INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 13 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia od podatku dochodu osiąganego przez Wnioskodawcę z działalności położonego na terytorium Norwegii zakładu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2011 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia od podatku dochodu osiąganego przez Wnioskodawcę z działalności położonego na terytorium Norwegii zakładu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wyszukiwania miejsc pracy, pozyskiwania pracowników, udostępniania pracowników oraz – w szczególności – działalność agencji pracy tymczasowej.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca otrzymuje od swoich kontrahentów zamówienia, określające w szczególności:

• rodzaj i stanowiska pracy, na które dany kontrahent poszukuje pracowników oraz liczbę poszukiwanych pracowników,

• kwalifikacje i umiejętności wymagane od pracowników przez kontrahenta,

• przewidywany okres wykonywania pracy na rzecz kontrahenta,

• miejsce wykonywania pracy na rzecz kontrahenta oraz kwestie związane z zakwaterowaniem i transportem pracowników.

W następstwie otrzymanego zamówienia podatnik dokonuje analizy lokalnego rynku pracy, przeprowadza proces rekrutacji pracowników na stanowiska wskazane przez kontrahenta, posiadających kwalifikacje zgodne z wymaganiami określonymi przez kontrahenta, dokonuje wyboru osób spełniających wskazane przez kontrahenta kryteria, a następnie zatrudnia te osoby na warunkach i zasadach określonych w ustawie o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, przeprowadza niezbędne z punktu widzenia pracy u kontrahenta szkolenia pracowników i kieruje powyższych pracowników tymczasowych celem wykonywania pracy tymczasowej u kontrahenta jako pracodawcy użytkownika.

Obecnie zasadą jest, że Spółka kieruje pracowników tymczasowych celem wykonywania pracy w Norwegii na rzecz (na zlecenie) kontrahenta z siedzibą w Danii. Z uwagi na to, że w ocenie norweskich władz podatkowych działalność Wnioskodawcy w Norwegii ma znamiona zakładu podatkowego, Spółka liczy się z tym, iż będzie zobowiązana rozliczyć podatek za rok 2011 oraz za lata kolejne w Norwegii, w tej części, w jakiej jego przychody generowane są przez działalność prowadzoną na terenie tego kraju (tzn. przez zakład podatkowy w Norwegii).

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy dochód osiągnięty przez Spółkę w związku z wykonywaniem pracy tymczasowej przez zatrudnionych przez nią pracowników tymczasowych na terenie Królestwa Norwegii, opodatkowany podatkiem dochodowym w Norwegii jako dochód zakładu Wnioskodawcy, którego istnienie ustalą władze norweskie, korzystać będzie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym w Rzeczypospolitej Polskiej...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Jednocześnie, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

W świetle art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, z dnia 9 września 2009 r., jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność poprzez zakład położony w drugim Umawiającym się Państwie, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Z kolei zgodnie z art. 5 ust. 4 Konwencji, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje usługi w drugim Umawiającym się Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie i usługi te są wykonywane w ramach tego samego projektu lub związanych ze sobą projektów przez jedną lub więcej osób fizycznych wykonujących te usługi w tym drugim Państwie lub obecnych w tym Państwie w celu wykonywania tych usług i więcej niż 50% dochodów brutto, które można przypisać do wykonywanej działalności gospodarczej, prowadzonej przez to przedsiębiorstwo w ciągu tego okresu lub okresów jest uzyskiwane z tytułu wykonywania usług w tym drugim Państwie przez te osoby fizyczne, wówczas działalność prowadzona w tym drugim Państwie polegająca na wykonywaniu tych usług będzie uważana za działalność prowadzoną poprzez zakład posiadany przez to przedsiębiorstwo w tym drugim Państwie (…).

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 1 lit. a) Konwencji, w przypadku Polski podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób: jeżeli osoba mająca siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania (…).

Dokonując subsumcji wskazanych powyżej norm prawnych do przedstawionego zdarzenia, skoro dochody osiągane przez Wnioskodawcę z tytułu pracy tymczasowej wykonywanej przez pracowników tymczasowych w Norwegii na rzecz (na zlecenie) kontrahenta z siedzibą w Danii, zostaną potraktowane przez norweskie organy podatkowe jako dochody zakładu Spółki i w następstwie powyższego opodatkowane podatkiem dochodowym w Norwegii, dochody te powinny zostać zwolnione z opodatkowania w Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do art. 22 ust. 1 lit. a) Konwencji w związku z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dochody z działalności wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie (tj. w opisanej sytuacji w Norwegii) poprzez położony tam zakład przedsiębiorcy mogą być bowiem opodatkowane w Norwegii w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi, a – jak wskazano powyżej – norweskie organy podatkowe oceniły, iż działalność prowadzona przez Spółkę w Norwegii ma znamiona zakładu podatkowego. Z drugiej strony, jeżeli Wnioskodawca (mający siedzibę w Polsce – okoliczność bezsporna) osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, polskie organy podatkowe zobowiązane są zwolnić taki dochód z opodatkowania, zgodnie z regułą unikania podwójnego opodatkowania na zasadzie wyłączenia.

W ocenie Spółki, rozwiązanie to powinno znaleźć zastosowanie w opisanym zdarzeniu przyszłym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.) – dalej: ustawa – podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 7 ust. 1 i 2 ustawy przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku – art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy.

Wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi – art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji, podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899) – dalej: Konwencja – zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem. Przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie wydatków ponoszonych na rzecz tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego. czy powstały w tym Państwie, w którym położony jest zakład, czy gdzie indziej – art. 7 ust. 2 i 3 Konwencji.

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 1 Konwencji, w przypadku Polski podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób:

• Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień punktu (b) niniejszego ustępu;

• Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub zyski majątkowe, które zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11, 12, 13 lub ustępu 7 artykułu 20 niniejszej Konwencji mogą być opodatkowane w Norwegii, Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu lub zysków majątkowych tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Norwegii. Jednakże, takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód lub zyski majątkowe uzyskane w Norwegii;

• Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem niniejszej Konwencji dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, Polska może, przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub zysków majątkowych takiej osoby, uwzględnić zwolniony dochód.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w myśl postanowień Konwencji, w celu eliminacji podwójnego opodatkowania, Umawiające się Państwa wybrały w zakresie zysków przedsiębiorstw osiąganych poprzez położony w drugim Państwie zakład (art. 7 Konwencji) metodę zwolnienia.

W konsekwencji, dochody uzyskiwane w Norwegii poprzez położony tam zakład polskiej Spółki nie mają żadnego wpływu na sposób opodatkowania oraz wielkość podatku płaconego w Polsce.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie oceny stanowiska Spółki w odniesieniu do powiązanego z nim pytania, wpisanych w nakreślone wnioskiem zdarzenie przyszłe. Ocena ta nie przesądza natomiast o istnieniu zakładu Spółki na terytorium Norwegii.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.