Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.484.2018.1.ID
z 5 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2018 r. (data wpływu 10 września 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przekazaniem pracownikom upominków z okazji jubileuszu powstania Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przekazaniem pracownikom upominków z okazji jubileuszu powstania Spółki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest przedsiębiorstwem zajmującym się produkcją i obrotem środkami smarnymi oraz innymi wyrobami, które nie są przeznaczone do celów opałowych, napędowych albo jako dodatki/domieszki do paliw opałowych/napędowych. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wykonywane przez Nią czynności podlegają opodatkowaniu VAT. W związku z wypłatą wynagrodzeń za pracę na rzecz zatrudnionych przez Spółkę pracowników występuje Ona w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W bieżącym roku Spółka obchodzi jubileusz 20-lecia istnienia. Aby uczcić tak doniosłe wydarzenie zamierza z tej okazji przekazać pracownikom upominek w postaci małej walizki z wygrawerowanym na trwałe logiem Wnioskodawcy. Upominek ten otrzymają wszyscy pracownicy zatrudnieni na określony dzień w Spółce, na podstawie umowy o pracę. Nabycie upominku nastąpi ze środków obrotowych Spółki.

Głównym celem przyznania upominku jest uczczenie jubileuszu Spółki oraz podkreślenie roli każdego pracownika, w kształtowaniu wartości Wnioskodawcy. Upominek nie będzie stanowił dla pracowników dodatkowej formy gratyfikacji za wykonaną pracę. Otrzymywanie tego rodzaju upominku przez pracowników nie wynika z zawartych ze Spółką umów o pracę, regulaminu pracy lub innych aktów wewnętrznych Spółki. Pracownicy nie oczekują zatem od Spółki tego rodzaju świadczeń, a przyznanie upominku stanowi jednostronną decyzję Jej Zarządu podjętą w związku z planowanym świętowaniem jubileuszu. Intencją Wnioskodawcy jest obdarować, co do zasady wszystkich pracowników, bez względu na zajmowane przez nich stanowisko i otrzymywane wynagrodzenie.

W ocenie Spółki uczczenie jubileuszu Jej powstania w opisanej formie, będzie stanowić pozytywny bodziec, który wzmocni więź pracowników ze Spółką i jednocześnie podkreśli, że należą oni do liczącej się, stabilnej finansowo organizacji.

W opinii Wnioskodawcy, przekazanie upominku będzie stanowiło darowiznę w myśl art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018, poz. 1025, dalej: k.c.). Darczyńcą w ramach tej darowizny będzie Wnioskodawca, natomiast obdarowanymi poszczególni pracownicy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość przekazanych pracownikom upominków, z okazji jubileuszu 20-lecia powstania Spółki, stanowić będzie dla nich przychód ze stosunku pracy i czy w konsekwencji na Wnioskodawcy, jako płatniku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, będzie ciążył obowiązek jej obliczenia i pobrania?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość wręczanych pracownikom upominków nie będzie stanowić przychodu ze stosunku pracy. Wynika to z charakteru i celu zamierzonej czynności, którego istota polega na jednostronnym obdarowaniu pracowników w związku z obchodami jubileuszu Spółki. W rezultacie, darowizny na rzecz pracowników będą podlegać podatkowi od spadków i darowizn. Tym samym na Spółce, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, dalej: ustawa PIT), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W celu ustalenia dochodu, konieczne jest zdefiniowanie przychodu podatkowego.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 11 ust. 1 ustawy PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa PIT określa źródła przychodów. Kwalifikacja przychodu do danego źródła będzie miała wpływ na prawidłowe ustalenie dochodu i wynikającego z tego podatku. Jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy, (art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy PIT).

Jak natomiast wynika z art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jeżeli dany przychód stanowi przychód ze stosunku pracy, to na podstawie art. 31 ustawy PIT, na zakładach pracy ciąży obowiązek obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskuje od tych zakładów przychody ze stosunku pracy.

W kwestii opodatkowania nieodpłatnych świadczeń uzyskiwanych w ramach stosunku pracy wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W orzeczeniu tym Trybunał Konstytucyjny stwierdził m.in., że „jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać, lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 768 z późn. zm.). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczenia pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku (…). Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi.”

Powyższy wyrok stanowi orzeczenie interpretacyjne, które potwierdza zgodność art. 12 ust. 1 ustawy PIT z Konstytucją RP, pod warunkiem, że przepis ten jest interpretowany w określony sposób. Głównym zadaniem tego typu orzeczeń jest eliminacja tego spośród możliwych wariantów interpretacyjnych przepisu, który jest niezgodny z Konstytucją. Wyrok ten należy zatem uznać za ważną wskazówkę tego, jak należy interpretować pojęcie „innego nieodpłatnego świadczenia” zawarte w art. 12 ust. 1 ustawy.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w cytowanym wyżej wyroku, za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

Z powyższego wynika, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy PIT. Zdaniem Wnioskodawcy, na uwzględnienie zasługuje stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, że gdy pracodawca wręcza pracownikom prezenty okolicznościowe z okazji jubileuszu Spółki, to nie jest spełnione obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika korzyści majątkowej. Planowana darowizna nie wynika z wiążącego strony stosunku pracy, gdyż przedmiot darowizny nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną pracę i nie jest dodatkowym nieodpłatnym świadczeniem z tego tytułu. Planowana darowizna nie ma charakteru motywującego obdarowanego do bardziej wydajnej pracy, ale stanowi uhonorowanie wkładu pracowników w dotychczasową działalność Spółki oraz stanowi element uświetnienia obchodów jubileuszu Spółki.

