Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.684.2018.2.AD
z 14 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2018 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 8 października 2018 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku uwzględnienia w mianowniku proporcji, o której mowa w § 3 ust. 4 rozporządzenia w sprawie prewspółczynnika, równowartości odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przekazanych do Zakładu oraz stanu środków obrotowych na początek okresu sprawozdawczego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 8 października 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku uwzględnienia w mianowniku proporcji, o której mowa w § 3 ust. 4 rozporządzenia w sprawie prewspółczynnika, równowartości odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przekazanych do Zakładu oraz stanu środków obrotowych na początek okresu sprawozdawczego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, Gmina jest wyposażona w osobowość prawną i posiada zdolność do czynności cywilnoprawnych. Gmina wykonuje zadania własne (określone w art. 7 ustawy o samorządzie gminnym) samodzielnie lub poprzez powołane gminne jednostki organizacyjne. W strukturze organizacyjnej Gminy występuje Samorządowy Zakład Budżetowy w O. (dalej: Zakład), funkcjonujący w formie samorządowego zakładu budżetowego. Do końca grudnia 2016 r. Zakład był odrębnie od Gminy zarejestrowany na potrzeby VAT. Zakład do tego momentu odrębnie od Gminy wystawiał i otrzymywał faktury VAT, widniał jako strona na umowach i rozliczał VAT należny składając deklaracje VAT-7. Z dniem 1 stycznia 2017 r. Gmina dokonała tzw. centralizacji rozliczeń VAT, tj. rozpoczęła wspólne rozliczanie VAT m.in. z Zakładem.

Gmina poprzez Zakład wykonuje zadania własne o charakterze użyteczności publicznej polegające na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków. Sprzedaż wody oraz odbiór ścieków realizowany jest poprzez wykorzystanie gminnej sieci wodnokanalizacyjnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą (przepompownie wody i ścieków, oczyszczalnie, hydrofornie, stacje uzdatniania wody). Odbiorcami tego rodzaju usług są zarówno odbiorcy zewnętrzni prywatni (mieszkańcy Gminy L. i N. - w 2017 r. sprzedaż dla Gminy N. wyniosła 380 m³ tj., około 0,18% wartości sprzedaży dla klientów zewnętrznych prywatnych), zewnętrzni komercyjni (przedsiębiorstwa działające na terenie Gminy), jak i odbiorcy wewnętrzni (jednostki organizacyjne Gminy).

Z dokonanej analizy przeprowadzonej przez Gminę wynika, że opodatkowana sprzedaż wody i odbiór ścieków do wskazanych odbiorców zewnętrznych stanowi 98% całkowitej łącznej sprzedaży wody i odbioru ścieków realizowanej w tym zakresie przez Zakład, tylko 2%, to tzw. zużycie wewnętrzne na cele własne Gminy.

Zakład odpłatnie wykonuje zlecone mu zadania własne Gminy, pokrywając koszty swojej działalności z przychodów własnych, uzyskiwanych z tytułu realizacji tych zadań, w tym w szczególności z pobieranych opłat za pobieraną wodę i odprowadzone ścieki. Zakład prowadzi własną księgowość oraz został mu przypisany odrębny rachunek bankowy. Podstawą gospodarki finansowej Zakładu jest roczny plan finansowy obejmujący przychody i koszty. Stanowią one koszty działalności oraz stan środków obrotowych i rozliczeń z budżetem Gminy. Plan ten podlega zatwierdzeniu przez Radę Gminy.

Zakład jest w posiadaniu środków trwałych, które zostały mu nieodpłatnie przekazane przez Gminę, a także środków trwałych, na sfinansowanie których Zakład otrzymał środki pieniężne od Gminy (Zakład otrzymał dotację na uruchomienie Zakładu w 2011 r. na zakup komputera, drukarki, programów komputerowych, a w 2012 r. na zakup samochodu). Ponadto Zakład jest również w posiadaniu środków trwałych, których zakup pokrył z własnych środków pieniężnych.

Równowartość odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych otrzymanych nieodpłatnie przez Zakład, a także od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na sfinansowanie, których Zakład otrzymał środki pieniężne, Zakład ujmuje w sprawozdaniu finansowym Rb-30s jako „równowartość odpisów amortyzacyjnych".

Pozycja ta nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o finansach publicznych i nie jest wykazywana jako przychód w rachunku zysków i start Zakładu.

Jednocześnie wartość tych odpisów ujmowana/prezentowana jest w kosztach zakładu budżetowego. W Zakładzie są księgowane odpisy amortyzacyjne po stronie kosztowej zarówno od środków otrzymanych/przekazanych z Gminy (konto 400-01), jak i od środków własnych (konto 400-02). Jest to tzw. amortyzacja bilansowa. W sprawozdaniu finansowym są to pozycje kosztów Zakładu.

