Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.557.2018.2.KM
z 5 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2018 r. (data wpływu 3 września 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 października 2018 r. (data wpływu 24 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 października 2018 r. (data wpływu 24 października 2018 r.) o potwierdzenie uiszczenia brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Teatr jest samorządową jednostką kultury. Działalność Teatru prowadzona jest w oparciu o przepisy ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 862) oraz postanowienia Statutu.

Teatr planuje wprowadzenie do swojej oferty voucherów na własne przedstawienia teatralne. Vouchery będą sprzedawane w kasie biletowej teatru. Nabywca vouchera będzie miał prawo – w określonym w treści vouchera terminie (przykładowo przez okres 6 miesięcy od dnia wprowadzenia ich do sprzedaży) – do wymiany go w kasie biletowej na podwójny bilet wstępu na wybrane przez siebie przedstawienie teatralne z repertuaru teatru, bez jakiejkolwiek dopłaty. Wpłacona przez nabywcę vouchera kwota stanowi 100% należności za przyszłe bilety wstępu.

Vouchery nie będą miały imiennego charakteru, niemniej ich przeznaczenie będzie jednoznaczne – będą mogły zostać wymienione tylko i wyłącznie na bilety wstępu na przedstawienia teatralne z repertuaru teatru. W przypadku niewykorzystania vouchera w ustalonym przez teatr terminie nie będzie mógł być on już w żaden sposób wykorzystany ani przez nabywcę ani przez jakąkolwiek inną osobę.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy stosownie do treści art. 19a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku sprzedaży przez Teatr vouchera powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT w chwili otrzymania płatności za zakup vouchera?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie ze słownikiem języka polskiego (www.sjp.pl) voucher to:

• dowód na piśmie,
• dokument świadczący o zawarciu transakcji,
• oświadczenie lub upoważnienie na piśmie,
• certyfikat, list uwierzytelniający.
  
  

Z powyższej definicji wynika, że voucher nie jest rzeczą ani prawem majątkowym, nie mieści się także w pojęciu „usługi”, jest jedynie dokumentem, który poświadcza przysługujące jego posiadaczowi uprawnienia, np. do nabycia w oznaczonym terminie pewnego świadczenia (lub zakupu towaru).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w treści art. 19a ust. 1 ustawy VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Jednakże stosownie do treści art. 19a ust. 8 ustawy VAT, w przypadku gdy przed wykonaniem usługi/dokonaniem dostawy towaru otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, zadatek czy ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania, w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że otrzymanie przez Teatr należności z tytułu sprzedaży vouchera stanowi taką właśnie zaliczkę (w wysokości 100% należności) na poczet przyszłego nabycia biletów wstępu na wybrane przedstawienie teatralne. Analogiczne stanowisko przedstawił również m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w treści interpretacji indywidualnej nr ITPP1/443-623/14/DM.

Podobne wnioski można wyprowadzić z analizy orzecznictwa sądów europejskich oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego. W szczególności w treści uzasadnienia wyroku w sprawie o sygn. akt C-419/02 ETS wskazał, że „aby obowiązek podatkowy powstał przed dokonaniem dostawy (usługi), wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub świadczenie usług muszą być już znane, a zatem w szczególności w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być już szczegółowo określone”.

W uzasadnieniu wyroku w sprawie o sygn. akt C-520/10 ETS wskazał, że „opodatkowaniu VAT nie powinny podlegać zaliczki zapłacone za dostawy towarów i świadczenie usług, które nie zostały jeszcze określone w sposób dokładny”.

Należy jeszcze przywołać wyrok ETS w sprawie o sygn. akt C-174/00, w którym wskazano, że dla klasyfikacji płatności jako zaliczki nie ma znaczenia faktyczne przyszłe skorzystanie z usługi.

Podobną linię orzeczniczą można wskazać na gruncie wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przykładowo w uzasadnieniach wyroków NSA w sprawach o sygn. akt I FSK 932/08 oraz I FSK 2121/11 wskazano, że „dla uznania wpłaconej kwoty jako zaliczki na poczet przyszłych usług istotnym jest, aby przyszłe świadczenie było określone w sposób jednoznaczny co do rodzaju towaru bądź usługi, tzn. w sposób umożliwiający ich identyfikację, a dodatkowo strony tego świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie mają woli dokonywania jego zmian w przyszłości”.

W uzasadnieniu wyroku w sprawie o sygn. akt I FSK 231/14 NSA wskazał natomiast, że „obowiązek podatkowy na podstawie art. 19 ust. 11 ustawy VAT (obecnie art. 19a ust. 8 ustawy VAT) powstaje jedynie wówczas, gdy zapłata dokonana przed wykonaniem dostawy lub świadczeniem usługi następuje w sytuacji, gdy wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszłej dostawy lub świadczenia usług są jednoznaczne i niezmiennie określone pod względem podmiotowym i przedmiotowym, a nie mają jedynie charakteru zabezpieczającego wykonanie nie do końca jeszcze sprecyzowanej czynności opodatkowanej”.

