Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPBII/1/4514-83/15-2/MD
z 8 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej – po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 28 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1932/16, uwzględniającym skargę kasacyjną Wnioskodawcy wniesioną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 16 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 1220/15 (data wpływu akt zwróconych z WSA – 14 sierpnia 2018 r.) – stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 marca 2015 r. (data wpływu – 24 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w związku z nabyciem przedsiębiorstwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 24 marca 2015 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w związku z nabyciem przedsiębiorstwa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał 24 czerwca 2015 r. interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPB II/1/4514-83/15/MZ, w której uznał stanowisko Spółki w części dotyczącej zastosowania stawki podatku do wartości rzeczy i praw majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa za prawidłowe, a w części dotyczącej niewliczania do podstawy opodatkowania wartości dodatniej firmy za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 26 czerwca 2015 r. W piśmie z 9 lipca 2015 r. (data wpływu – 14 lipca 2015 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono w piśmie z 12 sierpnia 2015 r., znak: IBPB-2-1/4514-1-10/15/MZ odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 14 sierpnia 2015 r. W piśmie opatrzonym datą 9 września 2015 r. (data wpływu – 15 września 2015 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, w piśmie z 15 października 2015 r., znak: IBPB-2-1/4514-3-16/15/MZ udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 16 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 1220/15 oddalił skargę Wnioskodawcy.

Od ww. wyroku w piśmie z 23 maja 2016 r. Wnioskodawca złożył skargę kasacyjną. Odpowiedzi na tę skargę Organ udzielił w piśmie z 17 czerwca 2016 r. znak: IBRP-46-116/16.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1932/16 uznał skargę kasacyjną Wnioskodawcy za zasadną.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że umowa sprzedaży przedsiębiorstwa podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych w wysokości będącej sumą opłat od rzeczy i praw majątkowych składających się na to przedsiębiorstwo. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wartość firmy (goodwill) nie może być samodzielnie przedmiotem obrotu, albowiem nie ma cech zbywalności, a tym samym nie może być przedmiotem samodzielnego obrotu gospodarczego. Wartość firmy (goodwill) nie jest więc prawem majątkowym w rozumieniu art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Podstawą opodatkowania – zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego – jest zatem suma wartości rynkowej rzeczy i praw majątkowych składających się na przedsiębiorstwo, natomiast wartość firmy nie stanowi prawa majątkowego, a zatem nie może być jako taka opodatkowana.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów.

W dniu 28 listopada 2014 r. Wnioskodawca nabył, na podstawie umowy sprzedaży, przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego od X Sp. z o.o. S.K.A. (dalej: zbywca).

W skład przedsiębiorstwa wchodziły w szczególności następujące składniki majątkowe i niemajątkowe:

1. środki trwałe – rzeczy ruchome (maszyny, urządzenia, środki transportu, komputery), a wartość rynkowa poszczególnych składników została wykazana w załączniku do umowy,
   
2. wartości niematerialne i prawne – prawa autorskie do warstwy graficznej znaku towarowego, których wartość rynkowa została wykazana w załączniku do umowy,
   
3. prawa do używania środków transportu oraz maszyn wykorzystywanych przy prowadzeniu działalności, a używanych przez zbywcę na podstawie umów leasingowych, w tym prawa z umów leasingowych,
   
4. prawa wynikające z umów z kontrahentami zbywcy,
   
5. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości i ruchomości,
   
6. wierzytelności, w tym należności przypadające od kontrahentów,
   
7. środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych,
   
8. prawa i obowiązki wobec pracowników,
   
9. tajemnica przedsiębiorstwa,
   
10. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa,
    
11. majątkowe prawa autorskie i prawa pokrewne do wszelkich utworów, jakimi zbywca dysponował na dzień zbycia,
    
12. zobowiązania związane z przedsiębiorstwem.