Powyżej opisany sposób prezentacji kosztów i przychodów z tytułu amortyzacji jest charakterystyczny wyłącznie dla zakładów budżetowych. Wykazanie po stronie dochodów pozycji „pokrycie amortyzacji" nie stanowi faktycznego przychodu w rozumieniu ustawy o finansach publicznych. Jest to zapis czysto techniczny, pozwalający na zbilansowanie pozycji przychodów i kosztów w danym roku sprawozdawczym.

Natomiast wartość odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych finansowanych przez Zakład ujmowana jest jedynie w kosztach zakładu budżetowego.

W uzupełnieniu wniosku Gmina wskazała, że równowartość odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przekazanych do Zakładu przez Gminę, Zakład ujmuje w sprawozdaniu finansowym Rb-30s (sprawozdanie z wykonania planu finansowego), jako „równowartość odpisów amortyzacyjnych”. Pozycja ta nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, z których Zakład ten pokrywał koszty swojej działalności wykonując przypisane mu zadania jednostki samorządu terytorialnego

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dla celów obliczenia wartości prewspółczynnika dla Zakładu w mianowniku proporcji, o której mowa w § 3 ust. 4 rozporządzenia w sprawie prewspółczynnika, należy uwzględniać równowartość odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych opisanych w stanie faktycznym?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla celów obliczenia wartości prewspółczynnika dla Zakładu w mianowniku proporcji, o której mowa w § 3 ust. 4 rozporządzenia w sprawie prewspółczynnika, nie należy uwzględniać równowartości odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowiących pokrycie amortyzacji.

W świetle ustawy o VAT w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Art. 86 ust. 22 ustawy o VAT precyzuje, iż minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzonej działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Dla jednostek samorządu terytorialnego sposób ten określony został, w rozporządzeniu w sprawie prewspółczynnika. Rozporządzenie to określa w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji.

W świetle § 3 ust. 4 rozporządzenia w sprawie prewspółczynnika w przypadku zakładów budżetowych prewspółczynnik ma być określany metodą przychodową, tj. według poniższego wzoru:

PRE = (roczny obrót z działalności gospodarczej samorządowego zakładu budżetowego/ przychody wykonane samorządowego zakładu budżetowego) x 100

Roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez samorządowy zakład budżetowy, obejmuje dokonywane przez zakład budżetowy:

• odpłatne dostawy towarów na terytorium kraju (opodatkowane lub zwolnione),
• odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (opodatkowane lub zwolnione),
• eksport towarów (jeśli takie czynności są przez zakład budżetowy wykonywane),
• wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (jeśli takie czynności są przez zakład budżetowy wykonywane),
• odpłatne dostawy towarów lub świadczenie usług poza terytorium kraju, które podlegałyby opodatkowaniu podatkiem gdyby były wykonywane na terytorium kraju (jeśli takie czynności są przez zakład budżetowy świadczone).

Z kolei przychody wykonane samorządowego zakładu budżetowego zgodnie z § 2 pkt 11 oraz § 3 ust. 5 rozporządzenia w sprawie prewspółczynnika, to przychody zakładu budżetowego w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, w tym dotacje przekazane temu zakładowi z budżetu JST, wynikające ze sprawozdania z wykonania planu finansowego, z których zakład ten pokrywał koszty swojej działalności wykonując przypisane mu zadania JST. Tak rozumiane przychody wykonane samorządowego zakładu budżetowego nie obejmują:

• kwot zwróconych dotacji,
  
• odsetek od środków na rachunkach bankowych zaliczonych do przychodów z mienia zakładu budżetowego,
  
• odszkodowań należnych zakładowi budżetowemu innych niż odszkodowania stanowiące zapłatę, o której mowa art. 29a ust. 1 ustawy o VAT,
  
• przychodów uzyskanych z tytułu dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez JST lub zakład budżetowy do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych JST lub zakładu budżetowego - używanych na potrzeby prowadzonej przez ten zakład budżetowy działalności,
  
• przychodów uzyskanych z tytułu transakcji dotyczących:
  
  
  
  1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
     
  2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7,12 i 38-41 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.
     

