2018.11.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.441.2018.1.MK
z 15 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawiania faktur – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawiania faktur.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

P Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej także jako: „Wnioskodawca”, lub „P”) rozważa zawarcie trójstronnego porozumienia (dalej także jako: „Porozumienie”) z O S.A. (dalej także jako: „O”). Trzecim z sygnatariuszy Porozumienia będzie I S.A. (dalej także jako: „I”).

Na dzień zawarcia ww. Porozumienia, O będzie mieć zawartą z I umowę na świadczenie usług logistycznych (dalej także jako: „Umowa” lub „Kontrakt”). W Kontrakcie I i O wskazały, że część usług w nim określonych będzie realizowane bezpośrednio na rzecz O przez podwykonawcę, tj. P. Z kolei P na chwilę obecną negocjuje warunki umowy z I (dalej także jako: „Umowa I-P”), zgodnie z którą P występować ma w charakterze podwykonawcy I w realizacji usług świadczonych przez P na rzecz O w ramach Umowy (zwanej dalej także jako: „Kontrakt”).

W myśl Porozumienia wynagrodzenie należne I od O za usługi zrealizowane przez P na rzecz O płatne będzie przez O bezpośrednio na rzecz P, na podstawie wystawionych przez P na rzecz O faktur VAT, faktur korygujących oraz not księgowych według zasad określonych w Umowie. Nie bez znaczenia dla sprawy pozostaje także okoliczność, iż P płacić będzie kary umowne wynikające z Umowy dotyczące niewykonania lub nienależytego wykonania usług przez P na rzecz O.

Przedmiotem Umowy I-P będzie świadczenie usług magazynowych, przyjmowania towaru i transportowych. P została wskazana jako podwykonawca I w zakresie usług magazynowych, przyjmowania towaru i transportowych w zakresie kategorii dostaw „Mrożone”. Celem zawarcia Umowy I-P jest uregulowanie stosunku podwykonawstwa pomiędzy I oraz P.

Ponadto, zgodnie z postanowieniami Umowy I-P, świadcząc usługi, P jest związana wobec I tymi samymi obowiązkami i uprawnieniami, jakimi I jest zobowiązany wobec O na podstawie Kontraktu w odniesieniu do świadczenia usług.

W myśl Umowy I-P, P zobowiązana jest do utrzymywania na swój koszt przewidzianej dla P ochrony ubezpieczeniowej w zakresie wskazanym w Kontrakcie. Do obowiązków P należy także uiszczanie w terminie wszelkich kar umownych naliczonych przez O na podstawie Kontraktu w związku z nienależytym wykonywaniem lub niewykonywaniem obowiązków związanych ze świadczeniem usług przez P, w tym wszelkich obowiązków informacyjnych, obowiązków do zachowania ochrony ubezpieczeniowej, etc. Ponadto, P zobowiązana będzie do rozpoznawania wszelkich reklamacji O dotyczących usług zgodnie z postanowieniami Umowy.

Z tytułu świadczenia usług na rzecz O, P otrzyma wyłącznie wynagrodzenie przewidziane Kontraktem w odniesieniu do usług magazynowych, przyjmowania towaru i transportowych w Kategorii Dostaw „Mrożone” w zakresie zaakceptowanym przez O, zgodnie z postanowieniami Kontraktu.

P zrzeknie się prawa do dochodzenia zapłaty swojego wynagrodzenia bezpośrednio na/od I, gdyż z tytułu świadczenia usług na rzecz O otrzyma wynagrodzenie bezpośrednio od O.

Umowa I-P przewiduje, iż I będzie świadczył na rzecz P i otrzymywał od P wynagrodzenie z tytułu usług: monitorowania i koordynacji usług świadczonych na podstawie Kontraktu, administracji i zarządzania Zleceniami, koordynacji, procesów reklamacyjnych, administracji oraz zarządzania zapasami oraz zarządzania Kontraktem – P będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz I określonej kwoty netto wynagrodzenia P w danym okresie rozliczeniowym.

Odnotować należy, iż stosownie do woli stron Porozumienia nie zmienia ono zobowiązań, ani zasad odpowiedzialności Stron, jakie wynikają odpowiednio z Umowy, jak i Umowy I-P, w tym w szczególności dług I w stosunku do O z tytułu zapłaty kar umownych wygasa dopiero z chwilą podaną w art. 921 (5) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, ze zm.; dalej także jako: „KC”).