Strony w umowie sprzedaży wymieniły wchodzące w skład przedsiębiorstwa rzeczy i prawa majątkowe, jednocześnie podając ich wartość rynkową, co pozwoliło ustalić przy zastosowaniu odpowiednich stawek wysokość podatku od czynności cywilnoprawnych. Suma wartości rynkowych poszczególnych praw rzeczy i praw majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa była mniejsza niż cena, jaka została wskazana w umowie i uiszczona za przedsiębiorstwo, w wyniku czego u Wnioskodawcy powstała wartość firmy stanowiąca różnicę między ceną nabycia przedsiębiorstwa a niższą od niej wartością godziwą przejętych aktywów netto.

Wnioskodawca złożył deklarację na podatek od czynności cywilnoprawnych, w której, w oparciu o art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wykazał wartość rynkową rzeczy wchodzących w skład przedsiębiorstwa, do której zastosował stawkę podatku w wysokości 2%, oraz wartość będąca różnicą ceny ustalonej za przedsiębiorstwo oraz wartości rynkowej rzeczy wchodzących w skład przedsiębiorstwa, do której zastosował stawkę podatku w wysokości 1%, traktując ją jako prawo majątkowe w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 in fine.

Podatek wynikający z deklaracji został przez Wnioskodawcę w całości uiszczony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z nabyciem rzeczy i praw majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa Wnioskodawca prawidłowo postąpił, uwzględniając w podstawie opodatkowania stawką 1% podatku od czynności cywilnoprawnych różnicę (nadwyżkę) pomiędzy ceną ustaloną za przedsiębiorstwo, a sumą wartości rynkowych rzeczy wchodzących w skład przedsiębiorstwa, ustalonych zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawa opodatkowania stawką podatku w wysokości 1% została ustalona w sposób nieprawidłowy. Skoro bowiem w skład przedsiębiorstwa wchodziły zarówno rzeczy ruchome (środki trwałe), jak i wartości niematerialne i prawne (jak prawa autorskie do warstwy graficznej nabytego w ramach przedsiębiorstwa znaku towarowego), a także należności wobec kontrahentów, Wnioskodawca, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 powinien ustalić podstawę opodatkowania w następujący sposób:

• do stawki podatku w wysokości 2% – wartość rzeczy wchodzących w skład przedsiębiorstwa, ustaloną zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych,
• do stawki podatku w wysokości 1% – wartość praw majątkowych, do których powinien zaliczyć wchodzące w skład przedsiębiorstwa wartości niematerialne i prawne, jak prawa autorskie do warstwy graficznej nabytego w ramach przedsiębiorstwa znaku towarowego oraz należności wobec kontrahentów.
  
  

Wnioskodawca nie powinien natomiast potraktować jako podstawy opodatkowania podatkiem 1% różnicy pomiędzy ceną ustaloną za przedsiębiorstwo oraz sumy wartości rynkowej rzeczy wchodzących w skład przedsiębiorstwa i praw majątkowych (praw autorskich do warstwy graficznej nabytego w ramach przedsiębiorstwa znaku towarowego oraz należności wobec kontrahentów). Różnica ta stanowi bowiem wartość firmy, która na skutek nabycia przedsiębiorstwa powstała u Wnioskodawcy jako nabywcy.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskodawca wskazał, co następuje:

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2010 r., Nr 101, poz. 649, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych. W myśl art. 4 pkt 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. ustawy wartość rynkową określa się na podstawie przeciętnych cen przedmiotu czynności cywilnoprawnych stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych określa stawki podatku, które wynoszą od umowy sprzedaży:

1. nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym – 2%,
2. innych praw majątkowych – 1%.
   
   

Zgodnie z przytoczonymi wyżej regulacjami zasadą jest, iż podstawę opodatkowania w przypadku umów sprzedaży na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi nie cena, lecz wartość rynkowa. „Ustawodawca świadomie odstąpił od posłużenia się kryterium ceny sprzedaży ze względu na subiektywny charakter tego miernika. Cena, jako jeden z elementów przedmiotowo istotnych umowy sprzedaży, jest zwykle ustalana przez jej kontrahentów. (...) Dlatego też w przepisach przyjęto miernik zobiektywizowany, jakim jest wartość rzeczy lub prawa” (M. Goetel, A. Goetel, Podatek od czynności cywilnoprawnych. Komentarz, WoltersKluwer, Warszawa 2007, str. 211).