W rozliczeniach Zakładu pojawiają się odpisy amortyzacyjne, których wartość jest wykazywana w sprawozdaniu Rb 30S z wykonania planu finansowego Zakładu po stronie przychodów (Przychody poz. 1110 - równowartość odpisów amortyzacyjnych). Jednocześnie wartość ujmowana/prezentowana jest także w kosztach Zakładu (Koszty poz. 1100 - odpisy amortyzacyjne). Tym samym wartość odpisów amortyzacyjnych staje się neutralna. Powyższe zapisy mają cel wyłącznie techniczny - z jednej strony pokazywany jest rzeczywisty koszt amortyzacji wykorzystywanych przez Zakład środków trwałych, z drugiej strony wartość przychodu, która ma zneutralizować koszty, których Zakład faktycznie nie poniósł (nie nabył bowiem amortyzowanych środków trwałych z własnych środków finansowych). Warto również dodać, że w sytuacji, gdy Zakład otrzyma dotację pieniężną na zakup środków trwałych od Gminy, dotacja ta zostanie wykazana jako przychód w mianowniku proporcji. Już przez ten fakt wartość stanowiąca pokrycie odpisów amortyzacyjnych nie może być wykazana jako przychód Zakładu (bowiem ta sama wartość zostałaby wykazana jako dochód dwukrotnie - raz w momencie otrzymania dotacji, drugi raz w ratach w okresie rozliczania amortyzacji).

Mając powyższe na względzie należy wskazać, iż zdaniem Gminy, w mianowniku prewspółczynnika nie należy ujmować kwot stanowiących równowartość odpisów amortyzacyjnych. Nie są to bowiem faktyczne (wykonane) przychody w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, bowiem nie powodują fizycznego wpływu środków pieniężnych.

W ocenie Gminy, równowartość odpisów amortyzacyjnych oraz stan środków obrotowych na początek okresu sprawozdawczego nie są przychodem z działalności wykonywanej przez zakład budżetowy (nie jest to przychód „aktywny", a jedynie przychód wykazywany dla celów rachunkowych).

Zatem zdaniem Gminy, wartości te nie są przychodem Zakładu w rozumieniu ustawy o finansach publicznych (mimo, iż dla celów rachunkowych wykazywane są po stronie przychodów), a tylko takie przychody zgodnie z rozporządzeniem w sprawie prewspółczynnika należy brać pod uwagę przy wyliczaniu prewspółczynnika.

Zgodnie z art. 14 ustawy o finansach publicznych, zadania własne Gminy, przykładowo w zakresie zaopatrzenia w wodę czy usuwania i oczyszczania ścieków, mogą być wykonywane przez samorządowe zakłady budżetowe. Jest jednocześnie oczywiste, że zadania te mogą być wykonywane również przez inne jednostki organizacyjne Gminy, co niejednokrotnie dzieje się w wielu jednostkach samorządu terytorialnego.

Gmina pragnie tu podkreślić, iż odpisy amortyzacyjne to przychód występujący tylko w zakładach budżetowych, który księguje się równolegle z odpisem amortyzacyjnym od środków trwałych finansowanych lub otrzymanych nieodpłatnie od jednostki nadrzędnej. Uznanie, iż odpisy amortyzacyjne powinny być uwzględniane w kalkulacji proporcji dla Zakładu, godzi w podstawową zasadę neutralności VAT. Forma organizacyjna w jakiej prowadzona jest określona działalność nie powinna mieć bowiem wpływu na zakres prawa do odliczenia VAT od ponoszonych wydatków. Należy podkreślić, iż bez względu na przyjętą metodę odliczenia podatku od towarów i usług należy mieć na względzie, iż kluczowym pojęciem i kryterium, pozwalającym na ocenę, czy dany sposób ustalania proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć jest podstawowa i fundamentalna zasada podatku VAT - zasada neutralności. Intepretując wytyczne z art. 86 ust. 2b ustawy o podatku od towarów i usług musimy zawsze mieć na uwadze, aby określony przez podatnika sposób ustalania proporcji nie naruszał tej zasady. Można de facto stwierdzić, że pełna realizacja wytycznych z tego przepisu zapewniać będzie poszanowanie zasady neutralności, bowiem przepis ten kładzie nacisk na jak najdokładniejsze przyporządkowanie podatku VAT naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi do tych czynności.

Przyjęcie stanowiska przeciwnego powoduje, iż zasada ta nie jest zachowana.

Z dokonanej przez Gminę analizy wskazanej w opisie stanu faktycznego tego wniosku wynika, że opodatkowana sprzedaż wody i odbiór ścieków stanowi 98% ogólnej wartości wody sprzedawanej przez Gminę. Czyli tylko 2% dotyczy sprzedaży na cele inne aniżeli działalność gospodarcza, bo zużywanej na cele własne Gminy. Wokół tej wielkości liczbowej oscyluje teraz także prewskaźnik liczony metodą zaproponowaną przez Ministra Finansów w rozporządzeniu, tj. na poziomie 96% (na podstawie rzeczywistych danych za 2017 r.) pod warunkiem uwzględnienia metodologii opisywanej przez Gminę w przedmiotowym wniosku. Skoro podatek VAT ma być neutralny z punktu widzenia podatnika, to w sytuacji, gdy prawie 100% sprzedaży wody i odbioru ścieków realizowanych jest w ramach działalności gospodarczej, to też należałoby oczekiwać, iż prawie cała kwota podatku VAT powinna być odliczana przez Zakład z faktur związanych z tą sprzedażą. Podsumowując należałoby oczekiwać, iż w takiej proporcji Zakład powinien mieć prawo do odliczenia podatku VAT, a wszelkie odstępstwa na niekorzyść Zakładu spowodują, że zasada neutralności podatku VAT nie będzie respektowana. Przyjęcie stanowiska odwrotnego niż wskazane przez Gminę, powoduje, iż prewskaźnik wynosiłby niewiele ponad 40%.