Końcowo wskazać należy, iż zarówno Wnioskodawca, I oraz O są podatnikami VAT czynnymi, zaś usługi świadczone w ramach Porozumienia, Umowy oraz Umowy I-P nie korzystają ze zwolnienia przedmiotowego.

Jeśli chodzi o kwestię odpowiedzialności stron transakcji to została ona ustalona w ten sposób, że P będzie odpowiadać wobec I za każdy przypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania wynikającego z Kontraktu, a skutkującego karą umowną lub inną sankcją nałożoną przez O na I, a dotyczącą świadczonych przez P usług.

W sytuacji zaś, gdy P będzie się posługiwać przy wykonywaniu usług podwykonawcami, P pozostanie w pełni odpowiedzialna za działania lub zaniechania swoich podwykonawców jak za własne działania lub zaniechania. Strony zdecydowały się także na ograniczenia odpowiedzialności, o której mowa w art. 799 KC.

W treści Umowy I/P zostanie zawarty zapis, w myśl którego w przypadku skierowania przez O roszczeń wobec I związanych z odpowiedzialnością kontraktową związaną z realizacją usług lub naruszeniem zobowiązań z tytułu Kontraktu, do których wykonania zgodnie z Kontraktem lub Umową I-P było zobowiązane P, a naruszenie to zostało przypisane I, P zwolni niezwłocznie I w całości z odpowiedzialności z tytułu takich roszczeń. Zwolnienie to dotyczy w szczególności obowiązku zapłaty jakichkolwiek kar umownych naliczonych I przez O w związku z taką odpowiedzialnością na podstawie Kontraktu lub zgodnie z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa. Ponadto, P zobowiązuje się zwolnić I z odpowiedzialności w zakresie jakichkolwiek szkód, kosztów, wydatków, zobowiązań i roszczeń z tytułu uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia lub zgonu jakiejkolwiek osoby, uszkodzenia lub zniszczenia mienia jakiejkolwiek osoby na skutek niezgodnej z postanowieniami Kontraktu lub przepisów bezwzględnie obowiązującego prawa realizacji usług w zakresie, w jakim P ponosi za nie odpowiedzialność.

W świetle powyższego, po stronie P wystąpiła wątpliwość w przedmiocie prawidłowości wystawiania faktur VAT dotyczących usług realizowanych na podstawie Porozumienia oraz Umowy I-P.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przestawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego uprawnia P do wystawiania faktur bezpośrednio na O, czy też należy uznać, iż mamy do czynienia ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, co implikuje po stronie P obowiązek wystawiania faktur VAT na I?

Zdaniem Wnioskodawcy, P jest uprawniona do wystawiania faktur VAT bezpośrednio na O. Wskazać bowiem należy, iż niezależnie od tego, że P występuje w charakterze podwykonawcy I, to usługi są świadczone bezpośrednio przez P na rzecz O. Potwierdzają to przywołane w opisie zdarzenia przyszłego Porozumienie oraz Umowa I-P. Oznacza to zatem, iż w badanej sprawie nie znajdzie zastosowania uregulowanie stypizowane w art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.; dalej: „uVAT”).

Zgodnie bowiem z przywołanym powyżej przepisem, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. A w omawianej sytuacji – zdaniem pełnomocnika – przypadek taki nie występuje.

Przepis ten jest źródłem praw obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. Z czym w analizowanej sprawie – zdaniem pełnomocnika – nie mamy do czynienia.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 uVAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Cytowany wyżej przepis odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę, stąd obejmuje swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy uVAT, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 uVAT, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Podkreślenia wymaga, że aby dana czynność – stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy – podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Zauważyć należy, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności (vide: art. 15 ust. 1 uVAT).

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stawka podatku – jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r., do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. i art. 110, wynosi 23%.