Z całokształtu przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wskazanych wyżej wynika, że ustawodawca przyłożył wielką wagę do normy, zgodnie z którą podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa rzeczy lub praw majątkowych będących przedmiotem sprzedaży, niezależnie od ceny określonej w umowie. Świadczy o tym dopuszczenie daleko idącej ingerencji organu podatkowego w wartość przedmiotu sprzedaży określoną przez podatnika na podstawie art. 6 ust. 3 oraz 6 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Organy mogą się przy tym posiłkować opinią biegłego lub wyceną rzeczoznawcy.

Należy przy tym podkreślić, że ustawodawca nakazuje organom podatkowym dokonanie takiej ingerencji nie tylko w przypadku, gdy określona przez podatnika wartość przedmiotu sprzedaży jest niższa od jego wartości rynkowej, ale też wtedy, gdy podatnik wartość tę zawyżył – zgodnie bowiem z art. 6 ust. 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, jeżeli podatnik nie określił wartości przedmiotu czynności cywilnoprawnej lub wartość określona przez niego nie odpowiada, według oceny organu podatkowego, wartości rynkowej, organ ten wezwie podatnika do jej określenia, podwyższenia lub obniżenia.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku przedmiotowej transakcji, w której suma wartości rynkowych poszczególnych rzeczy i praw majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa była mniejsza niż cena, jaka została ustalona za przedsiębiorstwo w umowie, podstawy opodatkowania nie może stanowić ustalona przez strony – Zbywcę i Nabywcę cena przedsiębiorstwa, lecz właśnie suma wartości rynkowych rzeczy i praw majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

Przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie czynią przedmiotem podatku od czynności cywilnoprawnych umowy sprzedaży przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa), lecz sprzedaż poszczególnych jego składników, i to tylko tych, które są rzeczami lub prawami majątkowymi. Przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie określają także szczególnej podstawy opodatkowania umowy sprzedaży przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa).

Wartość rynkowa rzeczy i praw majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa), ustalana zgodnie z wytycznymi zawartymi w przepisie art. 6 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ma charakter zobiektywizowany, a zatem przy ustalaniu tej wartości należy pominąć okoliczność, że składniki te są sprzedawane w ramach zorganizowanej całości (choć niewątpliwie zorganizowanie to wpływa dodatnio na wartość tych składników w przypadku konkretnej umowy sprzedaży).

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro zarówno przedsiębiorstwo, jak i zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowią „zespół składników materialnych i niematerialnych”, w skład którego wchodzą poszczególne rzeczy i prawa majątkowe, to – zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – podstawami opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych są wyłącznie wartości rynkowe poszczególnych rzeczy i praw majątkowych, wchodzących w skład nabywanego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, ustalone stosownie do art. 6 ust. 2 ww. ustawy, tj. na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

W analizowanej sprawie umowa sprzedaży przedsiębiorstwa wymienia składniki, których własność została przeniesiona w wyniku zawarcia umowy sprzedaży (rzeczy oraz prawa majątkowe) z podaniem ich wartości rynkowej.

W konsekwencji, w podstawach opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych sprzedaży poszczególnych rzeczy i praw majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa nie należy uwzględniać różnicy (nadwyżki) pomiędzy ceną, którą Wnioskodawca miał zapłacić za przedsiębiorstwo, a sumą wartości rynkowych rzeczy i praw majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa ustalonych zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Według Wnioskodawcy, należy zaznaczyć, że podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie będzie podlegać różnica między ceną nabycia przedsiębiorstwa a niższą od niej wartością godziwą przejętych aktywów netto (czyli wartość firmy, która powstanie u nabywcy) również z uwagi na następujące uregulowania prawne:

1. Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie przewiduje pojęcia wartości firmy i w konsekwencji nie wymienia jej w zamkniętym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.
2. Przepis art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Oznacza to, iż wszelkie czynności, które nie zostały wymienione enumeratywnie w powołanym artykule jako podlegające opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a contrario, pozostają poza zakresem opodatkowania tym podatkiem.
3. Wartość firmy jest kategorią bilansową i podatkową niestanowiącą prawa majątkowego.
   
