą VAT na rzecz Spółki, co zarazem będzie uprawniało Spółkę do odliczenia podatku VAT z tej faktury przy spełnieniu ogólnej zasady wynikającej z art. 86 ust. 1 uVAT.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska Wnioskodawcy jest interpretacja indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 7 października 2015 r., nr ITPP2/4512-761/15/EK oraz z dnia 17 listopada 2016 r., nr ITPP2/4512-604/16-1/PS, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 kwietnia 2016 r., nr ILPP3/4512-1-46/16-2/DC. Co prawda wydawane interpretacje indywidualne dotyczą sytuacji, gdy komplementariuszem jest osoba prawna, bowiem takich przypadków jest zdecydowanie większość, niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy przepisy podatkowe powinny traktować jednolicie komplementariusza dla VAT niezależnie od jego statusu (osoba prawna czy osoba fizyczna).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 5a ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach stosunku zobowiązaniowego, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Konsekwentnie aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Podkreślić należy również, że czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku 102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”. Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Jak wynika z powyższego, aby dane świadczenie uznać za usługę, muszą być spełnione następujące warunki:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie świadczącego usługi,
• odpłatność za otrzymane świadczenie (usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, albo świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w świetle ust. 2 powołanego wyżej artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei art. 15 ust. 3 ustawy stanowi, że za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 i 2048 oraz z 2017 r., poz. 60, 528, 648 i 859);
2. (uchylony);
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
   
   

Zgodnie z art. 13 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) – za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

1. (uchylony);
2. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych;
3. przychody z działalności duchownych, osiągane z innego tytułu niż umowa o pracę;
4. przychody z działalności polskich arbitrów uczestniczących w procesach arbitrażowych z partnerami zagranicznymi;
5. przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7;
6. przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9;
7. przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych;

• 7a) przychody otrzymywane przez członków Rady Mediów Narodowych;

8. przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:
   1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
   2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością
   – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9;
9. przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

W myśl art. 15 ust. 3a ustawy – przepis ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania albo ich wykonanie, w tym również wynagradzanych za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Z cytowanego przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy wynika, że dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest łączne spełnienie wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie, tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym, a wykonującym zlecane czynności co do warunków:

• wykonywania tych czynności,
• wynagrodzenia, oraz
• odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
  
  

Zatem, użycie słowa „samodzielnie” w kontekście art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, wyklucza opodatkowanie pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą przez umowę o pracę lub inny stosunek prawny tworzący więzi (stosunek podporządkowania) między pracodawcą a pracownikiem co do (w zakresie) warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Oznacza to, że przychody z tytułu wykonywanych czynności nie tylko winny być wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz także spełnione muszą zostać pozostałe kryteria przedmiotowe określające m.in. czy działanie usługodawcy odbywa się na warunkach ryzyka gospodarczego, a tym samym kto ponosi odpowiedzialność za wykonane usługi. Nie stanowią bowiem samodzielnej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, tylko i wyłącznie te czynności, gdy pomiędzy zlecającym ich wykonanie i wykonującym zlecone czynności istnieją więzy tworzące stosunek prawny w zakresie warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

W tym miejscu warto zaznaczyć, że szczegółowe zasady tworzenia organizacji oraz funkcjonowania spółki komandytowej regulują przepisy art. 102-124 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577, z późn. zm.), zwanej dalej ,,ksh”.

Zgodnie z art. 102 ksh, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Spółkę komandytową reprezentują komplementariusze, których z mocy umowy spółki albo prawomocnego orzeczenia sądu nie pozbawiono prawa reprezentowania spółki. Komandytariusz natomiast nie ma prawa ani obowiązku prowadzenia spraw spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. W sprawach przekraczających zakres zwykłych czynności spółki wymagana jest zgoda komandytariusza, chyba że umowa spółki stanowi inaczej (art. 117 i art. 121 § 1 i § 2 ksh).

W sprawach nieuregulowanych w Dziale III Tytułu II Kodeksu spółek handlowych poświęconym spółce komandytowej, do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 ksh).

Na podstawie art. 37 § 1 ksh przepisy rozdziału dotyczącego stosunków wewnętrznych spółki jawnej mają zastosowanie, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, zgodnie natomiast z art. 37 § 2 ww. ustawy, umowa spółki nie może ograniczyć lub wyłączyć przepisów art. 38.