Rekapitulując poczynione powyżej rozważania, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, w szczególności w części dotyczącej faktu, iż P Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością będzie stroną Porozumienia, jak również Umowy I-P – w ramach której będzie świadczyła usługi bezpośrednio na rzecz O, a także uwzględniając zakres obowiązków oraz odpowiedzialności P z tytułu Umowy (Kontraktu), jak i Umowy I-P skonstatować należy, iż na gruncie analizowanej sprawy nie mamy do czynienia ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 2a uVAT, co oznacza, iż P ma obowiązek wystawiania faktur VAT na O. Stąd brak jest możliwości do wystawiania przez P faktur VAT bezpośrednio na I.

W opinii pełnomocnika Wnioskodawcy, na prawidłowość powyższej tezy ma wpływ fakt, iż P i O określiły zakres usług realizowanych bezpośrednio przez P na rzecz O, za które płatności na rzecz P mają być realizowane bezpośrednio przez O.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy – sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Natomiast – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Stosownie do treści art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, z późn. zm.), zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Przepis art. 8 ust. 2a ustawy znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy dany podmiot pośredniczący w rzeczywistości nie jest konsumentem ostatecznym usługi, a jedynie przyjmuje się wtedy założenie, że taką usługę nabył od podmiotu świadczącego, a następnie sam ją wyświadczył na rzecz osoby trzeciej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zasady dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Zgodnie z art. 106a pkt 1 ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

W myśl przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Z powyższych przepisów wynika również, że faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawiane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca rozważa zawarcie trójstronnego Porozumienia z O. Trzecim z sygnatariuszy Porozumienia będzie I. Na dzień zawarcia ww. Porozumienia, O będzie mieć zawartą z I umowę na świadczenie usług logistycznych (Umowa lub Kontrakt). W Kontrakcie I i O wskazały, że część usług w nim określonych będzie realizowane bezpośrednio na rzecz O przez podwykonawcę, tj. P. Z kolei P na chwilę obecną negocjuje warunki umowy z I (Umowa I-P), zgodnie z którą P występować ma w charakterze podwykonawcy I w realizacji usług świadczonych przez P na rzecz O w ramach Umowy. W myśl Porozumienia wynagrodzenie należne I od O za usługi zrealizowane przez P na rzecz O płatne będzie przez O bezpośrednio na rzecz P, na podstawie wystawionych przez P na rzecz O faktur VAT, faktur korygujących oraz not księgowych według zasad określonych w Umowie. Nie bez znaczenia dla sprawy pozostaje także okoliczność, iż P płacić będzie kary umowne wynikające z Umowy dotyczące niewykonania lub nienależytego wykonania usług przez P na rzecz O. Przedmiotem Umowy I-P będzie świadczenie usług magazynowych, przyjmowania towaru i transportowych. P została wskazana jako podwykonawca I w zakresie usług magazynowych, przyjmowania towaru i transportowych w zakresie kategorii dostaw „Mrożone”. Celem zawarcia Umowy I-P jest uregulowanie stosunku podwykonawstwa pomiędzy I oraz P. Ponadto, zgodnie z postanowieniami Umowy I-P, świadcząc usługi, P jest związana wobec I tymi samymi obowiązkami i uprawnieniami, jakimi I jest zobowiązany wobec O na podstawie Kontraktu w odniesieniu do świadczenia usług. W myśl Umowy I-P, P zobowiązana jest do utrzymywania na swój koszt przewidzianej dla P ochrony ubezpieczeniowej w zakresie wskazanym w Kontrakcie. Do obowiązków P należy także uiszczanie w terminie wszelkich kar umownych naliczonych przez O na podstawie Kontraktu w związku z nienależytym wykonywaniem lub niewykonywaniem obowiązków związanych ze świadczeniem usług przez P, w tym wszelkich obowiązków informacyjnych, obowiązków do zachowania ochrony ubezpieczeniowej, etc. Ponadto, P zobowiązana będzie do rozpoznawania wszelkich reklamacji O dotyczących usług zgodnie z postanowieniami Umowy. Z tytułu świadczenia usług na rzecz O, P otrzyma wyłącznie wynagrodzenie przewidziane Kontraktem w odniesieniu do usług magazynowych, przyjmowania towaru i transportowych w Kategorii Dostaw „Mrożone” w zakresie zaakceptowanym przez O, zgodnie z postanowieniami Kontraktu. P zrzeknie się prawa do dochodzenia zapłaty swojego wynagrodzenia bezpośrednio na/od I, gdyż z tytułu świadczenia usług na rzecz O otrzyma wynagrodzenie bezpośrednio od O. Umowa I-P przewiduje, iż I będzie świadczył na rzecz P i otrzymywał od P wynagrodzenie z tytułu usług: monitorowania i koordynacji usług świadczonych na podstawie Kontraktu, administracji i zarządzania Zleceniami, koordynacji, procesów reklamacyjnych, administracji oraz zarządzania zapasami oraz zarządzania Kontraktem – P będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz I określonej kwoty netto wynagrodzenia P w danym okresie rozliczeniowym.

