2018.11.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.363.2018.1.HD
z 8 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2018 r. (data wpływu 4 września 2018 r.), uzupełnionym w dniu 15 października 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą syndykom i tymczasowym nadzorcom sądowym wynagrodzeń oraz zaliczek na wydatki i na pokrycie kosztów postępowania oraz zwrotu poniesionych wydatków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 15 października 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą syndykom i tymczasowym nadzorcom sądowym wynagrodzeń oraz zaliczek na wydatki i na pokrycie kosztów postępowania oraz zwrotu poniesionych wydatków.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sąd Rejonowy, dalej jako Wnioskodawca, dokonuje m.in. wypłat wynagrodzeń oraz zwrotu wydatków syndykom mającym miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wynagrodzenie i/lub zwrot kosztów są przyznawane syndykom na podstawie postanowienia np. w sprawie upadłościowej, wydanego przez Sąd w przedmiocie wynagrodzenia syndyka.

W przypadku wypłaty wynagrodzenia dla syndyka prowadzącego działalność gospodarczą i złożenia przez niego oświadczenia, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy.

Wnioskodawca wnosi o wydanie interpretacji w przedmiocie pełnienia funkcji płatnika w przypadku realizacji wypłat dla osób nieprowadzących działalności gospodarczej, w następujących przypadkach:

Wypłata wynagrodzenia oraz zwrot wydatków ze środków Skarbu Państwa na podstawie art. 491⁹ ust. 1-4 ustawy Prawo upadłościowe w przypadku wydania postanowienia sądu kończącego postępowanie upadłościowe.

W przypadku syndyka nieprowadzącego działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonując wypłaty zasądzonego przez Sąd wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków występuje w roli płatnika i pobiera zaliczkę na podatek dochodowy, po odliczeniu 20% kosztów uzyskania przychodów.

Przykładowo, jeżeli Sąd przyznaje syndykowi wynagrodzenie w wysokości 2.460 zł brutto oraz zwrot wydatków w kwocie 505,86 zł to Wnioskodawca realizując wypłatę od łącznej kwoty 2.965,86 zł odlicza 20% koszty uzyskania przychodu, pobiera zaliczkę na podatek dochodowy i dokonuje wypłaty syndykowi. W przypadku syndyka działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy.
Wypłata zaliczki ze środków Skarbu Państwa na pokrycie kosztów postępowania na podstawie art. 491⁷ ust. 3 ustawy Prawo upadłościowe (koszty te w postępowaniu dotyczącym konsumentów nie obejmują wynagrodzenia syndyka). Wnioskodawca nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconej zaliczki na pokrycie kosztów postępowania.
Wypłata wynagrodzenia, zwrot poniesionych wydatków oraz wypłata zaliczki na wydatki dla tymczasowego nadzorcy sądowego na podstawie art. 38 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe. W przypadku tymczasowego nadzorcy sądowego, nieprowadzącego działalności gospodarczej, Wnioskodawca dokonując wypłaty wynagrodzenia oraz zwrotu poniesionych wydatków, pochodzących z wpłaconych zaliczek na podstawie art. 22a ww. ustawy, pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. W przypadku, kiedy Sąd wydaje postanowienie w przedmiocie wypłaty tymczasowemu nadzorcy sądowemu zaliczki na wydatki na podstawie art. 38 ust. 2 ww. ustawy, Wnioskodawca nie potrąca zaliczki na podatek i wypłaca całą kwotę przyznaną przez Sąd.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca powinien pobierać zaliczkę na podatek dochodowy od łącznej kwoty przyznanego syndykowi – na podstawie art. 491⁹ ust. 1-4 ustawy Prawo upadłościowe w związku z wydanym postanowieniem Sądu kończącym postępowanie upadłościowe – wynagrodzenia powiększonego o zwrot poniesionych wydatków pochodzących ze środków Skarbu Państwa, pomniejszonej o koszty uzyskania przychodu (20%), czy też powinien pobrać zaliczkę od kwoty przyznanego wynagrodzenia pomniejszonego o koszty uzyskania przychodu, a przyznany przez Sąd zwrot kosztów powinien być zwrócony w pełnej wysokości bez pobierania zaliczki na podatek dochodowy?
Czy Wnioskodawca powinien pobierać zaliczkę na podatek dochodowy od wypłacanych syndykowi ze środków Skarbu Państwa zaliczek na pokrycie kosztów postępowania na podstawie art. 491⁷ ust. 3 ustawy Prawo upadłościowe?
Czy Wnioskodawca powinien pobierać zaliczkę na podatek dochodowy od wypłacanych tymczasowemu nadzorcy sądowemu na podstawie art. 38 ust. 2 prawa upadłościowego wynagrodzenia, zwrotu poniesionych wydatków i zaliczek na wydatki?