W myśl art. 38 § 1 i § 2 ksh nie można powierzyć prowadzenia spraw spółki osobom trzecim z wyłączeniem wspólników. Nieważne jest umowne ograniczenie prawa wspólnika do osobistego zasięgania informacji o stanie majątku i interesów spółki oraz umowne ograniczenie prawa do osobistego przeglądania ksiąg i dokumentów spółki.

Z kolei zgodnie z art. 39 § 1 ksh każdy wspólnik ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Każdy wspólnik może bez uprzedniej uchwały wspólników prowadzić sprawy nieprzekraczające zakresu zwykłych czynności spółki (art. 39 § 2 ww. ustawy). Jeżeli jednak przed załatwieniem sprawy, o której mowa w § 2, choćby jeden z pozostałych wspólników sprzeciwi się jej przeprowadzeniu, wymagana jest uprzednia uchwała wspólników (art. 39 § 3 przedmiotowej ustawy).

Z przywołanych uregulowań wynika, że Kodeks spółek handlowych przyznaje komplementariuszom prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki.

Zgodnie natomiast z art. 46 ksh, za prowadzenie spraw spółki wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia.

Z przywołanych uregulowań wynika, że ksh przyznaje komplementariuszom prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Jednocześnie ksh stanowi, że z tytułu realizacji powyższego uprawnienia wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia.

Natomiast zgodnie z art. 31 § 1 ksh, wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (subsydiarna odpowiedzialność wspólnika).

Powyższy przepis oznacza, że komplementariusz odpowiada wobec osób trzecich za zobowiązania spółki solidarnie w sposób subsydiarny, lecz bez ograniczeń (stosownie do cytowanego wyżej art. 102 ksh), ponosząc ryzyko ekonomiczne.

Zważywszy na taki sposób uregulowania odpowiedzialności w Kodeksie spółek handlowych stwierdzić należy, że działalność usługodawcy będącego komplementariuszem powoduje odpowiedzialność u niego wobec osób trzecich za zobowiązania spółki komandytowej. Wskazanie na powyższe okoliczności jest istotne, bowiem kwestia ponoszenia ryzyka ekonomicznego jest jednym z wyróżników prowadzenia działalności gospodarczej.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 Trybunał orzekł, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym podmiotem odrębnym od spółki, do której należy, na rzecz którego spółka świadczy usługi, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W pierwszej kolejności Trybunał stwierdził, że świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Po analizie stanu faktycznego, Trybunał stwierdził, że oddział nie ponosi sam ryzyka gospodarczego związanego z działalnością instytucji kredytowej, takiego jak na przykład ryzyko niespłacenia kredytu przez klienta. Ryzyko to ponosi bank jako osoba prawna i z tego powodu podlega kontroli stabilności finansowej i wypłacalności w państwie członkowskim swego pochodzenia.