W sytuacji, gdy P będzie się posługiwać przy wykonywaniu usług podwykonawcami, P pozostanie w pełni odpowiedzialna za działania lub zaniechania swoich podwykonawców jak za własne działania lub zaniechania. Strony zdecydowały się także na ograniczenia odpowiedzialności, o której mowa w art. 799 KC. W treści Umowy I/P zostanie zawarty zapis, w myśl którego w przypadku skierowania przez O roszczeń wobec I związanych z odpowiedzialnością kontraktową związaną z realizacją usług lub naruszeniem zobowiązań z tytułu Kontraktu, do których wykonania zgodnie z Kontraktem lub Umową I-P było zobowiązane P, a naruszenie to zostało przypisane I, P zwolni niezwłocznie I w całości z odpowiedzialności z tytułu takich roszczeń. Zwolnienie to dotyczy w szczególności obowiązku zapłaty jakichkolwiek kar umownych naliczonych I przez O w związku z taką odpowiedzialnością na podstawie Kontraktu lub zgodnie z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa. Ponadto, P zobowiązuje się zwolnić I z odpowiedzialności w zakresie jakichkolwiek szkód, kosztów, wydatków, zobowiązań i roszczeń z tytułu uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia lub zgonu jakiejkolwiek osoby, uszkodzenia lub zniszczenia mienia jakiejkolwiek osoby na skutek niezgodnej z postanowieniami Kontraktu lub przepisów bezwzględnie obowiązującego prawa realizacji usług w zakresie, w jakim P ponosi za nie odpowiedzialność.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego uprawnia P do wystawiania faktur bezpośrednio na O, czy też należy uznać, iż mamy do czynienia ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy, co implikuje po stronie P obowiązek wystawiania faktur VAT na I.

Dla ustalenia właściwego sposobu dokumentowania rzeczywistych transakcji, które w przyszłości wystąpią pomiędzy stronami ww. umów istotne znaczenie ma ustalenie charakteru czynności stanowiących przedmiot transakcji. Zacytowane w opisie zdarzenia przyszłego postanowienia umów, których zawarcie planują Wnioskodawca i Spółki będące stronami Porozumienia, wskazują na to, iż celem tych umów ma być uregulowanie zasad wykonania usług logistycznych (których dotyczy Porozumienie trójstronne) pomiędzy trzema podmiotami, tj. Wnioskodawcą oraz Spółkami O i I. Częścią ww. usług logistycznych będzie wykonanie przez Wnioskodawcę świadczenia polegającego na magazynowaniu, przyjmowaniu towaru i transporcie towarów w Kategorii Dostaw „Mrożone”. Zasady powyższe zostały określone w trzech powiązanych ze sobą przedmiotowo, ale niezależnie zawartych pomiędzy ww. podmiotami umowach, nazwanych w opisie zdarzenia przyszłego:

Porozumienie trójstronne, którego stronami będą wszystkie trzy podmioty występujące w ramach transakcji, tj.: Wnioskodawca, Spółka O oraz Spółka I.
W odniesieniu do Wnioskodawcy reguluje ono wymienione powyżej świadczenie, polegające na magazynowaniu, przyjmowaniu towaru i transporcie towarów w Kategorii Dostaw „Mrożone”;
Kontrakt/Umowa, który zostanie zawarty pomiędzy Spółkami O i I – dotyczący realizacji usług logistycznych przez Spółkę I na rzecz Spółki O;
Umowa, która zostanie zawarta pomiędzy Wnioskodawcą i Spółką I – regulująca m.in. zasady wykonywania przez Wnioskodawcę świadczenia, polegającego na magazynowaniu, przyjmowaniu towaru i transporcie towarów w Kategorii Dostaw „Mrożone” na rzecz Spółki I, jako podwykonawca. Powyższa umowa przewiduje także, że w ramach niej Spółka I niezależnie będzie świadczyła na rzecz Wnioskodawcy i otrzymywała od niego wynagrodzenie z tytułu usług: monitorowania i koordynacji usług świadczonych na podstawie Kontraktu, administracji i zarządzania Zleceniami, koordynacji, procesów reklamacyjnych, administracji oraz zarządzania zapasami i Kontraktem.