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego nr 1 – w przypadku syndyka nieprowadzącego działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonując wypłaty zasądzonego przez Sąd wynagrodzenia oraz zwrotu kosztów występuje w roli płatnika, który powinien pobrać zaliczkę na podatek dochodowy, po odliczeniu 20% kosztów uzyskania przychodu od łącznej kwoty, tj. wynagrodzenia oraz wypłacanej kwoty stanowiącej zwrot poniesionych przez syndyka wydatków.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego nr 2 – Wnioskodawca nie powinien pobierać zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanej syndykowi zaliczki na pokrycie kosztów postępowania.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego nr 3 – Wnioskodawca dokonując wypłaty tymczasowemu nadzorcy sądowemu nieprowadzącemu działalności gospodarczej wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, ze środków pochodzących z wpłaconych zaliczek na podstawie art. 22a ustawy Prawo upadłościowe, powinien pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Natomiast od wypłacanych tymczasowemu nadzorcy sądowemu zaliczek na wydatki Wnioskodawca nie powinien pobierać zaliczek na podatek dochodowy.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście zgodnie z art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się:

płatnik

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 10 ww. ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Stosownie natomiast do przepisu art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl ust. 1a ww. przepisu zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy działalność wykonywana osobiście stanowi odrębne źródło przychodów.

Stosownie do art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Konsekwencją takiej klasyfikacji przychodu jest obowiązek płatnika, określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią tego przepisu osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 – o czym stanowi art. 41 ust. 1a tej ustawy.

Zasady rozpoznawania kosztów uzyskania tego rodzaju przychodów określa art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 – w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 10 tej ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawodawca w odniesieniu do przychodów osób z wykonywanej przez nich osobiście działalności – wskazanych w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przyjął zryczałtowany sposób określenia wartości kosztów uzyskania tych przychodów. Podstawą zastosowania tych kosztów jest sam fakt uzyskania przychodu z ww. źródła. Nie ma przy tym znaczenia, czy podatnik rzeczywiście poniósł jakiekolwiek wydatki w celu uzyskania tego przychodu. Ustawodawca przewidział jednocześnie możliwość odejścia przez podatnika od zasady określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy i uwzględnienie przez niego „rzeczywistych” kosztów uzyskania omawianych przychodów. Jest to możliwe w sytuacji, gdy:

„rzeczywiste” koszty poniesione w celu uzyskania tego przychodu przewyższają wartość kosztów ustaloną na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
fakt poniesienia „rzeczywistych” kosztów uzyskania przychodów w takiej „wyższej” wartości jest udowodniony.

Z wniosku w szczególności wynika, że Wnioskodawca (Sąd Rejonowy) pełni funkcję płatnika w przypadku realizacji – dla osób nieprowadzących działalności gospodarczej – następujących wypłat:

wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków ze środków Skarbu Państwa na podstawie art. 491⁹ ust. 1-4 ustawy Prawo upadłościowe w przypadku wydania postanowienia sądu kończącego postępowanie upadłościowe – Wnioskodawca pobiera zaliczkę na podatek dochodowy, po odliczeniu 20% kosztów uzyskania przychodów.
zaliczki ze środków Skarbu Państwa na pokrycie kosztów postępowania na podstawie art. 491⁷ ust. 3 ustawy Prawo upadłościowe (koszty te w postępowaniu dotyczącym konsumentów nie obejmują wynagrodzenia syndyka) – Wnioskodawca nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconej zaliczki na pokrycie kosztów postępowania.
wynagrodzenia, zwrotu poniesionych wydatków oraz wypłat zaliczki na wydatki dla tymczasowego nadzorcy sądowego na podstawie art. 38 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe. W przypadku tymczasowego nadzorcy sądowego, nieprowadzącego działalności gospodarczej, Wnioskodawca dokonując wypłaty wynagrodzenia oraz zwrotu poniesionych wydatków, pochodzących z wpłaconych zaliczek na podstawie art. 22a ww. ustawy, pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. W przypadku, kiedy Sąd wydaje postanowienie w przedmiocie wypłaty tymczasowemu nadzorcy sądowemu zaliczki na wydatki na podstawie art. 38 ust. 2 ww. ustawy, Wnioskodawca nie potrąca zaliczki na podatek i wypłaca całą kwotę przyznaną przez Sąd.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 2344, z późn. zm.) sąd może zabezpieczyć majątek dłużnika przez ustanowienie tymczasowego nadzorcy sądowego. Do tymczasowego nadzorcy sądowego przepisy art. 157, art. 157a, art. 159-161, art. 166 ust. 6, art. 167 ust. 2, art. 167a, art. 167b i art. 170-172 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do treści art. 38 ust. 1b ustawy Prawo upadłościowe sąd ustala wynagrodzenie tymczasowego nadzorcy sądowego, biorąc pod uwagę nakład pracy, zakres czynności podejmowanych w postępowaniu, stopień ich trudności oraz czas pełnienia funkcji. Wynagrodzenie tymczasowego nadzorcy sądowego ustala się w wysokości od jednej czwartej przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w trzecim kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do jego dwukrotności. W szczególnie uzasadnionych przypadkach można przyznać wyższe wynagrodzenie w wysokości do czterokrotności wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1c, jeżeli uzasadnia to nakład pracy tymczasowego nadzorcy sądowego, zakres podjętych czynności, stopień ich trudności oraz czas pełnienia funkcji (art. 38 ust. 1c-1d ww. ustawy).