Z treści ww. wyroków wynika w sposób jednoznaczny że dla uznania danej płatności za zaliczkę w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy VAT niezbędne jest, aby:

1. została ona dokonana na poczet jednoznacznie określonej (pod względem przedmiotowym i podmiotowym) dostawy towarów bądź świadczenia usług, oraz
2. aby warunki przyszłej transakcji były znane, jak również aby
3. strony transakcji nie miały w chwili dokonania płatności woli dokonywania zmian tychże warunków.
   
   

Jak już wcześniej wyjaśniono, nabycie vouchera upoważnia w określonym czasie w przyszłości jego posiadacza do dokonania jego wymiany na podwójny bilet wstępu na wybrane przedstawienie z repertuaru teatru. Nie jest możliwe jakiekolwiek inne wykorzystanie vouchera ani też jego zwrot (czyli de facto rezygnacja z przyszłej transakcji). Ponieważ voucher podlega wymianie tylko i wyłącznie na bilet wstępu na przedstawienie teatralne należy stwierdzić, że przyszła transakcja jest określona jednoznacznie. Wszystkie jej warunki są znane a poprzez brak możliwości zwrotu vouchera strony deklaruję chęć sfinalizowania tejże transakcji.

Pomimo faktu, iż w chwili nabycia vouchera nie jest znany tytuł przedstawienia, na które bilet wstępu będzie mógł odebrać jego posiadacz, przedmiot transakcji jest jednoznacznie określony, szczególnie w zakresie przepisów ustawy VAT: bilet wstępu na przedstawienie teatralne, bez względu na jego tytuł podlega opodatkowaniu wg stawki 8%.

W obrocie rynkowym spotyka się innego rodzaju vouchery, przykładowo sprzedawane przez podmioty świadczące usługi o różnym charakterze, w tym podlegające opodatkowaniu różnym stawkom podatku VAT (np. usługi medyczne i usługi fryzjerskie bądź kosmetyczne). W takich przypadkach, z uwagi na fakt, że przedmiot przyszłej transakcji nie jest jednoznacznie określony w chwili nabycia vouchera, art. 19a ust. 8 nie może mieć zastosowania.

Niemniej w przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia z typową zaliczką (w wysokości 100% należności) uiszczoną na poczet jednoznacznie określonej przyszłej dostawy/usługi.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę vouchera podlegać będzie obowiązkowi podatkowemu stosownie do treści art. 19a ust. 8 ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu tym podatkiem, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Odstępstwem od zasady ogólnej zawartej w art. 19a ust. 1 ustawy są szczególne momenty powstania obowiązku podatkowego, które mają zastosowanie w przypadku spełnienia szczególnych warunków określonych ustawą.

Stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy – jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje wprowadzenie do swojej oferty voucherów na własne przedstawienia teatralne. Vouchery będą sprzedawane w kasie biletowej teatru. Nabywca vouchera będzie miał prawo – w określonym w treści vouchera terminie (przykładowo przez okres 6 miesięcy od dnia wprowadzenia ich do sprzedaży) – do wymiany go w kasie biletowej na podwójny bilet wstępu na wybrane przez siebie przedstawienie teatralne z repertuaru teatru, bez jakiejkolwiek dopłaty. Wpłacona przez nabywcę vouchera kwota stanowi 100% należności za przyszłe bilety wstępu. Vouchery nie będą miały imiennego charakteru, niemniej ich przeznaczenie będzie jednoznaczne – będą mogły zostać wymienione tylko i wyłącznie na bilety wstępu na przedstawienia teatralne z repertuaru teatru. W przypadku niewykorzystania vouchera w ustalonym przez Wnioskodawcę terminie nie będzie mógł być on już w żaden sposób wykorzystany ani przez nabywcę ani przez jakąkolwiek inną osobę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów na własne przedstawienia teatralne.

Przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „vouchera”. Niemniej jednak należy wskazać, że voucher jest jedynie znakiem legitymacyjnym – dowodem uprawniającym do odbioru określonego świadczenia – wskazanego towaru lub korzystania z usługi.

W przedmiotowej sprawie voucher jest dokumentem uprawniającym do nabycia przez klienta (nabywcę) w kasie teatru biletów uprawniających do wstępu na wybrane przez niego przedstawienie teatralne, w określonym w treści vouchera terminie (przykładowo przez okres 6 miesięcy od dnia wprowadzenia ich do sprzedaży). Voucher zastępuje środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się usługi, natomiast jego wydanie następuje w zamian za dokonanie wpłaty określonej kwoty przez nabywcę na rzecz Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o podatku od towarów i usług definicji zaliczki ani przedpłaty. W tym zakresie pomocniczo posiłkować się można definicją słownikową. Zgodnie z definicją zawartą w „Słowniku języka polskiego PWN” (www.sjp.pwn.pl) zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet należności. Natomiast przedpłata to określona suma pieniędzy, stanowiąca część ceny towaru lub usługi, wypłacona z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przedpłata to część ceny towaru (lub usługi), wpłacona w celu uzyskania gwarancji jego zakupu (lub wykonania usługi) w określonym terminie.