Zatem po przeanalizowaniu powiązań, jakie zgodnie z opisem zawartym we wniosku, zachodzić będą w przyszłości pomiędzy: Wnioskodawcą, Spółką I i Spółką O, a także czynności wchodzących w skład świadczenia, jakie stanowić będą szeroko pojęte „usługi logistyczne”, które realizować będzie Spółka I na rzecz Spółki O, uznać należy, iż wykonywanie usług magazynowych, przyjmowania towaru i usług transportowych w Kategorii Dostaw „Mrożone” wchodzić będzie w skład przedmiotowych „usług logistycznych”. Nastąpi de facto odsprzedaż tożsamego świadczenia, polegającego na wykonywaniu usług magazynowych, przyjmowania towaru i usług transportowych w Kategorii Dostaw „Mrożone” na linii Wnioskodawca – Spółka I – Spółka O.

Jeżeli, w braku istnienia na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług legalnej wykładni pojęcia „podwykonawstwa”, przy ustalaniu roli Wnioskodawcy w badanej sytuacji, kierować się wykładnią językową, zgodnie z którą podwykonawca to „firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy”, należy ustalić podmiot zlecający Wnioskodawcy usługi będące przedmiotem rozstrzyganej sprawy. Przytoczone powyżej zasady regulujące stosunki pomiędzy Wnioskodawcą a pozostałymi Spółkami wskazują, że Wnioskodawca jest związany wobec Spółki I określonymi obowiązkami w zakresie dostaw objętych według zawartych umów kategorią „Mrożone”. Ponadto Spółka I na podstawie Umowy zawartej z Wnioskodawcą odpowiada za szeroko rozumianą koordynację zobowiązań wynikających z Kontraktu. Zatem, Spółkę I wiąże zobowiązanie wobec Spółki O za realizację całości zadania. Podkreślenia wymaga fakt, że z opisu zdarzenia przyszłego nie wynika możliwość zlecania wprost Wnioskodawcy przez Spółkę O wspomnianych usług. Podmiotem odpowiedzialnym za nabycie od Wnioskodawcy ww. usługi jest Spółka I. Ostatecznymi wyłącznym beneficjentem nabywanych usług będzie Spółka O.

Spółka I nie będzie w opisanym przypadku działać we własnym imieniu, na co wskazuje w szczególności sposób uregulowania w Kontrakcie oraz w Porozumieniu zasad odpowiedzialności za jego realizację pomiędzy nią a Spółką O. Zatem z powyższego wywnioskować można, że opis zdarzenia przyszłego dotyczący roli Spółki I wyczerpuje znamiona przepisu art. 8 ust. 2a ustawy i zachodzić będzie w opisanym przypadku świadczenie usług we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej. Fakt, iż z kolei w Umowie zawartej pomiędzy Spółką I a Wnioskodawcą następuje swego rodzaju scedowanie na Wnioskodawcę odpowiedzialności za wykonanie przez niego ww. usług na rzecz ostatecznego odbiorcy (Spółki O) nie ma w tym przypadku znaczenia. Z postanowień zawartego Porozumienia wyraźnie wynika, iż pomimo tego, że na mocy Porozumienia przewidziana została możliwość zastosowania przez Spółkę O bezpośrednio wobec Wnioskodawcy kar umownych na rzecz Spółki O, z tytułu nienależytego wykonania usług przez Wnioskodawcę, to nie zmienia ono zobowiązań, ani zasad odpowiedzialności Stron, jakie wynikają odpowiednio z Kontraktu, w tym „w szczególności dług Spółki I, w stosunku do Spółki O, z tytułu zapłaty kar umownych wygasa dopiero z chwilą podaną w art. 921 (5) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.: dalej także jako „KC”). Z powołanego przepisu wynika, że „Jeżeli przekazujący jest dłużnikiem odbiorcy przekazu, umorzenie długu następuje dopiero przez spełnienie świadczenia, chyba że umówiono się inaczej”.

