Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.436.2018.2.KS1
z 30 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2018 r. (data wpływu 29 sierpnia 2018 r.) uzupełnionego pismem z dnia 7 października 2018 r. (data nadania 7 października 2018 r., data wpływu 7 października 2018 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.436.2018.1.KS1 z dnia 4 października 2018 r. (data nadania 4 października 2018 r., data odbioru 6 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia wartości początkowej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia wartości początkowej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca aktem notarialnym z dnia 13.09.2002 r. wraz z małżonką, będącą z Wnioskodawcą we wspólnocie majątkowej, nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu za kwotę 200 000,00 PLN (słownie dwieście tysięcy 00/100 złotych) w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Mieszkanie wówczas było w bardzo złym stanie i wymagało pilnego generalnego remontu - w tym:

• wyburzenia istniejących ścianek działowych i postawienia nowych,
  

• usunięcia starych tynków i wykonania nowych,
  

• demontażu przestarzałych instalacji: elektrycznej, wodnej, kanalizacyjnej i wykonania nowych,
  

• wymiany płytek i armatury łazienkowej,
  

• wykonania nowej zabudowy kuchennej wraz z osprzętem do stałej zabudowy (np. kuchenka gazowa, zmywarka, okap)
  

• malowania ścian i sufitów,
  

• wymiany umeblowania i wyposażenia mieszkania będącego elementem stałej zabudowy.
  
  
  

Podsumowując przebudowa mieszkania polegała na całkowitej zmianie jego wnętrza, przystosowującej do zamieszkania i bezpiecznego użytkowania. Ponieważ nabyte przez Wnioskodawcę ulepszone i remontowane mieszkanie miało służyć pierwotnie wyłącznie celom mieszkaniowym Wnioskodawcy, Wnioskodawca nie gromadził żadnej dokumentacji w postaci faktur czy rachunków potwierdzających poniesione koszty ulepszeń i remontów. Część prac Wnioskodawca wykonywał samodzielnie. W 2008 r. Wnioskodawca zaciągnął pożyczkę hipoteczną pod zastaw lokalu na dalsze ulepszenie lokalu na spłatę zaciągniętego kredytu mieszkaniowego. Wymogiem banku przy udzielaniu kredytu było dokonanie wyceny przez rzeczoznawcę. Według jego wyceny z kwietnia 2008 r. wartość mieszkania wynosiła 486 000,00 PLN. Wciągu kolejnych lat Wnioskodawca dokonał kolejnych modernizacji lokalu - w tym m.in. wymiany podłóg, drzwi wewnętrznych oraz zabudował przedpokój szafami. Wnioskodawca zmodernizował również łazienkę montując w niej nowoczesną kabinę prysznicową. Mieszkanie wyposażono również w sprzęt RTV i AGD. Również i tym razem nie gromadził faktur ani rachunków z dokonanych remontów.

Od 1 lipca 2018 r. lokal jest przedmiotem najmu instytucjonalnego w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Obecnie Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić wartości początkowej lokalu.

Podsumowując mieszkanie będące przedmiotem wniosku jest współwłasnością Wnioskodawcy i Jego żony - jest to spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Dochody z najmu mieszkania Wnioskodawca będzie opodatkowywał na zasadach ogólnych, zgodnie z prowadzoną działalnością. Od 1 lipca 2018 r. mieszkanie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i Wnioskodawca będzie je amortyzować maksymalnie stawką 10% w skali roku. Lokal ten został wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest ustalenie wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia 2017 roku oraz wg stanu i stopnia jego zużycia na podstawie stawek z grudnia 2017 ?
2. Czy odpisy amortyzacyjne obliczone od wartości początkowej określonej w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę, tj. z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji i wprowadzenia do niej przedmiotowego mieszkania w całości będą stanowiły koszty podatkowe ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Sytuacja Wnioskodawcy jest szczególna, mieszkanie było w fatalnym stanie, zostało doprowadzone do stanu, w którym można normalne mieszkać a wydatki poniesione na ten cel przekroczyły wartość nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Mieszkanie nie było wykorzystywane w działalności gospodarczej ani nie było wynajmowane. Wnioskodawca nie posiada stosownych dokumentów stwierdzających wartość poniesionych wydatków, które mógłby zsumować i dodać do ceny nabycia, dlatego Wnioskodawca uważa, że może ustalić jego wartość wg. art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2

Odpisy amortyzacyjne obliczone od wartości początkowej określonej w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę, tj. z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji i wprowadzenia do niej przedmiotowego mieszkania w całości będą stanowiły koszty podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Analizując powyższe wskazać należy, że jedynie w przypadku kiedy podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym przychodem, udowodni fakt poniesienia kosztów w sposób nie budzący wątpliwości oraz wydatek ten nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie natomiast do treści art. 22b ust. 1 powoływanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
   
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
   
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
   
5. licencje,
   
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
   
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przepis art. 22c pkt 1 w ww. ustawy stanowi, że amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych przepisów wynika, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz lokal będący odrębną własnością, to składniki majątku posiadające odmienne statusy prawne. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowi wartość niematerialną i prawną, a lokal stanowiący odrębny przedmiot własności - środek trwały.

Zasadę ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Stosownie do treści art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdyż zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Ponadto, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ww. ogólnych zasad i pozwalają na ustalanie wartości początkowej zakupionego środka trwałego w inny sposób.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 11, cytowanej ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Stosownie do treści art. 22g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Powyższe przepisy jednoznacznie wskazują, że ustawodawca wprowadził art. 22g ust. 8 ww. ustawy, pozwalający w szczególnych (wyjątkowych) sytuacjach na ustalenie wartości początkowej nabytych środków trwałych lub ich części, w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Z powyższego wynika, że wskazany powyżej art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje swoją dyspozycją wyłącznie sposób ustalenia wartości początkowej nabytych środków trwałych lub ich części. Zatem nie ma on zastosowania do ustalenia wartości początkowej nabytych wartości niematerialnych i prawnych.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że w dniu 13.09.2002 r. wraz z małżonką, będącą z Wnioskodawcą we wspólnocie majątkowej, nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Od 1 lipca 2018 r. lokal jest przedmiotem najmu instytucjonalnego w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Obecnie Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić wartości początkowej lokalu. Mieszkanie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Lokal ten został wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na uwadze zaprezentowany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawne należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które stanowi wartość niematerialną i prawną w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W związku z powyższym Wnioskodawca nie może ustalić wartości początkowej tego lokalu w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ przepis ten ma zastosowanie wyłącznie do nabytych składników majątku posiadających status środków trwałych. Zatem obecny status spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu dyskwalifikuje możliwość określenia jego wartości początkowej w drodze wyceny.

W konsekwencji stwierdzić należy, że Wnioskodawca winien ustalić wartość początkową spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w oparciu o generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mając na uwadze art. 22g ust. 3 tej ustawy. Zatem wartość początkowa spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego powinna być ustalona przez Wnioskodawcę w oparciu o cenę nabycia powiększoną o koszty związane z jego nabyciem. Nie sposób zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że wartość początkową spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu powinien On ustalić na podstawie wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy.

W związku z powyższym Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego ustalonej w oparciu o cenę jego nabycia powiększoną o koszty związane z jego nabyciem. Odpisy amortyzacyjne dokonywane od tak ustalonej wartości początkowej będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Należy zatem wskazać, że błędne jest stanowisko Wnioskodawcy, że koszty uzyskania przychodu będą stanowiły dla Niego odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Zastrzec należy, że tut Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie objętym treścią zadanych pytań.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.