Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.442.2018.1.MR
z 8 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej. Spółka cywilna w maju 2014 roku zawarła umowę najmu lokalu użytkowego która obowiązuje do grudnia 2024 roku. Stosownie do postanowień ww. umowy czynsz najmu płatny był na rachunek bankowy wynajmującej, natomiast pozostałe koszty związane z eksploatacją lokalu były opłacane bezpośrednio na rzecz dostawców mediów i usług. Wynajmująca lokal zmarła we wrześniu 2017 roku i do dnia dzisiejszego wspólnikom spółki cywilnej nie jest wiadomo kto jest wierzycielem uprawnionym do odbioru świadczenia w postaci czynszu. W związku z powyższym złożono wniosek do sądu o złożenie do depozytu sądowego kwot z tytułu umowy najmu za okres od września 2017 roku do czasu ujawnienia się spadkobierców i wskazania przez nich nowych właścicieli lokalu dzierżawionego przez spółkę cywilną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy uiszczany w taki sposób czynsz najmu stanowi w chwili jego wpłaty do depozytu sądowego podatkowy koszt uzyskania przychodu, czy dopiero z chwilą ustanowienia prawomocnego spadkobiercy i przekazania mu należnych środków?

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo że kwota należności nie trafia do rąk wierzyciela dochodzi niewątpliwie do spełnienia świadczenia. Poniesione wydatki w postaci zapłaty czynszu na rachunek depozytu sądowego należy więc zakwalifikować jako koszt uzyskania przychodu w dniu wpłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Jednocześnie nie definiuje pojęcia kosztu uzyskania przychodu przez nazwanie go „wydatkiem” lecz dla zdefiniowania pojęcia kosztu uzyskania przychodu używa sformułowania „koszt poniesiony”.

Przez poniesienie – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć „bycie obarczonym, obciążonym”. Kosztem poniesionym będzie zatem taki koszt, którym podmiot jest obarczany, obciążany. Ustawodawca wskazuje zatem jako na cechę istotną dla kwalifikacji kosztów jako kosztów uzyskania przychodów fakt obarczenia ciężarem ekonomicznym danego kosztu.

Kosztem uzyskania przychodu jest wobec tego tylko taki koszt, który poniesiony zostanie ze środków finansowych podatnika.

W opisie stanu faktycznego wskazano, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej. Spółka cywilna w maju 2014 roku zawarła umowę najmu lokalu użytkowego która obowiązuje do grudnia 2024 roku. Stosownie do postanowień ww. umowy czynsz najmu płatny był na rachunek bankowy wynajmującej, natomiast pozostałe koszty związane z eksploatacją lokalu były opłacane bezpośrednio na rzecz dostawców mediów i usług. Wynajmująca lokal zmarła we wrześniu 2017 roku i do dnia dzisiejszego wspólnikom spółki cywilnej nie jest wiadomo kto jest wierzycielem uprawnionym do odbioru świadczenia w postaci czynszu. W związku z powyższym złożono wniosek do sądu o złożenie do depozytu sądowego kwot z tytułu umowy najmu za okres od września 2017 roku do czasu ujawnienia się spadkobierców i wskazania przez nich nowych właścicieli lokalu dzierżawionego przez spółkę cywilną.

Na mocy art. 470 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025) ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia.

W doktrynie podkreśla się, że komentowana regulacja wskazuje skutki, jakie dla stron stosunku zobowiązaniowego niesie ważne złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego. Skutki te zostały określone jako tożsame ze skutkami spełnienia świadczenia. W ten sposób złożenie do depozytu sądowego, jako dopuszczony przez ustawę sposób reakcji dłużnika na trudności w spełnieniu świadczenia do rąk wierzyciela, prowadzi do zwolnienia dłużnika z zobowiązania (Fras Mariusz (red.), Habdas Magdalena (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna (art. 353-534)).

W związku z powyższym można uznać, że w sytuacji przedstawionej we wniosku złożenie do depozytu sądowego zabezpieczenia przedmiotu świadczenia wywołuje takie same skutki jak spełnienie świadczenia i stanowi uregulowanie należności z tyłu najmu lokalu użytkowego.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Na podstawie art. 22 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Według art. 22 ust. 6b ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 22 ust. 5c ustawy).

Jak stanowi art. 22 ust. 6 ustawy zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d).

W konsekwencji stwierdzić należy, że Wnioskodawca jako wspólnik spółki cywilnej, ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków w postaci zapłaty czynszu za najem lokalu – po spełnieniu przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 ustawy – proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku spółki cywilnej. Dla ujęcia wydatków w rachunku kosztów podatkowych nie jest konieczne ustalenie spadkobierców wynajmującego. Jednakże za dzień poniesienia kosztu uważa się:

• dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu – w sytuacji prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów;
• dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) – w sytuacji prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Nie można w tej sytuacji uznać za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy gdyż dzień wpłaty przedmiotowego czynszu do depozytu sądowego nie wyznacza – w świetle zanalizowanych przepisów – momentu zaliczenia omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.