Zatem również w orzecznictwie TSUE kwestia ponoszenia ryzyka ekonomicznego prowadzonej działalności jest istotnym czynnikiem branym pod uwagę, jeżeli istnieją wątpliwości co do prowadzenia działalności gospodarczej w sposób samodzielny.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest komplementariuszem w spółce komandytowej. Przedmiotem działalności spółki jest działalność prawnicza. Spółka powstała z przekształcenia spółki partnerskiej. Przekształcenie nastąpiło na podstawie art. 551 § 1 KSH w zw. z art. 581 i art. 582 KSH uchwałą partnerów spółki partnerskiej z dnia 24 lutego 2015 r. Spółka została wpisana do KRS w dniu 4 marca 2015 r. Zgodnie z postanowieniem umowy spółki każdy komplementariusz reprezentuje samodzielnie spółkę. Wnioskodawca osiąga dochody z udziału w zysku Spółki zgodnie z określonym w umowie udziale. Wnioskodawca również na podstawie umowy zlecenia w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej świadczy na rzecz Spółki usługi prawnicze, związane z obsługą prowadzenia spraw poszczególnych klientów Spółki, które Wnioskodawca samodzielnie pozyskał. Usługi udokumentowane są wystawioną przez Wnioskodawcę fakturą VAT na rzecz Spółki. Dodatkowo aktem notarialnym Repertorium A z dnia 27 czerwca 2018 r. zmieniono umowę Spółki w ten sposób, że umowa spółki komandytowej wskazuje, że komplementariusz może otrzymywać wynagrodzenie za prowadzenie spraw Spółki, jeśli wspólnicy tak postanowią w drodze uchwały, określającej szczegółowe warunki przyznania tego wynagrodzenia oraz jego wysokość. Wnioskodawca wskazuje, że uchwałą wspólników z dnia 1 lipca 2018 r. przyznano mu za prowadzenie spraw Spółki miesięczne wynagrodzenie w kwocie 14.000 zł netto plus 23% VAT, co stanowi łącznie 17.220 zł brutto. Wynagrodzenie przyznane jest na czas nieoznaczony. Uchwała weszła w życie w dniu jej podjęcia. Wynagrodzenie przyznane Wnioskodawcy za prowadzenie spraw Spółki jest niezależne od zysku z tytułu udziału w Spółce. Natomiast zakres świadczonych na rzecz spółki usług prawniczych na podstawie umowy zlecenia w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie jest tożsamy z prowadzeniem spraw (zarządzaniem) spółki jako komplementariusza. Wnioskodawca jednocześnie wskazuje, że pomiędzy Spółką a nim jako komplementariuszem nie została zawarta żadna odrębna umowa o zarządzanie spółką. Wnioskodawca jest radcą prawnym i ma założoną jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Uzyskiwane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki, przewidziane w umowie spółki, a wynikające z podjętej uchwały w dniu 1 lipca 2018 r., która określa wysokość tego wynagrodzenia, stanowi w jego ocenie przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że pomiędzy Spółką a nim jako komplementariuszem nie została zawarta żadna odrębna umowa o prowadzenie spraw Spółki. Z § 12 ust. 4 umowy Spółki wynika, że: Komplementariusz może otrzymywać wynagrodzenie za prowadzenie spraw Spółki, jeśli Wspólnicy tak postanowią w drodze uchwały, określającej szczegółowe warunki przyznania tego wynagrodzenia oraz jego wysokość. Natomiast z podjętej przez wspólników Spółki Uchwały nr 1 z dnia l lipca 2018 r. w sprawie przyznania komplementariuszowi wynagrodzenie wynika, że na podstawie § 12 ust. 4 umowy spółki Wspólnicy postanawiają przyznać komplementariuszowi wynagrodzenie za prowadzenie spraw Spółki w wysokości 14.000 zł netto plus 23% VAT, co stanowi łącznie 17.220 zł brutto miesięcznie. Dodatkowo w ramach zawartej umowy zlecenia, w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy na rzecz Spółki usługi prawnicze, związane z obsługą prowadzenia spraw poszczególnych klientów Spółki, które Wnioskodawca sam pozyskał. W ramach tej umowy zlecenia Wnioskodawca nie prowadzi spraw Spółki i umowa ta nie jest przedmiotem zapytania interpretacyjnego. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich w świetle przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych. Wnioskodawca nie ma zawartej ze Spółką umowy na prowadzenie spraw tej Spółki, a zatem nie zostały w niej określone warunki korzystania m.in. z infrastruktury Spółki. Komplementariusz z mocy prawa zobowiązany jest do prowadzenia spraw spółki komandytowej. Niemniej jednak, Wnioskodawca wskazuje, że nie korzysta z samochodu, telefonu komórkowego i komputera Spółki. Wnioskodawca oczywiście przy prowadzeniu spraw Spółki korzysta z wyposażenia Spółki (pomieszczenie biurowe, Internet, serwer, firmowe karty płatnicze i kredytowe, itp.). Od momentu podjęcia uchwały w zakresie wypłaty wynagrodzenia za prowadzenie spraw Spółki, Wnioskodawca nie uczestniczył w szkoleniach i konferencjach ściśle z tym związanych. Wnioskodawca, ma podpisaną umowę podnajmu pomieszczeń Spółki w zakresie jednoosobowej działalności gospodarczej, na potrzeby świadczenia usług prawniczych w ramach zawartej umowy zlecenia. Wynagrodzenie za prowadzenie spraw Spółki przewidziane jest w umowie tej spółki, a wypłacane na podstawie podjętej uchwały wspólników Spółki w dniu 1 lipca 2018 r. Wynagrodzenie to nie jest zależne od jakichkolwiek czynników, jest określone w kwocie stałej.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy otrzymane przez niego jako komplementariusza wynagrodzenie z tytułu prowadzenia spraw Spółki, przewidziane w umowie spółki komandytowej, a przyznane uchwałą wspólników, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej 23% stawki.