Zasada neutralności wyraża się w tym, że podatek VAT nie stanowi obciążenia dla podatnika VAT, lecz jego ekonomiczny ciężar ponosi finalny odbiorca, czyli konsument. Realizacja tej fundamentalnej zasady wyraża się w stworzeniu możliwości odliczenia podatku naliczonego zapłaconego przez podatnika w cenie nabytych towarów i usług w ramach prowadzonej działalności opodatkowanej. Podatek ten nie będzie stanowić tym samym dla podatnika ekonomicznego obciążenia. Wszelkie odstępstwa od zasady neutralności mają charakter wyjątkowy i powinny być interpretowane ściśle. Przestrzeganie tej zasady jest podkreślane w szczególności w bogatym orzecznictwie TSUE.

TSUE wielokrotnie orzekał, że zasada neutralności podatkowej znajduje odzwierciedlenie w systemie odliczeń, którego celem jest całkowite zwolnienie przedsiębiorcy z obciążenia VAT należnym lub uiszczonym w ramach wszelkiej prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Wspólny system VAT zapewnia zatem, by wszelka działalność gospodarcza, bez względu na jej cel czy rezultaty, pod warunkiem, że co do zasady podlega ona sama opodatkowaniu VAT, była opodatkowana w sposób całkowicie neutralny (wyroki TSUE w sprawach: C-268/83 Rompelman i C- 32/03 Fini H oraz przytoczone tam orzecznictwo).

Oczywiście w przypadku ograniczania prawa do odliczenia, w szczególności z uwagi na wykorzystywanie zakupionych towarów lub usług na cele inne niż działalność gospodarcza, mamy do czynienia ze stosowaniem metod, które zawsze obarczone są mniejszym lub większym błędem szacunkowym. Kierując się jednak zasadą neutralności podatnik ustalając sposób liczenia proporcji powinien zadbać w szczególności o zminimalizowanie owego błędu szacunkowego wybierając metodę pozwalającą mu na odliczanie podatku VAT w najpełniejszym, prawnie dopuszczalnym wymiarze. Minister finansów zaproponował w rozporządzeniu sposób liczenia proporcji i o ile ten sposób jest zgodny z metodologią i zasadami opisanymi przez Gminę w przedmiotowym wniosku, to należy przyjąć, iż liczenie proporcji, która pozwala Gminie na ustalenie wysokości odliczanego podatku VAT na poziomie zbliżonym do 98% nie narusza zasady neutralności, która wówczas jest wobec Gminy zachowana. Natomiast wszelkie modyfikacje sposobu liczenia prewskaźnika, które wpływają negatywnie na wysokość odliczanego przez Gminę podatku VAT, czyli powodujące zwiększenie się tego szacunkowego błędu, o którym wspomniano wyżej, należy uznać za nieuprawnione i naruszające w sposób istotny zasadę neutralności podatku VAT. Podstawowym założeniem jest prawo do odliczenia podatku naliczonego w takim zakresie w jakim jest on związany z realizowaną przez podatnika sprzedażą opodatkowaną, tj. ze sprzedażą wody i odbiorem ścieków, która jak wskazano, w przedmiotowej sprawie, wynosi 98%, gdyż tylko 2% to zużycie na cele wewnętrzne jednostek Gminy.

Stanowisko, zgodnie z którym równowartość odpisów amortyzacyjnych nie powinna być uwzględniana w kalkulacji prewspółczynnika dla zakładu budżetowego, została potwierdzona przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 22 grudnia 2016 r., sygn. 2461-IBPP3.4512.620.2016.2.ASZ. Obecnie każda próba innej interpretacji wskazanych przepisów w kierunku ograniczania podatnika w jego prawie do odliczenia podatku naliczonego, powinna być traktowana właśnie jako naruszenie wcześniej wspomnianej zasady neutralności.

W konsekwencji, zdaniem Gminy, dla celów obliczenia wartości prewspółczynnika dla Zakładu w mianowniku prewspółczynnika rozumianego jako przychód wykonany Zakładu, w rozumieniu rozporządzenia w sprawie prewspółczynnika, nie należy uwzględniać równowartości odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie stanowią one bowiem faktycznych (wykonanych) przychodów zakładu budżetowego w rozumieniu ustawy o finansach publicznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że wartość odpisów amortyzacyjnych nie stanowi przychodów zakładu budżetowego w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.