Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.526.2018.2.RM
z 30 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.) uzupełnionym w dniu 22 października 2018 r. (data wpływu 26 października 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 11 października 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 15 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia prawa użytkowania wieczystego działki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2018 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia prawa użytkowania wieczystego działki.

Wniosek uzupełniony został w dniu 22 października 2018 r. (data wpływu 26 października 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 11 października 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, uzupełniony pismem z dnia 19 października 2018 r:

Wnioskodawca jest spółdzielnią mieszkaniową - osobą prawą, podatnikiem podatku VAT, nie korzystającym ze zwolnienia z tego podatku.

Wnioskodawca był wieczystym użytkownikiem nieruchomości położonej w miejscowości B., stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym 4/2, o obszarze 102,00 m2, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą.

Nieruchomość nie była obciążana prawami i zobowiązaniami wobec osób trzecich.

Nieruchomość nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani nie była objęta decyzją o ustaleniu lokalizacji celu publicznego.

Nieruchomość była zabudowana nieznaczną częścią (ok. 2% powierzchni budynku znajdowało się na wyżej opisanej działce) murowanego budynku biurowego, o dwóch kondygnacjach naziemnych oraz jednej kondygnacji podziemnej, o powierzchni zabudowy 497,00 m2, wybudowanego w pozostałej części (ok. 98% jego powierzchni) na działce o numerze ewidencyjnym 2/2 , czyli działki bezpośrednio sąsiadującej z działką Spółdzielni 4/2.

Właścicielem budynku oraz wieczystym użytkownikiem działki 2/2 była Spółka Akcyjna (osoba prawna, podatnik podatku VAT nie korzystający ze zwolnienia z tego podatku).

Wnioskodawca sprzedał prawo wieczystego użytkowania ww. nieruchomości 4/2 na rzecz Spółki - właściciela budynku, który w części był posadowiony na sprzedawanej działce nr 4/2.

Transakcję, Wnioskodawca udokumentował fakturą VAT, gdzie w nazwie sprzedawanego towaru wpisano „Prawo wieczystego użytkowania gruntu działki nr 4/2 w B o pow. 102 m2”.

Wnioskodawca jako sprzedawca zastosował stawkę podatku VAT 23%.

W uzupełnieniu wniosku, w odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania, czy przy nabyciu działki będącej przedmiotem zapytania (numer ewidencyjny 4/2) Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania gruntu - działki ewidencyjnej nr 4/2, w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia, to jest w okresie kiedy nie obowiązywała jeszcze ustawa po podatku od towarów i usług. Wnioskodawcy z oczywistych względów nie przysługiwało zatem prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania, czy działka (numer ewidencyjny 4/2) była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług Wnioskodawca wskazał, że działka ewidencyjna nr 4/2 początkowo nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w żaden sposób. Stanowiła ona niezabudowany ciąg komunikacyjny pomiędzy budynkami wielorodzinnymi położonymi na terenie Wnioskodawcy, biegnący wzdłuż budynku, należącego do dawnej X. W praktyce działka 4/2 tworzyła jedność gospodarczą z działką ewidencyjną 2/2 położoną w B., będącą w użytkowaniu wieczystym X S.A.

Na niewielkim fragmencie działki 4/2 był posadowiony budynek, który w zasadniczej części był posadowiony na działce 2/2.

Wnioskodawca, w latach 2003-2004, dokonał inwentaryzacji geodezyjnej obszaru całego zajmowanego terenu. W wyniku tej inwentaryzacji okazało się, że część majątku Wnioskodawcy w postaci działki 4/2, leży w bezpośredniej bliskości budynku posadowionego na sąsiedniej działce lub w jej części - pod tym budynkiem i w praktyce jest użytkowana przez X S.A.