Tego typu świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawcy stanowią darowiznę, podlegającą innym zasadom opodatkowania. W ocenie Spółki, przekazanie pracownikom upominku w postaci małej walizki z wygrawerowanym na trwałe logiem Wnioskodawcy, będzie w istocie stanowiło darowiznę w rozumieniu art. 888 § k.c.

Zgodnie z tym przepisem, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

W opinii Spółki, wystąpią wszelkie istotne warunki do zakwalifikowania omawianej czynności jako darowizny, tj. zobowiązanie darczyńcy do świadczenia kosztem swojego majątku na rzecz obdarowanego oraz brak ekwiwalentu ze strony obdarowanego. Darowizna zostanie wprawdzie dokonana na rzecz osób posiadających status pracownika, jednak nie będzie ona wynikała z wiążącego strony stosunku pracy. Przedmiot darowizny nie będzie stanowił dodatkowego wynagrodzenia dla pracownika za wykonaną pracę ani bonusu za pozostawanie w stosunku pracy. Pracownicy nie oczekują też tego rodzaju świadczeń od Spółki w związku z ich zatrudnieniem. Planowana darowizna będzie przede wszystkim formą uczczenia jubileuszu 20-lecia powstania Spółki. Ewentualny dodatkowy efekt motywacyjny, który może wystąpić w związku z darowizną, choć pożądany, nie jest głównym celem Spółki.

Zdaniem Spółki przysporzenie majątkowe po stronie pracownika wynikające z otrzymanej darowizny będzie spełniać wszystkie przesłanki podlegania ustawie o podatku od spadków i darowizn. Stosownie do treści art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. 2018, poz. 644), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej m.in. z tytułem darowizny.

Jak natomiast wynika z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn. Przepis ten dotyczy sytuacji podatników osiągających dochód (przychód), który co do zasady może podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a który uzyskany został przez nich w sposób nieodpłatny, na podstawie jednego z tytułów wymienionych w ustawie o podatku od spadków i darowizn. Jego rolą jest zapobieganie sytuacji, w której samo przysporzenie majątkowe powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego w dwóch podatkach, czego skutkiem byłoby podwójne opodatkowanie.

Biorąc pod uwagę powyższe, jeżeli Spółka z okazji swojego jubileuszu przekaże swoim pracownikom darowiznę w postaci upominków, podlegającą przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn, to w konsekwencji na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT przysporzenie to będzie wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, przysporzenie po stronie podatnika nie będzie stanowiło dla niego przychodu ze stosunku pracy, a na Spółce, jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 31 ustawy PIT. Jednocześnie Spółka nadmienia, że przedmiotem zapytania Spółki są wyłącznie wątpliwości w zakresie interpretacji wymienionych wyżej przepisów ustawy PIT, tym samym Wnioskodawca nie oczekuje wydania interpretacji dotyczącej opodatkowania opisanej wyżej sytuacji podatkiem od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że X sp. z o.o. jest przedsiębiorstwem zajmującym się produkcją i obrotem środkami smarnymi oraz innymi wyrobami. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wykonywane przez Nią czynności podlegają opodatkowaniu VAT. W związku z wypłatą wynagrodzeń za pracę na rzecz zatrudnionych przez Spółkę pracowników występuje Ona w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. W bieżącym roku Spółka obchodzi jubileusz 20-lecia istnienia. Aby uczcić tak doniosłe wydarzenie zamierza z tej okazji przekazać pracownikom upominek w postaci małej walizki z wygrawerowanym na trwałe logiem Wnioskodawcy. Upominek ten otrzymają wszyscy pracownicy zatrudnieni na określony dzień w Spółce, na podstawie umowy o pracę. Nabycie upominku nastąpi ze środków obrotowych Spółki. Głównym celem przyznania upominku jest uczczenie jubileuszu Spółki oraz podkreślenie roli każdego pracownika, w kształtowaniu wartości Wnioskodawcy. Upominek nie będzie stanowił dla pracowników dodatkowej formy gratyfikacji za wykonaną pracę. Otrzymywanie tego rodzaju upominku przez pracowników nie wynika z zawartych ze Spółką umów o pracę, regulaminu pracy lub innych aktów wewnętrznych Spółki. Pracownicy nie oczekują zatem od Spółki tego rodzaju świadczeń, a przyznanie upominku stanowi jednostronną decyzję Jej Zarządu podjętą w związku z planowanym świętowaniem jubileuszu. Intencją Wnioskodawcy jest obdarować, co do zasady wszystkich pracowników, bez względu na zajmowane przez nich stanowisko i otrzymywane wynagrodzenie. W ocenie Spółki uczczenie jubileuszu Jej powstania w opisanej formie, będzie stanowić pozytywny bodziec, który wzmocni więź pracowników ze Spółką i jednocześnie podkreśli, że należą oni do liczącej się, stabilnej finansowo organizacji.

Wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu „nieodpłatne świadczenie” na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. „W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768, z późn. zm.). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku”.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe, powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca wręcza pracownikom prezenty okolicznościowe w postaci drobnego upominku, jakim jest mała walizka z wygrawerowanym na trwałe logiem Spółki. W tym przypadku, nawet jeśli ww. upominki będą przekazywane w ramach firmowych uroczystości za zgodą obdarowanego, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkania mające na celu uhonorowanie obdarowanych i przekazanie upominków, pracownik wydałby pieniądze na ich zakup.

Podsumowując, wręczenie pracownikom przez Wnioskodawcę prezentu okolicznościowego w postaci drobnego upominku, jakim jest mała walizka z wygrawerowanym na trwałe logiem Spółki, nie stanowi dla nich przysporzenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wartość tych świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Należy również zastrzec, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.