Zgodnie z powyższym, aby zapłatę na poczet przyszłej należności uznać za zaliczkę musi ona być powiązana z konkretną transakcją, co zostało potwierdzone także przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

W wyroku z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd i Goldsborough Developments Ltd przeciwko Commisioners of Customs & Excise, TSUE stwierdził, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy VAT (tj. Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG)), nie mieści się przedpłata dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości wykorzystaną przedpłatę. Należy wskazać, że art. 10 ust. 2 akapit drugi powyższej Dyrektywy stanowi, że w przypadku gdy zapłata następuje, przed wykonaniem dostawy towarów lub świadczenia usług, podatek staje się wymagalny w momencie otrzymania płatności i od jej wysokości.

W powyższym wyroku TSUE podkreślił, że „(...) w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub przyszłe świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, (...) w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone”.

Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 lipca 2009 r. sygn. akt I FSK 932/08. Sąd uznał, że „dla uznania wpłaconej kwoty jako zaliczki na poczet wykonanych usług, w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), istotnym jest, aby przyszłe świadczenie było określone w sposób jednoznaczny co do rodzaju towaru bądź usługi, tzn. w sposób umożliwiający ich identyfikację, a dodatkowo strony tego świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie mają woli dokonywania jego zmian w przyszłości”.

Na gruncie powołanych orzeczeń można wysnuć wniosek, że aby zapłatę na poczet przyszłych należności uznać za zaliczkę/przedpłatę, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

• zapłata musi zostać dokonana na poczet konkretnej transakcji, tj. przyszłe świadczenie powinno być określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny (określone powinny być cechy identyfikujące rodzaj towaru bądź usługi),
• konkretyzacja przyszłego świadczenia powinna być wystarczająco dokładna dla określenia zasad opodatkowania świadczenia, tj. w szczególności należy móc określić miejsce świadczenia i stawkę opodatkowania,
• w momencie dokonania zaliczki strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości.
  
  

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że dokonana przez nabywcę opłata za wydanie vouchera – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – nie będzie stanowiła zaliczki, o której mowa w art. 19a ust. 8 ustawy, gdyż klient nabywając przedmiotowy voucher wpłaci odpowiednią kwotę za usługę, która nie została z góry określona w sposób jednoznaczny, tj. nie będzie wskazany konkretny termin przedstawienia teatralnego oraz jego nazwa. Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że przyszła transakcja będzie określona jednoznacznie i wszystkie jej warunki będą znane. Wskazać również należy, że w przypadku niewykorzystania vouchera w ustalonym przez Wnioskodawcę terminie nie będzie mógł być on już w żaden sposób wykorzystany ani przez nabywcę, ani przez jakąkolwiek inną osobę. Zatem możliwe jest, że do świadczenia usługi ostatecznie nie dojdzie ze względu na wygaśnięcie ważności vouchera bądź też wtedy, gdy nabywca vouchera nie wymieni go na bilet.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że dokonana wpłata nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy – z chwilą jej otrzymania, gdyż przedmiotowa zapłata za nabycie vouchera nie będzie spełniała definicji zaliczki. Obowiązek podatkowy w zakresie świadczenia usługi na rzecz nabywcy pojawi się dopiero w momencie wymiany vouchera na bilet.

Bilet jest bowiem dokumentem potwierdzającym uprawnienie do skorzystania z określonej usługi. Jest znakiem legitymacyjnym potwierdzającym, że okaziciel albo osoba imiennie wskazana posiada uprawnienie do skorzystania z konkretnej usługi oferowanej przez podmiot wydający bilety. Bilet jest dokumentem stwierdzającym istnienie określonego stosunku prawnego. Sprzedaż biletu jest sprzedażą usługi (w niniejszej sprawie – prawem wstępu na przedstawienie teatralne). Zatem dopiero realizacja vouchera, czyli fizyczna wymiana vouchera na bilet, będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę vouchera na przedstawienie teatralne obowiązek podatkowy w podatku VAT nie powstanie na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy, tj. w chwili otrzymania płatności za zakup vouchera, lecz obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, w chwili dokonania fizycznej wymiany vouchera na bilet.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnośnie natomiast powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej o sygn. ITPP1/443-623/14/DM, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników dotyczących konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie i nie mogą one decydować o niniejszym rozstrzygnięciu. Ww. interpretacja dotyczyła określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów na wystawę interaktywną. Uiszczona przez klienta kwota związana była z konkretną transakcją, tj. realizacją konkretnych świadczeń związanych ze wstępem na wystawę interaktywną. Zatem należy podkreślić, że ww. interpretacja dotyczyła odmiennego stanu faktycznego niż przedstawiony w niniejszej sprawie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów. Natomiast w zakresie uznania voucherów za bony jednego przeznaczenia (SPV) w świetle przepisów Dyrektywy Wspólnotowej 2016/1065 zostało wydane postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 5 listopada 2018 r. nr 0112-KDIL1-3.4012.657.2018.1.KS.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.