W celu uregulowania stanu faktycznego związanego z wykorzystywaniem przez X S.A. działki 4/2, Wnioskodawca i X S.A. (którego następcą prawnym stała się Y S.A.) w 2014 r. zawarły umowę dzierżawy działki 4/2, na mocy której Y S.A. płaciło Wnioskodawcy czynsz dzierżawny.

Kwota czynszu uzyskiwanego przez Wnioskodawcę była powiększona o podatek od towarów i usług.

Umowa dzierżawy została rozwiązana przez strony, w dniu zawarcia umowy sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle zaistniałego stanu faktycznego, Wnioskodawca dokumentując sprzedaż prawa użytkowania wieczystego, prawidłowo zastosował stawkę podatku VAT 23%, czy też sprzedaż tej nieruchomości (prawa wieczystego użytkowania) winna podlegać zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu jest dostawą towarów, o czym stanowi art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT. Co do zasady więc zbycie tego prawa podlega opodatkowaniu podstawową stawką VAT w wysokości 23%, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w przepisach ustawy o VAT.

Wyjątkiem tym, stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, jest zwolnienie od podatku dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp. (interpretacja indywidualna sygn. 0114-KDIP1-3.4012.405.2017.l.JG)

W konkretnym stanie faktycznym przedstawionym powyżej, sprzedana przez Wnioskodawcę nieruchomość, była w pewnym zakresie zabudowana. Budynek wprawdzie znajdował się na minimalnym fragmencie sprzedawanej działki, nie był również przedmiotem umowy sprzedaży, gdyż należał do Spółki kupującej grunt, a zatem budynek nie należał do Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe okoliczności nie zmienią jednak faktu, że z powyższych względów sprzedawana nieruchomość była terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Ponadto sama nieruchomość była nieruchomością budowlaną (w szczególności ze względu na to, że znajdował się na niej budynek), co wynika chociażby z rejestru gruntów w informacji dotyczącej przeznaczenia gruntów. W tej sytuacji, bez znaczenia wydaje się okoliczność, że dla terenu, na którym położona jest sprzedawana nieruchomość nie ma planu zagospodarowania przestrzennego.

A zatem zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki była dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT i powinna podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel,
w tym również:

• oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste (pkt 6);
• zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6 (pkt 7).
  
  

Przy czym, jak stanowi art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku VAT.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ww. ustawy, pod pojęciem tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca był użytkownikiem wieczystym działki gruntu o nr ewidencyjnym 4/2, która nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani decyzją o ustaleniu lokalizacji celu publicznego.

Na działce 4/2 znajduje się część murowanego budynku biurowego (ok. 2% powierzchni budynku). Pozostała część ww. budynku (ok. 98% powierzchni budynku) znajduje się na działce bezpośrednio sąsiadującej z działką 4/2 (numer ewidencyjny działki 2/2). Właścicielem budynku oraz wieczystym użytkownikiem działki 2/2 była Spółka Akcyjna, której Wnioskodawca sprzedał prawo użytkowania wieczystego działki 4/2. Transakcja została udokumentowana fakturą VAT i opodatkowana wg stawki podatku VAT 23%.

Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania działki 4/2, w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia. Początkowo, działka 4/2 nie była w żaden sposób wykorzystywana przez Wnioskodawcę - stanowiła ona niezabudowany ciąg komunikacyjny pomiędzy budynkami wielorodzinnymi położonymi na terenie Wnioskodawcy, biegnący wzdłuż budynku, należącego do dawnej X. Działka 4/2 tworzyła jedność gospodarczą z działką ewidencyjną 2/2, będącą w użytkowaniu wieczystym X S.A. Na niewielkim fragmencie działki 4/2 był posadowiony budynek, który w zasadniczej części był posadowiony na działce 2/2. Podczas inwentaryzacji geodezyjnej zajmowanego terenu ustalono, że część działki 4/2 leży w bezpośredniej bliskości budynku posadowionego na sąsiedniej działce a część pod tym budynkiem i w praktyce jest użytkowana przez X S.A. W celu uregulowania stanu faktycznego związanego z wykorzystywaniem przez X S.A. działki 4/2, Wnioskodawca i X S.A. w 2014 r. zawarły umowę dzierżawy działki 4/2, na mocy której Y S.A. (następca prawny X S.A) płaciło Wnioskodawcy czynsz dzierżawny. Kwota czynszu uzyskiwanego przez Wnioskodawcę była powiększona o podatek od towarów i usług. Umowa dzierżawy została rozwiązana przez strony, w dniu zawarcia umowy sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania transakcji przeniesienia prawa użytkowania wieczystego działki o nr ewidencyjnym 4/2.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości wskazać należy, że stosownie do regulacji zawartych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, wprowadzonej do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.) przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Natomiast przez budynki rozumie się zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „obiekt budowlany”. Zatem, w tym zakresie należy odnieść się do art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202 z późn. zm.), w myśl którego, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane).