Podkreślenia wymaga fakt, że już z samych zapisów Umowy zawartej przez Wnioskodawcę ze Spółką I wyraźnie wynika, że celem jej było uregulowanie stosunku podwykonawstwa pomiędzy tymi podmiotami. Z opisu sprawy wynika bowiem m.in.:

w Kontrakcie Spółka O i Spółka I wskazały, że część usług w nim określonych będzie realizowana bezpośrednio na rzecz Spółki O przez podwykonawcę, tj. Wnioskodawcę;
Wnioskodawca na chwilę obecną negocjuje warunki umowy ze Spółką I (dalej także jako: „Umowa Spółka I-Wnioskodawca”), zgodnie z którą Wnioskodawca występować ma w charakterze podwykonawcy Spółki I w realizacji usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki O w ramach Umowy (zwanej dalej także jako: „Kontrakt”);
przedmiotem Umowy Spółki I-Wnioskodawca będzie świadczenie usług magazynowych, przyjmowania towaru i transportowych. Wnioskodawca został wskazany jako podwykonawca Spółki I w zakresie usług magazynowych, przyjmowania towaru i transportowych w zakresie kategorii dostaw „Mrożone”;
celem zawarcia Umowy Spółka I – Wnioskodawca jest uregulowanie stosunku podwykonawstwa pomiędzy Spółką I oraz Wnioskodawcą;
zgodnie z postanowieniami Umowy Spółka I-Wnioskodawca, świadcząc usługi, Wnioskodawca jest związany wobec Spółki I tymi samymi obowiązkami i uprawnieniami, jakimi Spółka I jest zobowiązana wobec Spółki O na podstawie Kontraktu w odniesieniu do świadczenia usług;
Wnioskodawca zrzeknie się prawa do dochodzenia zapłaty swojego wynagrodzenia bezpośrednio na/od Spółki I, gdyż z tytułu świadczenia usług na rzecz Spółki O otrzyma wynagrodzenie bezpośrednio od Spółki O.

Ponadto Wnioskodawca nie będzie otrzymywał wynagrodzenia na podstawie umowy zawartej bezpośrednio ze Spółką O i należnego mu od Spółki O, lecz będzie otrzymywał od Spółki O wynagrodzenie należne Spółce I od Spółki O. Jednocześnie będzie to wynagrodzenie określone Kontraktem czyli umową zawartą pomiędzy Spółką O, a Spółką I.

Mając na względzie powołane regulacje prawne oraz elementy stanu sprawy stwierdzić należy, że nabywcą usługi świadczonej przez Wnioskodawcę w omawianym przypadku będzie Spółka I i w związku z powyższym to na rzecz Spółki I Wnioskodawca winien wystawiać faktury za przedmiotowe usługi. Nie zmienia powyższego fakt, iż strony umówiły się (w Porozumieniu trójstronnym), że zapłaty za ww. usługi będzie dokonywała bezpośrednio na rzecz Wnioskodawcy Spółka O. Zwrócić należy uwagę na regulacje dotyczące kwestii zapłaty, znajdujące się w opisie sprawy, z którego wynika, że:

wynagrodzenie jest należne dla Spółki I od Spółki O, za usługi zrealizowane przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki O;
następuje zrzeczenie się przez Wnioskodawcę dochodzenia zapłaty bezpośrednio od Spółki I.

Powyższe zapisy stanowią potwierdzenie na to, że co do zasady Wnioskodawca powinien otrzymać zapłatę za swoje usługi od Spółki I, jednak korzystając z zasady swobody umów strony zdecydowały się na swego rodzaju szczególne unormowanie płatności.

Podsumowując, w niniejszej sprawie występuje świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy, na skutek czego Wnioskodawca realizując usługę objętą Porozumieniem zobligowany będzie – stosownie do treści art. 106b ust. 1 ustawy – wystawić faktury na rzecz I Sp. z o.o.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Dotyczy to m.in. sprawy opodatkowania podatkiem VAT usług świadczonych przez I na rzecz Wnioskodawcy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin