2018.11.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.265.2018.1.PJ
z 8 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2018 r. (data wpływu 19 września 2018 r.) uzupełnionego pismem z dnia 18 października 2018 r. (data wpływu 25 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. W dniu 25 października 2018 r. wpłynęło do Organu uzupełnienie wniosku dotyczące opisu stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

W sierpniu br. Wnioskodawca dokonał analizy przepisów prawnych dotyczących działalności gospodarczej oraz przepisów prawa podatkowego oraz zasięgnął informacji na infolinii urzędu skarbowego i wywnioskował, że nie jest zobowiązany do płacenia podatku od towarów i usług w sytuacji prowadzenia mediacji w sprawach alimentacyjnych. W związku z tym Wnioskodawca dokonał (poprowadził) czterech mediacji, których przedmiotem było zawarcie porozumienia w sprawie wysokości alimentów dla wspólnych małoletnich dzieci klientów Wnioskodawcy (4 pary klientów). Na infolinii Wnioskodawca otrzymał jasną informację, że czynność mediacji jest zwolniona z podatku VAT – „zgodnie z linią orzeczniczą”. Jednak po paru tygodniach (na początku września) Wnioskodawca powziął wątpliwość co do prawidłowości swojego rozumowania w powyższej sprawie. Dotychczas Wnioskodawca zakładał, że wystarczy prowadzić rejestr dokonanych czynności i rozliczyć się z fiskusem w zeznaniu rocznym PIT 37 (razem z PITem 37) odliczając podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodów z dokonanych mediacji.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Wysokość przychodów nie przekroczyła 1050 zł miesięcznie. Jak wcześniej wspomniano, Wnioskodawca nabrał wątpliwości co do słuszności swojego rozumowania. Zatem postanowił zasięgnąć interpretacji indywidualnej w tej sprawie.

Klienci Wnioskodawcy nie byli w poważnych konfliktach przychodząc do Wnioskodawcy jako mediatora, stąd rola Wnioskodawcy była jako mediatora niewielka. Najistotniejszym dla wszystkich klientów Wnioskodawcy był sam dokument – umowa w sprawie alimentów zawarta jako załącznik do protokołu z mediacji. Jako że Wnioskodawca jest prawnikiem z wykształcenia, obawia się czy powyższe ugody nie były przez niego pisane bardziej jako prawnika. Z drugiej strony sama ugoda jest niezwykle krótka i ograniczająca się do ustalenia wysokości alimentów i spraw technicznych dotyczących ich płacenia. Mediator może sporządzać również takie ugody. Wnioskodawca wskazuje, że obecnie nie pracuje jako czynny prawnik, mediacje wykonuje natomiast jako dodatkowe zajęcie.

Jak wynika z uzupełnienia zawartego w piśmie z dnia 18 października 2018 r. – Wnioskodawca, w ramach prowadzonych przez siebie mediacji nie udzielał i nie zamierza w przyszłości udzielać porad prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawcy przysługuje zwolnienie z podatku VAT opisane w art. 113 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli dokonuje usług mediacji dotyczących alimentów lub opieki nad małoletnim dzieckiem? Czy ww. zwolnienie przysługuje Wnioskodawcy jako mediatorowi?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako mediator nie powinien podlegać podatkowi VAT do przekroczenia 200 tys. złotych obrotu rocznie. Fakt, że ugody są pisane przez Wnioskodawcę z użyciem języka prawniczego nie pozbawia ich znaczenia jako zawartych przed mediatorem. Wnioskodawca jako mediator stara się działać jak najbardziej profesjonalnie, zatem sporządzać ww. ugody jak najlepiej, dochowując należytej staranności, zgodnie ze swoją wiedzą i umiejętnościami.

Prawo nie wymaga, aby mediacje były możliwe tylko w sytuacji poważnych konfliktów. Strony zawsze mają możliwość zawarcia ugody, jeżeli obie się na to zgadzają. W przypadku spraw o alimenty jest to wygodniejsze dla obu stron. Sporządzając takie ugody Wnioskodawca ułatwia im dochodzenie świadczeń z MOPSu, które im przysługują. Wnioskodawca nie ingeruje w treść ugody dotyczącą jej przedmiotu czyli alimentów. Wnioskodawca zachowuje bezstronność oraz nie udziela porad prawnych stronom.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz U. z 2017 r., poz. 1221; z późn. zm.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów

Jak stanowi art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000,00 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 9 zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1

Podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności – art. 113 ust. 4 ustawy o VAT.

Jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę – art. 113 ust. 5 ustawy.

Na podstawie art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1 (art. 113 ust. 11 ustawy).