Ponadto, zgodnie z art. 47 § 1-3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 Kodeksu Cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Powołany przepis, łączy się z art. 191 Kodeksu Cywilnego wyrażającym zasadę superficies solo cedit (własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową).

Zatem w świetle przepisów Kodeksu Cywilnego, co do zasady, budynek stanowi część składową gruntu.

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit. Inaczej przedstawia się status prawny części budynku wzniesionego na własnym (użytkowanym wieczyście) gruncie z przekroczeniem granic sąsiedniego gruntu.

W myśl art. 151 Kodeksu Cywilnego, jeżeli przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia przekroczono bez winy umyślnej granice sąsiedniego gruntu, właściciel tego gruntu nie może żądać przywrócenia stanu poprzedniego, chyba że bez nieuzasadnionej zwłoki sprzeciwił się przekroczeniu granicy albo że grozi mu niewspółmiernie wielka szkoda. Może on żądać albo stosownego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej, albo wykupienia zajętej części gruntu, jak również tej części, która na skutek budowy straciła dla niego znaczenie gospodarcze.

Z powyższego wynika, że usytuowanie części budynku na cudzej nieruchomości nie powoduje automatycznie, że część ta staje się częścią składową tej nieruchomości, chociaż jest z nią trwale związana, lecz pozostaje nadal częścią składową całego budynku. W konsekwencji, w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy jest grunt (prawo użytkowania wieczystego gruntu), na którym usytuowana jest część budynku znajdującego się na sąsiedniej działce – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania częścią tego budynku jak właściciel. W takim przypadku, przedmiotem dostawy może być tylko grunt. Przy czym, przedmiotem dostawy będzie grunt, którego nie można już uznać za teren niezabudowany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Przenosząc powyższe ustalenia na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że skoro na działce 4/2 znajduje się fragment budynku, to nie ma podstaw do przyjęcia, że przenosząc prawo użytkowania wieczystego tego gruntu Wnioskodawca dokonał dostawy gruntu niezabudowanego. Tym samym w rozpatrywanej sprawie nie znajduje zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W analizowanej sprawie nie będzie miał również zastosowania art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, ponieważ w tym przypadku, dostawa części budynku nie będzie miała miejsca.

Dla transakcji będącej przedmiotem niniejszego wniosku nie znajdzie również zastosowania zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zwolnienie od podatku określone w tym przepisie, dotyczy towarów, przy nabyciu których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Wnioskodawca wskazał, że w 2014 r. zawarł umowę dzierżawy działki 4/2, w związku z czym otrzymywał czynsz dzierżawny, którego kwota była powiększona o podatek od towarów i usług. W konsekwencji transakcja zbycia prawa użytkowania wieczystego działki 4/2 nie spełnia przesłanek do zastosowania zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem skoro do transakcji zbycia prawa użytkowania wieczystego działki 4/2 nie znajdzie zastosowania zwolnienie z podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy oraz z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, to przeniesienie prawa użytkowania wieczystego działki 4/2, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.