W analizowanej sprawie, za prowadzenie spraw spółki komandytowej, Wnioskodawcy będącemu jej komplementariuszem, przysługuje wynagrodzenie. Zgodnie z umową spółki i uchwałą Wspólników, komplementariuszowi (Wnioskodawcy) należne jest wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki. Zatem w tej sytuacji relacje pomiędzy spółką komandytową a Wnioskodawcą wykraczają poza zwykłe relacje spółka – wspólnik, uregulowane w Kodeksie spółek handlowych.

W związku z tym, uznać należy, że strony łączy/będzie łączył stosunek cywilnoprawny, wynikający z podjętego przez Wnioskodawcę zobowiązania do prowadzenia spraw spółki komandytowej oraz ze zobowiązania się przez spółkę komandytową do wypłacania wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy z tytułu wykonywanych przez niego usług. Powyższe wpisuje się w definicję usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Jak wskazano wyżej aby świadczenie usług podlegało opodatkowaniu VAT winno zostać wykonane przez podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy.

Ponadto w przypadku osób fizycznych należy mieć na uwadze, że jak wynika z brzmienia przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione:

• w art. 12 ust. 1-6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
• w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
  
  

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz w odniesieniu do opisu sprawy należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz spółki komandytowej, za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie stanowią/będą stanowiły działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji, czynności polegające na prowadzeniu spraw spółki komandytowej przez jej komplementariusza (Wnioskodawcę), wykonywane za wynagrodzeniem, są/będą usługami w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, świadczonymi przez podatnika prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą i podlegają/będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jak wskazał Wnioskodawca otrzymane przez niego (jako komplementariusza) wynagrodzenie z tytułu prowadzenia spraw spółki stanowi przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych. A zatem w analizowanej sprawie nie są/nie będą spełnione przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, a tym samym opisane we wniosku czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki stanowią/będą stanowić samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą. W konsekwencji w niniejszej sprawie należy uznać Wnioskodawcę za podatnika VAT wykonującego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Świadczenie usług prowadzenia spraw Spółki przez komplementariusza za wynagrodzeniem nie zostało przez ustawodawcę wymienione wśród usług zwolnionych od podatku ani usług objętych obniżonymi stawkami, w konsekwencji wynagrodzenie przyznane uchwałą wspólników za ww. usługę jest/będzie opodatkowane wg podstawowej stawki VAT, tj. 23%.

W rezultacie, biorąc pod uwagę opis sprawy, powołane przepisy prawa oraz powyższą analizę, należy stwierdzić, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa prowadzenia spraw Spółki, za którą Wnioskodawca otrzymuje/będzie otrzymywać wynagrodzenie przewidziane w umowie spółki komandytowej (przyznane uchwałą wspólników), podlega/będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT według 23% stawki VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Wyjaśnienia wymaga, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Ponadto, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy także zaznaczyć, że niniejsza interpretacja w zakresie podatku od towarów i usług nie rozstrzyga kwestii zakwalifikowania przez Wnioskodawcę uzyskiwanego wynagrodzenia za prowadzenie spraw Spółki jako przychodu z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych – fakt ten, na potrzeby rozstrzygnięcia w zakresie o podatku od towarów i usług, przyjęto jako element przedstawionego opisu sprawy.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Jednocześnie należy zaakcentować, że w niniejszej interpretacji tutejszy organ ocenił zaprezentowane w sprawie stanowisko Wnioskodawcy wyłącznie w kontekście przepisów w zakresie podatku od towarów i usług. Tutejszy organ nie oceniał natomiast prawidłowości postępowania Wnioskodawcy w kontekście innych przepisów prawa, np. przepisów w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych czy przepisów Kodeksu spółek handlowych.

Tutejszy organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) zostanie załatwiony odrębnym pismem.

Natomiast, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tutejszy organ nie jest nimi związany.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.