Z art. 38 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe wynika, że o wynagrodzeniu tymczasowego nadzorcy sądowego i zwrocie wydatków koniecznych poniesionych w związku z pełnieniem funkcji orzeka sąd na jego wniosek złożony w terminie tygodnia od dnia powiadomienia o odwołaniu lub od dnia wygaśnięcia funkcji. Sąd może przyznać tymczasowemu nadzorcy sądowemu zaliczkę na wydatki. Kwotę zaliczki wypłaca się w pierwszej kolejności z zaliczki wpłaconej przez wnioskodawcę.

W tytule V, część III ustawy Prawo upadłościowe – jako odrębne postępowanie – zostały określone przepisy określające postępowanie upadłościowe wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (zwane powszechnie upadłością konsumencką) – zgodnie bowiem z art. 491¹ ww. ustawy przepisy niniejszego tytułu stosuje się wobec osób fizycznych, których upadłości nie można ogłosić zgodnie z przepisami działu II tytułu I części pierwszej.

W myśl art. 491⁷ ust. 3 ustawy Prawo upadłościowe w szczególnie uzasadnionych przypadkach sędzia-komisarz przyznaje syndykowi zaliczkę na pokrycie kosztów postępowania oraz zarządza jej niezwłoczną wypłatę tymczasowo ze środków Skarbu Państwa. Na mocy art. 491⁷ ust. 4 ww. ustawy syndyk zwraca Skarbowi Państwa wypłacone kwoty niezwłocznie po wpływie do masy upadłości funduszów wystarczających na pokrycie kosztów postępowania.

Sąd ustala wynagrodzenie syndyka w postępowaniu prowadzonym według przepisów niniejszego tytułu biorąc pod uwagę wysokość funduszów masy upadłości, stopień zaspokojenia wierzycieli, nakład pracy, zakres czynności podejmowanych w postępowaniu, stopień ich trudności oraz czas trwania postępowania. Wynagrodzenie syndyka ustala się w wysokości od jednej czwartej przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do jego dwukrotności. W szczególnie uzasadnionych przypadkach sąd może ustalić wynagrodzenie syndyka w wysokości do czterokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 2, jeżeli jest to uzasadnione zwiększonym nakładem pracy syndyka wynikającym w szczególności ze stopnia skomplikowania postępowania oraz liczby wierzycieli. W przedmiocie wynagrodzenia syndyka oraz zwrotu jego wydatków orzeka sąd upadłościowy w składzie jednego sędziego zawodowego. (art. 491⁹ust. 1-4 ww. ustawy).

Przenosząc przywołane przepisy na grunt przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez syndyków oraz tymczasowych nadzorców sądowych nieprowadzących działalności gospodarczej należy kwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego z tytułu wypłaty wynagrodzeń i zwrotu wydatków syndykom i nadzorcom sądowym na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1-1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawca w sposób prawidłowy pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od łącznej kwoty przyznanego wynagrodzenia powiększonego o zwrot poniesionych wydatków, pomniejszonej o 20% koszty uzyskania przychodu. Natomiast do przyznanej przez Sąd: tymczasowemu nadzorcy sądowemu – zaliczki na wydatki oraz syndykowi – zaliczki na pokrycie kosztów postępowania (która jest wypłacana tymczasowo ze środków Skarbu Państwa i zwracana niezwłocznie po wpływie do masy upadłości funduszów wystarczających na pokrycie kosztów postępowania) – na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, tj. nie jest zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika. Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Wobec tego nie można uznać przyznanej przez Sąd tymczasowemu nadzorcy sądowemu zaliczki na wydatki oraz wypłacanej tymczasowo ze środków Skarbu Państwa syndykowi zaliczki na pokrycie kosztów postępowania, która jest niezwłocznie zwracana po wpływie do masy upadłości funduszów wystarczających na pokrycie kosztów postępowania, do ich przychodów. Nie będą one stanowiły ich trwałego przysporzenie majątkowego, skutkującego przyrostem (zwiększeniem wartości) ich majątku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin