INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2011r., (data 17 sierpnia 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 listopada 2011r. (data wpływu 24 listopada 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na dostawę lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, na której urządzone są miejsca parkingowe mające charakter ogólnodostępny dla właścicieli poszczególnych mieszkań – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na dostawę lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, na której urządzone są miejsca parkingowe mające charakter ogólnodostępny dla właścicieli poszczególnych mieszkań.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 listopada 2011r. (data wpływu 24 listopada 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 10 listopada 2011r. znak: IBPP2/443-931/11/ASz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawczyni dokonuje sprzedaży lokali mieszkalnych o powierzchni mniejszej niż 150 m². Wraz z lokalem mieszkalnym związany jest udział w prawie do nieruchomości gruntowej i ten sam udział w prawie do części wspólnych budynków, urządzeń i innych części wspólnych nieruchomości nie służących do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali, łącznie z prawem do korzystania z miejsc postojowych znajdujących się w obrębie nieruchomości. Miejsca parkingowe urządzone w obrębie nieruchomości wspólnej mają charakter ogólnodostępny dla właścicieli poszczególnych mieszkań. Udział w prawie do nieruchomości wspólnej związany jest z powierzchnią mieszkania.

W piśmie z dnia 18 listopada 2011r. Wnioskodawczyni wskazała, iż:

1. części wspólne budynków to dojście do budynku, schody przed budynkiem, obejście wokół budynku, klatka schodowa, przyłączenia wody, gazu, prądu, liczniki poboru energii, dach,
2. miejsca postojowe znajdują się poza budynkiem,
3. miejsca postojowe nie mogą być przedmiotem odrębnej sprzedaży, dane miejsce postojowe nie jest przypisane do konkretnego mieszkania, właściciel mieszkania może parkować na każdym miejscu postojowym przypisanym do danego budynku. Prawo własności do miejsc postojowych ustalana jest proporcjonalnie do wielkości mieszkania, im jest ono większe, tym większy udział w własności do miejsc postojowych. Wnioskodawca sprzedaje więc miejsce postojowe, a nie prawo do korzystania z tego miejsca.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy cała sprzedaż objęta jednym aktem notarialnym powinna być objęta preferencyjną stawką VAT, łącznie z prawem do korzystania z miejsc postojowych...

W piśmie z dnia 18 listopada 2011r. Wnioskodawca wskazał, że zakres zapytania obejmuje tylko miejsca postojowe.

Stanowisko Wnioskodawczyni (sformułowane ostatecznie w piśmie z dnia 18 listopada 2011r.): sprzedaż mieszkań i miejsca postojowego na stałe związanego z mieszkaniem powinna być opodatkowana 8% stawką podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, w myśl art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Przepisem art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) oraz art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), od dnia 1 stycznia 2011r. dodano do ustawy o VAT przepis art. 146a, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.
   
   

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, w myśl ust. 12a powołanego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Art. 41 ust. 12b ustawy o VAT stanowi natomiast, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

Zgodnie z ust. 12c cyt. artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, zawiera definicję obiektów budownictwa mieszkaniowego, zgodnie z którą obiektami takimi są budynki mieszkalne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje – mieszkalne czy użytkowe. Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 80, poz. 903 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakimi obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali, właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), za część składową nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością. Z kolei art. 47 § 1 k.c. stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z powyższego wynika więc, iż miejsce postojowe znajdujące się na zewnątrz budynku jest częścią nieruchomości wspólnej. Nie ma możliwości nabycia prawa do korzystania z miejsca postojowego w oderwaniu do nabycia samego lokalu mieszkalnego, jako że miejsca postojowe nie są w opisanym przypadku samodzielnymi lokalami użytkowymi, nie stanowią wydzielonych trwałymi ścianami izb w obrębie jednego budynku. Nie można również nabyć w oderwaniu od lokalu mieszkalnego części wspólnych budynku mieszkalnego.

Zatem, jeżeli w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz ze stosownym udziałem w jej częściach wspólnych, w ramach którego określono sposób korzystania z części nieruchomości wspólnej w ten sposób, że przydzielono nabywcy prawo do korzystania z ogólnodostępnych miejsc postojowych przypisanych do danego budynku w części proporcjonalnej do powierzchni mieszkania, to sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji i podlega jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, wynika iż Wnioskodawczyni dokonuje sprzedaży lokali mieszkalnych o powierzchni mniejszej niż 150 m². Wraz z lokalem mieszkalnym związany jest udział w prawie do nieruchomości gruntowej i ten sam udział w prawie do części wspólnych budynków, urządzeń i innych części wspólnych nieruchomości nie służących do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali, łącznie z prawem do korzystania z miejsc postojowych znajdujących się w obrębie nieruchomości. Miejsca parkingowe urządzone w obrębie nieruchomości wspólnej mają charakter ogólnodostępny dla właścicieli poszczególnych mieszkań. Udział w prawie do nieruchomości wspólnej związany jest z powierzchnią mieszkania. Ponadto:

1. części wspólne budynków to dojście do budynku, schody przed budynkiem, obejście wokół budynku, klatka schodowa, przyłączenia wody, gazu, prądu, liczniki poboru energio, dach,
2. miejsca postojowe znajdują się poza budynkiem,
3. miejsca postojowe nie mogą być przedmiotem odrębnej sprzedaży, dane miejsce postojowe nie jest przypisane do konkretnego mieszkania, właściciel mieszkania może parkować na każdym miejscu postojowym przypisanym do danego budynku. Prawo własności do miejsc postojowych ustalana jest proporcjonalnie do wielkości mieszkania, im jest ono większe, tym większy udział w własności do miejsc postojowych. Wnioskodawca sprzedaje więc miejsce postojowe, a nie prawo do korzystania z tego miejsca.
   
   

Powyższe wskazuje zatem, że Wnioskodawczyni nie sprzedaje prawa do korzystania z miejsca postojowego, ani też konkretnego ściśle określonego miejsca postojowego przypisanego do konkretnego mieszkania służącego do wyłącznego użytku właściciela mieszkania, lecz udział w nieruchomości wspólnej (w obrębie której urządzone są miejsca parkingowe) związany z własnością lokalu (konkretnego mieszkania) ustalony proporcjonalnie do wielkości tego mieszkania.

Mając na uwadze opis sprawy oraz przedstawiony powyżej stan prawny stwierdzić należy, że sprzedaż lokalu mieszkalnego o powierzchni użytkowej mniejszej niż 150m² wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej w obrębie której urządzone są miejsca parkingowe dokonywana wraz ze sprzedażą zalicza się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Sprzedaż udziału w nieruchomości wspólnej (w części adekwatnej do powierzchni mieszkania) ma charakter jednej transakcji i podlega jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego.

Odnosząc zatem powołane regulacje do przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego stwierdzić należy, że sprzedaż mieszkania wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, na której urządzone są miejsca parkingowe mające charakter ogólnodostępny dla właścicieli poszczególnych mieszkań jako prawa związanego z własnością tego lokalu objęta jednym aktem notarialnym, podlega opodatkowaniu stawką 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a w powiązaniu z art. 41 ust. 12 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany jakiegokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.