   

Wnioskodawca wskazał, że wartość firmy stanowi kategorię prawa bilansowego. Pojęcie „wartość firmy”, jest określone w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2013 r., poz. 330, ze zm.). Zgodnie z art. 33 ust. 4 tej ustawy wartość firmy stanowi różnicę między ceną nabycia określonej jednostki lub zorganizowanej jej części a niższą od niej wartością godziwą przejętych aktywów netto, jeżeli cena nabycia jednostki lub zorganizowanej jej części jest niższa od wartości godziwej przejętych aktywów netto, to różnica stanowi ujemną wartość firmy.

Wartość firmy nie jest natomiast majątkiem samoistnym w tym sensie, że nie może ona istnieć i być przedmiotem obrotu gospodarczego, a więc i przedmiotem sprzedaży w oderwaniu od przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Wartość firmy jest bowiem pochodną ceny określonej przez strony transakcji, a przed sprzedażą przedsiębiorstwa istnieje jedynie potencjalnie i podlega ujawnieniu dopiero u nabywcy jako określony zapis księgowy czy podatkowy, natomiast nie jako prawo majątkowe.

Wartość firmy jako kategoria ekonomiczna nie posiada bowiem cech charakterystycznych dla prawa podmiotowego. Nie wiąże się z żadnym ujawnieniem wynikającym z przepisów prawa oraz nie odpowiada mu żaden obowiązek po stronie innych podmiotów. Wartość firmy nie może być również chroniona na drodze postępowania sądowego, jak wskazuje się w doktrynie:

„Wartość firmy nie jest kategorią prawną, która może być przedmiotem obrotu prawnego, sporów cywilnoprawnych pomiędzy przedmiotami tego obrotu, a więc spraw typowych dla prawa prywatnego i przez tę gałąź normowanych. Biorąc pod uwagę, że pojęcie prawa podmiotowego jest pojęciem prawa prywatnego, uzasadniony wydaje się zatem wniosek, iż wartość firmy nie jest prawem podmiotowym, a tym bardziej majątkowym” (P. Głuszek, Opłata skarbowa od wartości firmy przy sprzedaży przedsiębiorstwa. Glosa krytyczna do wyroku NSA z 14 stycznia 2003 r., Przegląd Podatkowy 3/2004). Jeżeli więc wartość firmy jako kategoria ekonomiczna, pewien stan faktyczny, nie może być utożsamiana z jakimkolwiek prawem w rozumieniu prawa cywilnego, nie może ona stanowić także prawa majątkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, w efekcie wartość firmy skalkulowana dla celów księgowych czy też dla celów podatku dochodowego od osób prawnych nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdyż nie stanowi prawa majątkowego, którego sprzedaż została enumeratywnie wymieniona w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych jako czynność podlegająca podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Nie można zatem uznać, że nadwyżka ceny sprzedaży nad rynkową wartością poszczególnych rzeczy i praw majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa stanowi odrębne prawo majątkowe w postaci przykładowo wartości nazwy (firmy) przedsiębiorstwa.

Reasumując stwierdzić należy, że zgodnie z przedstawioną w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy argumentacją, nie powinien on uwzględniać w podstawach opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych różnicy (nadwyżki) pomiędzy ceną ustaloną za przedsiębiorstwo, a sumą wartości rynkowych rzeczy i praw majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa, ustalonych zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, albowiem różnica ta nie jest kategorią prawa majątkowego i jako taka nie została wymieniona w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca powołał na jego potwierdzenie wyrok sądowy oraz interpretacje podatkowe.

W świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia opisanego w stanie faktycznym, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.