Stosownie do art. 113 ust. 13 pkt 2. cyt. ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi:

prawnicze,
w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
jubilerskie;

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonał (poprowadził) czterech mediacji, których przedmiotem było zawarcie porozumienia w sprawie wysokości alimentów dla wspólnych małoletnich dzieci klientów Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Wysokość przychodów nie przekroczyła 1050 zł miesięcznie.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest możliwość skorzystania ze zwolnienia podmiotowego od podatku w przypadku świadczenia usług mediacji.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że zgodnie z definicją zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelka działalność usługodawców, w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa powyżej, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności są podatnikami podatku od towarów i usług.

Sprzedaż dokonywana przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000,00 zł, a dla podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, sprzedaż, jeżeli jej przewidywana wartość nie przekroczy tej kwoty w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, jest na podstawie art. 113 ustawy o VAT zwolniona z podatku.

Jednocześnie należy stwierdzić, że ze zwolnienia podatkowego, na podstawie powołanego powyżej art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, nie korzystają m.in. usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „doradztwo”. W potocznym rozumieniu termin ten obejmuje szereg usług doradczych, w różnych zakresach, np. podatkowe, prawne, finansowe, techniczne i inne, w tym także udzielanie porad, opinii i wyjaśnień.

Wobec braku w ustawie definicji doradztwa celowe jest odwołanie się do wykładni językowej. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (sjp.pwn.pl), „doradzić - doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Natomiast w myśl wskazanego Słownika, „doradca” to ten, kto udziela porad. Tak więc doradztwo jest udzielaniem fachowych opinii, porad w różnych dziedzinach, np. ekonomicznych, finansowych, a przez doradcę rozumie się osobę, która udziela porad, doradza. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko, z położeniem głównego nacisku na czynność udzielania porad, wskazywania rozwiązań, sposobów postępowania w jakiejś sprawie.

Podobnie jak w przypadku usług doradztwa, ustawa nie definiuje pojęcia „usługi prawnicze”. Pomocne w tym wypadku jest odwołanie do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, w której w kategorii „usługi prawnicze” znalazły się usługi w zakresie doradztwa prawnego i reprezentacji w dziedzinie prawa karnego, handlowego, pracy i cywilnego a także usługi prawne dotyczące patentów, praw autorskich i pozostałych praw własności intelektualnej, usługi notarialne, arbitrażowe i polubowne, oraz związane z aukcjami. Analiza tej kategorii statystycznej wskazuje zatem, że pod pojęciem usług prawniczych PKWiU rozumie rozmaite czynności związane z doradztwem prawnym.

Pojęcie mediacji zostało w internetowym Słowniku Języka Polskiego zdefiniowane jako „pośredniczenie w sporze mające na celu ułatwienie stronom dojście do porozumienia”. Mediację należy odróżnić od arbitrażu, który jest definiowany jako „rozstrzyganie sporu przez arbitrów”, a więc wiążące decydowanie o sposobie zakończenia sporu dwóch stron przez osobę trzecią – arbitra, czyli osobę będącą znawcą i autorytetem w jakiejś dziedzinie, osobę powołaną przez strony wiodące spór lub przez sąd do rozstrzygnięcia sporu (znaczenia przytaczane za internetowym Słownikiem Języka Polskiego).

Załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 sierpnia 2014 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 227) umieszcza zawód mediatora (oznaczonego nr 263502) i mediatora sądowego (263507) w grupie elementarnej „specjaliści do spraw społecznych” w ramach grupy średniej „Specjaliści z dziedzin społecznych i religijnych”. „Specjaliści z dziedziny prawa” sklasyfikowani są jako odrębna grupa średnia.

Wobec powyższego, świadczenie usług mediacji, czyli pośredniczenie w sporze mające na celu ułatwienie stronom dojście do porozumienia, nie stanowi usług doradztwa, ani usług prawniczych, bowiem mediator nie doradza stronom konfliktu, lecz pomaga zwaśnionym stronom w dobrowolnym osiągnięciu ich własnego, wzajemnie akceptowanego porozumienia w spornych kwestiach.

Analiza przedstawionych okoliczności stanu faktycznego w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że świadcząc usługi mediacji, czyli pośredniczenia w sporze, które ma na celu rozwiązywanie konfliktów między stronami, niestanowiące − jak wynika z wniosku – udzielania porad prawnych, Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT, jeżeli zachowane pozostaną pozostałe wymogi, tj. wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000,00 zł, bądź w przypadku rozpoczynania w trakcie roku podatkowego wykonywania czynności opodatkowanych - jeżeli przewidywana przez podatnika wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty 200 000,00 zł.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin